BlogGang.com : : วัชเจียเหว่ย : สุขๆ เศร้าๆ มึนๆ กันไป

สุขๆ เศร้าๆ มึนๆ กันไป

สัปดาห์ที่ผ่านมา ช่วงค่ำฝนตกเกือบทุกวัน ตกมากตกน้อย ก็ว่ากันไป
แต่ผลก็เหมือนกันหมด คือรถติดสุดๆ
แล้วก็ส่งผลต่อการตัดสินใจในการเดินทางของผม(หรือเปล่าหว่า)
คือบางวันเราคิดอยู่ว่าจะไปล้างรูปที่สยามก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน
รอรถฝั่งจะไปสยาม รถก็ไม่มาสักที
มองฝั่งตรงข้าม สาย 76 โล่งๆ
รถที่เรากลับบ้านได้วิ่งอวดโฉมให้เจ็บใจเล่นว่า "สมน้ำหน้าไม่ยอมกลับบ้าน"
รอ รอ รอ จนเซ็งรถก็ไม่มา ตัดสินใจว่ากลับบ้านก็ได้
พอข้ามฝั่งไป รอ รอ 76 ไม่มา
สาย 15 ฝั่งตรงข้ามที่ไปสยามมาแทน ......ได้แต่บ่นคำพึมพำกับตัวเอง

ในวันพฤหัสตอนเช้า ที่ออฟฟิศก็มีเหตุการณ์ที่ชวนสยอง
คือจะคนระดับหัวของบริษัทจะมาเยี่ยมในวันจันทร
แถมเป็นคนที่ขึ้นชื่อลือชาว่า เจ้าระเบียบมากๆ
ทำให้พี่ๆ ทุกคนเกร็งๆ ต้องช่วยกันทำความสะอาด และจัดระเบียบออฟฟิศใหม่
แล้วเราเป็นคนที่ไร้ระเบียบอย่างที่สุดก็เลยรู้สึกเกร็งๆ กว่าเดิม
ที่สำคัญที่รู้สึกเกร็งกว่าประเด็นเมื่อกี้คือ เราต้องทำเสมือนไร้ตัวตนของที่นี่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง
ไปๆ มาๆ วันจันทร์ก็เลยได้ลาครึ่งวัน
การหลบหลีกของเราน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
เราเองก็สบายใจที่ไม่ต้องเกร็งด้วย

(ร้านข้าวหน้าเป็ดในตรอกแถววัดมังกร)

ในวันศุกร์เราเน้นเรื่องทำความสะอาดกัน กะว่าให้เรียบร้อยที่สุด
มีการโละของต่างๆ นาๆ

พี่น. หยิบเสื้อสำหรับเด็กมาสองตัว เป็นเสื้อลายการ์ตูนน่ารัก
ตัวนึงสีแดง อีกตัวสีเหลือง
พี่น. บอกพี่อ. ว่า เอาไปให้หลานสิ เลือกเอาจะอยู่ฝั่งไหน
ก็ฮากันไป
แต่พอนึกได้อีกที ข่าวของวันก่อนที่ว่า
มีชายใส่เสื้อแดงไปชุมนุม พธม. แล้วโดนรุม เพราะนึกว่าอีกพวก....
มันน่าเศร้ามากๆ
ทำไมไม่คิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่นั้นมันเลวร้ายมาก
คนสองกลุ่ม เชื่อมั่นว่าตัวเองทำเพื่อชาติ
แต่มาตีกันเอง
คนที่อยู่สูงกว่านั้น เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ได้แต่เฮ้อ....

จะว่าไป ผมละสงสัยจริงๆ
ทำไมอีกฝ่ายต้องสีแดงหว่า
คือฝ่ายสีเหลืองเนี่ย เข้าใจว่า "เนียน"
แต่สีแดงนี่ไม่แน่ใจ
แต่พอเอาสองสีนี้มาคิดก็ตลกดีนะ

สีเหลืองที่เกิดขึ้น
ทำให้เกิดการชะลอไปหลายๆอย่าง
ทั้งเรื่องดี และไม่ดี
ทำสีแดงโผล่มาอีก ทำให้เรื่องมันแรงเข้าไปอีก
กลายเป็นหยุดชะงักกันไปหมด
แอบคิดว่าตูจะไปตั้งกลุ่มสีเขียว เรียกร้องให้รถไม่ติด ผ่านตลอดได้ไหม
ขี้เกียจรอรถเมล์น่ะ -_-'

(ทำแซนวิสกินกับหญิง ที่ทำแซนวิสน่ารักดีเนอะ)

ที่ผ่านมา ผมค่อนข้างจะไม่มีตัวตนในการทำงาน
ไม่ว่าจะที่เก่า หรือที่ปัจจุบัน
ผมเป็นคนคิดง่ายๆ และดูเหมือนจะไม่คิดอะไรจนเกินไป
เราสบายๆ เรื่อยเปื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่
เหมือนกับเราใส่เสื้อเหลืองมาตลอดอะนะ
ไม่ได้เดินหน้าแต่ก็ไม่ได้หยุดนิ่ง
คิดว่ามันก็ดีอยู่แล้ว
แต่แล้วในทางสังคมนัั้น สิ่งที่เราเป็นและคิดนั้น ใช้ไม่ได้
ก็เศร้าใจนิดๆนะ
แต่เราก็สบายดีนะ
ไม่ต้องมาให้กำลังใจ ไม่อยากได้
เพราะเราเป็นแบบนี้แต่แรกอยู่แล้ว
มันไม่ใช่สิ่งที่พลาดพลังแต่ประการใด
ไม่ได้เรียกร้องกำลังใจนะ
เพราะหากพิมพ์ออกมา มันเหมือนกับคุณสมเพชผมมากกว่านะ
เพราะฉะนั้นรู้ไว้ว่าผมก็บ่นพึมพึม
เพียงแต่มาพิมพ์ในทีนี้
อาจจะรกตา แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงแต่ประการใด

คือมีคนเข้าใจว่าการที่มาพิมพ์อะไรแบบเนี่ย
ต้องการกำลังใจ
คนอื่นผมไม่รู้ แต่กับผมไม่ใช่นะ
สำหรับผม ผมก็สนุกกับมันนะ
ถึงเมื่อกี้จะบอกว่าเศร้าใจก็เถอะ
แต่นะ มันก็งี้แหละ สุขๆ เศร้าๆ มึนๆ กันไป(ไม่ใช่ไปกินเหล้านะ)

เออ พิมพ์ไปเรื่อยเปื่อยจริงๆ
แค่อยากจะบอกว่า มาใส่เสื้อเขียวกันเถอะ
ตั้งกลุ่มเดินหน้า เลิกหยุด เลิกชะลอกันเสียที
จริงๆนะ