วรพจน์ พันธุ์พงศ์ เป็นคนเขียนความเรียงที่ดิฉันชอบมากคนนึง เขามีหนังสือเป็นของตัวเองมาแล้ว ห้าเล่ม นับแต่

เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง (2545-บันทึกเรื่องราวคนหนุ่มสาวของยุคสมัย)

ไปตามเส้นทางของเรา (2546- รอนแรม เรื่องเล่า และบทสนทนาระหว่างทาง)

เสียงในความทรงจำ (2547-รวมบทสัมภาษณ์คัดสรร)
เศษทรายในกระเป๋า (2547-บางสิ่งที่ตกค้างจากเส้นทางชีวิตร่อนเร่ )

โอเพ่นไดอารี่ (2548-บันทึกของคนทำนิตยสารทางเลือกที่เชย ทื่อ ซื่อ และอ่อนหัด )

ทำงานในวงการหนังสือมาพักใหญ่ ได้ชื่อว่าเป็นนักสัมภาษณ์มือหนึ่งของเมืองไทย เคยเป็นบรรณาธิการนิตยสาร OPEN เคยเป็นบรรณาธิการของสำนักพิมพ์พิมพ์บูรพา

ปัจจุบันวรพจน์บอกว่า เขาบอกว่าเป็นคนเขียนหนังสืออิสระ และรับจ้างทั่วไป

"...เราไม่ต้องใช้สมองเลยก็ได้ ถ้าหัวใจยังแข็งแรง..."

อืม...จริงแฮะ บางที่บางครั้ง เราอาจจะพบว่า เรากำลังใช้สมองมากเกินไป เวลาเจอปัญหา บางที่ สมอง มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก ...

ปล. แต่ว่า...เศษทรายในกระเป๋า เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากนะครับ ...หากว่า บางทีอาจจะทำให้เราหวนนึกว่า เราไปทะเลบ้าง แต่ผมขอเปลี่ยน เป็น เศษทรายในความทรงจำได้ป่าว อิอิ ต่อรองๆ

ชอบจังเลยค่ะในประโยคที่ว่า "หัวใจแข็งแรงเติบโตตามเวลา" เห็นด้วยว่าบางครั้งเราก็คิดเสาะหาเหตุผลกันร้อยแปดนะค่ะทั้งๆ ที่บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องหากันขนาดนั้นก็ได้ แค่ตามเวลา โอกาสก็พอ

ไม่รู้เป็นอะไร ไปเที่ยวทีไร ได้เลือดทุกทีไป
ไม่ได้ตั้งใจจะสะสมความทรงจำผ่านบาดแผล
ไม่ต้องลูบ ไม่ต้องคลำ มันก็เจ็บได้เอง
แต่ตอนเที่ยวมันมักจะไม่เจ็บ กลับมาระบมตอนอยู่บ้านทุกทีไป

มีหนังสือของวรพจน์อยู่ 2 เล่ม แต่ไม่มีเล่มนี้

เศษทรายในกระเป๋า (2547-บางสิ่งที่ตกค้างจากเส้นทางชีวิตร่อนเร่ )

อ่ะเล่มนี้ หลุดลอดสายตาข้าพเจ้าไปได้อย่างไร

มี+อ่านทั้งหมด เว้นเล่มนี้อะค่ะ - -"

ปลื้มคุณ วรพจน์ พันธุ์พงศ์ มากมาย ชอบสำนวนที่เขาเขียน มากๆ ชอบเล่มแรก เราต่างมีแสงสว่างในตัวเองมากที่สุด และตามอ่านงาน ใน Open เสมอๆ


ปล. ชอบเพลงจังค่ะ เพราะมากๆ

เย้ ๆ ดีจังที่มีแฟนวรพจน์อยู่แถวนี้ด้วย
และชอบเพลงนี้เหมือนกัน
ดิฉันชอบเพลงนี้มากเลยค่ะ
แม้นมันจะเศร้ายิ่งนักก็ตาม
มันเป็นเพลงของความพ่ายแพ้เพลงหนึ่งค่ะ

เศษทรายในกระเป๋า ทำให้เรารำคาญจริงๆ ด้วยค่ะ
แต่มันก็คือร่องรอยของการเดินทาง
เราหลีกเลี่ยงไม่ได้
เม็ดทรายยิ่งละเอียด ยิ่งยากที่จะปัดออกจากกระเป๋า
เหมือนความทรงจำบางชิ้น

ดิฉันชอบประโยคนี้มากค่ะ
"...กระทั่งเคยบังคับให้โลกหมุนตามใจตัวเอง
ใช่ว่าไม่รู้ ใช่ว่าหัวใจชาชินบาดแผล แต่..."

คิดถึงชื่อความเรียงชิ้นหนึ่งของวรพจน์ขึ้นมาเลยค่ะ
" อาจบางทีเราต้องเปียกและหนาวอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า "

สุดยอดครับ ตรงกับชีวิตผมหลายๆเรื่องเลยอะครับ

เพลงเพราะอีกแล้วครับ

เคยอ่าน open สมัยยังเรียนโทอยู่ค่ะ

พอจบมาก็ไม่ได้อ่านอีกเลย (ตอนนั้นอาศัยอ่านในห้องสมุดเอาน่ะ)

เศษทรายจากทะเลในกระเป๋า


เราชอบแฮะ


เพราะมันย้ำเตือนให้เรามั่นใจว่าเราได้ไปมาจริงๆ ไม่ใช่ความฝัน


แล้วประสบการณ์การไปทะเลของเรายังไม่มีเรื่องเศร้าด้วย

เพราะงั้น..มันจึงเป็นการเตือนให้นึกถึงความทรงจำที่ดี ความสุขและความรื่นรมย์ด้วย



ขอบคุณที่มาแนะนำหนังสือดีๆ ค่ะ


ขอบคุณที่ยังไม่ลืมแฟนประจำด้วยนะคะ

แหะๆ สารภาพว่าไม่เคยอ่าน Open เลยครับ
เลยไม่รู้จักคนชื่อวรพจน์มาก่อน
อย่างไรก็ดี เท่าที่อ่านจาก 'สิ่งที่หนังสือแนะนำตัวมันเอง'
คิดว่าหนังสือน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

ชอบประโยคที่ว่า
"ถ้าไม่โชคร้ายเกินไป เศษทรายในกระเป๋าคงย้ำเตือนให้เขาก้าวไปโดยไม่ลืมรากเหง้าของตัวเอง"

อืม.. อยากรู้จังว่า เรื่องเต็มๆ จะเขียนยังไง
สงสัยต้องไปหาหนังสือมาอ่านแล้ว หุหุ
(แต่คงต้องรอหลังมิดเทอมทรหดก่อนครับ )

น่าอ่านมากค่ะ เดี๋ยวจะไปตามเก็บให้หมดเลย รู้สึกเหมือนเคยไปอ่านหนังสือของเขาที่ห้องเพื่อนอยู่เล่มนึง คิดว่าเป็นรวมบทสัมภาษณ์นะคะ

อ้อ.. มาบอกด้วยค่ะ ว่าวันนี้ไม่ไปเดินตลาดแล้ว ไปพรุ่งนี้ อาการขี้เกียจย้ายตูดออกจากบ้านมันกำเริบน่ะพี่

เคยอ่านคำนิยมให้หนังสือเล่มหนึ่ง ที่บอกไว้ว่า
นักเขียนท่านนั้นมีสำนวนละเมียดและโรแมนติคที่สุดคนหนึ่ง
อ่านดูแล้วก็รู้สึกงั้นๆ กลับคิดถึง วรพจน์ พันธุ์พงศ์
ขึ้นมา และคิดว่า คำนิยามนั้นน่าจะเหมาะกับคนนี้มากกว่า
ถึงแม้ว่าจะต้องเพิ่มคำว่าเหงาไปด้วย

ทุกเล่มที่อ่านจะรู้สึกว่าโคตรเหงาเลย แต่ก็อิ่มดีนะ
สุดท้ายรู้สึกภูมิใจที่ได้อ่าน ประมาณนั้น

ตอนนี้ขาดแต่เล่มแรก เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง
(ที่ว่าโรแมนติคก็คงตรงชื่อเรื่องกับชื่อตอนนี่แหละ)
กำลังหาซื้ออยู่

วรพจน์ แกชอบตั้งชื่อเรื่องโรแมนติคจริงๆ
(เป็นความสามารถเฉพาะตัวของเขาล่ะ )
แต่บางเรื่องเนื้อหาข้างในก็หนักเอาการอยู่ อย่าง เรื่อง "อาจบางทีเราต้องเปียกและหนาวอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า" นี่วรพจน์พูดถึงเหตุการณ์พฤษภาทมิฬจ้า (เรื่องนี้ รวมอยู่ใน ไปตามเส้นทางของเรา )

พูดถึงหนังสือเล่มนี้แล้วขำๆ ตอนที่หนังสือเล่มนี้วางตลาด มีหนังสือของเพื่อนรุ่นพี่ออกมาวางบนแผงในเวลาใกล้ๆ กันชื่อ "จะไปให้ไกล ถึงไหนกัน " เวลาที่เห็นหนังสือสองเล่มนี้วางใกล้ๆ กันแล้วขำทุกที
"จะไปให้ไกลถึงไหนกัน " กับ "ไปตามทางของเรา"

เอาปก เราต่างมีแสงสว่างในตัวเองมาให้คุณ gata ดูหน่อย โรแมนติค ไหม อิอิ

เคยอ่านงานคุณวรพจน์เล่มเดียวเองค่ะ คือ เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง (สารภาพว่าสะดุดตาหน้าปกก่อนเลย) ชอบพอควรเลยล่ะค่ะ แต่หลังๆ ขี้เกียจเลยไม่ค่อยอ่านหนังสือเท่าไหร่

ขอบคุณสำหรับรายชื่อหนังสือแนะนำนะคะ โอเพ่นไดอารี่ น่าสนใจดีค่ะ เดี๋ยวจะไปหามาอ่านมั่ง

ไปกินเบียร์ด้วยดิ
อิ อิ

จำปกได้ฮับ และเป็นเหตุผลที่ไม่ได้หยิบไปอ่านตอนแรก
(ไม่ชอบปกอ่ะ =-_-=)
อีกอย่างเวลานั้นไม่อยู่ในช่วงอยากอ่านประเภทบทความ
เลยพลาดไปแฮะ

สไตล์การเขียนของคุณวรพจน์ พันธุ์พงศ์
น่าสนใจดีนะคะ
มีลักษณะเป็น symbolic ในการหยิบยก
บางเรื่องบางสิ่ง เพื่ออ้างอิงถึงอีกบางสิ่ง เช่น
"เศษทรายในกระเป๋า" และ "ฝุ่นผงในดวงตา"
ซึ่งมีความหมายไปไกลและลึก กว่าคำที่ปรากฏ
ให้เห็นอย่างมาก

อืมม จอกำลังจะเสียหรือตาเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย อิอิ

สารภาพว่าไม่เคยอ่านค่ะ ไว้จะไปยืมเพื่อนมาอ่านดู (ซื้อมะด้าย ไม่มีที่เก็บของแย้ว)

ชอบงานเขียนและบทสัมภาษณ์ของคุณวรพจน์เหมือนกันค่ะ
เศษทรายในกระเป๋าเป็นเล่มที่อ่านจบแล้วรีบส่งให้เพื่อนอ่าน งานดีๆ อย่างนี้ต้องแนะนำค่ะ
ตอนนี้ติดตามอ่านงานของคุณวรพจน์ในนิตยสารอิมเมจ
และนี่คือประโยคสุดท้าย อันละเมียดละไม ในคอลัมน์ being there เล่มล่าสุด
"เป็นรอยยิ้มที่ทำให้วันสงกรานต์ปีนี้เย็นขึ้นมาโดยไม่ต้องพึ่งน้ำสักหยด"

ดิฉันก็พึ่งอ่านบทสัมภาษณ์ของวรพจน์ที่สัมภาษณ์สันติ แต้ ชื่อ " เสือร้องไห้อย่างสันติวิธี " ใน DDT เล่มใหม่เป็นบทสัมภาษณ์ที่ดีมากค่ะ

อ่านเพลินทั้งคำถามและคำตอบ มีอึ้งเป็นระยะ ๆ
อ่านแล้วก็คิดถึงบทสัมภาษณ์ดี ๆ ที่เคยเจอใน OPEN

มาเยี่ยมค่ะพี่

เพิ่งซื้อ DDT มาเหมือนกันครับ กำลังจะอ่านพอดี

ยังไม่ได้อ่านเลยครับ ตอนนี้ขอปั่นหนังสือมิดเทอมก่อน
โอ้ว.. เยอะอย่างแรง ไม่ทันนี่แย่แน่นอน
คิดถึงจังครับ ไม่เจอกันเลย รักษาสุขภาพด้วย

มาเยี่ยมค่ะ กลับมาบ้านเราแล้ว รู้สึกดีจัง

มาเยี่ยมค่ะ กลับมาบ้านเราแล้ว รู้สึกดีจัง

มาเยี่ยมบล็อกครับ (โอโหแฮะ มีอะไรน่าอ่านเพียบเลย)
ต้องแวะเข้ามาบ่อยๆ แน่ๆครับ คุณ grapa

ดีใจ ดีใจ

คุณ grappa

อ่านสัมภาษณ์สันติ แต้ที่คุณวรพจน์สัมภาษณ์จากไหนอะคะ?


อยากหาอ่านน่ะค่ะ


ที่เปลี่ยนแบ็คกราวด์ เพราะแบ็คกราวด์เก่ามันเจ๊งอะค่ะ


ก็เลยต้องเปลี่ยนแล้วก็เลยต้องเปลี่ยนโลโก้กะตัว bullet ด้วยน่ะ


(ถ้าเราเปลี่ยนแบ็คกราวด์เมื่อไหร่ สาเหตุเดียวคือ เจ๊งค่ะ

เพราะจริงๆ เป็นคนไม่ค่อยเบื่ออะไรง่ายๆ ถ้าทำแล้วก็อยู่อีกยาววววววเลยค่ะ)



สวัสดีเช้าวันพุธนะคะ


สบายดีนะ?

มาเยี่ยมค่ะ ท่าทางงานยุ่งนะคะพี่กรัปป้า

ใช่เลยจ้า
กำลัง Edit งานแปล
เล่มหินและหนามากเล่มนึงอยู่

ผมรู้สึกดีนะ มีเศษทรายในกระเป๋า แปลว่าได้ไปเที่ยวมา

แต่ว่า ถ้าเป็นคนอื่นยืมกระเป๋าไปแล้วมี่ทรายละก็ ...เป็นเรื่อง











เป็นเรื่องน่าอิจฉาจริง ๆ โว๊ย...

ขอบคุณคุณ Grapp ที่แวะไปเยี่ยมบล็อคผมครับ ผมยังเขียนวิจารณ์หนังเรื่อง เจ็ดเซียนซามูไรและอิคิรุเหมือนกัน แต่คิดว่า คุณคงได้อ่านแล้วมั้ง ถ้าไม่ได้อ่าน ว่าง ๆ ก็ลองไปดูนะครับ บล็อคของคุณก็น่าสนใจดีครับ

น่าอ่านมากๆค่ะ
เศษทรายในกระเป๋า
อืม เปรียบเทียบได้คมคายดีจัง
อยากไปหามาอ่านบ้าง

เวลายุ่งๆ แล้วอยากเที่ยวทุกที
อยากไปทะเลอีกแล้ว
ทั้งที่พึ่งไปมา
เลยเอาเพลงนี้มาฟัง ปลอบใจตัวเอง
ไปก่อน
ให้งานเสร็จก่อนเถอะ

อะไรหนอ ที่จะทำให้หัวใจคนเติบโตได้บ้าง กาลเวลาคงไม่ใช่คำตอบเดียว เพราะถ้าใช่ คงไม่มีคนแบบที่เป็นเด็กไม่รู้จักโต



ชอบเรื่อง คนเราต่างมีแสงสว่างในตนเองค่ะ ได้เห็นแง่มุมที่แปลกดี

แอบหลบงานมาเที่ยวค่ะ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนที่บ๊อกนะคับผม แล้วผมจะลองดู The Unbearable Lightness of Being อีกซักรอบ (เพราะดูไปเมื่อ 4 ปีที่แล้วอ้ะคับ )

ทำงานไป ดูคอนเสิร์ต อะคาเดมี่ แฟนตาเชียไป
งานจะเสร็จไหมนี่

ไม่มีเวลาอัพบล็อค แต่ยังมีเวลามาเปลี่ยนควอเตชั่น สปิริตแรงจังพี่

สโลแกน มันเกี่ยวกับงานที่อีดิท อยู่ตอนนี้ไง
กำลังอยู่ในโลกของศตวรรษที่ 17

อา ตีสองกว่าแล้ว (เวลาศตวรรษ 21 ) ยังไม่ได้นอนเลย อ่ะ

แวะมาเยี่ยมพี่ grappa ค่ะ
ไม่เจอกันนานเนอะ...^^
ดีใจจังที่ได้มาเจอบทความดีๆ ของนักเขียนที่ชอบ

ยังเสียดายไม่หายเลยที่ Open ปิดตัวไป...เฮ้อ

แวะมาเยี่ยมครับ

มาเยี่ยมค่ะ สู้ๆๆ

อ่ะจ้า สู้ๆ จนตีสองกว่าอีกคืนแย้ว
ล่ามตัวเองไว้กับคอมพิวเตอร์ สอง-สามอาทิตย์
แล้วนะเนี่ยะ

แก้ไขเพิ่มชื่อผู้เขียนให้แล้วนะคะ

ขอบคุณที่เตือนค่ะ

เราลืมไปเลยล่ะ

ว่าแต่สีตัวอักษรมันกลืนกับ BG หรือว่าไงอะคะ

เพราะสีตัวอักษรในเนื้อหาเนี่ยเราปล่อยอิสระตาม webmaster ซึ่งเขาจะจัดให้โดยให้สีที่อ่านง่ายสุดจากสีรวมของ BG น่ะค่ะ


จะได้ปรับปรุงถูกอะค่ะ


ขอบคุณคุณ grappa มากนะคะที่ไปแนะนำ

เมื่อไหร่จะเขียนเรื่องใหม่ล่ะคะ

รออ่านอยู่นะ

ขอบคุณค่ะที่แวะไปเยี่ยม
บล็อกของคุณน่านอนจังเลย ขอแวะพักแป๊บนึงน้า

งานยังไม่เสร็จเลยค่ะ คุณสาวไกด์
ยังคงล่ามโซ่ตัวเองไว้กับคอมพิวเตอร์อยู่
กำลังคิดว่าตัวเองกำลังทำหนังสือชื่อ Never Ending
Story หรือเปล่าเนี่ยะ

คุณข้างบนสงสัยเพลงชวนง่วงใช่ไหม
ถึงได้น่านอน
เด๋วสักพักจะเปลี่ยนเพลงอีกจ้า

มาเยี่ยมค่ะพี่

เข้ามาเยี่ยมครับ...

เปลี่ยนbg แล้ว หรือว่าเราไม่ได้มานานจนจำbg ไม่ได้ก็ไม่รู้แฮะ ช่วงนี้ยิ่งมึนๆอยู่

ใช่แล้วค่ะ คุณ rebel
ไม่ได้อัพเนื้อหา แต่อัพรูปแบบเรื่อยๆ ค่ะ
นี่ก็อู้งานมาเปลี่ยน Bg อันใหม่(กว่า ) อีก

ขอบคุณ คุณพลอยสีรุ้งที่ขยันเอา Bg มาแจก

แบ็คกราวนด์หวานจัง ...

มาเยี่ยมค่ะพี่

เพลงเพราะมากเลยค่ะ....

ฟังแล้วเข้ากับ theme blog ดีจังเลย หวานๆ คลาสสิคๆ

Have a nice day นะคะ

รู้จักพี่วรพจน์ แต่ไม่เคยอ่านงานของพี่วรพจน์ (นอกจากโอเพ่น)

แปลกไหมหว่า..

BG ใหม่

หวานนุ่มๆ แบบสาวโบราณนะคะ


วันนี้จะไปดู City of God ที่ลิโดล่ะค่ะ

แต่เจ้าของบล็อคหัวไม่โบราณนะคะ
คุณสาวไกด์ อิอิ
พอดีงานที่ทำตอนนี้เกี่ยวข้องกับภูมิปัญญาโบราณน่ะค่ะ

City of God อาจจะได้ดูอาทิตย์หน้า
อาทิตย์นี้งานยังล่ามโซ่ไว้อยู่

อยากเข้ามาดูหมายเลขจำนวนผู้เข้าชมคนที่
5555 เลยไปซะแล้น

ไปดู desktop err ด้วยคนจิ

แวะมาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ
แบ็คกราวนด์สวยมากนะคะ

น่าอ่านจังค่ะ เดี๋ยวต้องแวะไปดูที่แผงแล้วววว

ขอบคุณนะคะ

แว่บมาเยี่ยมค่ะ .. มาส่งข่าวว่าคุยโทรศัพท์กับ บ.ก. แล้ว ได้เลื่อนเดดไลน์แล้ว หวังว่าจะลอดไลน์ได้ก่อนจะเดดจ้ะ

มาเยี่ยมครับ เพลงเพราะอีกแล้ว

ไปดู City of God แล้วนะคะ

เขียนไว้ที่บล็อกวันนี้แล้วค่ะ


อ่าน The Reader ตามที่คุณ grappa แนะนำแล้วนะคะ

อ่าน "ดอกเตอร์กับรูทและสูตรรักของเขา" ด้วยค่ะ

ร้องไห้ด้วยความรู้สึกคนละแบบค่ะ


รอว่างแล้วจะเขียนถึงนะคะ



สวัสดีเช้าแรกของเดือนสิงหานะคะ

มาเยี่ยมค่ะพี่ ..

แนะนำหนังสือได้น่าอ่านดีค่ะ

อืม นะ ถ้าไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย ว่าเพื่อนเราดังขนาดนี้ ยังคิดถึงเธอ อยู่เสมอนะ ถึงแม้ว่าไม่ได้เจอกัน แต่เศษทรายก็ยังติดในกระเป๋าเราเหมือนกันนะหนึ่ง ในบางครั้งเพื่อนกันไม่ต่อก็ติด หวังว่าเธอคงมีความสุขในชีวิตนะ

เศษทราบในกระเป๋าเป็นเล่มเดียวที่ผมตามล่าอยู่และยังหาไม่ได้จนทุกวันนี้ หาที่ไหนได้บ้างครับบอกหน่อย ถือว่าสงสารผมเต๊อะ

เศษทรายในกระเป๋า...วันนั้นอยากอ่านหนังสือสักเล่มก็เลยไปหยุดที่ร้านหนังสือและเจอหนังสือเล่มนี้ก็สะดุดชื่อพอได้เปิดอ่านบางตอนทำให้อยากอ่านให้จบ...มองไปทางขวาก็เจอหนังสืออีหลายเล่มที่ถูกใจและอยากอ่าน จะซื้อทั้งหมดเลยก้ไม่ได้ (เพราะตังส์มีน้อย อิ_อิ) ถึงเวลาก็เลยต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองในขณะนั้น.....จึงตัดสินใจเลือกเล่มนี้มา...ทุกวันนี้ยังรู้สึกดีเลยว่า หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ทำให้เราผิดหวัง กลับมีข้อคิดดีให้เตือนตัวเองมากมาย จนต้องขีดเส้นใต้เอาไว้เพื่อเตือนตัวเอง....

เดี๋ยวไปซื้ออ่านเลย
โดนมากค่ะ:p

หลงรักตัวอักษรของนักเขียนคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน (พักนึงเห็นจะได้) ปลื้มงานเขียนทำให้ปลื้มนักเขียนไปด้วยทั้งที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริง..อยู่ๆก็อยาก search หา จะติดตามค่ะพี่หนึ่ง ขอเป็นกำลังใจให้กับงานเขียนดีๆต่อไปนะคะ

อืม..เล่มนี้ ชอบหลายตอนเลย

จำแม่นๆก็อย่างถ้อยที่ว่า

"แม้เวลาจะมาพร้อมกับบทเรียนและประสบการณ์ที่เชี่ยวชำนาญมากขึ้น แต่เราก็อุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับใครบางคนเท่านั้น"

จริงๆนะ.........

มิตรภาพ ยังคงอยู่

เราต่างหาก มิได้อยู่ตรงนั้น


เรามักอยากขอโอกาส

สักครั้ง..คับพี่น้อง

กี่ครั้ง ที่

นาย หรือ เธอ

อยากนัก

นะ