BlogGang.com : : วัชเจียเหว่ย : ครอบครัวเรา

ครอบครัวเรา

เมื่อคืนมีโทรศัพท์มาที่บ้านแต่ลงไปรับไม่ทัน
ก็คิดอยู่เหมือนกันว่า ญาติที่ตรังโทรมาบอกหรือเปล่า
แต่ก็ไม่กล้าโทรกลับ เพราะมันดึกอยู่เหมือนกัน
เกิดไม่ใช่ก็ยังไงอยู่

ขณะอยู่ที่ทำงานตอนเช้า
ก็มีโทรศัพท์จากที่บ้านโทรมา
เราก็ว่าแล้วละ
ก็คือ อาม่า จากไปแล้ว
พรุ่งนี้ให้ลางานไว้เลย ไปตรังกันทั้งบ้าน
ก็บอกกับพี่แว่นเรียบร้อย ลางานไปสองวัน ศุกร์ กับ จัน

กลับมาบ้าน แม่บอกว่า "เป็นเรื่องใหญ่แล้วว่ะ"
เราก็นึกว่า พ่อเราโวยวาย
เพราะจริงๆ พ่อตั้งใจจะเยี่ยมอาม่าตอนปีใหม่
แต่แม่บอกให้ไปสงกรานต์ดีกว่า
แถมพ่อก็ไปไม่ทันอาม่าด้วย เพราะอาม่าจากไปเมื่อคืน
แต่พ่อไปถึงตอนเช้า เลยเข้าใจว่าทะเลาะกับพ่อเรื่องนี้

แต่กลายเป็นว่าผิดแบบคนละเรื่องเลย
แม่บอกว่า พ่อเป็นพ่อที่ดีมาก
เรื่องมันเกิดจากญาติฝ่ายแม่ ก็คือพี่สาวแม่ กับน้องชายของแม่เรา
จะไปด้วย ทีนี้แม่เรากะไปแค่ ไปศุกร์ กลับอาทิตย์
เพราะห่วงขายของ ปีใหม่ก็หยุดยาวไปแล้ว
จะหยุดยาวก็ขาดรายได้ ลำบากกันพอดี
แต่ญาติฝ่ายแม่เรา กลับติเตียน หาว่า งกไม่เข้าเรื่อง
เป็นสะใภ้คนโต(พ่อเราเป็นลูกชายคนโตของอาม่า) ไปอยู่แค่วันสองวันได้ไง
ต้องอยู่จนจบงานสิ (สัปดาห์กว่าๆ) เดี๋ยวทางนั้นจะว่าเอาได้
แม่เราก็พยายามอธิบายว่า ทำแบบนั้นไม่ได้
ไปก็สารพัดรายจ่าย แล้วปีใหม่ก็หยุดขายของไปหลายวันแล้วด้วย จะเอาเงินที่ไหนใช้
ทางญาติฝ่ายแม่ก็ติกันไปเร่ือยเปื่อยจนถึงขั้นทะเลาะกัน
แม่เลยโทรไปคุยกับพ่อ อยากฟังความเห็นของพ่อ
เป็นพ่อเราที่บอกว่า "อย่าไปฟังคำคนอื่น ใครจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา"
"เธอมา พวกเขา(ญาติที่ตรัง) ก็ดีใจแล้ว"
"ถ้าใครจะว่า เดี๋ยวฉันรับหน้าเอง ไม่ต้องห่วงหรอก"
แม่บอกว่า ตอนนั้นร้องไห้เลย ซึ้งกับคำพูดของพ่อมาก

ที่บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยอะไร ทำงาน ขายอาหารตามสั่งธรรมดาๆ
มีรายได้เป็นรายวัน ทำก็ได้ ไม่ทำก็ไม่มี
เรารู้สึกห่วยแตกกับคำพูดประเภท "จะงกไปถึงไหน"
คนพวกนี้เป็นคนนอกที่ไม่รู้เหี้ยห่าอะไรเลย
ไม่ได้มาสัมผัสชีวิตของพวกเรา
พวกเราไม่ได้มีเงินเป็นล้าน นั่งๆ นอนๆ รอรับเงิน
ถ้ามีขนาดนั้น จะมาเหนื่อยกันทำบ้าอะไร
แม่กับพ่อ และอ้อ ต้องเหนื่อยกันทุกวันกว่าจะได้เงิน
แต่คนพวกนี้เอาแต่คิดเรื่องหน้าตา มารยาทที่จับต้องไม่ได้
ผมทราบดีว่างานศพ เป็นการไวอาลัยแก่ผู้ตาย
ถ้าเราสนแต่ตัวเองไม่สนใจใครมันก็เกินไป
มันต้องมีมารยาททางสังคม มีการให้เกียรติแก่ผู้อื่นด้วย
แต่มันก็ต้องสัดส่วนที่พอเหมาะพอควร รู้จักประมาณตน
ไม่ใช่ทำตามมารยาท แคร์แต่คำคนอื่น แล้วชีวิตต้องมาลำบาก
ขาดเงิน ต้องไปกู้หนี้ยืมสิน มันจะได้อะไร
อย่างถ้าให้ผมต้องหยุดงานยาว อยู่จนจบงานศพ
ผมก็อยากถามว่า ถ้าผมตกงาน เรียนไม่จบ(ช่วงนี้เข้าสู่ลงทะเบียนเรียนเทอม 2 ของราม)
ใครจะมาช่วยเหลือผมละเนี่ย ผมต้องไปขอให้เขาเลี้ยงดูผมหรือ?

สิ่งที่น่าดีใจมากคือพ่อผมเข้าใจเรื่องนี้ดี
ไม่งั้นคงกลายเป็นเรื่องใหญ่โต ยุ่งเหยิงกว่านี้ไม่รู้กี่ร้อยเท่า
แอบแซวแม่ไปเหมือนกัน วันหลังก่อนจะวีนใส่พ่อ ก็นึกถึงวันนี้ไว้นะแม่
(เวลาขายของที่บ้านผม ให้นึกถึงโฆษณา ฮอล น่ะ "ไปเลี้ยงกวาง" น่ะ อะไรประมาณนั้น)

พรุ่งนี้ผมลาหยุดไปเรียบร้อยแล้ว
กะว่าจะไปลงทะเบียนรามให้เรียบร้อย
และกลับมาช่วยงานที่บ้านเก็บร้าน
จากนั้นก็ออกเดินทางไปตรัง
ไปถึงตรัง สิ่งแรกที่ผมจะทำคือ กอดพ่อของผม