บทประพันธ์ของ อองตวน เดอ แซงเตก-ซูเปรี
ผู้แปล อำพรรณ โอตระกูล
เจ้าชายน้อย หนังสือที่ถูกจัดอยู่ในวรรณกรรมคลาสิคของโลก เชื่อว่าน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักหรือไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าชายน้อย
เจ้าชายน้อยเป็นวรรณกรรมเด็กที่แฝงมุมมอง แง่คิดมากมายให้ผู้ใหญ่ได้ค้นหาเรียกได้ว่าไม่จบสิ้นค่ะ หนังสือเล่มนี้กล่าวถึงนักบินซึ่งกำลังซ่อมเครื่องบินอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่เวิ้งว้าง และที่นั่นทำให้เขาได้พบกับเจ้าชายน้อย เด็กชายผู้มาจากดาวดวงที่บี 612 ความงดงามความไร้เดียงสาของเจ้าชายน้อย มุมมองที่เจ้าชายน้อยมีต่อทุกสิ่ง ต่างแฝงความหมายให้ต้องขบคิด
บางส่วนบางตอนที่ชอบมากจากเจ้าชายน้อย
เจ้าสุนัขจิ้งจอกในทะเลทรายปรากฏตัว
"สวัสดี" สุนัขจิ้งจอกทัก
"สวัสดี" เจ้าชายน้อยทักอย่างสุภาพ พลางหันไปมองแต่ไม่เห็นอะไรเลย
"เธอคือใคร?" เจ้าชายน้อยถาม "เธอสวยจัง"
"ฉันคือสุนัขจิ้งจอก"
"มาเล่นกับฉันสิ" เจ้าชายน้อยชวน "ฉันกำลังเศร้าใจมาก..."
"ฉันเล่นกับเธอไม่ได้หรอก ฉันยังไม่ถูกทำให้เชื่อง" สุนัขจิ้งจอกตอบ
"อา...ขอโทษ" เจ้าชายน้อยพูด
แต่หลังจากคิดตริตรองอยู่ครู่ใหญ่ เขาก็พูดต่อไปว่า
"ทำให้เชื่องหมายความว่ากระไรนะ?"
"เธอไม่ใช่คนที่นี่ เธอหาอะไรหรือ?" เขาถาม
"ฉันหาพวกคน" เจ้าชายน้อยตอบ "ทำให้เชื่องแปลว่าอะไรนะ?"
"พวกคนน่ะรึ" สุนัขป่ากล่าว "เขามีปืนและเขาล่าสัตว์น่ารำคาญจะตาย พวกเขาเลี้ยงไก่ด้วย ก็มีดีเพียงอย่างเดียวนี่แหละ เธอกำลังหาไก่หรือเปล่า?"
"เปล่า ฉันกำลังหาเพื่อน ทำให้เชื่องแปลว่าอะไร?"
"เป็นสิ่งซึ่งมักถูกลืม" สุนัขจิ้งจอกกล่าว "มันคือการสร้างความสัมพันธ์..."
"สร้างความสัมพันธ์หรือ?"
"แน่นอน" สุนัขจิ้งจอกพูด "สำหรับฉันเธอเป็นเพียงเด็กผู้ชายเล็กๆคนหนึ่งซึ่งเหมือนๆกันกับเด็กชายอื่นๆอีกแสนคน ฉันไม่ต้องการเธอ และเธอก็ไม่ต้องการฉันเช่นเดียวกัน ฉันก็เป็นเพียงสุนัขจิ้งจอกธรรมดาๆ ตัวหนึ่ง เหมือนสุนัขจิ้งจอกอื่นๆแสนตัว แต่ทว่าถ้าเมื่อใดเธอคุ้นเคยใกล้ชิดกับฉัน เมื่อนั้นเราต่างก็ต้องการซึ่งกันและกัน เธอก็จะเป็นเด็กคนเดียวในโลกสำหรับฉัน และฉันก็จะเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเดียวในโลกสำหรับเธอด้วย..."
"ฉันเริ่มจะเข้าใจล่ะ" เจ้าชายน้อยกล่าว "มีดอกไม้อยู่ดอกหนึ่ง...ฉันคิดว่าเธอได้สร้างความสัมพันธ์กับฉัน..."
"ก็อาจเป็นไปได้ เราอาจมองดูโลกได้ต่างๆกันไป"
"โอ...ไม่ใช่บนโลกนี้หรอก" เจ้าชายน้อยตอบ
สุนัขจิ้งจอกมีท่าแยบยล
"บนดาวดวงอื่นรึ?"
"ใช่"
"มีนักล่าสัตว์ไหมบนดาวดวงนั้น?"
"ไม่มี"
"อา...น่าสนใจทีเดียว แล้วไก่ล่ะมีไหม?"
"ไม่มี"
"ไม่มีอะไรที่ดีพร้อมเลย" สุนัขจิ้งจอกถอนใจ แต่เขาก็ย้อนมายังความคิดเดิม
"ชีวิตของฉันแสนจะน่าเบื่อหน่าย ฉันล่าไก่ มนุษย์ก็ตามล่าฉันอีกที ไก่ทุกๆตัวก็เหมือนกันหมด และมนุษย์ทุกคนก็เหมือนๆกันอีก ฉันออกจะเบื่อๆอยู่ แต่ว่าถ้าเธอทำให้ฉันเชื่อง ชีวิตของฉันก็จะสดใสขึ้น ฉันจะเรียนรู้จักฝีเท้าของเธอซึ่งผิดจากเสียงอื่นทั้งสิ้น เสียงฝีเท้าอื่นจะทำให้ฉันหลบหนีไปใต้ดิน แต่ฝีเท้าของเธอจะเรียกให้ฉันออกมาจากโพรงดิน เช่นเดียวกับเสียงดนตรี และดูนั่นสิ เธอเห็นไหม ที่นั่นทุ่งนาข้าวสาลี ฉันไม่กินขนมปังหรอก ข้าวสาลีหามีประโยชน์ต่อฉันไม่ นาข้าวสาลีจึงมิได้
ทำให้ฉันหวนระลึกถึงสิ่งใดเลย และนั่นก็เป็นสิ่งน่าเศร้า เธอมีผมสีทอง ฉะนั้นถ้าเธอก่อความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งสอง ก็จะเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ยิ่ง ข้าวสาลีสีเหลืองอร่ามจะทำให้ฉันหวนระลึกถึงเธอ ฉันเองชอบฟังเสียงลมพัดผ่านต้นข้าว..."
สุนัขจิ้งจอกนิ่งไป พร้อมกับมองดูเจ้าชายน้อยเป็นเวลานาน
"ได้โปรดเถิด...จงทำให้ฉันเชื่อง" เขากล่าว
"ฉันอยากจะทำเช่นนั้น" เจ้าชายน้อยตอบ "แต่ฉันไม่มีเวลามาก ฉันมีเพื่อนมากมายที่จะต้องไปค้นหา และสิ่งต่างๆ มากมายที่จะต้องเรียนรู้อีก"
"เราจะรู้จักแต่สิ่งซึ่งเรามีความสัมพันธ์ด้วยเท่านั้น" สุนัขจิ้งจอกกล่าว "มนุษย์เขาไม่มีเวลาจะรู้จักสิ่งใดทั้งสิ้น เขาซื้อของสำเร็จรูปจากพ่อค้าแต่เนื่องจากพ่อค้าขายเพื่อนยังไม่ปรากฏมนุษย์จึงยังไม่มีเพื่อน ถ้าเธอต้องการเพื่อนเธอจงหัดฉันให้เชื่องสิ..."
"ต้องทำอย่างไรเล่า?" เจ้าชายน้อยถาม
"เธอจะต้องมีความอดทน" สุนัขจิ้งจอกตอบ "เธอจะต้องนั่งห่างจากฉันหน่อยในตอนแรก อย่างนั้นแหละ นั่งบนหญ้า ฉันจะชายตามองดูเธอ จากนั้นเธอก็อย่าพูดอะไรเลยนะ เพราะภาษาคือที่มาของความเข้าใจผิด และเธอค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ฉันมากขึ้นทีละน้อย"
...วันรุ่งขึ้นเจ้าชายน้อยก็กลับมาอีก
"เธอควรจะมาในเวลาเดียวกันเสมอ" สุนัขจิ้งจอกกล่าว "เป็นต้นว่า ถ้าเธอเคยมาตอนบ่ายสี่โมง ประมาณสักบ่ายสามโมงฉันก็เริ่มเป็นสุขแล้ว ยิ่งเวลาล่วงไปฉันก็ยิ่งเป็นสุขมากขึ้น พอสี่โมงฉันก็จะรู้สึกตื่นเต้น และกระวนกระวาย ฉันจะรู้จักคุณค่าของความสุข... แต่ถ้าเธอมาไม่เป็นเวลา ฉันจะไม่มีวันรู้ว่าเมื่อไรฉันควรจะเตรียมใจฉันไว้...พิธีรีตองก็เป็นสิ่งจำเป็นเหมือนกัน"
"พิธีรีตองคืออะไร?" เจ้าชายน้อยถาม
"คือสิ่งที่เรามักจะลืมเสียเช่นเดียวกัน" สุนัขจิ้งจอกกล่าว "มันเป็นสิ่งซึ่งทำให้ วันหนึ่งมีความหมายต่างจากวันอื่นๆ เวลาหนึ่งมีความหมายเป็นพิเศษจากเวลาอื่นๆ เป็นต้นว่า พวกนายพรานก็มีพิธีรีตอง เขาจะเต้นรำในวันพฤหัสฯกับสาวๆ ในหมู่บ้าน ดังนั้นวันพฤหัสฯ จึงเป็นวันที่พิเศษที่สุด ฉันจะไปเที่ยวเล่นจนถึงไร่องุ่น แต่ถ้าหากพวกนายพรานเต้นรำไม่เป็นเวลา ทุกวันก็เหมือนกันหมด ฉันก็จะไม่มีวันหยุดพักผ่อนเลย"
ด้วยประการฉะนี้ เจ้าชายน้อยก็ได้หัดสุนัขจิ้งจอกจนเชื่อง และเมื่อเวลาจากกันใกล้เข้ามา...
"อา...ฉันจะร้องไห้" สุนัขจิ้งจอกกล่าว
"เป็นความผิดของเธอเอง ฉันไม่อยากทำให้เธอไม่สบายใจ แต่เธอเองอยากให้ฉันหัดเธอให้เชื่อง"
"ใช่แล้ว" สุนัขจิ้งจอกกล่าว
"แต่แล้วเธอกลับร้องไห้" เจ้าชายน้อยติง
"แน่ล่ะ"
"ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่ได้อะไรเลย"
"ฉันได้สิ" สุนัขจิ้งจอกกล่าว "ก็สีของข้าวสาลีไงล่ะ" แล้วเขากล่าวต่อไปว่า
"จงกลับไปดูกุหลาบเหล่านั้น เธอจะเข้าใจในที่สุดว่าดอกกุหลาบของเธอมีอยู่ดอกเดียวในโลก...แล้วเมื่อเธอกลับมาร่ำลา...ฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่งเพื่อเป็นของขวัญแก่เธอ"
เจ้าชายน้อยกลับไปดูหมู่กุหลาบ
"เธอช่างไม่เหมือนดอกกุหลาบของฉ้นเลย เธอยังไม่มีความหมาย เพราะไม่มีใครมาสร้างความสัมพันธ์กับเธอ และเธอยังไม่เป็นของใคร เธอเป็นเหมือนสุนัขจิ้งจอกของฉันในตอนแรก ซึ่งเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกอื่นๆอีกแสนตัว แต่เมื่อฉันเป็นเพื่อนกับเขา เขาจึงกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเดียวในโลกสำหรับฉัน"
ฝ่ายหมู่กุหลาบดูรู้สึกอึดอัดใจ
"เธอสวยอยู่หรอก แต่เธอไม่มีความหมายเลย" เจ้าชายน้อยกล่าวสืบไปกับหมู่ดอกกุหลาบนั้น "ไม่มีใครยอมตายเพื่อเธอหรอก แต่สำหรับดอกกุหลาบของฉัน แน่ล่ะคนผ่านไปมาตามธรรมดาก็คิดว่าดอกกุหลาบนั้นเหมือนๆกับพวกเธอ แต่ว่าดอกกุหลาบดอกเดียวนั้น มีความสำคัญกว่าเธอทั้งหมด เพราะเป็นดอกกุหลาบซึ่งฉันรดน้ำ เพราะว่าฉันได้ถนอมไว้ในฝาครอบ และเพราะว่าเป็นดอกกุหลาบของฉัน ฉันจึงได้หาฉากมาบังลม ฉันได้ฆ่าตัวหนอน(ยกเว้นบางตัวซึ่งฉันปล่อยให้เป็นผีเสื้อ) ฉันจึงทนฟังเขาบ่น ฟังเขาโอ้อวด แม้กระทั่งฟังเขานิ่งเงียบ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะว่าเป็นดอกกุหลาบของฉัน"
แล้วเขากลับมาหาสุนัขจิ้งจอก
"ลาก่อนนะ" เขากล่าว
"ลาก่อน" สุนัขจิ้งจอกตอบ "นี่คือความลับของฉันมันแสนจะธรรมดาเราจะมองเห็นแจ่มชัดด้วยหัวใจเท่านั้่นสิ่งสำคัญนั้นไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา"
"สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา" เจ้าชายน้อยพูดตามเพื่อเป็นการเตือนความทรงจำ
"เวลาที่เธอเสียไปให้กับดอกกุหลาบของเธอ ทำให้ดอกกุหลาบนั้นมีค่ามากขึ้น"
"เวลาที่เธอเสียไปให้กับดอกกุหลาบของฉัน..." เจ้าชายน้อยว่าตามเพื่อจดจำไว้
"มนุษย์ลืมความจริงข้อนี้" สุนัขจิ้งจอกเอ่ย "แต่เธอต้องไม่ลืมมัน เธอต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วย เธอต้องรับผิดชอบดอกกุหลาบของเธอ..."
"ฉันต้องรับผิดชอบต่อดอกกุหลาบของฉัน" เจ้าชายน้อยกล่าวซ้ำเพื่อให้หวนระลึกได้
สำหรับตอนนี้ที่ชอบมากคือเรื่องเพื่อน เพื่อนไม่สามารถซื้อหาได้แต่คุณสามารถได้มาด้วยการสร้างความสัมพันธ์และนั่นต้องใช้เวลา เมื่อคุณได้มาแล้วก็จะทำให้คำว่าเพื่อนแตกต่างจากคนแปลกหน้า ,คนรู้จัก และนั่นก็ทำให้คุณต้องถนอมและรักษาไว้ เพื่อนของเราอาจเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับคนอื่น แต่เพื่อนของเราก็มีความหมายและความสำคัญสำหรับเรา
ทุกบททุกตอนในเจ้าชายน้อยแฝงบางอย่างให้เราได้คิด ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองเห็นหรือไม่ ครั้งแรกที่ได้อ่านเจ้าชายน้อย ยอมรับว่าไม่รู้เรื่องพาลไม่ชอบไปด้วย คิดในใจว่านี่หรือวรรณกรรมเด็กไม่เห็นสนุกตรงไหน จนเมื่อเวลาผ่านไปมีโอกาสหยิบขึ้นมาอ่านรอบสองเพราะเสียงเล่าลือที่ได้ยินหลายคนบอกว่าเจ้าชายน้อยสนุกมาก ทำให้ปัดฝุ่นเล่มนี้ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ครั้งนี้อ่านไปเริ่มมีสะดุดมองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผู้แต่งแฝงไว้ให้อย่างแนบเนียน
มาถึงวันนี้ เจ้าชายน้อยอ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว และทุกรอบก็ทำให้มองเห็นบางอย่างที่แตกต่างไปทุกครั้ง สนุกมากค่ะสำหรับวรรณกรรมคลาสสิคระดับโลกเล่มนี้ จึงอยากแนะนำให้เพื่อนๆได้อ่านค่ะ
สำหรับบล๊อกนี้ไม่ต้องโหวตนะคะ แค่เพื่อนๆแวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [
...ขอบคุณ ณ ที่นี้...
