ฮีโร่ : โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 154
ฮีโร่สำหรับคนอื่นๆ อาจจะมีความหมายว่าคนที่โดดเข้ามาช่วยปกป้อง คุ้มครอง แต่ฮีโร่สำหรับเราแล้วคือคนที่อยู่ข้างๆ เราในวันที่เราไม่มีใคร หรือวันที่เราเจ็บปวดจากอะไรบางอย่างโดยที่เราไม่ได้เอ่ยปาก แต่เขาเข้ามาอย่างยินดี นั่นแหละ คือฮีโร่ของเราแล้ว
จริงๆ ฮีโร่ จะสัมพันธ์กับโจทย์ของคำว่าแกล้งนะ แต่โจทย์นั้นเราไม่ได้เขียน เพราะเราคิดว่ามันเป็นความทรงจำที่เราควรจะลืมๆ มัน ทั้งๆ ที่เราว่าเรื่องโดนแกล้ง คงไม่มีใครเจออย่างเราแน่นอน เจอแบบกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์จนแทบไม่อยากไปเรียน
มีมาทุกวัน เช่น เอารองเท้านักเรียนเราไปวางไว้นอกระเบียง ล็อกกระเป๋านักเรียนเราจนเราเกือบจะเอาสมุดการบ้านหรือหนังสือออกมาเรียนไม่ได้ ต้องไปตามหากุญแจจากคนที่มีมาไข ซึ่งปกติแล้วไม่ค่อยมีใครพกมาหรอก เพราะส่วนใหญ่จะไม่มีใครล็อกกระเป๋าเพราะจะต้องเปิดหยิบเอาหนังสือออกมาเรียนตลอด และที่โดนแกล้งหนักไปกว่านั้นคือโดนลูกเทนนิสเขวี้ยงมาเกือบจะโดนหน้าตอนชั่วโมงวิชาพละ
ณ นาทีนั้นไม่มีพระเอก ไม่มีฮีโร่ เพื่อนผู้ชายในห้องเราที่มีกันอยู่ไม่ถึงสิบไม่ได้มาช่วย เราก็ต้องช่วยเหลือตัวเองนั่นแหละโดยมีเพื่อนอีกคนหนึ่งคอยช่วยอยู่ข้างๆ เวลารองเท้าหายเขาก็ช่วยหา หรือมีอะไรมาติดที่หลังเสื้อ เขาก็ช่วยดึง หลายๆ อาจจะบอกว่าเหมือนนิยาย แต่นี่เรื่องจริงเลยล่ะ
ตอนนั้นเราเป็นเด็กใหม่ขึ้นม.4 ก็เงียบๆ ไม่ค่อยพูด เวลาใครมาทำอะไร เราก็ไม่ได้โวย นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราโดนแกล้งก็ได้ เพื่อนในกลุ่มก็มีหลายคนนะ แต่คนที่อยู่ข้างๆ เราเสมอ ไปไหนด้วยกันตลอดมีอยู่คนเดียว เราก็ถือว่าเขาเป็นฮีโร่ของเรานะ เป็นฮีโร่ตัวจิ๋ว (ถ้าใครอยากเห็นรูปก็ลองเข้าไปดูในสมุดบันทึก ตอน ความทรงจำในวัยเด็ก(มัธยม) ดูก็ได้ คนตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ คนตัวสูงๆ อย่างเรานี่แหละ คือ เพื่อนสนิทเรา)
ในขณะเดียวกันเราว่าเราก็เป็นฮีโร่สำหรับเขาเหมือนกัน เพราะเวลาเลิกเรียนเราจะต้องไปยืนส่งเขาที่ป้ายรถเมล์ และรอจนกว่าเขาจะขึ้นรถเมล์ เราถึงจะกลับบ้านได้ เพราะที่ป้ายรถเมล์ตรงนั้นมันจะเป็นป้ายรถเมล์ที่เหล่านักเรียนช่างกลก็จะมายืนรอรถเมล์อยู่ด้วย แต่เราไม่ค่อยกลัวหรอก เพราะเรามีหน้าตาเป็นอาวุธ
ส่วนเรื่องของการโดนแกล้งเราโดนอยู่ได้ปีเดียว พอขึ้น ม.5 กลุ่มที่แกล้งเรา เขาก็กระจัดกระจายกันไป เพราะมีบางคนเขาก็ออกไปเรียนที่อื่น บางคนก็ย้ายกลุ่ม และก็มีบางคนย้ายมาอยู่กลุ่มเราด้วย ก็กลายเป็นดีกันไป
มันก็เลยเป็นความทรงจำช่วงหนึ่งที่บอกตรงๆ ว่ากว่าจะผ่านไปได้มันลำบากมาก และมันคงจะลำบากยิ่งกว่านี้ถ้าไม่มีเพื่อนสนิทดีๆ ที่เป็นฮีโร่คอยอยู่ข้างๆ...
ที่แท้เพื่อนสนิทนี่เอง
เรื่องโดนแกล้งนี่น่าสงสารจัง
แต่ก็ผ่านมาได้แล้วเนอะ
ทำให้รู้ว่าใครคือเพื่อนแท้
โหวตงานเขียนและบทประพันธ์จ้า