มุมกล้อง (งานตะพาบครั้งที่ 162)

โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนถ่ายรูปไม่เป็น ไม่ถนัดทางด้านถ่ายภาพ แต่ได้มีโอกาสเรียนถ่ายภาพอยู่ครั้งหนึ่ง นั่นคือ ตอนช่วงม.5 เรียนเพราะเพื่อนๆ ชวนให้ลง แต่ถ้าถามใจ ใจไม่ค่อยอยากลง เพราะ 1. ไม่ถนัด 2. ไม่อยากเรียนวิชาเดียวกับคนที่เราแอบชอบ เพราะจะรู้สึกอาย ถ้าเราทำอะไรเปิ่นๆ ลงไป

แต่สุดท้ายก็ลงชื่อจนได้ เรียกว่าใจสั่นตั้งแต่ตอนลงชื่อเลย เพราะเห็นชื่อเขากับกลุ่มเพื่อนของเขาเรียนกันทั้งแก็ง สรุป วิชานี้ก็มีแก็งเขากับแก็งเราเรียนกันอยู่แค่ 10 คน (ชาย 5 หญิง 5)

เราคิดว่าที่วิชานี้ไม่ค่อยมีคนลง เพราะมันมีรายจ่ายเยอะ อีกประการคือ ถ้าเลือกได้ ใครๆ ก็อยากเลือกวิชาที่ตัวเองถนัดไว้ก่อนเพื่อจะได้ทำคะแนนดีๆ เพราะนี่ไม่ใช่การเข้าชมรม แต่มันคือวิชาเลือกเสรีที่มันมีการเก็บคะแนน โดยส่วนตัวเราก็อยากลงวิชาอื่น แต่เพราะมันเต็ม เพื่อนชวนมาลงก็เลยลงวิชานี้ ซึ่งก็คิดไม่ผิดนะที่มาลง

เรามีความสุข มีความตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ไปเรียน เพราะจะได้เจอกับคนที่เราแอบชอบ ก็ได้มีโอกาสบอกรักผ่านทางจดหมาย ได้เขียนกลอนให้เขา แค่เขารับ ยิ้ม เราก็มีความสุข แค่นี้แหละ ฟิน...

เอาล่ะ มาเข้าเรื่องมุมกล้องกันดีกว่า เรื่องก็มีอยู่ว่าอาจารย์ให้ถ่ายรูปต้นไม้ ซึ่งรู้สึกว่าจะเป็นวันแรกของการเรียน เหมือนอาจารย์ต้องการดูว่าแต่ละคนมีฝีมือการถ่ายภาพขนาดไหน โดยอาจารย์ให้กล้องของอาจารย์ไปแล้วให้ทุกคนผลัดกันถ่าย ทุกคนจะมีโอกาสถ่ายได้คนละ 3 ครั้ง แล้วอาทิตย์ต่อมาอาจารย์จะให้เราดูภาพที่เราถ่าย

เราก็ถ่ายต้นไม้แบบทื่อๆ เลย คือ ไม่รู้ว่าการถ่ายภาพ เราสามารถออกแบบ ถ่ายอะไรก็ได้ที่มันเป็นต้นไม้ คือ โจทย์มันเป็นต้นไม้จริง แต่เราสามารถที่จะครีเอท ถ่ายกิ่ง ถ่ายก้าน ถ่ายใบ จนเมื่อได้มาดูรูปในอาทิตย์ถัดมา นั่นแหละ เราถึงได้รู้จากฝีมือการถ่ายภาพของฝั่งผู้ชาย เห็นแล้วก็รู้สึกทึ่ง จนมาถึงเรา แทบอยากจะเอาปี๊บคลุมหัว นี่ตรูถ่ายอะไรของตรูไปวะ รู้สึกอาย เพราะอาจารย์โชว์ภาพขึ้นจอด้วย แต่ไม่ใช่เฉพาะของเรานะ คือ ทุกคนอาจารย์จะโชว์ขึ้นหมด และก็จะแนะนำเรื่องการถ่ายภาพอะไรต่างๆ

ของเราก็จะโดนเยอะหน่อย แต่ไม่ซีเรียสหรอก ขำๆ เพราะวิชานี้ได้มีโอกาสเรียนกับคนที่เราแอบชอบ ก็ถือว่าคุ้มแล้ว...

Create Date : 01 กันยายน 2559 Last Update : 1 กันยายน 2559 0:22:46 น. Counter : 680 Pageviews.		23 comment
Share Tweet

‘เบื้องหลัง’ นี้มีความฮา และทำให้รัก ‘ฌอห์ณ จินดา’ เพิ่มมากขึ้น

ตอนแรกว่าจะผ่านเลยงานตะพาบ ‘เบื้องหลัง’ เพราะตอนที่ให้ส่งงานเราไม่อยู่ และก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี เลยปล่อยๆ ไว้ แต่ตอนนี้คิดออกแล้ว เลยเขียนซะหน่อย ก่อนที่จะโพสต์งานเรื่องต่อไปในวันรุ่งขึ้น

โดยในส่วนของตอนนี้เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงนี้เราจะชอบดูเทรลเลอร์ ทีเซอร์เกี่ยวกับเงาอโศก ซึ่งเวลาเสิร์ชในยูทูป มันก็จะมีเบื้องหลังโผล่มาด้วย ซึ่งจากเบื้องหลังตรงนี้ก็จะทำให้เห็นความฮา ความมีน้ำใจของฌอห์ณ

แต่เรื่องราวความมีน้ำใจของฌอห์ณ เรารู้มานานแล้ว อย่างตอนที่แฟนคลับจะเป็นลมในงานแจกลายเซ็นหนังสือ ตัวเขาก็ไปช่วยเหลือและพามานั่งที่เก้าอี้ที่ตัวเองนั่งตอนแจกลายเซ็น



แต่เราจะไม่ค่อยได้เห็นมุมฮาๆ ของฌอห์ณ ส่วนใหญ่จะเห็นแต่ความนิ่งๆ ดูเหมือนหนุ่มขรึมๆ แต่ใจดี จนได้มาดูเบื้องหลังของหลายๆ เรื่องทั้งจุดนัดฝัน เงาอโศก ก็ให้ได้รู้ว่า เฮ้ย! ผู้ชายคนนี้เขาก็มีมุมฮาๆ นะ อย่างการกินคอฟฟี่เบรกตอนพักกอง เขาก็มีสอนวิธีการกิน (เริ่มนาทีที่ 3 : 02)

Create Date : 31 สิงหาคม 2559 Last Update : 1 กันยายน 2559 0:01:15 น. Counter : 849 Pageviews.		2 comment
Share Tweet

รถติด (งานตะพาบครั้งที่ 160)

‘รถติด’ สำหรับใครหลายๆ คนแล้วอาจจะดูเป็นเรื่องน่าเบื่อ ถ้าหากเป็นผู้โดยสารรถยนต์ หรือขับขี่รถยนต์ แต่ถ้าหากเป็นคนเดินเท้าแล้วต้องข้ามถนน บอกเลยรถติดเนี่ย สวรรค์มากๆ เพราะมันทำให้ข้ามถนนง่าย ยิ่งในซอยที่มันไม่มีสะพานลอย แต่มีถนนหกเลน แล้วไม่มีเกาะกลาง บางทีก็อยากจะภาวนาขอให้รถมันติด หรือขอให้มันโล่งๆ พร้อมกันทุกเลน ซึ่งจะว่าไปแล้วมันก็ยาก

ดังนั้น คนข้ามถนนก็ต้องพึ่งสิ่งที่เรียกว่า สัญญาณไฟคนข้ามถนน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมันจะเสีย หรือบางทีก็ไม่มี ดังนั้น เราก็ต้อง ‘อัตตา หิ อัตตโน นาโถ’ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

แม่เคยบอกกับเราว่าเวลาข้ามถนน ต้องรอให้รถว่างทั้งสองฝั่ง อย่ารีบ อย่าตามคนอื่น ให้คิดซะว่ายังไงเราก็ได้กลับบ้าน ไม่ต้องรีบร้อน เวลาข้ามถนน เราก็ต้องคอยมองมอเตอร์ไซค์ด้วย บางทีรถหยุด แต่มอเตอร์ไซค์ไม่หยุด ก็จะเกิดอันตรายได้

สำหรับเรา ข้ามถนนที่เราหวั่นที่สุด คือ ข้ามถนนในซอยทองหล่อ เมื่อก่อนนี้เรามีประกันสังคมอยู่ที่คามิลเลียน เวลาไปโรงพยาบาล แล้วข้ามกลับคนเดียว ก็จะกังวลอยู่เหมือนกัน แต่ที่บ้านเราก็จะบอกวิธีว่าถ้าข้ามไม่ได้ให้นั่งรถแดงไปสุดสาย เพราะมันจะไปสุดที่อีกฝั่งหนึ่ง แล้วก็จ่ายค่าโดยสารอีกครั้งเพื่อนั่งออกมาหน้าปากซอย แต่เรายังไม่เคยใช้วิธีนี้เลย เราก็ใช้วิธีข้ามถนนนี่แหละ ก็จะข้ามกับคนอื่นบ้าง ข้ามคนเดียวบ้างแต่อาศัยสัญญาณไฟคนข้ามถนน ซึ่งตอนหลังเขามาซ่อมแล้วใช้ได้ แต่อย่างไรก็ต้องระวังอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเดินแบบมั่นอกมั่นใจ ไม่ดูซ้ายดูขวาอะไรทั้งสิ้น เพราะบางทีรถก็อาจจะไม่หยุดก็ได้

แต่ตอนนี้เราหมดห่วงแล้ว เพราะที่คามิลเลียนเขาออกจากประกันสังคมแล้ว ทำให้เราต้องย้ายไปที่อื่น เราก็ได้มาอยู่โรงพยาบาลกลาง ซึ่งที่ตรงนี้ทำให้เราไม่ต้องข้ามถนน ลงรถเมล์สาย 47 ก็ถึงด้านข้างโรงพยาบาล (น้าเราบอกว่าตรงนั้นด้านข้างโรงพยาบาล แต่เราชอบเรียกว่าด้านหน้า) ตอนขากลับนั่ง 204 ตรงด้านหน้าไปลงสนามกีฬาฯ แล้วนั่งบีทีเอสกลับบ้าน ก็สบาย

เลยอยากจะบอกว่าความจริงแล้ว ‘รถติด’ มันก็มีแง่มุมดีๆ อยู่เหมือนกันนะ

Create Date : 03 สิงหาคม 2559 Last Update : 3 สิงหาคม 2559 0:45:29 น. Counter : 656 Pageviews.		18 comment
Share Tweet

ฟรุ้งฟริ้ง (งานตะพาบครั้งที่ 159)

น้องฟรุ้งฟริ้งแอดเฟรนด์พี่เฟี้ยวฟ้าว
ก่อนทักเฟซแต่เช้าไปซื้อฝา
น้องรีบฟ่าวทิ้งฝุ่นก่อนฝนมา
เหงื่อเกาะพราวเต็มหน้าไฝฝ้าเต็ม

น้องฟรุ้งฟริ้งเดินมากเลยเกิดฝี
ทำไงดีอะนะน้องกลัวเข็ม
เลยโพสต์เฟซถามเพื่อนเพื่อนมาเต็ม
น้องก็กินหมูเค็มไปพลางพลาง (น้องหิวง่ะ)

และแล้วเพื่อนคนนี้ก็มาตอบ
เพื่อนที่ชื่อเฟิร์นที่ชอบไปเที่ยวฝาง
ตอนเด็กเด็กชอบเล่นโดดหนังยาง
แล้วก็เล่นลูกข่างโยโย่ไง

เฟิร์นนั้นบอกฟรุ้งฟริ้งให้รีบมา
เพราะพี่ชายรักษาช่วยเธอได้
รีบนั่งรถไฟฟ้ามาให้ไว
อย่าให้ฟ้าไม่เป็นใจจะชวดกัน

เมื่อแรกพบนั้นก็เหมือนเฟิร์สเดท
ไม่มีเลทไม่ช้าพาสุขสันต์
พี่ชายเฟิร์นชื่อเฟี้ยตจับน้องนั้น
ให้แยกขาออกจากกันแล้วจ้องมอง

ฝีที่ง่ามขานั้นมันบวมเป่ง
น้องก็เกร็งสุดตัวโอ๊ยสยอง
เมื่อลงมือกรีดผ่านขนลุกพอง
แล้วน้ำก็เจิ่งนองหนองไหลมา

เมื่อแล้วเสร็จน้องนั้นก็แย้มยิ้ม
ด้วยปลื้มปริ่มมีคนช่วยรักษา
น้องลุกขึ้นสวัสดีขอตัวลา
โอกาสหน้าจะแวะมาเยี่ยมเยือน

แต่พี่เฟี้ยตก็ลุกมาจับไหล่
เหมือนรั้งตัวน้องไว้อยากเอ่ยเอื้อน
น้องเลยแตะกลีบปากเป็นการเตือน
น้องอายเพื่อนถ้าบอกต่อหน้าเธอ

น้องคิดว่าพี่เฟี้ยตคงจะชอบ
เพราะสายตาคือคำตอบเหมือนฝันเพ้อ
แต่ไม่นานทุกอย่างกลายเป็นเบลอ
เมื่อบอกน้องว่า “เธอเธออย่าลืมตังค์”

อย่าลืมตังค์อะไรน้องก็งง
เขาเลยส่งค่ารักษาให้ดูมั่ง
น้องฟรุ้งฟริ้งใจเหี่ยวแฟบนะจังงัง
เลยรีบจ่ายสตางค์แล้วลาเลย...

Create Date : 19 กรกฎาคม 2559 Last Update : 19 กรกฎาคม 2559 1:21:07 น. Counter : 641 Pageviews.		18 comment
Share Tweet

วันเกิด (งานตะพาบครั้งที่ 158)

วันเกิดของเรา คือ วันเสาร์ที่ 25 ธันวาคม พ.ศ.2525 เวลา 23.17 น. เรียกว่าอีกนิดเดียวก็จะถึงวันที่ 26 แล้ว เราว่าเราโชคดีนะที่เกิดวันนี้ แม่บอกว่าเป็นวันที่ทั่วโลกฉลองให้เรา เพราะเป็นวันคริสต์มาส เวลาที่มีโอกาสได้เจอคนที่เป็นชาวคริสต์ เขาจะตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าเราเกิดวันคริสต์มาส เขาจะบอกว่าพระเจ้าคงส่งมาให้เจอกัน เราก็รู้สึกดีนะ

ชื่อบล็อกแก็งของเรา kunnamas ก็มาจากชื่อชื่อหนึ่งที่เพื่อนแม่เป็นคนตั้งให้เพราะเห็นว่าเกิดวันคริสต์มาส เขาเลยตั้งชื่อให้ว่า คุณมาส อ่านว่า คุน - นะ – มาด ซึ่งความจริงถ้าเป็นภาษาอังกฤษ ควรจะต้องเป็น khunnamas แต่เราก็ขี้เกียจไปแก้เลยคงไว้อย่างนั้น ไว้เป็นความทรงจำ เพราะชื่อนี้เราก็ไม่ได้ใช้ เราใช้ชื่อจริงอีกชื่อหนึ่งซึ่งมี สุ นำหน้าเหมือนกับแม่ แต่เราก็ชอบชื่อคุณมาสนะ เพราะดี

เวลาถึงวันเกิดพ่อกับแม่ก็จะมีของขวัญมาให้ แต่ของที่เราชอบที่สุด คือ การ์ดวันเกิด อ่านแล้วซาบซึ้งใจทุกครั้งเวลาแม่เขียน น้ำตาจะไหล แม่เขียนอะไรก็ซึ้งไปหมด ในบ้านนี้เรื่องฝีมือการเขียนต้องยกให้แม่ แม่เป็นที่หนึ่ง

เมื่อถึงวันเกิด เราจะไปทำบุญที่วัดใกล้บ้าน ณ ปัจจุบันคือไปที่วัดยางไปกับน้าและยาย แม่ก็จะโทรมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ฟัง ไม่ว่าวันเกิดใคร แม่จะร้องหมด #แม่หนูเป็นนักร้อง พอรับโทรศัพท์ปุ๊บมาเลย “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู...” แม่มีความสุขมากกับการที่ได้ร้องเพลง ที่บ้านก็จะแซวกัน เดี๋ยวเตรียมตัวฟังแม่ร้องเพลง ถ้าตอนที่แม่อยู่บ้าน หมายถึงอยู่บ้านเดียวกัน พอตื่นนอนลงมา จะได้ยินเสียงแม่ร้องเพลงก่อนเลย แม่จะอวยพรเป็นคนแรก

ส่วนเหตุการณ์เซอร์ไพรส์ในวันเกิด จะไม่ค่อยเซอร์ไพรส์อะไรที่บ้าน เพราะจะเป็นตามสเต็ปเหมือนๆ ทุกปี แต่ที่เซอร์ไพรส์มากๆ และจำได้ไม่ลืม คือที่มหาวิทยาลัย ด้วยความกล้าส่วนบุคคลของเพื่อนของเรา

วันนั้นเป็นวันที่สอบกลางภาค แล้วเพื่อนเราก็นึกยังไม่รู้ พอตัวเองสอบเสร็จ ส่งข้อสอบเรียบร้อยก็ไปยืนอยู่ข้างๆ ห้อง แต่อยู่ในบริเวณห้อง ก็ตะโกนมา “สุขสันต์วันเกิดนะ สุ... (ชื่อเรา) และตามด้วยรหัสนักศึกษา” ก็เรียกว่าทั้งอาจารย์ และคนที่ยังสอบกันไม่เสร็จ หันมองตามกันเลยทีเดียว ก็ดีใจน่ะ แต่ก็อายๆ อยู่นะ กลัวเพื่อนโดนด่าว่าเสียมารยาทด้วย แต่อาจารย์ประจำวิชาเขาไม่ซีเรียสไง เพื่อนเขาก็คงกล้า ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่น คงโดนเรียกไปคุย

มีเหตุการณ์ที่เซอร์ไพรส์อีกอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ คือ เราได้มีโอกาสพบคนที่เกิดวันเดียวกัน ปีเดียวกัน สถานที่เดียวกัน และเวลาใกล้เคียงกันด้วย เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ต้น เขาเกิดที่โรงพยาบาลจุฬาฯ แต่เกิดสองทุ่ม เกิดก่อนเรา ไม่น่าเชื่อ

ความทรงจำในช่วงวันเกิดตอนเด็กๆ ก็จะเป็นอะไรที่น่ารักๆ คนไหนเกิดวันไหนก็จะเอาขนมมาเลี้ยงเพื่อน และเพื่อนๆ ก็จะร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ ก็ไม่ได้มากมายหรอกนะ บางคนก็เป็นลูกอม บางคนก็มีเค้กแล้วมาแบ่งกัน ของเราเป็นข้าวเกรียบ แจกกันไปถุงละกลุ่ม (ตอนประถมจะนั่งกันเป็นกลุ่มๆ จะมีประมาณ 5 – 6 กลุ่ม)

ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นในวันเกิด...

Create Date : 04 กรกฎาคม 2559 Last Update : 4 กรกฎาคม 2559 0:19:41 น. Counter : 740 Pageviews.		22 comment
Share Tweet