รอยร้าว : โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 152

‘รอยร้าว’ ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยเจอ แต่เมื่อเจอแล้ว เราจะจัดการกับรอยร้าวนั้นยังไง จะปล่อยให้มันร้าวไปอย่างนั้น โดยไม่จัดการอะไรอย่างนั้นหรือ หรือจะซ่อมแซมมันเท่าที่เราจะซ่อมแซมได้โดยไม่คาดหวัง แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน รอยร้าวเมื่อเกิดขึ้นมามันก็จะอยู่ในความทรงจำเสมอ เป็นเครื่องเตือนใจว่าจะไม่ทำให้มันร้าวอีก

การประสานรอยร้าวมันยากกว่าทำให้ร้าวนะ เราเองก็เคยสร้างรอยร้าวเหมือนกันในเรื่องความรัก เป็นความหึงที่เกินพิกัดของเราไป จนเกือบจะสูญเสียเพื่อนที่ดี ตอนนั้นรักแบบหญิงรักหญิง แต่อีกฝ่ายหนึ่งเขารักเราแบบเพื่อน เรียกว่าโกรธกันนานพอดูเหมือนกัน ไม่พูดกัน เพราะความหึงล้วนๆ

ไม่ได้ติดต่อกันหลายเดือน ทั้งที่เมื่อก่อนสนิทจี๋จ๋ากันมาก เราเป็นคนเฟดตัวออกมาก่อน เพราะรู้สึกว่าทะเลาะกันรุนแรงไปแล้ว เราเป็นคนเริ่มต้นก่อนด้วย ก็เรียกได้ว่าเป็นคนผิดเต็มๆ

ตอนนั้นก็คิดว่าสงสัยคงจะไม่ได้คุยกันอีกแล้วล่ะ แต่ใจนึงก็รู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ที่ดีที่เคยมีให้กัน ก็มานั่งทบทวน หลังจากผ่านไปหลายเดือน แบบว่า เฮ้ย เราจะไม่คุยกันจริงๆ เหรอ เราควรไปขอโทษเขาไหม ยังไงก็เป็นเพื่อนกันได้

สุดท้ายเราก็ตัดสินใจไปขอโทษ เพราะเราเป็นคนเริ่มเรื่องก่อน ไม่ใช่เขาที่จะมาขอโทษเรา ก็ส่งเมล หรือ MSN ไปหา (สมัยนั้นยังไม่มีเฟซ) หลังจากได้ขอโทษก็รู้สึกโล่ง เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็ลุ้นเหมือนกันว่าเขาจะยังคุยกับเราอยู่ไหม

ก็ปรากฏว่าเขาก็ให้อภัย กลับมาคุยกันเหมือนเดิม จี๋จ๋าเหมือนเดิม แต่ในใจเราไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว เราสามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้ และเข้าใจว่าเขาก็มีชีวิตของเขา เขาก็แนะนำให้เรามีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ ณ บัดนั้น จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่มีเลย ฮา...

แต่ก็ยืนยันว่าชอบผู้ชาย แต่เขาคนนั้นคนเดียวจริงๆ ที่รักในแบบหญิงรักหญิง (คนนี้ก็คือคนเดียวกับที่เราเขียนถึงในสมุดบันทึก ตอน หญิงเดียวในใจ)

ก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก ถ้าวันนั้นเราไม่ขอโทษเขา รอยร้าวมันก็คงจะเป็นรอยร้าวอยู่อย่างนั้น ถ้าหากวันใดวันหนึ่งมาเจอะกัน เราอาจจะไม่พูดกันก็ได้

แต่เมื่อรอยร้าวมันได้ถูกสมานเรียบร้อย เราก็สามารถพูดคุย พบเจอกันได้ ไม่มีอะไรที่ค้างคาใจกันอีก

แต่กับบางคน รอยร้าวที่มันเกิดขึ้น เราอาจจะไม่ได้สร้างเอง แต่เขามีส่วนร่วมสร้าง เป็นผู้เริ่มต้น ถ้ามีโอกาสขอโทษก็ขอโทษไปในส่วนของเรา ส่วนเขาจะอยากขอโทษหรือจะอยากคุยกับเราต่อหรือไม่นั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา ชีวิตใคร ชีวิตมันต่างคนต่างมีสิทธิ์เลือก ถ้าไม่ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันต่อหลังจากความรักจบไป ก็ให้คิดเสียว่า ‘เราเพียงผ่านมาพบกันเท่านั้น’

คำว่า ‘ขอโทษ’ ไม่ได้แปลว่าจะทำให้ทุกอย่างจบสวย มันเพียงแต่ทำให้ความรู้สึกผิดในใจของเรามันบรรเทาเบาบางไปเท่านั้น แต่อย่างน้อยๆ เราก็ได้ทำหน้าที่ของเราไปแล้ว พยายามจะประสานรอยร้าว ดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลย แล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่ารู้งี้เราน่าจะขอโทษเขานะ

Create Date : 06 เมษายน 2559 Last Update : 6 เมษายน 2559 0:18:12 น. Counter : 647 Pageviews.		5 comment
Share Tweet

น้ำใจ : โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 150

ถึงมาช้าแต่ก็มาในโจทย์นี้
ตั้งใจมาเต็มที่อยากกล่าวถึง
คนในโลกโซเชียลด้วยคะนึง
ด้วยตราตรึงหลายคนน้ำใจงาม

ในพันทิปหลายห้องหลายคนไข
ใครสงสัยเรื่องอะไรก็ใคร่ถาม
หลายคนมาร่วมตอบพร้อมนิยาม
เป็นไปตามประสงค์บ้างบ้างไม่เป็น (เช่น กระทู้ออกทะเล หรือ กระทู้วิชาการที่ต้องการให้คนตั้งกระทู้พยายามดูก่อน)

แต่เชื่อเถอะน้ำใจนั้นมีอยู่
ในทุกผู้ทุกคนไม่มีเว้น
ในบล็อกแก็งเราก็เห็นอย่างโดดเด่น
มาร่วมเม้นต์ร่วมโหวตให้แรงใจ

ส่วนตัวเราก็ได้รับจากหลายที่
ทั้งในบล็อกแก็งนี้พันทิปใหญ่
อีกกรุ๊ปเฟซก็มีเยอะมากมายไป
อยากขอบคุณน้ำใจของทุกคน

ยิ่งมาเลี้ยงแคคตัสมาดูแล
การเทคแคร์การดูชื่อบ้างฉงน
หลังจากได้ศึกษามาเบื้องต้น
ก็อยากได้ใครสักคนช่วยคอนเฟิร์ม

ก็ได้มารู้จักคุณนนทรี {{ ชื่อล็อกอินว่า n0n.tree แต่อิชั้นชอบอ่านเป็นนนทรี(นนซี) นึกถึงม.เกษตร}}
จากกระทู้หนึ่งนี้ที่เขาเสริม
ได้หลังไมค์ไปถามข้อมูลเพิ่ม
เขาก็เติมก็ตอบให้อย่างดี

ก็รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ
เลยอยากเขียนเอาไว้ ณ ที่นี่
ด้วยปรึกษาเขามาก็หลายที
พอเห็นโจทย์ครั้งนี้เลยตั้งใจ

จริงจริงก็ยังมีคนอื่นอีก
ช่วงที่เราต้องปลีกเพราะไม่ไหว
มีปัญหาค้างคาเรื่องหัวใจ
ก็ยังมีคนในคอยรับฟัง

ให้รู้ว่าโลกออนไลน์นั้นยังมี
คนดีดีมีน้ำใจคอยหนุนหลัง
คอยช่วยเหลือคอยบรรเทาเสริมกำลัง
โดยไม่คิดสตางค์สิ่งตอบแทน...

โจทย์ครั้งนี้มาเขียนช้าไปมาก เพราะติดภารกิจหลายๆ อย่าง แต่ตั้งใจเขียน ตั้งใจมา และตั้งใจขอบคุณ จริงๆ ก็ขอบคุณทางหลังไมค์ไปแล้ว แต่อยากขอบคุณที่ตรงนี้อีก คือ อยากแสดงให้เห็นว่าโลกออนไลน์มันไม่ได้เลวร้าย เรายังมีที่ปรึกษาทั้งในด้านวิชาการ และในด้านอื่นๆ อีก

หรืออย่างในบล็อกแก็ง การที่มีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นต์ เข้ามาโหวต เราก็รู้สึกซาบซึ้งมากๆ (แค่อ่านอย่างเดียว เห็นยอดวิวขึ้น เราก็รู้สึกซึ้งแล้ว) จึงอยากขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาเยี่ยมบล็อกของเรานะคะ

Create Date : 14 มีนาคม 2559 Last Update : 14 มีนาคม 2559 0:53:10 น. Counter : 653 Pageviews.		7 comment
Share Tweet

ปมด้อย : โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 149

สำหรับฉันปมด้อยคือหน้าตา
ไม่ได้สวยหนักหนาเหมือนใครเขา
เมื่อก่อนนั้นเคยอิจฉาเพื่อนเบาเบา
เวลาที่มีใครเอาดอกไม้มา

ฉันรู้สึกฉันยิ้มไม่สวยนัก
เวลาเรียกพร้อมพรรคให้ตั้งท่า
ถ่ายรูปกันเมื่อไหร่พะวงนา
รูปออกมาจะสวยหรือไม่นอ

แต่โตขึ้นก็ปล่อยปล่อยช่างมันแล้ว
ไม่มีรักไม่แคล้วไม่ร้องขอ
เป็นตัวเองนี่แหละแค่นี้พอ
ใครจะคิดอย่างไรก็นะช่างมัน...

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2559 Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2559 1:16:53 น. Counter : 749 Pageviews.		4 comment
Share Tweet

ที่เธอถาม (ในมุมความรัก)

Cr. Youtube (เพลง เลือกได้ไหม : ZA ZA)

จริงๆ แรกเริ่มที่เห็นโจทย์ครั้งที่ 147 เพลงเพลงนี้มันผุดขึ้นมาก่อนเลย จึงเป็นเหตุให้เลือก ‘ที่เธอถาม’ แล้วก็เขียนที่เธอถามในเวอร์ชั่นนี้ก่อน ก่อนที่จะไปเขียนในอีกเวอร์ชั่นนึง //www.bloggang.com/mainblog.php?id=kunnamas&month=23-01-2016&group=17&gblog=2

ตอนแรกก็ว่าจะไม่เอาเวอร์ชั่นนี้มาลงละ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ลงไปเถอะ เพราะมันก็เป็นความทรงจำหนึ่งของเรา

สำหรับเรา ถ้าที่เธอถาม ‘เธอ’ เป็นคนอื่น เช่น พ่อแม่ ญาติ พี่น้อง เพื่อน ความรู้สึกมันก็อาจจะไม่ค่อยอินหรือไม่ค่อยเจ็บปวดอะไรเท่าไหร่ แต่พอมันเป็น ‘เธอ’ ที่เรารู้สึกรักด้วยแล้ว มันเลยเจ็บหน่วงๆ อยู่ในใจ กับบางคำถามที่เราก็เลือกไม่ได้หรือยินดีกับมันไม่ได้นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคำถามที่เธอไม่อยู่รอฟังคำตอบ คือ... แล้วฉันจะเลือกอะไรได้ไหม เลือกให้เธอไม่ไปได้หรือเปล่า

มันไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก หรือไม่มีสิทธิ์ที่จะตอบอะไรได้ เพราะเธอได้เลือกไปแล้ว ก็เหมือนอย่างในเพลง คือ ไม่ต้องถาม แค่บอกลา แล้วจากไปดีกว่า

กับคำถามที่ว่า “เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ไหม” คือ จะให้เราที่รู้สึกรัก (เพราะเธอเข้ามาหา และมาคุยกุ๊กกิ๊กๆ เหมือนว่าชอบเรา) บอกว่า “อืมได้จ้ะ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ เราไม่ได้คิดอะไร” มันก็ไม่ได้

และการที่เธอไม่อยู่รอฟังคำตอบ หายไปเลย เราก็เหวอดิ คือ จะไม่ให้เราทำใจเลยเหรอ (แต่ถึงทำใจได้ แต่ ณ เวลานั้น มันก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้อะบอกตรง)

เรามองว่าบางคำถามที่เธอถาม น่าจะเปลี่ยนเป็นคำบอกลา หรือบอกตรงกันตรงๆ ว่า ไม่ชอบ ไม่ใช่ ไม่โอ อย่างนี้ดีกว่า คือ มันจะได้เจ็บปึ้กทีเดียว แต่มันไม่ปวดนาน

และสุดท้าย...

 ที่เธอถาม ฉันจะตอบ อย่างไรได้
เมื่อตัวเลือก ไม่มากมาย อย่างใจนี้
อีกคำตอบ เธอก็เลือก ไว้ดิบดี
สุดท้ายนี้ ก็คงมี แค่คำลา...

Create Date : 23 มกราคม 2559 Last Update : 23 มกราคม 2559 12:59:26 น. Counter : 976 Pageviews.		2 comment
Share Tweet

ที่เธอถาม : โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 147

ที่มาของโจทย์ : //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=crazylazykoodchi&month=01-2016&date=21&group=6&gblog=436

เพราะแร้วบ่วงปัจจุบันของสังคม
หลายคนคงทุกข์ตรมอยากร้องไห้
เมื่อหลุดพ้นช่างยากลำบากกาย
อีกใจหน่ายอ่อนล้ามาแรมปี

ซึ่งความจริงสังคมที่เป็นอยู่
ยากหาผู้จะแก้ได้อย่างสดศรี
ฝ่ายหนึ่งรักฝ่ายหนึ่งชังเป็นอย่างนี้
ยากเหลือที่ยากมีความเห็นตรง

ที่เธอถามแล้วที่นู่นเส้นขอบฟ้า
จะมีไหมเล่าหนาที่ประสงค์
ที่ไม่มีใครเข้ามาปักธง
แสดงเจตจำนงเป็นของตัว

เผื่อว่าเธอจะได้เข้าไปอยู่
ให้ใจไม่หดหู่ไม่มืดหลัว
ไม่มีซึ่งความเครียดความหวาดกลัว
มีแต่ตัวเธออยู่แล้วสุขใจ

ก็อยากบอกเธอไว้ ณ ตรงนี้
มันไม่มีหรอกที่เธอฝันใฝ่
ถึงเธอจะอยู่สุดฟากฟ้าไกล
ก็ยากหาสงบได้ถ้าใจรวน

เราจึงต้องหันมาพึ่งธรรมะ
อยู่กับปัจจุบันขณะไม่หันหวน
ค่อยค่อยปรับจิตใจและทบทวน
บางทีบ่วงตรวนแร้วก็จะคลาย...

Create Date : 23 มกราคม 2559 Last Update : 23 มกราคม 2559 0:33:36 น. Counter : 862 Pageviews.		5 comment
Share Tweet