วันเสาร์ของฉัน

ผมเองยังเรียนไม่จบครับ
แต่ผมก็ไม่ทำงานวันเสาร์

ฟังดูเรื่องมากเหมือนกันนะเรา
แต่จากที่ผมเคยลองทำงานวันเสา์มาแล้ว
พบว่ามันทรมานเหลือเกิน
วันอาทิตย์ยังไม่ทันทำอะไร นอนก็นอนไม่อิ่ม
เที่ยวก็ไปไหนไม่ได้
มาวันจันทร์ทำงานอีกแล้ว
ทำๆๆๆๆ พอถึงวันอาทิตย์ ก็รวดเร็วเหลือเกิน
เหนื่อยสุดๆเลยละ
คิดว่าจะพยายามเลี่ยงการทำงานวันเสาร์ให้ได้
นอกเสียจากจำเป็นจริงๆ
ก็นับว่าตอนนี้ยังโชคดีที่ยังไม่เป็นแบบนั้น
ก็ได้แต่หวังว่า เราจะหลีกหนีมันไปได้ตลอดละนะ ;p

วันนี้ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าพักผ่อนคุ้มหรือเปล่า
แต่ก็เป็นวันเรื่อยๆ เปื่อยๆ อีกวันหนึ่งละนะ

ตื่น 8 โมงครึ่งได้ รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย
อยากนอนต่อ แต่เป็นคนที่นอนต่อไม่ค่อยได้แฮะ
ก็เลยดูการ์ตูนซะงั้น
ดูพาวเวอร์พัฟ เกิลร์ Z ซึ่งเป็นฉบับญี่ปุ่น
ติงต๊องๆ ดีนะ แล้วก็พบความเป็นจริงสองทฤษฎี
1.การ์ตูนญี่ปุ่นใช่ว่าจะดีกว่าการ์ตูนเมกันเสมอไป
2.ฉบับออริจินอล ย่อมดีกว่าฉบับนำกลับมาสร้างใหม่

ตอนดูเรื่องนี้ก็คิดไปถึงเรื่องงานเหมือนกันแฮะ
คืองานที่ผมทำตอนนี้เป็นบริษัทเกี่ยวข้องกับลิขสิทธิ์ตัวการ์ตูน
ผมมาทำชัวคราวก็จริง แต่ก็รู้สึกอินไปด้วยเหมือนกันแฮะ
เวลาเห็นคนใช้ของที่เป็นตัวลิขสิทธิ์ในบริษัท ก็จะ "ดีจัง มีคนใช้เจ้านี่ด้วย"
บางทีเห็นคนใช้ของที่ตัวละครจากของบริษัทอื่น
ก็จะรู้สึกว่า "หน๊อยยย แก..."
วันนั้นเห็นออฟฟิศที่อยู่ชัั้นเดียวกับออฟฟิศเราใช้รองเท้าการ์ฟิล
"หน๊อยยย หยามกันเหรอ"(คิดในใจนะ ^^')

พูดถึงออฟฟิศที่อยู่ชั้นเดียวกัน วันก่อนตอนรอเข้าออฟฟิศ
แม่บ้านของที่นั่นเข้ามาทักทาย
ถามว่าผมทำงานที่นี่เหรอ
เกิดปีอะไร
ผมบอกไปว่า เกิด 25
เขาก็บอกว่า อายุเท่ากับลูกชายเขาเลย
ทำงานเหมือนกัน
.....

รู้สึกแปลกๆ นะ
คือเราไม่รู้มุมเขา แต่มุมของเราคือ
เอ่อ... เกิด 25 ปีนี้ก็ 26 มันก็เป็นวัยต้องทำงานอยู่แล้วนี่
เลยงงๆ นิดหน่อยแฮะ แต่ก็ช่างเหอะ มิได้นำพา -_-'


กลับมาที่บ่ายแก่ๆ ของเสาร์นี้ต่อ
ผมคิดไว้ว่า ผมจะไปร้านกล้อง ไปรับเลนส์ที่ซ่อมไว้หลายๆๆๆๆ เดือนก่อน
และก็ไปล้างฟิล์มที่สะพานควาย ซื้อการ์ตูนด้วย
จากนั้นก็ไปเซ็นทรัลเวิล์ด ไปดูรูปถ่ายที่หน้าเซ็นทรัลเวิล์ด
และจบด้วยกินข้าวที่สามย่าน

เอาเข้าจริงๆ ผมออกจากบ้านบ่ายสอง
และได้ยืนต่อสู้อย่างกล้าหาญกับการรอรถเมล์สาย 169
กว่าผมจะเป็นฝ่ายชนะ ผมต้องรอถึง 30 นาทีกว่าๆ
ผมรู้สึกอิ่มเอิบใจเล็กๆ ที่ครั้งนี้ผมชนะมันได้

เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมต้องไปที่โบสถ์สะพานเหลือง
จากบ้านผมจะมีสาย 529 ไปถึงที่
ศึกครั้งนั้น ผมพ่ายแพ้ยับเยิน
วันนั้นออกจากบ้านบ่ายสาม(ออกก่อนบ่ายสามนิดๆด้วยซ้ำ)
ตอนนั้นใช้ไปหลายกระบวนท่า
ทั้งยืนนิ่งๆ ยืนขยับแข้ง ขยับขา
ยืนบิดตัวไปมา นั่งลงแล้วลุกยืนใหม่
รอจน 3 โมง 45....
ผมยอมแพ้ด้วยการชูแขนไปที่ถนนอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด
แล้วขยับขึ้นลง
จากนั้นก็มีราชรถสีชมพูแจ๋มมารับผมแต่โดยดี
T_T

กลับมาที่วันเสาร์นี้อีกครั้ง
หลังจากอิ่มเอิบใจกับชัยชนะแล้ว
หลับๆ ตื่นๆ ก็มาถึงร้านซ่อมกล้องที่แม้นศรี
เลนส์ตัวที่ซ่อมนี้ไม่ใช่ของผม
เป็นของพี่เจส ที่ฝากพี่กีบและฝากผมมาซ่อมอีกที
เป็นเลนส์ Nikon 35 - 70 2.8 D
เป็นเลนส์ที่ดีมากเลยละ
แต่มีข้อเสียคือ แม่งหนักฉิบหาย
ถือมือเดียวไม่ได้อะครับ -_-'สั่นงักๆ เลยล่ะ
ข้อเสียอีกอย่างคือ มาโครของเลนสตัวนี้ต้องใช้ระยะใกล้
คือด้วยความที่เลนส์มันใหญ่และหนัก
เวลาใช้มาโคร ต้องใช้ระยะใกล้อีก
ซึ่งผมว่ามันไม่เหมาะกับรูปร่างมันเท่าไหร่
ถ้าเป็นกล้องคอมแพ็คตัวเล็กๆ
ผมว่าใช้ระยะประชิดน่ะ ดีมาก
แต่เลนส์ตัวใหญ่ น่าจะใช้มาโครระยะห่างแต่เพิ่มกำลังขยายดีกว่า
นอกนั้นแจ๋วหมด
ถ้าถ่ายบุคคลต้องสวยมากแน่ๆ
กว่าจะเสร็จธุระที่ร้านก็ส่ีโมงกว่าๆ
คิดว่าคงไม่ไปเซ็นทรัลเวิร์ลแล้วละ ตัดออกไปก่อน
เป้าหมายต่อไปคือร้านฟิล์มที่สะพานควาย
จากที่นี่ผมต้องขึ้น สาย 8
ซึ่งเป็นสาย อันดับ1 ที่ขึ้นชื่อมากๆ(?)
แน่นอน ผมไม่กล้าเสี่ยงกับอันดับ 1 แห่งวงการมอเตอร์ครอสรุ่นใหญ่แน่ๆ
บวกกับ สาย 8 เขามี ปอ. รุ่นใหม่สีเหลือง
ดูสวยงามน่าขึ้นยิ่งนัก
ก็เลยรอ ปอ. สาย 8 ดีกว่า
ผมยังไม่เคยขึ้นรถเมล์รุ่นใหม่นี่เลย
ขอรีวิวละกัน
ก็ดีนะ.... จบ


...
คือมันก็ไม่มีไรหรอก -_-'
ก็คล้ายๆ รถสีส้มน่ะ
แต่แย่ตรงมีที่ยืนน้อยมาก
ลำบากตรงนี้แหละ
...
มาถึงสะพานควาย 5 โมง
ก็เดินถ่ายรูปเล่นให้ฟิล์มหมดม้วนจะได้ล้างทีเดียว
ผมไม่ได้เล่าว่า ทำไมถึงต้องมาล้างที่นี่
คือเป้าหมายหลักคือ ที่นี่มีร้านล้างฟิล์มขาวดำ ซึ่ง"เขาว่า"ไว้ใจได้
ก็นั่นแหละ เลยต้องมาพิสูจน์ดู
ส่วนฟิล์มท่ีถ่ายเล่นให้หมด เป็นฟิล์มสีที่ค้างจากกล้อง FM10ซึ่งเป็นระบบแมนนวล
ผมเลยต้องกรอฟิล์มกลับ แล้วนำมาใช้กล้องระบบออโต้
เพราะจะได้เทสเลนส์ที่เพิ่งซ่อมได้เต็มระบบนั่นแหละ
ผมพบว่า การที่เราต้องมาถ่ายรูปให้มันหมดๆไป
โดยที่ไม่รู้ว่าจะถ่ายอะไรยังไงดี
มันเป็นเรื่องทรมานเหมือนกันแฮะ
จะกดรูปทิ้งไปอย่างงั้นๆ ก็เสียดาย
เอาใจยากจริงๆ แฮะเรานี่

ออกจากร้านฟิล์ม ก็จ่ายค่าล้างขาวดำ 80
สแกนอีก 50
ตอนแรกพยายามต่อรอง
กะว่าจะอัดภาพทั้งหมด แล้วให้เขาสแกนฟรีได้หรือเปล่า
ปรากฏว่าไม่ได้
ก็เลยต้องล้างและสแกน 130 บาท ;p แพงเนอะ
ส่วนฟิล์มสี ล้าง สแกน 80 บาท แพงกว่าสยาม 20 บาท
แต่คุณภาพดีกว่านิดหน่อย
สยามดิจิ เดี๋ยวนี้มีแต่คนบ่นไปแล้ว เฮ้อ..

ระหว่างรอรถกลับบ้าน
ผมคิดเล่นๆ ว่า ถ้าสายที่ผ่านสามย่านมา
จะไปสามย่าน
แต่ถ้าสาย 38 มาก่อน ก็กลับบ้านเลย
ผมไม่รู้จะเรียกแพ้ หรือชนะ ดีนะ
แต่ผมก็ได้ไปสามย่าน
เห็นเขาว่าตลาดสามย่านจะปิดแล้ว
ก็เลยแวะมากินข้าวหน่อย
ออกตัวเอียดๆ เลยว่า ผมไม่ได้ผูกผันใดๆ กับที่นี่เหมือนเด็กจุฬาหรอกนะ
เพียงแต่เคยมากินข้าวกับเพื่อนบ้างมาคนเดียวบ้าง
คือชอบร้าน สเต็ก อ้วน ผอม
คือมันไม่ได้อร่อยไรมากหรอก
แต่ก็มีเมนูแปลกๆ ให้กินเยอะดี ราคาไม่แพงมาก
ก็เลยชอบ เท่านั้นเอง
วันนี้ก็เลยแวะมากิน ไก่อลาสก้า น่ะ
รู้สึกไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่แฮะ
แต่ก็อิ่มท้องดี กินหมดเกลี้ยง ฮ่าๆ

จากนั้นก็กลับบ้าน นั่งรอสาย 529 อยู่พักใหญ่เหมือนกัน
แต่ไม่ได้ดูเวลาเท่าไหร่
เพราะอ่านการ์ตูนไปเรื่อยๆ
พอขึ้นรถเมล์ ก็เห็นผู้ใส่เสื้อเจ้าซิลเวสเตอร์สีฟ้า
แอบกริ๊ดในใจทั้งที่จริงๆ มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเราสักเท่าไหร่อะนะ

ไม่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วจะมีความรู้สึกเชื่อมต่อแบบนี้อีกไหมนะ

Create Date : 08 มิถุนายน 2551		5 comments
Last Update : 8 มิถุนายน 2551 0:09:12 น.
Counter : 927 Pageviews.
Share Tweet