ผมชอบประโยคที่ว่า "ความเหนื่อยล้าเป็นเพียงสถานะปกติ" อะครับพี่

หนังสือเล่มนี้ขายดีมากที่ร้าน ตอนเงินเดือนออกหนูกำลังจะซื้อ แต่หนังสือก็หมดพอดี เลยยังไม่ได้อ่าน
ตอนนี้สั่งเพิ่มไปแล้ว รออ่านด้วยใจจดจ่อค่ะ ยิ่งอ่านที่พี่แป๊ดเขียนที่นี่
ยิ่งอยากอ่านมากขึ้นอีก

พี่แป๊ดถึงกับอ่านไปน้ำตาซึมไปจนป้ายสุดท้ายเลย ตัวอักษรของลุงมูนี่สุดยอดจริงๆ

อป.ก็เขียนถึงหนังสือที่รักมากไม่ได้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ทำไม มันบรรยายความรู้สึกตัวเองได้ไม่หมด

หนังสือที่อ่านแล้วร้องโฮท่ามกลางสาธารณชน(พูดเกินไป..จริงๆแอบเอาหน้าซุกหนังสือแล้วกระซิกๆเงียบๆ)ของอป.ที่จำได้ก็มี the color purple น่ะค่ะ อ่านที่มหาลัยพอดี..โฮก

"ไม่ว่าจะยากลำบากหรือท้อแท้ขึ้นมาเมื่อใด สิ่งหนึ่งที่เราทำได้คือ ทำงานของเราต่อไป เหมือนที่มูราคามิบอกดิฉันครั้งแล้วครั้งเล่าในหนังสือเล่มนี้" เติมพลังให้ฮึดสู้หลังวันหยุดค่ะ^^

^
^ พี่ยังจำความรู้สึกตอนนั่งนิ่งในรถไฟฟ้าบางซื่อได้เลย คือในรถแทบจะไม่มีคนแล้วน่ะ ออกไปนอกรถในสถานีก็ไ้ม่ค่อยมีคนมีแต่เรากับน้ำตาซึมๆ T-T

color purple เศร้าโคตร พี่ดูหนังจำได้ว่าเศร้ามาก

พี่แป๊ดเขียนแบบทิ้งไว้ให้สงสัยมากๆ เลยพี่--ว่ามันอะไรยังไง 555
ผมยังไม่ได้อ่านเล่มนี้เลยครับ
คงต้องเก็บความสงสัยอันนี้เอาไว้จนกว่าจะมีโอากาสได้อ่านเอง :)

^
^
^
ตั้งใจนะจี้ เล่าหมด ก็ไม่หนุกสิ

อ่านเองกันเถิด หนังสือดีๆ แบบนี้

แล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ค่อยชอบบอกคนเท่าไรนักว่า มันดียังไง ความดีไ่ม่ดี นี่มันแล้วแต่คนนะ

แต่ความชอบไม่ชอบนี่บอกกันได้

ด้วยวัยที่อ่อนเยาว์กว่า (ฮ่า) แต่อยู่ในช่วงพ้นการแสวงหา เริ่มเข้าสู้เส้นทางที่เลือกเองแล้ว หนูอ่านเล่มนี้แล้วรู้สึกมีกำลังใจที่จริงๆ แล้วกระบวนการ "สร้างและรักษาตัวตน" จนสามารถสร้างผลงานออกมาได้ ไม่จำเป็นต้องมีพรสวรรค์ล้ำเลิศ เพียงแค่มีความเพียรพยายาม มีความสม่ำเสมอมุ่งมั่น เกิดจากการทำงานหนัก ต่อสู้กับตัวเองมากกว่าต่อสู้กับคนอื่น

ส่วนภาวะหลัง "มีตัวตน" ที่พี่ว่า อาจจะต้องรออีกสักพัก แล้วจะหยิบมาอ่านอีกรอบ

ได้มาจากสุรวงศ์บุ๊คเชียงใหม่
อ่านแล้วได้เห็นทางที่เค้าผ่านมา ไม่ได้เห็นแค่ยอดเขาที่ไปถึง จริงใจดีที่เค้ายอมบอก อ่านสร้างเสริมกำลังใจ ว่าแล้วกลับไปเขียนเรื่องของตัวเองต่อดีกว่า อิอิ

พี่แป๊ดครับ ไม่ผิดหวังที่รออ่านเลยครับพี่ ผม เปิดบล็อคพี่รอแต่เช้าเลยครับ
ผม รู้สึกเหมือนพี่ทุกประการเลยครับ
และก็ดีใจมากที่มีคนรู้สึกเหมือน ผม ที่ว่า คุณนพดล คือ มูราคามิ สำนวนที่ไม่มีใครเทียบเคียง (ผม ชมผ่านเมลลและบอร์ดกำมะหยี่หลายครั้งครับ แต่คุณนพดล ก็ยกเครดิตให้เฮียมูเหมือนเดิมครับ) ...

ปล.ระหว่างรอบล็อคพี่ บล็อคก็เสร็จเรียบร้อยครับ //mycodenamev.blogspot.com/ เรื่องแรก ก็เป็นเรื่องเดียวกับของพี่เลยครับ ว่างว่างแวะไปเยี่ยมบ้างนะครับ

ต้องไปหามาอ่านบ้างแล้ว

จากที่อ่านบล้อก
ถ้าหนูได้อ่านหนังสือเล่มนี้
หนูคิดว่าหนูน่าจะชอบเล่มนี้มากกว่าด้วยรัก ความตายและหัวใจสลาย

^^

ตอนแรกผมรอซื้อเพื่อจะอ่านแบบพรวดเดียว แต่พอนั่งอ่านไปหน้าหนึ่งก็รู้ว่าไม่ได้การละ อย่างนี้มันต้องอ่านช้าๆ !

ป.ล.เห็นด้วยว่าคุณนพดลแปลเหมาะมากจริงๆครับ

พี่แป๊ดรู้สึกไปเองครับ

ผมเป็นเพียงผู้โดยสาร
ทำหน้าที่เพียงแค่ถ่ายทอดเรื่องราวที่มูราคามิเขียน

เรื่องสั้นสามเล่มที่พี่แป๊ดเป็นแม่งานอยู่ ก็ถ่ายทอดความคิดและอารมณ์ของคนเขียนออกมาได้เช่นกัน

น้ำตาพี่แป๊ดในรถใต้ดิน เป็นน้ำตาของพี่แป๊ดเองที่เพื่อนเก่า-มูราคามิแอบมากระซิบข้างหูปักเข้ากลางใจ

จำได้ว่าตอนอ่านเล่มนี้แบบสดๆ
เชียงใหม่ฝนกำลังปรอยลงมา บรรยากาศไม่น่าย้ายตัวไปไหนไกลพ้นชายคา

แต่เกิดรู้สึกอยากผูกเชือกรองเท้าแล้วพุ่งออกจากบ้านเลยพี่แป๊ด...
ตัวหนังสือของเฮียมูแกมีของ 55

^^

กรี๊ดดดดด คุณนพดล


อันล่างนี้เป็นความคิดของเพื่อนคนนึงในเฟชบุ้ค เอามาใส่ไว้ด้วย

...
ร้องเหมือนกันนะพี่ น้ำตาไหล ไม่ได้ร้องเพราะความโศกเศร้าหรืออะไร แต่เพราะปีติตื้นตันมากกว่า ในความพยายามต่าง ๆ นานาของเขา แล้วผมก็ชอบตรงที่เขาวิ่งในลักษณะจิตว่าง คือ วิ่งไปว่างไป ร้อนก็ว่าร้อน หนาวก็ว่าหนาว อะไรอย่างนั้น "I run in order to acquire a void." อ่านแล้วนับถือยิ่งขึ้นไปอีก- Nat Luenthaisong

อุ๊ย เพิ่งเห็นข้างบนว่าคุณนพมา... สวัสดีค่ะ

เส้นแสงผมยังอ่านไปได้ประมาณกึ่งนึงเองครับ TT

ทึกทักเอาว่าตัวเองเป็นคนหนุ่มสาว (ไม่ต้องทึกทักหรอก เพราะยังเป็นอยู่น่ะ) แต่อ่านจากที่พี่แป๊ดมาถ่ายทอดให้ฟัง พบว่ามันอาจปรับมาใช้ได้ทุกวัยเลย ถึงแม้สภาพแวดล้อมอาจต่างกัน แต่จริงๆแล้วเส้นทางการใช้ชีวิตก็ไม่น่าผิดแผกไปจากกันเท่าไร

ผมยังเข้าไปไม่ถึง มุราคามิ ครับ แต่ปีหน้าผมจะได้พิสูจน์มัน ในฐานะทากหนังคนหนึ่งจากเรื่อง Norwegian Wood พี่แป๊ดว่ามันจะออกมาดีไหม

hero ผม มาแล้วววว
.
.
นั่งแอบดูบล็อคพี่ทั้งวัน
โชคดีสองต่อครับบบบ

ฝนยังอ่านไม่จบเลย เพราะเรียนหนักจริงๆ
กว่าจะทำการบ้านเสร็จก็เที่ยงคืนแล้ว -_-"
เป็นเล่มโปรดอีกเล่มนึงเลยค่ะ
อยากให้ทุกคนได้อ่านค่ะ ^^

สาวกเยอะจริงๆ นะ ว่าที่นักเขียนรางวัลโนเบลคนนี้
ยังไม่ได้อ่านผลงานของเขาเสียที

เมื่อเล่มนี้สิ้นสุดลง ผมรู้สึกเหมือนนั่งบนริมทางเท้านานมากแล้ว พอเงยหน้าขึ้นมาอีกหน เหมือนไม่มีใครอยู่อีกแล้ว ทั้งถนนที่แล้วมา หรือ ถนนต่อจากนี้ไป

สิ่งที่รู้สึกต่อจากนั้น คือ ควรลุกขึ้นเสียที

ผมเหมือนคุณบลัดดี้ครับ คือยังเข้าไม่ถึง (ต่างกันตรงที่ผมอ่านเส้นแสงฯจบแล้ว) ผมอาจจะยังไม่เจอเรื่องของมุราคามิที่จะรู้สึกคลิกกับมันก็ได้ แต่ก็ไม่ได้ถอดใจที่จะศึกษานะ เดี๋ยวจะลองกับเล่มนี้ดูอีกครั้ง เพราะพี่แป๊ดเขียนถึงซะน่าอ่านเลย ^ ^

อ่า..อ่านแล้วรู้สึกว่า..หนูอาจจะขอแลกที่ไม่ต้องเป็นตัวของตัวเอง ถ้ามันจะไม่ต้องพบความเจ็บปวดค่ะ เหอๆ

แต่เรื่องนี้ยังไงก็ต้องซื้อเก็บตามประสาสาวกมูราฯ หละค่ะ แล้วได้อ่านเมื่อไหร่จะมาคุยที่บล็อกพี่อีกทีนะคะ

เล่มนี้อ่านจบคืนที่ได้มาเลยครับ ความรู้สึกคือ มันเป็น mixed feelingปนๆกัน ระหว่างความรู้สึกนับถือในตัวแก กับ เฉยๆในงานเล่มนี้..

ปล.ดีใจด้วยครับที่ค้นพบหนังสือคู่กาย ผมก็มีอยู่2-3เล่ม ไว้พูดคุยด้วยเวลาไม่ค่อยสบายใจ ^^

ฮือ อยากร้องไห้ด้วยค่ะ

ทำเพิ่มอีกบล็อคครับพี่แป๊ด แวะไปเยี่ยมบ้างนะครับ

เราพลาดอะไรไปเนี่ย........