ตอนนี้โจทย์งานตะพาบเป็นเกี่ยวกับนิทาน เลยทำให้เราจินตนาการไปเกี่ยวกับเรื่องเสียง พอดีตอนนี้เครื่องช่วยฟังของเราพังอยู่ ทำให้เราจินตนาการไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งมันก็ออกมาได้หลายรูปแบบ เช่น ถ้าวันหนึ่ง เราไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จะเป็นยังไงนะ เราคงสื่อสารด้วยการเขียน เขียน และเขียน
และแน่นอนเราอาจจะเขียนนิทานขึ้นมาสักเรื่องหนึ่งก็ได้ นิทานที่อาจจะอิงกับชีวิตจริงของเรา
ใครจะอ่านหรือไม่อ่านก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คนเขียนต้องอ่านก่อนอย่างน้อยหนึ่งรอบแน่นอน
อยากบอกว่าการที่เรามีความบกพร่องทางด้านการได้ยิน ทำให้เรามีความสามารถอย่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา นั่นคือการอ่านปากคน แต่สถานการณ์แบบนี้ สถานการณ์ที่ต้องใส่หน้ากาก ทำให้เราอ่านปากไม่ได้
แล้วถ้าไม่มีเครื่องช่วยฟังก็ลำบากมากๆ ทีนี้ถ้าคิดถึงเรื่องเครื่องช่วยฟัง ก็ทำให้เราคิดไปว่าถ้าเครื่องช่วยฟัง มันสามารถฟังเสียงในใจของทุกคนได้ล่ะ มันจะเป็นยังไง มันจะทำให้เราทุกข์หรือสุขมากกว่ากัน เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่ามีคนชอบ มันก็ต้องมีคนชัง
แล้วถ้าเครื่องช่วยฟังเป็นเครื่องช่วยพูดล่ะ จะเป็นยังไง พูดอย่างที่ใจคิด คิดว่ามันคงบันเทิงน่าดู
ถ้าเขียนเป็นนิทาน นิยายคงสนุกสนาน ถ้าเป็นชีวิตจริง สุดท้ายเราอาจถอดเครื่องช่วยฟัง เครื่องช่วยพูดทิ้งไปก็ได้ เพราะสุดท้ายแล้วการอยู่อย่างเงียบๆ สงบๆ ไม่สุงสิงกับใคร มันก็เป็นเรื่องดีนะ
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [