Bloggang.com : เรียวรุ้ง :

จุฬาตรีคูณ

จุฬาตรีคูณ

ผู้แต่ง พนมเทียน

บทนำ...

"อริยวรรต! อริยวรรต! จักรพรรดิผู้โฉด อธิราชผู้อับเฉา อย่า! ท่านอย่า!..."

อุษาโยคเยี่ยมฟ้าบุรพทิศอยู่ไรๆ หรีดหริ่งระงมไพรพนัสพร้อมอยู่แซ่เซ็ง วังเวง สงัดเงียบยะเยียบเย็นทุกหย่อมหญ้า หยาดน้ำตาสวรรค์พรมพร่างมิหยุดหย่อน ลมอ่อนเคยอ้อยอิ่งสิพวนสงัดและหยุดยั้งดูประหนึ่งเป็นลางประหลาดเห็นปรากฏ พระจันทร์ก็สลดสาดแสงดูซึมเศร้าอยู่เหนือซอกไศลผา บรรยากาศสงบ สรรพสิ่งซบสลบสิ้น แต่โอ้อนิจจา! เหนือตฤณชาติขจีอันมีกลิ่นระรวยรื่น บนหน้าผานั้นสิหนาพื้นหญ้าก็เอนลู่เอนยับยะยวบ ด้วยแรงกระเสือกกระสนโลหิตปนติดแต้มทุกเส้นใบ ปรากฏเป็นทางไปจนใกล้ชะง่อนหิน และเงื้อมผาอันสูงลิบ แสงเดือนทอระยิบจับร่างอันเลือนลางอยู่พร่างพราวราวเงินยวง ระคนดวงโลหิตดาดกระเซ็นทั่วสรรพางค์ ร่างนั้นคืบคลานกระเสือกด้วยฤทธิ์มานะ และแล้วก็ซบยะยวบสะอึกสะอื้นเพราะอ่อนแรง

เงาหนึ่ง บังแสงจันทร์ส่องผ่านซากอันจวนจะไร้วิญญาณ มันคือสหายผู้เฝ้าทอดทัศนาการเคลื่อนไหวของร่างตลอดมา เจ้าสกุณชาติปักษาในราตรีกาลโผถลาเกาะกิ่งกร่างริมทาง พลางชะเง้อมอง

"ตื่นสิ อริยวรรต! อริยวรรต! โน้นอย่างไรเล่า รัตนบัลลังก์อันอำไพ เศวตฉัตรพิชัยอันแพรวเพริด กฤติยากรเลอเลิศตลอดทั้งโลก ฮะฮ้า! ดาบของท่านยังไม่สมควรจะนอนสงบอยู่ในฝักเยี่ยงนั้น จงตื่น! ตื่นเสียเถิด!!..."

จุฬาตรีคูณ จินตนิยายรักที่พนมเทียนประพันธ์ขึ้นด้วยวัยเพียง 17 ปี นิยายเรื่องนี้มีความงดงามทางด้านภาษา จากบทนำที่คัดมาให้อ่านก็คงเป็นเครื่องยืนยันได้ดี แม้ว่าการดำเนินเรื่อง เหตุผลการกระทำของแต่ละตัวละครดูจะเลื่อนลอย โลเล หากแต่ความงดงามทางด้านภาษาก็กลับกลบสิ่งเหล่านั้นเสียสิ้น

นอกจากจุฬาตรีคูณจะเป็นนวนิยายอมตะอีกเรื่องหนึ่งแล้ว จุฬาตรีคูนยังได้ครูเอื้อ สุนทรสนาน และครูแก้ว อัจฉริยะกุล ถอดความร้อยแก้วออกเป็นคำร้อง ประพันธ์เพลงไว้ถึง 5 เพลง ซึ่งกลายมาเป็นเพลงอมตะจวบจนทุกวันนี้ น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักเพลง จุฬาตรีคูณ,ใต้ร่มมะลุลี,ปองใจรัก,อ้อมกอดพี่ และเพลงเจ้าไม่มีศาล

พนมเทียนได้นำเนื้อเพลงทั้ง 5 สอดแทรกเข้ามาในนิยายทุกช่วงตอนที่เพลงนั้นเกียวข้องกับเนื้อหา

เพื่อให้เห็นอัจฉริยะภาพของครูผู้ประพันธ์ จึงขอนำมาลงให้อ่าน ณ ที่นี้

"เทวะ! ข้าแต่พระมารดาสวรรค์ โปรดเถิดเพคะ ได้ทรงโปรดหม่อมฉันนี้แต่สักน้อยเถิด เพียงแต่ว่าใช้ประกาศิตของพระองค์ มากรีดดวงพักตร์ของหม่อมฉันเสีย โอ! เทพีพิลาส หม่อมฉันนี้ชังความงาม..."

"ดูซิเพคะ หม่อมฉันช่างร้ายเลวสักเพียงไหน แม้แต่รัชนีเจ้าก็มิอาจพอที่จะเยี่ยมฟ้ามาปราศรัยด้วย เธอทรงพิโรธในดวงพักตร์ของหม่อมฉัน พระแม่เจ้า เจ้าขา... หม่อมฉันนี้สุดจะชังความงาม!..."

"จุฬาตรีคูณ! เจ้าจะช่วยสร่างทุกข์แก่ข้าฯ สักนิดมิได้หรือ สาปข้านี้เสียเถิดให้มีดวงพักตร์ดุจนางมารร้าย อย่าให้ใครพึงปรารถนา อย่าให้ใครพึงเข้าใกล้ และข้าฯจะได้อยู่เดียวดาย โอ! จุฬาตรีคูณ...ข้าฯ ปรารถนาความวิเวกในภพนี้ยิ่งกว่าอันใดทั้งสิ้น..."

"บ้าร้ายกาจ! เจ้ามิใช่หรือที่กลืนร่างชนนีของข้าฯ เสีย เธอถูกสังเวย แต่โอ! จุฬาตรีคูณเอ๋ย ข้าฯ รักเจ้ายิ่งกว่าตัวข้าฯเองเสียอีก สุดที่รักเอย ข้าฯ จะไม่รักอะไรในโลกนี้ นอกเหนือไปจากเจ้าอีกแล้ว โปรดข้าฯ ด้วยเถิด... ดารารายพิลาสนี้เหลือที่จะเกลียดความงาม!..."

จุฬาตรีคูณ

ดาราราย

ข้าแต่คงคา จุฬาตรีคูณ ดวงใจข้าอาดูร หนักเอย ความงามวิไลข้ามิได้ปรารถนา ข้าชังนักหนาเจ้าเอย เพราะชนนีข้าวิไล จึงถูกสังเวยเสียในสายชลด้วยรักเอย จุฬาตรีคูณ ชนนีชีพสูญ ในสายจุฬาตรีคูณ นี่เอย ดารารายเลิศโสภา ข้าไม่นำพาเพราะเกรงว่าจะถูกสังเวย โปรดสาปสรรขอให้โฉมอันน่าเชย สิ้นสวยเลยไร้ค่าให้ข้าน่าชัง สิ้นหวังชื่นชม ขอให้ไร้ผู้นิยมนำพา ขอให้สมใจในปรารถนา นะจุฬาตรีคูณเจ้าเอย

เพื่อนๆไม่ต้องโหวตบล๊อกนี้นะคะ แค่แวะเข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ

Create Date : 17 กันยายน 2559

0 comments

Last Update : 3 ตุลาคม 2559 19:51:59 น.

Counter : 1187 Pageviews.