ใบไม้ที่หายไป กวีนิพนธ์แห่งชีวิต
ผู้แต่ง จิระนันท์ พิตรปรีชา
ใบไม้ที่หายไปเป็นหนังสือที่ได้รับรางวัลซีไรท์ในปี 2532 หนังสือเล่มนี้มีคุณค่า และมีความงดงามทางด้านภาษา สำหรับคนที่รักโคลง,ฉันท์,กาพย์,กลอน แล้วเชื่อแน่ว่าไม่มีใครไม่รู้จักหนังสือเล่มนี้ จิระนันท์ พิตรปรีชา ถือได้ว่าเป็นกวีฉันทลักษณ์ บทกวีที่เธอแต่งมีท่วงทำนองที่ไพเราะและงดงาม บทกวีของเธอสอดแทรกความคิดมุมมองของนักศึกษาสมัยยุค 14 ต.ค.ไว้ได้อย่างแยบยล เธอใช้บทกวีเป็นส่วนหนึ่งแห่งการประกาศความคิดของตนเองออกสู่สาธารณะชน
เริ่มจากบทแรกที่งดงาม สวย ใส ไร้เดียงสา
"ห้วงคำนึง"
หมอบพับเพียบเลียบริมน้ำปริ่มฝั่ง
ตะแคงฟังนิยายเพลินจากเนินหญ้า
ระบำมดคดเคี้ยวลับเคียวตา
หยาดน้ำฟ้าลากลิ้งทิ้งใบบอน
แมลงปอเกาะหินเลื่อมปิ่นรุ้ง
ผีเสื้อพุ่งอวดแพรแผ่ปีกร่อน
กิ้งกือหักความอายออกกรายกร
กระรอกหย่อนลูกหว้าหยั่งท้าทาย
เมื่อเอนอิงพิงพักหนุนตักหล้า
แนบเงาฟ้าในน้ำเปี่ยมความหมาย
ธรรมชาติวาดแต้มยังแย้มพราย
และโลกส่ายกายหมุนด้วยคุ้นเคย
เหม่อมองฟ้าสีฟ้ากว้างกว่ากว้าง
คิ้วรุ้งค้างเนตรสูรย์มุ่นหมอกเสย
แย้มเสี้ยวเมฆยิ้มแดดสีแสดเอย
หัตถ์ลมเชยเผยแก้มแพลมยิ้มพลัน
แล้วสบตากับเรา-เงาในน้ำ
ไหลลำนำฉ่ำใจคล้ายเคลิ้มฝัน
พิสุทธิ์ใสไล้หล้ารับตาวัน
กล่อมดวงขวัญล่องลิบทิพยา
เรามองโลกสดใสในวันนี้
ด้วยใจที่อ่อนวัยไร้เดียงสา
ทุกสิ่งช่วยอวยสุขทุกเวลา
หากวันหน้าเป็นอย่างไร....ไม่อาจรู้
จากบทห้วงคำนึง อ่านแล้วเหมือนล่องลอยตามไปในความฝันซึมซับกับธรรมชาติที่งดงาม
แต่แล้วเมื่อมาถึง "บันทึกลับกระบือหนุ่ม" ความรู้สึกที่สดใส ไร้เดียงสา ก็ไม่เหลืออยู่แล้ว
"บันทึกลับกระบือหนุ่ม"
มาจะกล่าวบทไป
ถึงกระบือฝูงใหญ่อนาถา
ถูกขังคอกแคบคับอัปรา
จนตายด้านชินชามานักแล้ว
เขาให้กินเศษกากซากเน่า
ด่าว่าโง่เง่าทั้งเถาแถว
หลอกล่อลวงใช้ไม่รู้แกว
สี่ขาตาแป๋วไว้ไถนา
มีควายย่อมมีคนบนหลังควาย
เคียวเข็ญเป็นนายควายเบิ่งบ้า
เขาทวงคุณขุนเลี้ยงอย่าเลี่ยงนา
ตัวไหนกล้าปฏิวัติ-ซัดด้วยปืน
กูก็เป็นควาย...
งมงายตามประสาหน้าต้องฝืน
แต่เลือดกูหลายหยดเคยรดพื้น
เพราะมันขืนดัดจริตจะขวิดคน
วันนี้กูเกิดเบื่อ
ไม่อยากทำเชื่องเชื่อเมื่อเขาพ่น
แอกหนักขึ้นทุกวันมันเกินทน
เกลียดสายสนตะพายอยากคลายทิ้ง
"เขาแหลมหรือจะสู้ดาบปลายปืน"
กูยืนฟังคำกล้ำนิ่ง
ทางเดียวหรือที่มีจริง
จับกูพิงยิงเป้าให้พ้นเวร
สำหรับบันทึกลับกระบือหนุ่ม อ่านจบแล้วในความรู้สึกคือตื้อในอก โดยเฉพาะบทสุดท้าย เขาแหลมหรือจะสู้ดาบปลายปืน คิดแล้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ
บทกวีที่สร้างชื่อให้กับจิระนันท์ พิตรปรีชา นั่นคือ
"ดอกไม้จะบาน"
ดอกไม้.........................ดอกไม้จะบาน
บริสุทธิ์กล้าหาญ.................จะบานในใจ
สีขาว............................หนุ่มสาวจะใฝ่
แน่วแน่แก้ไข..................จุดไฟศรัทธา
เรียนรู้...............................ต่อสู้มายา
ก้าวไปข้างหน้า................เข้าหามวลชน
ชีวิต.............................อุทิศยอมตน
ฝ่าความสับสน................เพื่อผลประชา
ดอกไม้........................บานให้คุณค่า
จงบานช้าช้า......................แต่ว่ายั่งยืน
ที่นี่..............................และที่อื่นอื่น
ดอกไม้สดชื่น................ยื่นให้มวลชน
กับอีกบท
"อหังการของดอกไม้"
สตรีมีสองมือ
มั่นยึดถือในแก่นสาร
เกลียวเอ็นจักเป็นงาน
มิใช่ร่านหลงแพรพรรณ
สตรีมีสองตีน
ไว้ป่ายปีนความใฝ่ฝัน
ยืนหยัดอยู่ร่วมกัน
มิหมายมั่นกินแรงใคร
สตรีมีดวงตา
เพื่อเสาะหาชีวิตใหม่
มองโลกอย่างก้าวไกล
มิใช่คอยชม้อยชวน
สตรีมีดวงใจ
เป็นดวงไฟไม่ผันผวน
สร้างสมพลังมวล
ด้วยเธอล้วนก็คือคน
สตรีมีชีวิต
ล้างรอยผิดด้วยเหตุผล
คุณค่าเสรีชน
มิใช่ปรนกามารมณ์
ดอกไม้มีหนามแหลม
มิใช่แย้มคอยคนชม
บานไว้เพื่อสะสม
ความอุดมแห่งผืนดิน
สำหรับใบไม้ที่หายไป หลายคนมองในแง่การเมือง แต่สำหรับเรามองแค่ความงดงามทางภาษา และความรู้สึกที่คนอ่านส่งต่อผ่านบทกวี แนะนำค่ะสำหรับหนังสือเล่มนี้
สำหรับบล๊อกนี้ไม่ต้องโหวตนะคะ แค่เพื่อนๆแวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [
...ขอบคุณ ณ ที่นี้...
