โอ้ว.... และแล้วก็ได้มีโอกาส Comment เป็นคนแรกซะที

ผมว่าเรื่องหนึ่งที่น่าจะเป็นเรื่องทำใจยากที่สุดก็คือเรื่องการสูญเสียคนที่รักนั่นแหละครับ (ไม่ว่าจะเป็นอกหัก หรือสูญเสียด้วยเหตุการณ์อื่น)

ตัวผมเองยังกลัวอยู่เหมือนกันว่า ถึงแม้จะฝึกปฏิบัติวิปัสสนาบ้างแล้ว พอถึงเวลาจริงๆ ยังเกรงว่าจะทำใจไม่ได้เพราะ ณ เวลานั้น จิตมันก็คิดปรุงแต่งไปสารพัดสารเพ

ปล.เมื่ออาทิตย์ก่อนขอบคุณมากนะครับพี่เอ๊ด ที่พูดชื่อ Blog ของผมออกอากาศไป วันนั้นไม่ได้ฟังสดแต่ตั้งเวลาอัดเอาไว้ พึ่งมาฟังตะกี้นี้เอง

อกหักครั้งแรกฉันทำใจตั้งสามเดือนแน่ะค่ะ

สามวันน่ะไม่กินข้าวเลย

พอวันที่สี่เริ่มหิว

ฮ่าๆๆ

ถ้าทำได้..อย่างที่คุณบอก...

ชีวิตคนเราคงจะอยู่อย่างปกติสุขกันมากขึ้น...

ไม่ต้องวุ่นวายปวดหัวกับเรื่องที่เข้ามา...

หรือหากต้องวุ่นวาย..ก็คงเป็นแค่ช่วงสั้นๆที่รู้สึก

หลังจากนั้นก็ให้ทำใจปล่อยวาง...รู้ว่าเป็นสิ่งที่เกิดและจะดับไปในที่สุด...

..ที่กล่าวมาเราเข้าใจถูกป่าวคะ..


แต่จะว่าไปเวลาอกหักนี่...เป็นหนักๆก็แค่วันเดียวเองค่ะ

หลังจากนั้นก็ทำใจ...แล้วบอกตัวเองว่า...ช่างมัน...

แล้วก็กลับมาเป็นตัวเองได้อีกครั้ง...จนมีคนบอกว่าเราหน่ะ "ใจแข็ง"

มีความสุขในทุกๆวันค่ะ..

ทำวิปัสสนาเก่งๆ ไม่จำเป็นต้องนุ่งขาว เลิกแต่งหน้า
เลิกกับสามีภรรยา เลิกทำงาน คลานไปเฝ้าวัด



เห็นด้วยคะ....
ทุกอย่างอยู่ที่ใจ

ถึงไปวัด...ใจไม่ไป...ก็ไม่เกิดอะไร...

วัดอยู่ที่ใจ...

ไม่ได้ฟังพี่เอ๊ดจัดรายการสดมานานมากแล้ว
โชคดีอาศัยฟังจากที่คุณคูนอัดเอาไว้นี่แหละครับ
อ๊ะ คอมเม้นต์ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาบล็อกเลยเรา

ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้น
..
ถือว่าโชคดีได้ไหมค่ะ?
..
..
ถ้าทำแบบนั้นบ่อยๆเข้า
เราจะกลายเป็นคนเย็นชา
รึเปล่าค่ะมันใกล้กันจัง?

ลปอล ขอให้เดินทางไปกลับปลอดภัยนะคะ

"เราก็ยังมีโลภ มีโกรธ มีหลง อาจจะรู้สึกว่าเยอะกว่าคนธรรมดาด้วยซ้ำ

เพราะเราดูตัวเอง แล้วเราเห็นบ่อยๆ เห็นเนืองๆ เห็นตามความเป็นจริง
ไม่ต้องเสแสร้ง แกล้งดี ไม่ต้องเก็บกด ไม่ต้องปฏิเสธว่า
ไม่จริ๊งงงง ฉันไม่เคยคิดร้าย ฉันไม่เคยโลภ ฉันไม่เคยหลง"

เคยอ่านเจอจากหลายๆที่ เพิ่งเคยเจอกับตัวเองก็ตั้งแต่ปฏิบัติตามที่หลวงพ่อปราโมทย์ท่านแนะแนวทางค่ะ รู้สึกว่าเรานี่ทำไมบางทีก็ดี แต่บางทีก็เลวได้เหลือใจจริงๆ ทำให้เจียมตัวเองมากขึ้นเยอะเลยค่ะ เพราะเราก็คนกิเลสหนาคนนึงนี่เอง ไม่ได้วิเศษจากไหนเลย

ผ่านมาทักทายครับพี่

ล่าสุดอกหักไปอาทิตย์นึงได้

เพื่อนๆยังงงเลยว่าทำใจเร็วจัง

แวะมาอ่าน และ ทำความเข้าใจค่ะ

อ่านแล้วจะพยายามไปทบทวนตัวเองนะครับ
ต้องไปฝึกไม่คิด ไม่คิดบอกตัวเองว่าจะไม่คิด หัดรู้สึกตัว

แว่บมาดูจากบาหลีครับ

คุณตี๋.. เราไม่ได้ฝึกไม่ให้คิดนะครับ
ความคิดเป็นธรรมชาติของจิต

ที่ฝึกคือ .. จิตคิด ก็รู้ทันว่าคิด

รู้แล้วก็ไม่ห้าม แต่ไม่ไหลตามความคิด
จิตตั้งมั่นอยู่ในที่ของมัน ไม่ได้ไหลไปเรื่อยๆ

ขอให้เดินทางไปกลับโดยสวัสดิภาพ

แม๊..พูดแบบอาชีพพี่ไงค๊ะ


เสาร์ที่ผ่านมามีความสุขอย่างมากมาย

ได้ฟังเพลงโปรดเพลงปลื้มตั้งหลายเพลงจาก เจดี
เอ๊ย..
ดีเจใจดี...แต่หล่อ

55555 ฟ้าฝนยิ่งตกแรงๆอยู่

อ่านเรื่องของคุณแล้วสุขใจนะคะ
เหมือนมีใครมาเล่าเรื่องดีๆให้ฟัง
เป็นธรรมะที่นำไปใช้ได้ในชีวิต
ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเรา
ไม่ถือก็ไม่ทุกข์
ถือมากก็หนักมาก
แล้วก็ทุกข์มาก
แค่นั้นเองเนอะ...ชีวิต

หวัดดีค่ะ คุณ Aston.....

อืม...ไปบาหลีโน่นเลยเชียว.....อิจฉายิ่งนักค่ะ

เปรียบเทียบความรักที่ผ่านไปแล้วเหมือนหมาเน่าลอยน้ำ....อิ...อิ...นึกภาพตามเลยแฮะ....แต่สำหรับความคิดเราเอง...พูดยากนะคะ...บางทีเค้าอาจคิดว่าเราเป็นหมาเน่าลอยน้ำ....ที่เขาสมควรปิดตาแล้วเอาไม้....เขี่ย...เขี่ย...เขี่ย...ก็ได้นะคะ

อกหักสามวันแล้วดีเลย...อืม..ก็โอนะคะ...

แต่กับบางคน...อาจโศกาจาบัลย์เป็นปีๆ....แกล้งบ้าไปวันๆหรือไม่พูดถึง.....ไม่ได้แปลว่าไม่คิดนี่นะ

ถ้ามีโอกาสเจอพี่หัวหน้าคลื่น....ฝากกราบขอบคุณนะคะที่ชวนให้กรอกใบสมัครงานค่ะ

ปายยย.....เลี้ยวววว.....

ขออภัยนะคะ....ลืมดู size ภาพเลยใหญ่เกินไปนิดนึงค่ะคุณ Aston ( จริงๆเกินภาพของเจ้าของblog เลยหล่ะ ขอโทษนะคะ)

ซ้าถู่