BlogGang.com : : วัชเจียเหว่ย : ดู Mogwai

ดู Mogwai

วันที่ศุกร์ 2 ธันวา 2011
วันที่เรามีนัดกับวงดนตรี Post rock จากแดนสก็อต วง Mogwai

สำหรับวงนี้จริงๆ ผมเองไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ของวง
คือผมฟังวงนี้ ชอบก็หลายเพลงแต่ไม่ได้รักวงนี้มากมายอะ
ออกแนวว่าไปดูก็ได้ ไม่ดูก็ไม่เป็นไร
ใจจริงคือกะจะไม่ไปดู
เหตุผลเพราะ วงเล่นวันศุกร์ ที่ 2 ที่แหละ
คือก่อนหน้านี้เคยวางแผนว่า ลาหยุดเที่ยวยาวๆ
เที่ยวตั้งแต่คืนวันที่ 2 กลับมาอีกที 13 ธันวา (ลาหยุดแค่สี่วันแต่ได้เที่ยวสิบวัน

แต่เหตุที่ไปดูวงนี้ มีจุดเปลี่ยนเดียวเลย ก็เพราะว่า ซื้อบัตรวันแรกๆ มันแถม CD -_-'
ผมก็เลยเอาว่ะ ไปดูละกัน ยกเลิกแผนเที่ยว

ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกเหมือนกัน
เพราะช่วงนี้เงินหร่อยหลอมาก
ทั้งคอมพัง ซื้อแว่นใหม่ เงินที่เตรียมไว้ก็หายไปด้วยส่วนนึง
รวมๆแล้ว ต่อให้ไม่ไปดูงานนี้ ก็คงไม่ได้เที่ยวไหนอยู่ดี

กลับมาที่ ณ วันเวลาจริงๆ ก็คือ เมื่อคืน
ผมออกจากออฟฟิศ เกือบทุ่ม ซื้อเบียร์กินเชิลๆ กำลังคิดอยู่ว่าจะไป มูนสตาร์ ยังไง
และแล้วเพื่อนก็โทรมาบอกว่าออกไปยัง เดี๋ยวเขาจะผ่านมาแถวออฟฟิศ ไปด้วยกันเลยดีก่า
ก็เลยรอเพื่อนและไปด้วยกัน
โดยนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปห้วยขวาง
กินข้าว และเบียร์ จากนั้นก็นั่งแท็กซี่เข้างาน
ไปถึงเกือบๆ สามทุ่ม คนเต็มงานไปหมด
ที่น่าตกใจคือบัตรขายหมดด้วย
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีแฟนๆ มากันมากขนาดนี้
ผมมัวแต่โอ้เอ้ จนสามทุ่ม โทรไปหาพี่โจ พี่โจบอกว่า วงแรกเล่นไปหลายเพลงแล้วนะ
เราก็อ้าววว รีบเข้าไปงานโดยพลัน

วงแรก ชื่อ Toe เป็นวงญี่ปุ่น
แนวเพลงจะเป็นดนตรี Instrumental Rock เพลงบรรเลง แต่ร็อคๆหน่อย สนุกสนาน
ฟังติดๆ กันก็เบื่อแฮะ ;p

จบวงแรก คนเดินออกพอควร เพราะวงต่อไปคือ Moderndog
ส่วนใหญ่คนไม่อยากดูเท่าไหร่ อาจเพราะเบื่อๆกันแล้วละมั้ง
แต่สำหรับผม ไม่มีปัญหา ถือเป็นโอกาสดี ทำให้เข้าไปสู่หน้าเวทีได้

รอเซ็ทซาว์นอยู่ยี่สิบนาทีได้ Moderndog ก็เล่นเพลงแรก กับ ลอยมา ลอยไป
เป็นเพลงที่ไม่ได้อยู่ในอัลบั้มไหน
แต่มักจะเล่นในงานอินดี้ๆ หน่อยๆ
ดนตรีจะกึ่งๆ Post rock
ตอนก่อนเล่นหรือเล่นจบ ผมไม่แน่ใจ แต่ป็อด เอ้นว่า พวกเรา Post Moderndog ^^
คนก็เฮ กันใหญ่
ส่วนตัวผมคาดหวังว่าจะได้ฟังเพลงจากชุดที่ Love me Love my life เยอะๆ
เพราะชุดนี้ เพลงดูจะเข้ากับงานนี้มากเลยละ

ก่อนหน้านี้ Moderndog เคยมาเล่นในงาน So on ครบรอบ 5 ปี(ซึ่งเป็นคนจัดงาน Mogwai ครั้งนี้)
ซึ่งตอนนั้น ตอนป็อดขอให้คนดูเลือกเพลง แล้วก็มีแต่คนตะโกนเพลงที่ปกติวงไม่ค่อยได้เล่น
จนป็อดบอกว่า ดีใจที่ได้มาเล่นงานนี้ จนอยากจะจัดคอนเสิรต์เล่นเพลงที่ปกติตัวเองไม่ค่อยได้เล่นกันเลยทีเดียว (คือกลุ่มคนฟัง so on ส่วนใหญ่จะชอบเพลงแนวไม่ตลาดน่ะ )

เพลงในวันนี้ที่ได้ฟังจาก Moderndog ก็มี ลอยมา ลอยไป, อีสานคลาสสิค, สิ่งที่ไม่เคยบอก (เพลงโปรด)
เคว้ง, Happiness is..., ตาสว่าง
รู้สึกจะเล่นเท่านี้ละมั้ง ถ้าจำไม่ผิด
จริงๆ อยากให้เล่น very good, bed room, ;) , พอเสียที, ที่จริงในใจ และจบลงที่ เวตาล
ผมคงมีความสุขกับการฟัง Moderndog มากๆๆๆๆ เลยละ :)

แต่วันนั้นแม้จะไม่ได้เล่นเพลงที่ตัวเองอยากฟังทั้งหมด โดยรวมก็ประทับใจแหละ
เจอ Happiness is.. เวอร์ชั่นที่ช่วงท้ายกระหนำซาว์น แบบโพสร็อค ก็เล่นเอาคนกริ๊ดกันตรึมเลย :)

สุดท้ายวงที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง Mogwai
แต่กว่าวงจะขึ้นเล่น ใช้เวลานานทีเดียว เริ่มเล่นประมาณ 5 ทุ่มได้
ก่อนวงจะเล่น ผมเอาหูฟังมาอุดหูไว้
เพราะไปอ่านเจอ มีคนขู่ว่า วงนี้ชอบเล่นเสียงดังมากๆ
หูชาไปสองวันเลยทีเดียว
แต่พอวงเล่นจริงๆ ไม่ได้ดังขนาดนั้นนะ
อาจเพราะ มูนสตาร์ ไม่ยอมให้วงเปิดดังอย่างที่ตั้งใจหรือเปล่า ผมก็ไม่แน่ใจนะ

วง Mogwai มาในลุคสบายๆ ใส่เสื้อยึดกางเกงยีนสต์
พอเล่นจบเพลงนึง เขาก็จะขอบคุณคับ และ Thank you very much ทุกเพลงเลย

เพลงของ Mogwai นั้น จะมีซาว์นที่หลากหลายเหมือนกัน มีใช้เสียงสังเคราะห์
ซึ่งตอนฟังเพลงในเครื่อง ผมเข้าใจว่าเป็นเสียงผู้หญิงมาตลอด
แต่จริงๆแล้ว เป็นเสียงผู้ชาย มือเปียโน ที่ร้องผ่านอุปกรณ์อะไรบางอย่าง

อีกทั้งวงจะมีการใช้ลูปโปรแกรมจากคอมพิวเตอร์ด้วย โดยมือกีตาร์ จะเป็นคนเดินไปเปิดลูปนี้ก่อนเล่นเพลง

อีกเรื่องที่รู้สึกแปลกดี ก็คือ สมาชิกวง มือกีตาร์หัวหน้าวง Stuart Braithwaite กับมือเบส และมือเปียโน
สามคนนี้จะมีบางเพลงสลับการเล่นเครื่องดนตรี
โดยบางเพลง Stuart Braithwaite จะไปเล่นเบส และมือเบสไปเล่นกีตาร์
บางเพลง มือเปียโน จะมาเล่นเบส และให้มือเบสไปเล่นกีตาร์
บางเพลง มือเปียโนมาเล่นกีตาร์อีกตัว เป็นทั้งหมดเล่นกีตาร์ 3 ตัว กระหนำซาว์นซะให้หูชา (ฮา)

อีกเรื่องที่ผมสนใจก็คือเรื่องเกี่ยวกับซาว์น
คือ สมาชิกวงนี้มีทั้งหมด 5 คน (เบส กีตาร์ 2 คน กลอง และเปียโน)
และก็จะมีอีกสองคนที่เป็นคนเช็คซาว์น คนนึงเป็นชายหนุ่มสูงๆ
อีกคนที่ผมสนใจเป็นลุงแก่ๆ ท่าทางใจดี ที่จะคอยดูแลซาว์นและตูแอมป์ให้ตลอด
ส่วนอีกคนที่น่าสนใจไม่แพ้กันก็คือ คนคุมเสียงทั้งหมด

ด้วยความที่ผมอยู่หน้าเวทีสุด เราก็จะเล่นกิริยาต่างๆ และสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวที
ก็เลยได้เห็นบางครั้ง คนคุมเสียง ทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง (ทำหน้าส่ายหัว)
บางทีก็เห็น Stuart Braithwaite ทำหน้าเหมือนไม่พอใจกับซาว์น เดินไปปรับตูแอมป์
บางทีก็เห็นลุงแก่ๆ เดินไปปรับตู้แอมป์
แต่หลายๆครั้ง เรากลับไม่รู้สึกถึงความต่างในการปรับเลย
คือไม่รู้สึกว่าซาว์นมันผิดพลาดแต่อย่างใด
เลยไม่แน่ใจว่า เพราะว่าเราหูไม่ดี
หรือว่าจริงๆ ในส่วนที่เขาปรับมันเกี่ยวกับการได้ยินบนเวทีเอง เลยไม่มีผลกับคนฟังแฮะ
หรือจะมองอีกว่า่ คนเล่น บางทีเขาคลุกกับดนตรีของเขา
จึงเข้าใจดีระหว่างความต่างเพียงเล็กน้อยก็ตาม

มีช่วงเวลานึงที่จำได้ดี และทำให้เรายิ้มออกมา
คือช่วงท้ายๆ อยู่ๆ เหมือนลุงเขาเดินไปปรับเสียงตู้แอมป์ให้ดังขึ้น (อันนี้เห็นความต่าง เพราะอยู่ๆ เสียงมันก็พุ่งขึ้นมา)
แล้ว ลุงเขาก็ยิ้มขำๆ ออกมา ส่วน Stuart Braithwaite ก็หันไปหัวเราะตอบ
แต่สักพักเหมือนมันจะมีปัญหามั้ง
เพราะตาคนคุมเสียงก็ทำหน้าส่ายหัว(อีกละ) แล้วก็เหมือนมีความผิดพลาด จนต้องเปลี่ยนตู้แอมป์อีกตัว(ไม่ใช่ตัวที่ลุงเขาไปปรับเสียงนะ)
แต่ช่วงที่เปลี่ยนตู้แอมป์กลางคันนั้น จะบอกว่า ผมไม่รู้สึกถึงความต่างเลยแฮะ ถึงได้สงสัยว่ามันอาจจะเป็นแอมป์เสียงสำหรับบนเวทีละมั้ง ;p

Mogwai เล่นเพลงให้เราฟังจนชั่วโมงกว่าๆ และก็ลงเวที
แต่ตราบใด ที่ไฟบนเวทียังไม่เปิดจ้า คนดูไม่ควรเดินออกนะครับ
งานนี้ก็เช่นกัน ทุกคนตบมือ และตะโกน Mogwai จน 5 นาทีได้
ทางวงก็ขึ้นมา อังกอร์ ให้เราฟังอีกสองเพลง
เพลงสุดท้ายที่วงเล่นคือ Mogwai Fear Satan เพลงยาว 16 นาที
ซึ่งในตอนจบ วงปล่อยซาว์นกันอย่างเมามัน ให้เสียงกีตาร์วีดไปวีดมา วนลูปไปเรื่อยๆ

พอจบงานนี้ ก็ไปเจอกับพวกพี่ๆ เพื่อนๆ แกงค์ดูคอนเสิรต์(คือมักจะได้เจอกันบ่อยๆ ตามงานดนตรีอินดี้)
มีพี่โจ พี่ซ้ง พี่ลิ้ม พี่ติ๊ก พี่น้ำ และเต้
ซึ่งพี่โจ พี่ติ๊ก พี่น้ำ และเต้ เป็นแฟน วง Mogwai ด้วย
ส่วนพี่ลิ้ม ไม่ใช่แฟน แต่ก็มาเพราะมาเจอน้องๆ เพื่อนๆ นี่แหละ

พี่ลิ้มก็จะบ่นๆ ว่า วง Mogwai นี่เขาดีเนอะ ไม่ต้องมีเซ็ทลิส์ต เล่นเพลงเดียวเลย (ฮ่าๆ ร้ายมาก)
และก็ Mogwai นี่เจ๋งจริงๆ สามารถสร้างซาว์นโซนิค ไล่ยุงและแมลงให้พวกเรา (ฮ่าๆ)

ก็ฮาเฮกันไป

โดยรวมผมก็ชอบแหละ ประทับใจดี
แต่ถ้า post rock ที่รู้สึกว่ามันสุดยอดมากๆ สำหรับผมยังคงเป็นวง Mono ครับ
อันนั้น ถึงกับน้ำตาไหลเลยทีเดียว ไม่มีคำบรรยายไหนจะดีกว่าคำว่า "เป็นวงที่เล่นดนตรีได้ทรงพลังมากๆ"

สุดท้ายของคุณ โคอิชิ เจ้าของค่าย So on ที่สามารถดึงวงระดับนี้มาเล่นในบ้านเราได้
ขอบคุณครับ
คราวหน้าขอ Sigur Ros กับ Explosions In The Sky เลยนะ อิๆ

แต่ถ้าจะให้ดี ขอ My bloody Valentine จะดีมาก อิๆ
:)