จำฉันได้ไหมเธอ?

เรายอมรับนะว่าเป็นคนที่เพ้อเจ้อและก็เพ้อฝันไปเรื่อย
โดยเฉพาะสถานการณ์บังเอิญบางอย่าง
เช่น เจอคนน่ารักโดยบังเอิญไรแบบเนี่ย (ฮ่าๆ)

เราอาจจะดูหนังโรแมนติคมากไปหน่อยหรือเปล่านะ
ถึงได้คิดว่าความบังเอิญช่างโรแมนติคและน่ารักจัง
มักจะคิดว่า เฮ้ย ดีจังได้เจอคนนี้ที่ตรงนี้

เมื่อวันพฤหัสที่แล้ว
เรานั่งรถสาย 138 ไปทำงาน
ขึ้นจากป้ายวัดสน ซึ่งหลายๆคนก็จะมาต่อรถที่ป้ายนี้
และก็เป็นป้ายที่นักศึกษาจากหอการค้าจากฝั่งธนย่านพระประแดง พระรามสอง
ขึ้นที่ป้ายนี้กันค่อนข้างมาก
หลังๆ เราก็ขึ้นบ่อยเพราะสะดวกดี
ลงทางด่วนอีกทีก็ถึงที่ทำงาน
วันนั้นได้เจอกับนักศึกษาสาวคนนึง
น่ารักมากๆ เลยอะ ชอบมากๆ
ขาว ตัวเล็ก หน้าตาเก๋ แต่งตัวเรียบร้อยเสื้อไม่รัดติ้ว
กระโปรงสั้นประมาณหัวเข่า รองเท้าผ้าใบเก่านิดๆ เท่ห์ดี
แต่ก็ไม่ได้ยืนใกล้กันอะ เราก็โรคจิตแอบชำเลืองฮ่าๆๆ
จากนั้นก็ผ่านไปวันนึง
มาวันศุกร์เราตื่นสายถึงตรงวัดสนเกือบ 9 โมงได้
เจอ 138 คนเยอะมาก แต่ก็ต้องขึ้นแล้วละมันสายมาก
คนก็ขึ้นมาเต็มไปหมด กรเป๋ารถก็แสน"ครีเช"
"ชิดในเพ่ๆๆๆ"(ไม่ให้ครีเชได้ไง มีใครไม่เคยเจอประโยคนี้บนรถเมล์บ้างเนี่ย)
รู้ตัวอีกที เราก็ยืนหน้าผู้หญิงคนที่เจอเมื่อวาน!
ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นโคดๆ ย่ิงดูใกล้ๆ ยิ่งน่ารัก
ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเขารู้ตัวป่าวหว่า แอบชำเลืองบ่อยๆ
แอบคิดในใจ บุพเพป่าววะเนี่ยฮ่าๆๆ
ยิ่งตอนเธอลงจากรถเมล์แล้วเดินผ่านเราอะ
> < ผมห๊อมมหอม
และก็ผ่านไปอีก

จากนั้ันผมก็ไม่เจอเธออีก
แต่มาวันนี้(พุธ)
เราก็ขึ้นสาย 138 ปกติ
ก็ไม่เจอเธอนะ ยังแอบคิดเล่นๆว่า คงไม่เจอแล้วละมั้ง
แต่อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนั้นนะ
พอรถเมล์จอดป้ายกิโล 9 (ป้ายก่อนขึ้นทางด่วน)
เธอมาขึ้นรถเมล์ที่ป้ายนี้แทนแฮะ
แถมมายืนตรงหน้าเราอีก!
แต่เธอหันหลังให้เรานะ แล้วมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันเป็นเพียงช่วงเวลาที่คนเราต้องไปทำงาน ไปเรียน
ไปทำธุระ ซึ่งทางที่ไปเป็นทางเดียวกัน
จึงอาจจะได้เจอกันอีก
ไม่แน่พรุ่งนี้ผมก็อาจจะได้เจอเธออีกก็ได้
แต่แล้วไงละ มันก็คงไม่มีอะไร
คงมีเราที่จำเธอได้ ซึ่งเธอก็คงจำเราไม่ได้หรอก
เราจำเธอได้เพราะอะไร
ก็เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเธอดูเด่นสะดุดตา
ส่วนเราก็เป็นคนธรรมดาโคดๆ

ตอนเธอลงจากรถไป เราก็เริ่มคิดอะไรบางอย่าง
ในตอนนั้นรถเริ่มโล่ง เราก็เห็นชายอ้วน(มากๆ)คนนึง
เราจำได้ว่าวันศุกร์ที่แล้วที่ยืนใกล้ผู้หญิงคนนี้
ชายอ้วนคนนี้ก็ยืนใกล้เราด้วย
เราจำได้เพราะเขาอ้วนมากๆ น่ะ

ก็เลยทำให้คิดได้ว่า
รูปลักษณที่โดดเด่นทำให้สะดุดตานั้น
มันดึงความสนใจมาก ทำให้เราจำคนคนนั้นง่ายดายเหลือเกิน
เช่นคนน่ารัก คนน่าตาดี
คนอ้วนมากๆ หรือผอมมากๆ หรือคนขี้เหร่มากๆ
แล้วก็คิดไปถึง จอห์น วอเตอร์
ผู้กำกับหนังแนวเพี้ยนๆ(มีช่วงนึงเราต้องมาดูหนังเขาเกือบทุกเรื่องเอิ๊กๆ)
จอห์น วอเตอร์ พูดถึงการทำหนังให้ดังของเขา
ต้องทำให้สุดๆเช่น เลวก็เลวสุดๆ
เป็นคนผอมก็ต้องผอมให้ตายห่าไปเลย
เป็นคนอ้วนก็อ้วนให้เป็นช้างอะไรแบบนั้น
เพราะสิ่งเหล่าน้ีทำให้จดจำได้ง่าย
เราจึงไม่แปลกใจ เวลาไปสยามแล้วเจอผู้หญิงแต่งตัวสุดฤทธิ์สุดเดช
สุดชีวิตสุดกู่ ก็เคยดูๆ นึกว่าเป็นคนดี(เฮ้ยยย)
จะจำพวกเธอได้หรือแม้กระทั่งคนที่เราไม่อยากจดจำ
เช่นตาขี้เก๊กทำผมแนวๆ ห่าไรพวกนั้น
ซึ่งพอเห็นมันก็ถูกจดจำได้เอง
แต่ก็เป็นเรื่องของเขาละนะ
มันเป็นเรื่องของความตั้งใจซึ่งไม่ใช่เรา

การที่เราไม่ถูกจดจำก็ไม่ใช่สิ่งแปลกอะไร
เพราะเราไม่ตั้งใจให้ใครมาจดจำ
และเราก็เชื่อว่าเธอคนนั้นไม่ได้คิดจะให้ทำตัวให้เด่นให้ใครมาสนใจ
เธอไม่ได้แต่งตัวรัดติ้วโชว์เนื้อหนังมังสาแบบใครๆ
เราจำเธอได้เพราะความน่ารักของเธอเอง
หรือแม้กระทั่งชายอ้วน
เราก็จำเขาได้เพราะเขาเป็นเขา
เขาคงไม่ได้คิดจะอ้วนให้ใครมาจำเขาหรอก
เราก็หวังว่าวันนึงเธอคงจำเราได้นะ
จำเราในแบบเรา คนธรรมดาเฉิ่มๆเนี่ยแหละ

Create Date : 20 กันยายน 2550		5 comments
Last Update : 20 กันยายน 2550 0:44:35 น.
Counter : 971 Pageviews.
Share Tweet