| |
|||
เบื้องหลัง นี้มีความฮา และทำให้รัก ฌอห์ณ จินดา เพิ่มมากขึ้น
ตอนแรกว่าจะผ่านเลยงานตะพาบ เบื้องหลัง เพราะตอนที่ให้ส่งงานเราไม่อยู่ และก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี เลยปล่อยๆ ไว้ แต่ตอนนี้คิดออกแล้ว เลยเขียนซะหน่อย ก่อนที่จะโพสต์งานเรื่องต่อไปในวันรุ่งขึ้น โดยในส่วนของตอนนี้เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงนี้เราจะชอบดูเทรลเลอร์ ทีเซอร์เกี่ยวกับเงาอโศก ซึ่งเวลาเสิร์ชในยูทูป มันก็จะมีเบื้องหลังโผล่มาด้วย ซึ่งจากเบื้องหลังตรงนี้ก็จะทำให้เห็นความฮา ความมีน้ำใจของฌอห์ณ แต่เรื่องราวความมีน้ำใจของฌอห์ณ เรารู้มานานแล้ว อย่างตอนที่แฟนคลับจะเป็นลมในงานแจกลายเซ็นหนังสือ ตัวเขาก็ไปช่วยเหลือและพามานั่งที่เก้าอี้ที่ตัวเองนั่งตอนแจกลายเซ็น แต่เราจะไม่ค่อยได้เห็นมุมฮาๆ ของฌอห์ณ ส่วนใหญ่จะเห็นแต่ความนิ่งๆ ดูเหมือนหนุ่มขรึมๆ แต่ใจดี จนได้มาดูเบื้องหลังของหลายๆ เรื่องทั้งจุดนัดฝัน เงาอโศก ก็ให้ได้รู้ว่า เฮ้ย! ผู้ชายคนนี้เขาก็มีมุมฮาๆ นะ อย่างการกินคอฟฟี่เบรกตอนพักกอง เขาก็มีสอนวิธีการกิน (เริ่มนาทีที่ 3 : 02) หรือตอนที่ต้องจำใจไปส่งแกรนด์ พรรณวรทที่บ้านก็อธิบายได้ฮาดี เป็นคนที่มีน้ำใจและก็ฮาด้วย รู้สึกชอบอะ และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของเบื้องหลัง โดยเป็นเบื้องหลังของนักแสดงที่เราชื่นชอบทั้งรูปร่าง หน้าตา ความคิด และจิตใจ ฌอห์ณ จินดาโชติ  เครดิตรูปภาพ Mthai และคลิปจาก Youtube รถติด (งานตะพาบครั้งที่ 160)
รถติด สำหรับใครหลายๆ คนแล้วอาจจะดูเป็นเรื่องน่าเบื่อ ถ้าหากเป็นผู้โดยสารรถยนต์ หรือขับขี่รถยนต์ แต่ถ้าหากเป็นคนเดินเท้าแล้วต้องข้ามถนน บอกเลยรถติดเนี่ย สวรรค์มากๆ เพราะมันทำให้ข้ามถนนง่าย ยิ่งในซอยที่มันไม่มีสะพานลอย แต่มีถนนหกเลน แล้วไม่มีเกาะกลาง บางทีก็อยากจะภาวนาขอให้รถมันติด หรือขอให้มันโล่งๆ พร้อมกันทุกเลน ซึ่งจะว่าไปแล้วมันก็ยาก ดังนั้น คนข้ามถนนก็ต้องพึ่งสิ่งที่เรียกว่า สัญญาณไฟคนข้ามถนน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมันจะเสีย หรือบางทีก็ไม่มี ดังนั้น เราก็ต้อง อัตตา หิ อัตตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน แม่เคยบอกกับเราว่าเวลาข้ามถนน ต้องรอให้รถว่างทั้งสองฝั่ง อย่ารีบ อย่าตามคนอื่น ให้คิดซะว่ายังไงเราก็ได้กลับบ้าน ไม่ต้องรีบร้อน เวลาข้ามถนน เราก็ต้องคอยมองมอเตอร์ไซค์ด้วย บางทีรถหยุด แต่มอเตอร์ไซค์ไม่หยุด ก็จะเกิดอันตรายได้ สำหรับเรา ข้ามถนนที่เราหวั่นที่สุด คือ ข้ามถนนในซอยทองหล่อ เมื่อก่อนนี้เรามีประกันสังคมอยู่ที่คามิลเลียน เวลาไปโรงพยาบาล แล้วข้ามกลับคนเดียว ก็จะกังวลอยู่เหมือนกัน แต่ที่บ้านเราก็จะบอกวิธีว่าถ้าข้ามไม่ได้ให้นั่งรถแดงไปสุดสาย เพราะมันจะไปสุดที่อีกฝั่งหนึ่ง แล้วก็จ่ายค่าโดยสารอีกครั้งเพื่อนั่งออกมาหน้าปากซอย แต่เรายังไม่เคยใช้วิธีนี้เลย เราก็ใช้วิธีข้ามถนนนี่แหละ ก็จะข้ามกับคนอื่นบ้าง ข้ามคนเดียวบ้างแต่อาศัยสัญญาณไฟคนข้ามถนน ซึ่งตอนหลังเขามาซ่อมแล้วใช้ได้ แต่อย่างไรก็ต้องระวังอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเดินแบบมั่นอกมั่นใจ ไม่ดูซ้ายดูขวาอะไรทั้งสิ้น เพราะบางทีรถก็อาจจะไม่หยุดก็ได้ แต่ตอนนี้เราหมดห่วงแล้ว เพราะที่คามิลเลียนเขาออกจากประกันสังคมแล้ว ทำให้เราต้องย้ายไปที่อื่น เราก็ได้มาอยู่โรงพยาบาลกลาง ซึ่งที่ตรงนี้ทำให้เราไม่ต้องข้ามถนน ลงรถเมล์สาย 47 ก็ถึงด้านข้างโรงพยาบาล (น้าเราบอกว่าตรงนั้นด้านข้างโรงพยาบาล แต่เราชอบเรียกว่าด้านหน้า) ตอนขากลับนั่ง 204 ตรงด้านหน้าไปลงสนามกีฬาฯ แล้วนั่งบีทีเอสกลับบ้าน ก็สบาย เลยอยากจะบอกว่าความจริงแล้ว รถติด มันก็มีแง่มุมดีๆ อยู่เหมือนกันนะ ฟรุ้งฟริ้ง (งานตะพาบครั้งที่ 159)
น้องฟรุ้งฟริ้งแอดเฟรนด์พี่เฟี้ยวฟ้าว ก่อนทักเฟซแต่เช้าไปซื้อฝา น้องรีบฟ่าวทิ้งฝุ่นก่อนฝนมา เหงื่อเกาะพราวเต็มหน้าไฝฝ้าเต็ม น้องฟรุ้งฟริ้งเดินมากเลยเกิดฝี ทำไงดีอะนะน้องกลัวเข็ม เลยโพสต์เฟซถามเพื่อนเพื่อนมาเต็ม น้องก็กินหมูเค็มไปพลางพลาง (น้องหิวง่ะ) และแล้วเพื่อนคนนี้ก็มาตอบ เพื่อนที่ชื่อเฟิร์นที่ชอบไปเที่ยวฝาง ตอนเด็กเด็กชอบเล่นโดดหนังยาง แล้วก็เล่นลูกข่างโยโย่ไง เฟิร์นนั้นบอกฟรุ้งฟริ้งให้รีบมา เพราะพี่ชายรักษาช่วยเธอได้ รีบนั่งรถไฟฟ้ามาให้ไว อย่าให้ฟ้าไม่เป็นใจจะชวดกัน เมื่อแรกพบนั้นก็เหมือนเฟิร์สเดท ไม่มีเลทไม่ช้าพาสุขสันต์ พี่ชายเฟิร์นชื่อเฟี้ยตจับน้องนั้น ให้แยกขาออกจากกันแล้วจ้องมอง ฝีที่ง่ามขานั้นมันบวมเป่ง น้องก็เกร็งสุดตัวโอ๊ยสยอง เมื่อลงมือกรีดผ่านขนลุกพอง แล้วน้ำก็เจิ่งนองหนองไหลมา เมื่อแล้วเสร็จน้องนั้นก็แย้มยิ้ม ด้วยปลื้มปริ่มมีคนช่วยรักษา น้องลุกขึ้นสวัสดีขอตัวลา โอกาสหน้าจะแวะมาเยี่ยมเยือน แต่พี่เฟี้ยตก็ลุกมาจับไหล่ เหมือนรั้งตัวน้องไว้อยากเอ่ยเอื้อน น้องเลยแตะกลีบปากเป็นการเตือน น้องอายเพื่อนถ้าบอกต่อหน้าเธอ น้องคิดว่าพี่เฟี้ยตคงจะชอบ เพราะสายตาคือคำตอบเหมือนฝันเพ้อ แต่ไม่นานทุกอย่างกลายเป็นเบลอ เมื่อบอกน้องว่า เธอเธออย่าลืมตังค์ อย่าลืมตังค์อะไรน้องก็งง เขาเลยส่งค่ารักษาให้ดูมั่ง น้องฟรุ้งฟริ้งใจเหี่ยวแฟบนะจังงัง เลยรีบจ่ายสตางค์แล้วลาเลย... วันเกิด (งานตะพาบครั้งที่ 158)
วันเกิดของเรา คือ วันเสาร์ที่ 25 ธันวาคม พ.ศ.2525 เวลา 23.17 น. เรียกว่าอีกนิดเดียวก็จะถึงวันที่ 26 แล้ว เราว่าเราโชคดีนะที่เกิดวันนี้ แม่บอกว่าเป็นวันที่ทั่วโลกฉลองให้เรา เพราะเป็นวันคริสต์มาส เวลาที่มีโอกาสได้เจอคนที่เป็นชาวคริสต์ เขาจะตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าเราเกิดวันคริสต์มาส เขาจะบอกว่าพระเจ้าคงส่งมาให้เจอกัน เราก็รู้สึกดีนะ
ชื่อบล็อกแก็งของเรา kunnamas ก็มาจากชื่อชื่อหนึ่งที่เพื่อนแม่เป็นคนตั้งให้เพราะเห็นว่าเกิดวันคริสต์มาส เขาเลยตั้งชื่อให้ว่า คุณมาส อ่านว่า คุน - นะ มาด ซึ่งความจริงถ้าเป็นภาษาอังกฤษ ควรจะต้องเป็น khunnamas แต่เราก็ขี้เกียจไปแก้เลยคงไว้อย่างนั้น ไว้เป็นความทรงจำ เพราะชื่อนี้เราก็ไม่ได้ใช้ เราใช้ชื่อจริงอีกชื่อหนึ่งซึ่งมี สุ นำหน้าเหมือนกับแม่ แต่เราก็ชอบชื่อคุณมาสนะ เพราะดี เวลาถึงวันเกิดพ่อกับแม่ก็จะมีของขวัญมาให้ แต่ของที่เราชอบที่สุด คือ การ์ดวันเกิด อ่านแล้วซาบซึ้งใจทุกครั้งเวลาแม่เขียน น้ำตาจะไหล แม่เขียนอะไรก็ซึ้งไปหมด ในบ้านนี้เรื่องฝีมือการเขียนต้องยกให้แม่ แม่เป็นที่หนึ่ง เมื่อถึงวันเกิด เราจะไปทำบุญที่วัดใกล้บ้าน ณ ปัจจุบันคือไปที่วัดยางไปกับน้าและยาย แม่ก็จะโทรมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ฟัง ไม่ว่าวันเกิดใคร แม่จะร้องหมด #แม่หนูเป็นนักร้อง พอรับโทรศัพท์ปุ๊บมาเลย แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู... แม่มีความสุขมากกับการที่ได้ร้องเพลง ที่บ้านก็จะแซวกัน เดี๋ยวเตรียมตัวฟังแม่ร้องเพลง ถ้าตอนที่แม่อยู่บ้าน หมายถึงอยู่บ้านเดียวกัน พอตื่นนอนลงมา จะได้ยินเสียงแม่ร้องเพลงก่อนเลย แม่จะอวยพรเป็นคนแรก ส่วนเหตุการณ์เซอร์ไพรส์ในวันเกิด จะไม่ค่อยเซอร์ไพรส์อะไรที่บ้าน เพราะจะเป็นตามสเต็ปเหมือนๆ ทุกปี แต่ที่เซอร์ไพรส์มากๆ และจำได้ไม่ลืม คือที่มหาวิทยาลัย ด้วยความกล้าส่วนบุคคลของเพื่อนของเรา วันนั้นเป็นวันที่สอบกลางภาค แล้วเพื่อนเราก็นึกยังไม่รู้ พอตัวเองสอบเสร็จ ส่งข้อสอบเรียบร้อยก็ไปยืนอยู่ข้างๆ ห้อง แต่อยู่ในบริเวณห้อง ก็ตะโกนมา สุขสันต์วันเกิดนะ สุ... (ชื่อเรา) และตามด้วยรหัสนักศึกษา ก็เรียกว่าทั้งอาจารย์ และคนที่ยังสอบกันไม่เสร็จ หันมองตามกันเลยทีเดียว ก็ดีใจน่ะ แต่ก็อายๆ อยู่นะ กลัวเพื่อนโดนด่าว่าเสียมารยาทด้วย แต่อาจารย์ประจำวิชาเขาไม่ซีเรียสไง เพื่อนเขาก็คงกล้า ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่น คงโดนเรียกไปคุย มีเหตุการณ์ที่เซอร์ไพรส์อีกอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ คือ เราได้มีโอกาสพบคนที่เกิดวันเดียวกัน ปีเดียวกัน สถานที่เดียวกัน และเวลาใกล้เคียงกันด้วย เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ต้น เขาเกิดที่โรงพยาบาลจุฬาฯ แต่เกิดสองทุ่ม เกิดก่อนเรา ไม่น่าเชื่อ ความทรงจำในช่วงวันเกิดตอนเด็กๆ ก็จะเป็นอะไรที่น่ารักๆ คนไหนเกิดวันไหนก็จะเอาขนมมาเลี้ยงเพื่อน และเพื่อนๆ ก็จะร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ ก็ไม่ได้มากมายหรอกนะ บางคนก็เป็นลูกอม บางคนก็มีเค้กแล้วมาแบ่งกัน ของเราเป็นข้าวเกรียบ แจกกันไปถุงละกลุ่ม (ตอนประถมจะนั่งกันเป็นกลุ่มๆ จะมีประมาณ 5 6 กลุ่ม) ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นในวันเกิด... มุมสงบ (งานตะพาบครั้งที่ 157)
มุมสงบของเราก็คือห้องน้ำ ห้องปลดทุกข์นี่แหละ เพราะเวลาที่อกหัก มีความทุกข์ใจ อยากร้องไห้ เราก็สามารถร้องไห้ได้ และสามารถล้างคราบน้ำตาได้หลังจากร้องไห้เสร็จ เราไม่ค่อยร้องไห้ให้ใครเห็นบ่อยนักถ้าไม่สุดๆ จริงๆ
เราว่าคนเราไม่จำเป็นต้องทำตัวให้แข็งแกร่งตลอดเวลา อ่อนแอบ้างก็ได้ ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นบ้างก็ได้ถ้าต้องการคนปลอบ ดีกว่ามานั่งทุกข์ นั่งเศร้าใจอยู่คนเดียว แล้วสุดท้ายก็หาทางออกให้ตัวเองอย่างที่คนอื่นไม่ทันได้ช่วยเหลือ หลายๆ ครั้งเรามักจะได้ยินคำพูดติดตลก ถ้าหาทางออกไม่ได้ก็ไปออกทางเข้า เราว่ามันก็จริงนะ ออกทางเข้านี่แหละง่ายดี เช่น อกหักใช่ไหม เราเข้ามาสู่เหตุการณนั้นได้ยังไง เราก็ไปออกทางเข้า จบ! คือ เอาตัวเองออกมาจากจุดจุดนั้น ความทุกข์จากความโกรธก็เช่นกัน ถ้ารู้สึกไม่ไหวก็ออกมาเลย แต่ถ้ายังออกไม่ได้ ก็พยายามปรับจิตใจและท่องพุทโธ แม่บอกไว้ พุทโธจะช่วยได้ มีเพื่อนแม่คนหนึ่ง ไม่ว่าใครจะชม ไม่ว่าใครจะว่า เขาก็ยังทำหน้าที่นั้นได้อย่างเฉยๆ นิ่งๆ เพราะท่องคำว่าพุทโธ พอเรามีพุทโธอยู่ในใจ เราจะไม่วอกแวก พอเราไม่วอกแวก ทุกๆ ที่ก็จะเป็นที่สงบ เป็นมุมสงบ ไม่มีอะไรมาทำให้ใจเราแกว่งได้ |
comicclubs
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [?] Group Blog
All Blog
Friends Blog
|
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
