อ่านแล้วนึกถึงขนมจีนน้ำเงี้ยวที่อร่อยที่สุดในโลก ที่จะได้ทานปีละครั้งที่บ้านย่า ในช่วงวันปีใหม่ค่ะ

แต่มื้ออื่นๆ นอกจากนี้ฝากท้องไว้กับอาหารปิ่นโต เป็นส่วนใหญ่ค่ะ

ผมกลับไปบ้านทีไร แม่จะทำขนมจีนแกงเขียวหวานให้กินทุกครั้ง อร่อยมากครับ

อาหารที่ยิ่งอร่อยบวกกับบรรยากาศที่บ้านซึ่งเป็นโลกของเราเอง หลุดจากเครียดในโลกใบนี้ไปชั่วพักหนึ่ง มันมีความสุขจริง ๆ

ฟังแล้วหิวข้าวขึ้นมาเลยครับ ผมว่าจริง ๆแล้ว อาหารไม่สำคัญเท่ากับว่าใครทำอาหารมื้อนั้นให้เรากินเลยครับ ไปกินร้านอาหารกับคุณแม่ทำกับข้าวให้กินที่บ้าน (แม่ผมทำอาหารอร่อยนะ) ความรู้สึกต่างกันเลย

ส่วนผมชอบฝากท้องไว้กับเพื่อนๆคับ อิอิ

พ่อเป็นคนสงขลาค่ะ เวลาไปที่นั่นก็กินอาหารใต้กันเปรม ชอบแกงที่เค้าจะใส่ส้มแขกด้วย มันได้รสชาติเปรี้ยวๆเผ็ดๆกลมกล่อมมาก ยังไม่เคยกินแกงปักษ์ใต้ในกรุงเทพฯร้านไหนใส่ส้มแขกเลยค่ะ

พี่แป๊ด

เต้ยเป็นคนชอบอาหารใต้มากๆๆๆ อ่านรายการอาหารแล้วน้ำลายไหลลลล



เวลากลับบ้านมีความสุขมากเวลาได้ทานอาหารค่ะ



เห็นด้วยกับคุณแม่นะ อาหารใต้ในกรุงเทพฯ นี่คนละเรื่องกับเวลาไปกินที่ใต้เลยค่ะ

รสมันไม่ถึงน่ะ

ชอบอารมณ์รวมญาติจังเลยค่ะ
เป็นเหมือนกัน พอเจอหน้าญาติ พี่น้องที่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ก็จะจับกลุ่ม เล่าสู่กันฟัง (ทำนองเดียวกับการเม้าท์ หรือนินทานั่นหละ) ถึงคนโน้นคนนี้

อารมณ์อย่างนี้ มีเฉพาะ ผู้หญิงป่ะคะ
เพราะ ถ้ามีเฉพาะผู้หญิงเนี่ย จะรู้สึกว่า ผู้ชายนี่ช่างน่าสงสารจัง

ไว้ครั้งหน้าก็ได้ค่ะพี่

ยังไงตอนงานหนังสือฯ หนูแวะไปหาพี่แน่นอน (จะไปซื้อคำพิพากษาฯ ด้วยค่ะ)

- Thebrightestsunisthepurestgun

ใช่ๆ น้ำยาขนมจีน ของใต้ มีใส่ส้มแขกด้วย อร่อยมากๆ ความมันของกะทิ ถูกตัดด้วยความเปรี้ยวของส้มแขก อร่อยมั่กๆ

เมื่อก่อนตอนอยู่ไซต์ก่อสร้างที่อยุธยา
มีพี่ๆคนใต้เยอะเลย
แปลกดีจัง กินแกงไตปลาเป็นจนติดใจ
ก็ที่ทางขึ้นเหนือนั่นละครับ

เห็นด้วยค่ะ

คุณตาทำผัดถั่วอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมา พอท่านเสียไป ยังไม่เคยทานผัดถั่วที่ไหนอร่อยเท่าเลย

ศิลปะการทำอาหารให้อร่อยส่วนตัวแล้วมองถึงการที่ทุกคนในครอบครัวได้เข้ามามีส่วนร่วมในการทำด้วยกันค่ะ ... แอบกระซิบว่าถึงจะมีทะเลาะกับการออกแรงตำน้ำพริกไม่ถึงใจแม่บ้างแต่ก็สนุกนะค่ะ

พูดถึงอาหารใต้แล้วน๊อ เปรี้ยวปากมาเลยค่ะ พี่สะใภ้ที่บ้านคนใต้เหมือนกัน คิดถึงแกงเหลืองเลยค่ะ เพราะทำได้สะใจคนทำมากๆ เพราะเธอชอบเผลอทิ้งความเผ็ดเอาไว้โดยไม่บอกกล่าว กินทีไร ร้องไห้เป็นเผ่าเตาทู๊กทีเลยค่ะ

มีเพื่อนอยู่คนนึงเป็นคนสุราษฎร์ ไม่ว่าเราจะไปกินอาหารใต้ที่ไหน แล้วมาบอกว่าอร่อยเค้าก้จะทำหน้าตาน่าเกลียดแล้วบอกว่าเราไม่เคยกินของอร่อย มิใยที่เราจะบอกว่าเจ้านี้ใต้แท้ๆนะ เจ้านี้ดังนะ เค้าก็เอาแต่พูดประโยคเดิม จนเราได้มีโอกาสชิมฝีมือแม่เค้าเราถึงเข้าใจว่าทำไมเค้าถึงได้ดูถูกรสนิยมการกินอาหารใต้ของเรานัก มันอร่อยจนเราต้องเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่แม่จะขึ้นมากรุงเทพทำอาหารให้ลูกชายสุดที่รักกิน แล้วเราก็จะได้รับอานิสงค์นี้ด้วย แกงส้มของแม่เผ็ดแต่ก็ไม่เผ็ดโดดรสชาติมันช่างกลมกล่อมอะไรเช่นนี้ ห่อหมกแม่ก็หอมเครื่องแกงแบบที่ร้านอหารใต้ที่ว่าเด็ดๆที่เราตามไปกินไม่เคยมีร้านไหนทำได้ เวอร์ไปไหมเนี่ยแต่มันอร่อยจริงๆนะ

ถ้าชอบเรื่องอาหาร และต้องการความรัก....ทั้งต่ออาชีพ ต่อตัวเอง และต่อคนอื่น
แนะนำหนังสือการ์ตูนเรื่อง ยอดเชฟครัวท่านทูต ครับ ออกมา 12 เล่มแล้ว สนุกมาก...เชื่อหัวไอ้แร้สิ

อ่านแล้วหิว

สำหรับคนจีนอย่างหนู

อาทิตย์หน้ามีงานเชงเม้งค่ะ
ทั้งรวมญาติ และอาหารหลากชนิดไว้ที่เดียวกัน ไหว้เสร็จ พวกเราจะทานอาหารหน้าหลุมศพ เหมือนไปปิกนิกเลยค่ะ

อาหารร้านไหนในโลก..

ก็สู้อาหารฝีมือแม่ไม่ได้สักร้านเดียว

ปกติไม่กินเผ็ดเลยไม่ค่อยได้กินอาหารใต้ แต่เมื่อตอนม.หก มีแม่ของเพื่อนคนหนึ่งทำแกงไตปลาหม้อใหญ่มาให้เพื่อนๆ ลูกในห้องกินพร้อมขนมจีนหนึ่งเข่ง เป็นครั้งแรกที่ได้กินแกงไตปลา รสชาติยังไงจำไม่ได้ แต่บรรยากาศสุดยอดขอรับ ไม่ต้องเรียนกันเลยล่ะ ครูบาอาจารย์ยังมาล้อมวง

ชอบที่พี่เขียนวันนี้จังเลยค่ะ อ่านแล้วได้บรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวดีจัง (คิดถึงบ้านเลยล่ะ)

แล้วก็อยากอ่านเล่มนี้ของฮิมิโกะไปเลย ที่จริงเป็นแฟนตัวยงของเค้าอยู่แล้วค่า อืม เดี๋ยวบันทึกไว้ว่ากลับไปจะต้องไปหามาอ่าน

เมื่อสักครู่น้องสาว เอาบล๊อคของคนๆหนึ่งมาให้อ่าน อ่านแล้วรู้สึกแย่มากๆ ทำให้ทัศนคติของเราที่มีต่อบล๊อคแกงค์เปลี่ยนไป และไม่รู้สึกอยากปฏิสัมพันธ์กับใครอื่นๆอีกที่เราไม่รู้จัก ไม่เคยทักทาย อันที่จริงอยากเลิกเล่นไปเลย
การเปิดรับของเรา การมองโลกในนี้สดใส เป็นที่พักพิง แบ่งบันทั้งสุขและเศร้า กลับกลายเป็นน่ากลัว หวาดระแวง
จริงๆนะ หรือมันก็เป็นปกติ เพียงแต่เราโชคดีที่เจอเพื่อนๆน่ารักและมีน้ำใจ ไม่ว่าจะสอนทำบล๊อค ทำบล๊อคให้เลย(เนื่องจากยังทำไม่เป็น) หรือ ความห่วงใย ทั้งตัวเรายันไปถึงครอบครอบ
แต่ก็มี2ครั้งที่เรามีปัญหากับคนในนี้นะ คือเราไปลอกหนังเกาหลีเรื่อง i m sorry i love u แต่ก็เป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจ อย่างที่เจ้าของเค้าคิดแต่ในที่สุดเราก็ยอมรับผิดและขอโทษหน้าไมค์

ครั้งที่สองโดนต่อว่า...ว่าการลบชื่อออกจาก Friend's list หมายความถึงการแสดงว่าไม่อยากเป็นเพื่อน ต่อว่าเราซะ เราอยากจะเจอตัวจังพวกปากดีเนี้ย แต่ก็ชังเถอะ เธอคนนั้นคงไม่สบายอะไรสักอย่าง

สำหรับตอนนี้เราควรจะต้องบอกไหมว่าถ้าใครมาเอาเพลงของเราหรือพี่ๆเราแต่งขึ้นมาเปิด เราจะถือว่าละเมิด

เพื่อนๆเอ๋ย เรารู้สึกแย่จริงๆกับสิ่งที่คนในบล๊อคต้องมาด่าคนในบล๊อคว่าอย่าเอาเยี่ยงอย่าง มันSad จริงๆ ทำไมไม่เป็นเพื่อนกันดีๆ

^
^ อ้าว คนข้างบน เป็นไรนี่
ใจเย็นๆ
ไม่ต้องไป "อิน" อะไรมากขนาดนั้น

คิดถึงอาหารใต้ คิดถึงบ้านด้วย

=)

คุณนายแม่ก็ชอบหอบหิ้วอาหารค่ะ ไปไหนทีต้องมีตะกร้าใส่เสบียง

ตอนเรียนกรุงเทพ เวลาแม่มาเยี่ยมจะหอบ กะปิ พริก มะนาว กระเทียม มาด้วย มาถึงก็หั่นๆ สับๆ ให้เข้ากัน แม่เรียกน้ำพริกโจร ค่ะ เพราะที่ห้องพักไม่มีครกให้แม่ตำน้ำพริกกะปิให้กิน

รสมือแม่หนูอร่อยบ้าง ไม่อร่อยบ้าง บางทีก็ซ้ำเดิมๆ แต่ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหน แล้วตายรังกลับบ้านแม่จะทำของโปรดเอาไว้รอท่า อย่างน้อยอย่างนึง

น้ำลายไหล อาหารใครก็ไม่อร่อยเท่าอาหารฝีมือแม่อีกแล้วล่ะคะ

อาหารทางใต้โดยเฉพาะน้ำยำ ต้องมาจาก สายบุรี ถึงจะอร่อยอะจะ

รู้สึกว่าคุณแขก (ผู้เขียนเรื่องนี้) เค้าไปเป็นแม่ครัวอยู่ที่เกียวแล้วนี่ หุ หุ
เพิ่งอ่านบทสัมภาษณ์มา

อือม์ เป็นคนประเภทกินอะไรก็ได้ แต่ไม่ชอบเท่าไหร่ เลยหาของชอบจริง ๆ ได้น้อยค่ะ

อาหารที่อร่อย สังเกตว่าจะต้อง
- วัตถุดิบดี
- ปรุงด้วยใจ (หรือความตั้งใจ)
- ทานในบรรยากาศสบายใจ ไม่ว่าจะในแง่ของจิตใจหรือสถานที่

ว่าแล้วก็กลับไปนอนนึกถึงข้าวซอยต่อ
ไปใต้คราวก่อน ท้องไม่ดีเลยไม่ได้กิน
...เสียดาย เสียดาย...

สวัสดีตอนเช้าค่า
เป็นอีกเล่มที่น่าหามาอ่านเลยค่ะ ^^



...

ในหนังสือ "เจ้าพ่อ เจ้าเมือง" ของ อาจินต์ ปัญจพรรค์

เมียนักเลง พูดว่า "อะไรก็ไม่จริง เหมือนยิงปืน"

แต่เสือเก่าพูดว่า "อะไรก็ไม่จริง เหมือนกินข้าว"

อ่านแล้ว ก็จำขึ้นใจ... คิดว่าคงเป็นความจริงตลอดกาล เหมือนนักเลงรัก (นักเลงอีกแล้ว...อิอิ) พูดว่า "อดข้าวดอกหนาชีวาวาย ไม่ตายดอก เพราะอดสิเน่หา"

ถ้าไข่พะโล้กรุงเทพว่าหวาน
มาทานไข่พะโล้เมืองชล คงเข้าขั้นดื่มน้ำเชื่อมนะคะพี่

ยังไม่ค่อยเเน่ใจว่าอาหารพื้นเมืองเเถวบ้านนี่มันมีอะไรบ้าง (นอกจากข้าวหลาม 55)

ถ้านึกได้จะมาคุยนะคะ

ที่จําได้เเม่นๆก็คือ กินข้าวที่อื่นเเล้วก็จะอุบอิบว่า มันไม่ค่อยหวาน
คนเค้าบอกว่า คนเมืองชลก็เงี้ยเเหละน้า (-_-)

คิดถึงทุกวันกับคำพิพากษาของมหาสมุทร เดินทางมาถึงที่หมายแล้วครับ

อ่านเนื้อหาบางส่วนไปล่วงหน้า
ตอนแวะมาเยี่ยมบล็อกทุกวัน
คราวนี้ได้อ่านโดยละเอียด
ขอบคุณครับ

อาหารใต้อร่อยค่ะ
ครั้งนึงเคย "ยัด" เยอะมากไปจนท้องเสียเข้าโรงพยาบาลเลยล่ะค่ะ

ขอให้ป้าสะใภ้หายดีโดยไวค่ะ

. .


(กรี้ดดด คุณนพดล)

โอ้ว ชอบปลาทอดขมิ้นเหมือนกัน

สำหรับฮิมิโตะ ชอบเล่มที่เธอเขียนถึงตัวเองตอนไปเรียนญี่ปุ่น (จำชื่อหนังสือไม่ได้อ่ะ) แต่โงกมากกับเรื่องเล่าจากสันคะยอมอ่ะครับ พอเห็นเล่มนี้เลยไม่ซื้อ (อ้าว)

อ่อ คร้าบ สำหรับคิดโลโค เห็นเมล์แล้ว แต่ยังไม่ได้โหลดครับ เพราะงานรัดรึงใจมาก เฮ้อ

อ่านเล่มนี้แล้ว คิดถึงกับข้าวฝีมือพ่อค่ะ

คำ ผกา เอ๊ย ฮิมิโตะ ออกหนังสือเล่มใหม่อีกแล้วหรือครับ จะรอไว้ซื้องานสัปดาห์หนังสือนะครับ (รวมถึง ฯยีสต์ ของแทนไทด้วย...เล่มนี้ยืนอ่านในร้านหนังสือตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะคิดได้ว่า "ทำไมเราไม่ซื้อซะเลยล่ะ?")

ระหว่างบรรทัดจะมีหนังสือปกใหม่เล่มอื่นๆ ออกในช่วงนี้อีกไหมครับ (นอกเหนือจากที่คุณgrappaเคยแนะนำแล้ว) จะได้ซื้อซะทีเดียว

อ่านไปหิวไป
แง่ะ อยากกินคั่วกลิ้งขึ้นมาเฉยเลย

เคยได้หนังสือเล่มนี้มาตอนเพิ่งย้ายบ้าน
อ่านไปได้นิดเดียวเอง ตอนนี้หายไปแล้ว
เพราะ ... ช่วงนั้นระหกระเหเร่ร่อน ย้ายไปย้ายมาหลายครั้ง

สงสัยต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้างล่ะ

อ่านที่พี่เขียน ช่างอบอุ่นจริงๆ
การกินอาหารจากแม่ ไม่ว่าแม่ซื้อมาให้หรือว่าแม่ทำมาให้กิน มันวิเศษจริงๆครับ...

หรือบางที แม่แฟน ทอดปลาให้กินก็ซึ้งเหมือนกันครับ...ว่ามะ