เขียนดี ค่ะ

ตอนนี้ คนรุ่นใหม่ซีกตะวันออกของเราคลั่งตะวันตกกันจัง(ดูจีน สิ เทศกาลคริสต์มาส เป็นงงไปเลย)..ตะวันตกก็หันมาสนใจตะวันออกมากขึ้น

อีกหลายสิบ หลายร้อยปี ทั้งสองฝั่งคงจะกลมกลืนกันได้แนบนัย โลกจะไม่มีเส้นแบ่งกันแล้วกระมังคะ

ป.ล.เพลงกระตุก ไม่ทราบทำไม อาจจะตัวรับที่บ้านไม่ดีพอ

น่าสนใจครับ

แวะเข้ามาโดยบังเอิญ
จะบอกว่า ชื่อผู้แต่ง น่าจะอ่านว่า จุนอิจิโร ครับ

^
^ หนังสือเล่มนี้ถอดว่า จุนิจิโร ทานิซากิ อ่ะค่ะ ภาษาอังกฤษเขียนว่า Jun'ichiro Tanizaki

ส่วนเพลงต้องรอโหลดนิดนึงค่ะ ตอนนี้ตัวเองก็ฟังได้อยู่

ผมไม่มีอารมณ์อยากดู Memoir of Geisha เลยแม้แต่น้อย ถึงจะมี กงลี่ แสดงก็เถอะ

ผมเคยดูหนังญี่ปุ่นเรื่อง "Double Suicide" หนังเก่าแล้วครับ ยังเป็นขาวดำอยู่เลย

หนังเรื่องนี้จัดแสงได้ดี เล่นกับความขาวดำได้อย่างยอดเยี่ยมเลยครับ แม้จะไม่เด่นชัด แต่หากสังเกตดี ๆ จะเห็นได้ชัดถึงความสงบนิ่งของพลังบางอย่างที่แฝงเฉพาะไว้ในหนังญี่ปุ่น

วัฒนธรรมบริบทแต่ละที่ ผมว่าก็ความรู้สึกต่าง ๆ ลึก คนต่างถิ่นคงยากจะเข้าใจได้ ยิ่งถ้าหากอยู่กันอย่างผิวเผินยิ่งแล้วใหญ่

มันก็คล้ายกับการแปลหนังสือ ที่เราไม่มีวันแปลภาษาหนึ่งไปเป็นอีกภาษาหนึ่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เรื่องความรู้สึกแบบคุณพี่ว่ามาในหนังก็คงเป็นเช่นเดียวกัน ว่าไหมครับพี่

ป.ล. เมื่อคืนวันแฟต เหล่าบรรดา SO :: ON มาโฆษณาคอนเสิร์ต เมื่อวานมีโคอิชิ กูสและอ้วน อาร์มแชร์มา แค่ฟังเขาพูดก็อยากไปแล้วครับ

ตอนจากวงที่บอกไว้ในโปสเตอร์ ยังมีเกสท์รับเชิญด้วย เกสท์ที่ว่านี้ก็คือ จอนนี่ อันวา และ มณฑล จิรา (กรี๊ด)

แล้วเจอกันที่งานนะครับ เจอผมเดินตัวใหญ่ ๆ เหมือนหมีก็รบกวนทักทายกันด้วยนะครับพี่

^
^ จริงอ่ะ น้องชาติหน้า พี่กรี๊ดทั้งสองคนเลยนะนี่ จอนนี่ อันวา และเจ มณฑล สองคนนี้ทำเพลงไปไกลกว่าเพลงป๊อบดาดๆ แล้ว

เยินเงาสลัว...ภาษาสวยจังเลยครับ

ผมชอบแนวคิดอนุรักษ์นิดๆแบบนี้อะครับ

ถ้าเค้า "เข้าใจ" จริง ๆ เค้าคงเห็นความแตกต่างระหว่างดาราจีนกับดาราญี่ปุ่นนะคะ ??

ไม่มีความเห็นอีกหล่ะค่ะ อายจัง

อยากดูเกอิชา มั่ง.ยังไม่มีเวลาเลยครับ

ผมก็ชอบนะ...เงาสลัวๆอ่ะ..ภาพที่เล่นแสงเงา โดยเฉพาะ ขาวดำหรือซ๊เปีย นี่ยิ่งชอบ ดูคลาสสิคดี ผมว่า

หนังสือเล่มนี้ ชอบมากค่ะ
ซื้อมาหลายปีแล้ว ต้องไปค้นมาอ่านใหม่แล้วล่ะ ขอบคุณที่หยิบมาพูดถึงนะคะ...

บางทีอะไรสลัวๆ ไม่เปิดเผยบางอย่างก็น่าอิงความสุนทรีย์ของเราได้มากกว่าแสงสีที่เปิดโล่งเหมือนกันนะค่ะ ...

ส่วนตัวก็คงชอบเหมือนกันกับบางสิ่งที่เราอนุรักษ์เอาไว้เพราะมันคือสิ่งบ่งบอกที่เราเป็นเรา แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางกับการเปลี่ยนแปลงที่ดูเหมือนจะเป็นธรรมดาโลกของเราซะแล้วค่ะ

แนะนำว่าว่างๆ น่าไปนั่งเล่นริเวอร์บาร์นะค่ะ อาหารอร่อย เจ้าของสวย บรรยากาศดี๊ดี ... โฆษณาให้เค้าหน่อยเผื่อว่าอาจจะได้ส่วนลดคราวหน้าค่ะ

คุณ grappa เขียนถึงหนังสือเล่มไหนเล่มนั้นก็น่าอ่านไปหมดเลย

เล่มนี้ยิ่งน่าสนใจมากๆ ค่ะ

ต้องไปเพิ่มชื่อหนังสือในบัญชีหางว่าว อีกเล่มนึงแล้ว


ขออนุญาตลิงค์บล็อกนี้ของคุณ grappa ไปที่นี่ นะคะ

หญิงจีนกับญี่ปุ่น รูปร่างหน้าตาคล้าย ๆ กันก็จริง... แต่งาม...ต่างกัน

วันสองวันมานี้ อ่านพบในเน็ตว่า คนญี่ปุ่น ดูเหมือนจะเป้นหญิง วิจารณ์ว่า ..เอากง ลี่ หรือ ลี่ กง ไปเล่นเป็นเกอิชา นั้นไม่ถูกที่ ...เพราะทำให้ความงามของเกอิชาผิดเพี้ยนไป

เรามาคิดดูแล้ว เห็นจะจริงของเธอ ..แต่ยังหาคำอธิบายไม่ค่อยถนัดปากนัก

ประมาณว่า ต่างก็อ่อนหวานเหมือน ๆ กัน... แต่หญิงญี่ปุ่นนั้นงามแบบลึกลับ เข้าใจอยาก ยังไงชอบกล บอกไม่ถูก
ส่วนหญิงจีนนั้น งามลึก แต่ไม่ลับ คือพออ่านเข้าใจได้ ไม่น่าระแวง ว่างั้นเถอะ

นี่คงเป็นภาพนางเอกงิ้วที่ติดในความทรงจำวัยเด็กของเราด้วยกระมัง เพราะชอบไถลไปดูงิ่ว เวลาเดินกลับบ้านตอนโรงเรียนเลิกสมัยเด็กรุ่น (งิ้วจะมีช่วงสอบภาคปลาย จึงเลิก ร.ร. หลังเที่ยง งิ้วกลางวัน จะมีพวกเด็ก ๆ รุ่นฝึกหัดเล่น บางทีคนเล่นก็พูดเล่น่ ๆ เป็นภาษาไทยแทรกด้วย)

แปลกนะ ลูกไทย แต่ชอบดูงิ้ว?

เคยอ่านเล่มนี้สมัยเรียน ส่วนเกอิชา อ่านจากพลอยแกมเพชรที่อาจารย์แปล แต่ไม่อยากดูหนังจ้ะ ไม่ชอบจางจื่ออี๋ และไม่ชอบลิเกฝรั่ง

นั่นสิครับ
ผมว่าฝรั่งชอบคิดเอง เออเอง
ไม่ได้รู้ลึกไปถึงข้างในเหมือนอย่างที่คุณ grappa บอกไว้จริงๆ

ว่าแล้ว
เดี๋ยวตอนเย็นๆ
จะหาเวลาไปพักผ่อน
"เยินเงาสลัว" บ้างดีกว่า
อิอิ

โหย...ภาษาสวยจริงๆค่ะ คุณ อิฉันว่า เกือยทุกอย่างในศิลปะเอเซียไม่ว่าจะ ญี่ป่น ไทย เขมร ลาว อินเดียนั้น แฝงเร้นด้วยความหมาย ความผูกพันธ์กับชีวิต ความงดงามของการมีชีวิตอยู่และตาย อยู่ที่ว่า เราจะใส่ใจค้นหามันหรือเปล่าเท่านั้น
คนที่เอาเรื่องนี้มาถ่ายทอดเป็นหนัง อาจจะไม่เข้าใจตรงนี้ลึกซึ้งมั้งคะ เพราะมุมมองคนละอย่างกัน ถึงจะลงทุนเท่าไหร่ก็ไม่วิญญาณ สงสัยจะจริงที่ว่า ความอลังการซื้อได้ แต่ วิญญาณไม่มีขาย

มาอ่านเร็วๆ ก่อน เดี๋ยวอ่านช้าๆ แล้วจะมาเม้นต์ค่ะ
ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีก้อน กระจุกๆ เต้นตุบๆ อยู่ในกะโหลก
คิดอะไรไม่ออกค่ะ

เม้นต์ตอนนี้ได้แค่... เราชอบทอง เขาชอบเพชร???

รู้สึกเห็นด้วยกับบรรยากาศของหนังญี่ปุ่น ที่มักจะมี ความเย็นยะเยือก รวมอยู่ด้วยเสมอ


ปล. ทราบว่าคืนนี้ จะได้ไปทานอาหาร ริมแม่น้ำ ที่มีบรรยากาศแสงสลัวๆ ที่สามารถเห็นเงาสะท้อนของเปลวเทียนในดวงตาของคู่สนทนาของเรา นี่คะ

หนังสือเล่มนี้เป็นหนึ่งในหนังสือที่อาจารย์แนะนำให้อ่านตอนสมัยเรียนคณะสถาปัตย์ ดังนั้นผมจึงได้อ่านมานานหลายปีดีดักแล้ว...

นานจนกระทั่งลืมไปว่าได้เคยอ่านหนังสือเล่มนี้มา...

พออ่านบทความของ จขบ. ก็รู้สึกเห็นด้วยจริงๆ ว่าหนังเรื่องเกอิชานั้น ก็มีจุดบอดที่ความฉาบฉวยอย่างที่กล่าวจริงๆ นั่นแหละ...

(แต่หากดำเนินเรื่องที่เย็น นิ่ง สงัด ไปกว่านี้ ก็เห็นทีผมต้องหลับคาโรง)

กลับมาที่หนังสือ ชอบอยู่ตรงนึง (จากความทรงจำอันเลือนลาง) ที่ว่าชาวตะวันตกนั้นพยามจะทำกลางคืนให้สว่างเท่ากลางวัน ในขณะที่คนตะวันออกกลับเลือกจุดเพียงแสงเทียนเล็กน้อย แล้วชื่นชมความงามของดวงดาว

^
^ กรี๊ด

ดีใจที่ได้เจอกันนะครับ รับรองว่าบรรยากาศคราวหน้าคงดีกว่านี้ เวลาที่ตัวอยู่กะหัวใจ หุหุ

เพลงได้อารมณ์จริงๆ..
ส่วนหนังคาดว่าน่าจะได้ดู ถ้ามีเพื่อนไปดูด้วยกัน..

อืมมมมม...ตอนนี้เลยลังเลว่าควรจะ
ไปดู Memoirs of a Geisha ดีรึเปล่า
เพราะว่าได้อ่านหนังสือเเล้ว เเต่เป็นภาคภาษาอังกฤษ
อ่านจบด้วยความประทับใจ เเต่อาจไม่ได้อรรถรสลึกซึ้ง
ทางภาษาเท่ากับฉบับเเปลภาษาไทย
เคยมีบทเรียนกับหนังหลายเรื่อง
ทั้งไทยเเละเทศ จากหนังสือที่ซาบซึ้ง
พอเป็นบทหนังทำไมถึงทำให้เรางงงวย
ว่าทำไมมันถึงไม่เหมือนที่เรารู้สึก
ตอนอ่านหนังสือเป็นเล่มเลย

เพลงเพราะมากๆเลยค่ะ

ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เลยค่ะ
แบบว่า...บ้านิยายกำลังภายใน

=)

เห็นหนังสือที่พี่แนะนำทีไร อยากอ่านไปด้วยทุกที คงเป็นหนังสือเก่าใช่มั้ยคะ ของสำนักพิมพ์อะไรหว่า จะได้ไปตามหามาอ่านบ้างนะคะ

พูดถึงตะวันตก-ตะวันออก ฝนดูหนังตะวันตกที่เค้าบอกว่าใส่อารมณ์ตะวันออกลงไป หรือหนังนิ่งๆ อย่างลอส อิน ทรานสเลชั่น ฝนก็ยังเฉยๆ เพราะรู้สึกว่ามันไม่นิ่งเท่าหนังตะวันออกจริงๆ (ไม่รู้คิดมากไปหรือเปล่า)

ตอนแรกก็อยากดูเกอิชานะคะ แต่ตอนนี้ไม่ละ แต่รู้มั้ยเอ่ยว่า ถ้าฝนจะหาหนังของมุราคามิมาดูอะค่ะ จะหาได้จากที่ไหน เอ๊ะ...หรือต้องไปถามมาเวย (เขียนถูกอ๊ะเปล่า) อะคะ

^
^ หนังสือเก่าแล้วล่ะจ้า คงหายากแล้ว
สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์พิมพ์
หนังของมูราคามิพี่ดูจากร้านเฟม น่ะฝน
ชื่อเรื่อง Tony Takitani แต่พี่ดูแล้วหลับล่ะ
ทั้งๆ ที่ชอบเรื่องสั้นเรื่องนี้
พอดูหนังแล้ว รู้สึกว่าเขาช่างหาคนมาเป็นพระเอก
ทำให้คิดว่า มูราคามิคงมีท่วงท่าแบบนี้

แมกเวย ชื่อเขาเห็นเจ้าตัวบอกว่า อ่านว่า แมก-เวย จ้า

.......พี่กร๊าปป้า หวัดดีวันเสาร์
.....ยังไม่ได้ยลเรื่อง Memoirs of a Geisha หนังสือก็ยังไม่เคยได้หยิบมาอ่าน.... รูสึกว่ามีหนังสือดี ดีรออยู่เยอะเหลือ ก่อนตายจะอ่านครบมั๊ยเนี่ย

แต่เห็นด้วยที่พี่บอกว่า ฝรั่งเค้าไม่เข้าใจลึกซึ้งความละเมียดแบบตะวันตกหรอก เพราะของแบบนี้อ่านหนังสือเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ มันเป็นเรื่องการสั่งสมในตัวต่างหาก....

ปล. เมื่อวานไปเดิน นายอินทร์ เจอ
"คิดถึงทุกวัน" อ่านไปครึ่งเล่มแล้ว อ่านๆไปคิดถึง "คุณวดีลดา เพียงศิริ" ขึ้นมาจับใจ แอนชอบอ่านแนวนี้อยู่แล้วพี่ ถ้ามีอีกรบกวนพี่แนะนำหน่อยนะ...

พี่กร๊าปป้า ลบคห ข้างบนของแอนที แก้แล้วก็ยังผิดอีก
ยังไม่แก่ก็เลอะเทอะซะแล้ว

แก้คำผิดค่ะ บรรทัดที่4
"ความละเมียดแบบตะวันออก"

แท้งกิ้ว ที่ซื้อ 'คิดถึงทุกวัน' นะจ๊ะ
หนูอ่านหนังสือเก่ง
คนเขียนเรื่องนี้เขาชอบงานของคุณวดีลดาและคุณปราย พันแสงน่ะ สำนวนเขาเลยมีกลิ่นอายของนักเขียนที่เขาชอบ

เห็นสโลแกนบล็อก แสดงว่าชอบ 'ฉันชอบความรัก' ด้วยใช่ไหมนี่

โดย: grappa 4 กุมภาพันธ์ 2549 13:29:17 น

.....พี่กร๊าปป้า ถูกต้องที่สุด
สโลแกน "ฉันชอบความรัก" มาจากหนังสือของ คุณวดีลดาเล่มนั้นแหละ.....

แอนมีเพื่อนอีกคนที่อยู่ในลัทธิ "ฉันชอบความรัก" ด้วย
ก็เรามันเป็นผู้หญิงเพ้อเจ้อหนิ ทำไงได้...

แล้วก็ทำให้คิดว่าเราชาวตะวันออกล่ะ เข้าใจเนื้อแท้ของความเป็นตะวันตกจริงๆ หรือเปล่า

เคยซื้อหนังสือเล่มนี้แจกชาวบ้านเป็นตั้ง เพราะศูนย์หนังสือจุฬาเอามาลดเหลือเล่มละ 10 บาท

รู้จักคนแปลด้วย เป็นอาจารย์ที่น่ารักที่สุดในโลก

เคยถูกแม่ค้าปลาเข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวอาจารย์

อาจารย์มาบอกทีหลังว่า "ฉันไม่มีทางมีลูกแววตาสับสนอย่างเธอหรอก"

...
...
...

แหม่ หนูร้ากกกกกอาจารย์จริงจริ๊ง

อยู่บ้านเปล่าคะ เห็นม็อบหรือเปล่า หรือเข้าไปอยู่ในม็อบเองแล้ว

ไม่เคยอ่านทั้งสองเล่มเลยค่ะ

ชอบคอนเซปต์ เยินเงาสลัว จัง

หาซื้อได้ที่ไหนบ้างคะ น่าอ่านจังเลย

เคยมีหนังสือเล่มนี้ไว้ในครอบครองเหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าหายไปไหน ได้มีโอกาสไปอยู่ญี่ปุ่นในช่วงเวลานึง ได้สัมผัสบรรยากาศและวัฒนธรรมเก่าแก่ ก็พอจะเข้าใจได้ถึงสิ่งที่ผู้เขียนกล่าวไว้ถึงความสวยงามตามแบบอย่างของรากเหง้าและแนวคิดแบบญี่ปุ่น ก็คงคล้ายกับความงามอย่างไทย ที่คนรุ่นใหม่ๆ ก็คิดว่าเชยว่าล้าสมัย แต่ในความเชยนั้นมีข้อคิดและวิ๔ชีวิตบรรพชนแฝงอยู่ไว้อย่างมากมาย

เดี๋ยวไปค้นมาอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า

ตอนนี้กำลังสนใจแนวความคิดแบบตะวันออกอยู่ค่ะ
และอยากดูหนังเรื่องนี้มาก เพราะอยากเห็นว่าคนทำหนังตะวันตกมองความเป็นตะวันออกออกมาแบบไหน

พอได้ฟัง&อ่านคำวิจารณ์จากหลายๆที่ก็รู้สึกว่าเราอาจจะเป็นหนังอีกเรื่องที่ทำให้เราผิดหวัง

แต่ต้องหาโอกาสไปดูให้ได้สักครั้ง

เพราะชอบบรรยากาศแบบเยินเงาสลัวของโรงภาพยนตร์อยู่เหมือนกัน

เจอกันวันวาเลนไทน์นะคะ


ปล. งานนี้ น้องสาวสั่งมาล่วงหน้าค่ะ ว่าให้ไป เพราะคิดถึง พี่สาวแสนดีเลยต้องทำตาม

ขอบคุณครับได้ความรู้ดีจัง

เพิ่งไปดูมาเองครับ ก็เห็นด้วยนะครับ
ถ้าเป็นคนญี่ปุ่นกำกับเองน่าจะดีเหมือนกัน
เพราะด้วยเรื่องวัฒนธรรม ต่อให้รู้เรื่องละเอียด
เเค่ไหน ก็สู้คนในชาติดั้งเดิมไม่ได้

ส่วนเรื่องรับวัฒนธรรมต่างชาติ ผมรับอยู่เรื่อง
เดียวคือเพลงครับ

เยินเงาสลัว อืม ฟังดูเเล้วโบราณมืดมัวน่าค้นหาดีครับ

ขอนอกเรื่อง (ตามสไตล์ของเราสองคน)

เมื่อวานคุณพี่ได้ไปดูคอนเสิร์ตอ่ะเปล่าครับ ผมพลาดอย่างแรง ด้วยเหตุว่าเพื่อนคนหนึ่งจะลาจากชีวิตกรุงเทพฯอันแสนเส็งเคร็งไปสู่บ้านเกิด ณ เชียงใหม่ ก็เลยกินเลี้ยงอำลากันหน่อย

ไป ๆ มา ๆ เลยเวลาคอนเสิร์ตเริ่มไปพอควร

ถ้าคุณพี่ (และคุณแข) ไปดูมา รบกวนเล่าให้ฟังถึงความหลอนจับจิตหน่อยนะครับ

ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

ผมก็ว่าอย่างนั้นนะครับ คงเป็นเรื่องยากที่คนตะวันตกจะเข้าใจ คนตะวันออกอย่างพวกเราได้ทุกอย่าง เห็นคนที่แต่งงานกับชาวต่างชาติ มาเกือบ ๓๐ ปี ก็ยังไม่เข้าใจกัน เช่น ชายฝรั่งจะไม่เข้าใจ กรณีภรรยา ปากกะใจ ไม่ตรงกันนั่นแหละ .... คือ ไม่รู้ว่า ภรรยาพูดประชดประชัน ไม่โกรธแล้ว ..ฝรั่งนึกว่าจริง อะไรทำนองนี้ ...

กลับผม ผมต้องตามหนังสือหลายเล่มที่นำเสนอเลยนะครับเนี่ย น่าสนใจทั้งนั้น

น่าอิจฉาจริง ๆ ไปกินข้าวแถวถนนพระอาทิตย์นะครับ (ทำเป็นพูดไป ไอ้เราก็บ่อยใช่เล่น 555)

คนชวนขออภัยมาก ๆ ที่ไม่ได้ไปดู 555

ป.ล. เมื่อวานไปคิโนะฯสาขาสยามพารากอนมา (ไฮโซมาก ไฮโซกว่าเอ็มโพเรียมหลายเลย) จะไปซื้อ walking stories เสียหน่อย ดันไม่มีเสียได้ (มีแต่ที่สาขาอิเซตัน)

พลาดอย่างแรง

แซ่เดียวกับไช่หมิงเลี่ยงค่า

สวัสดีค่ะคุณกรัปป้า ... วันนี้แวะมาส่งยิ้มค่ะที่นานๆ ทีคุณกรัปป้าไปเม้นท์ได้คนแรก


มีความสุขวันอาทิตย์นะค่ะ

แวะมาเยี่ยมค่ะ

เห็นด้วยค่ะ ชอบดูหนังญี่ปุ่นเพราะความสงบนิ่งค่ะ

ยังค่ะ ยังไม่ได้Z เพราะไม่ ใสใสไม่

ชอบอารมณ์นิ่งๆแบบญี่ปุ่นแล้วก็ชอบบรรยากาศเงาสลัวมากๆเหมือนกันค่ะ

เป็นไปได้ว่าเพราะชอบเงาสลัว ถึงได้นอนกลางวันตื่นกลางคืน ฮ่าๆ

ชอบเพลงนี้จริงๆ




กลับมาแล้วค่ะ มารายงานตัว (แต่ยังไม่อัพบล็อกนะ)





อ้อ..อ่านโตเกียวอะโซบิแล้วค่ะพี่ ชอบมาก อาจอัพบล็อกด้วยหนังสือเล่มนี้เร็วๆ นี้

เล่มนี้มีคนให้มาค่ะ ... คนพิเศษเสียด้วย.... หุหุหุ

ชอบญี่ปุ่นจังค่ะใครใจดีพาไปมั้งก็ดีนะค่ะ

เคยอ่านหนังสือเล่มนี้มานานแล้ว ตั้งแต่สมัยตอนเรียน ไม่ทราบว่าจะหาซื้อที่ใหนได้บ้างครับ อยากได้มาเก็บไว้