ลินลาน่ารัก











ลินลาน่ารัก
ผู้แต่ง ว.วินิจฉัยกุล

เรื่องย่อ...


ลินลาเป็นเด็กสาวอายุ10 ขวบที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ เธอจึงต้องตกมาอยู่ในความอุปการะของคุณน้าญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ ลินลาเป็นเด็กน่ารัก มองโลกในแง่ดีไม่ว่าจะมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นในชีวิตเธอจะพยายามมองหาแง่ดีในเรื่องราวเหล่านั้น และพูดออกมาจากความรู้สึกของเธอว่าหนูดีใจที่.... เป็นเกมดีใจที่คุณพ่อสอนให้เธอเล่นจนติดนิสัยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก


สุมาลินน้าสาวเพียงคนเดียวของลินลา เธอเก็บตัวเงียบจากสังคม ใช้ชีวิตเจ้าระเบียบอยู่ภายในบ้านเรือนไทย เธอชอบความเงียบสงบแต่แล้ววันหนึ่งเมื่อได้รับแจ้งว่าจะมีหลานสาวมาอยู่ในความอุปการะแม้ว่าจะไม่ยินดีแต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะเธอเป็นญาติเพียงคนเดียวที่หลานสาวตัวน้อยมี การที่สุมาลินต้องรับลินลาเข้ามาอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกันทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนแปลงไป






...บางช่วงบางตอน...


ตั้งแต่เล็ก  ลินลาพบความผิดหวังมาหลายครั้ง  อย่างครั้งที่อดไปเที่ยวในเมือง  เพราะคุณพ่อเกิดมีงานด่วนที่โรงเรียน  แล้วต่อมาลินลาอยากจะมีตุ๊กตาตัวสวยอย่างที่เห็นในตลาด  แต่มันก็แพงเกินกว่าจะซื้อได้  บางครั้งลินลาอยากไปเที่ยวแถวน้ำตกหรือชายทะเลอย่างเพื่อนบางคน  ก็ไม่ได้ไป! เพราะคุณแม่ป่วย

ทุกครั้ง "เกมดีใจ"  ที่คุณพ่อหัดให้เล่น  ทำให้ลินลาค่อยเบาใจขึ้นมาก  ไม่ค่อยจะผิดหวังจนเกินไป

จนกระทั่งคุณแม่จากไปก่อน  ครั้งนั้นยากที่ลินลาจะ  "ดีใจ"  แม้พยายามคิดว่าคุณแม่ได้ไปอยู่บนสวรรค์ก็ตาม  แล้วคุณพ่อก็จากไปอีกคน  ลินลาบอกตัวเองว่า  "ดีใจ" ที่คุณแม่จะได้ไม่เหงาอยู่คนเดียวทั้งที่จริงๆ แล้ว  ลินลาโศกเศร้าไม่น้อยไปกว่าเด็กอื่นๆ  ที่เป็นกำพร้า

แต่พอมานึกอีกที  คุณพ่อคงจะพูดถูก  ถ้าหากว่าอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่  ลินลาก็ไม่มีโอกาสมาอยู่กับคุณน้า  ไม่รู้จักเยา  ชัยและลุงชอบตลอดจนไม่รู้จักลุงเชาวน์  และไม่มีเพื่อนดีๆ อย่างเพื่อนสนิทที่นี่

แต่...ความพิการนี้ล่ะ  มีอะไรให้ดีใจบ้าง?

ไม่มีเลยหรือ?

ลินลานอนคิดอยู่คนเดียว  จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดแอ๊ดออก  เสียงนุ่มๆ ของคุณน้าพูดว่า

"เชิญค่ะ  อาจารย์  ลินลาคงดีใจมากที่อาจารย์มาเยี่ยม"

"ผมเองก็เพิ่งมีโอกาสมากรุงเทพฯ"  เสียงที่ลินลาจำได้ดีตอบอย่างสุภาพ

ถ้าหากว่าลุกได้  เด็กหญิงคงดีใจรีบลุกขึ้นต้อนรับ  อาจารย์ใหญ่ผู้ใจดี   ซึ่งลินลาเขียนจดหมายไปเล่าข่าวคราวให้ฟังเทอมละครั้ง  จนกระทั่งได้รับอุบัติเหตุคราวนี้แหละ  ยังไม่ได้เขียน

อาจารย์มานะโน้มตัวลงจับบ่าเด็กหญิงไว้  ก่อนจะถามยิ้มๆ ว่า

"เป็นอย่างไรบ้าง  คนเก่ง  หน้าตาสดใสดีกว่าที่ครูคิดเยอะเชียว?"

"สวัสดีค่ะ" ลินลายกมือไหว้

อาจารย์มานะหันไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ส่วนคุณน้าค่อยๆ ถอยออกไป  เปิดโอกาสให้คุยกันตามสบาย

"คุณน้าของหนูเขียนจดหมายไปบอกครู  ครูลงมาประชุมที่กระทรวงพอดีตอนนี้  เลยแวะมาเยี่ยม  เป็นอย่างไรบ้าง  ได้ข่าวว่าพยายามวิ่งไปหาเพื่อนหรือ?"

อาจารย์ใหญ่พูดถึงเหตุการณ์นั้นอย่างปกติที่สุด  ไม่ได้ทำท่าตกอกตกใจขวัญหนีดีฝ่อ  ลินลาก็ตอบอย่างเต็มใจว่า

"ค่ะ  กลัวต่ายเขาจะพลัดตกลงมา  เลยวิ่งไปแล้วหนูก็หกล้มเสียเอง  หนูไม่ควรเข้าไปเลยค่ะ"

"ทำไมล่ะ  การแสดงความกล้าหาญไม่เห็นจะน่าอายอะไร  แล้วคนกล้าก็อย่างนี้ล่ะนะ..."  อาจารย์พยักหน้ายิ้มๆ  "คนกล้ามักจะต้องมีร่องรอยผจญภัยเอาไว้ให้คนเห็น  เจ็บตัวตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง"

ลินลาเหลือบมองตัวเอง  ซึ่งคลุมด้วยแพรเนื้อเย็นสีชมพูสดของใหม่ที่คุณลุงซื้อมาให้ตอนกลับมาบ้าน

"แต่หนูเป็นคนพิการ..."

"ก็หนูจะไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ แล้วนี่นา"  อาจารย์ขัดขึ้น  สีหน้ายิ้มละไม  "อีกหน่อยก็หาย"

ลีลานิ่งคิดอยู่เป็นครู่

"แล้วถ้าไม่หายล่ะคะ?"

อาจารย์มานะส่ายหน้าเป็นเชิงถาม

"อย่าเพิ่งไปคิดถึงสิ่งซึ่งยังไม่เกิด  ลินลา  ทำใจเราให้ห่อเหี่ยวเปล่าๆ"

อาจารย์พูดถูก  แต่ลินลาก็อดคิดไม่ได้

"อาจารย์คะ  คุณพ่อเคยบอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรานั้นย่อมจะมีส่วนดีอยู่บ้าง  ถ้าเราคิดออก  ตอนเล็กๆ คุณพ่อสอนให้เล่น  "เกมดีใจ"..."

"ครูจำได้  พ่อของหนูเคยเล่าให้ครูฟังเหมือนกัน  ครูคิดว่าเข้าท่าทีดียว"  แล้วอาจารย์ใหญ่ก็หัวเราะเสียงดัง  "บางทีเวลาทำงานเหนื่อยๆ น่าเบื่อ  ครูยังลองคิดเล่นๆ ทำนองนี้ดูบ้างเลย"

ลินลายังคงพยายามหาคำตอบอยู่นั่นเอง

"อาจารย์คะ  ก็น่าจะดีนะคะ..."

"ดียังไงหรือจ๊ะ?"  อาจารย์ถามอย่างสนใจ

"เพราะหนูต้องนอนอยู่ตรงนี้  คุณลุงก็เลยมาหาทุกวัน  แล้วก็ได้ทานข้าวกับคุณน้าทุกวัน  เมื่อก่อนนี้  คุณน้าไม่เคยไปมาหาสู่กับคุณลุงเลยค่ะ"

ลินลาอยากจะบอกว่าเอาใจช่วยให้คุณลุงกับคุณน้ารักกัน  แต่ก็ไม่อยากพูดให้อาจารย์ใหญ่ดุเอาว่าแก่แดด  ได้แต่เลี่ยงว่า

"หนูว่ามีคุณลุงกับคุณน้า  ก็ดีเกือบจะเท่าๆ มีคุณพ่อกับคุณแม่เชียวล่ะค่ะ"

อาจารย์มานะอาจจะเดาได้ไม่มากก็น้อย  เขาก็เลยอมยิ้ม ตอบขันๆ ว่า

"นี่ไงลินลา  ข้อดีของเรื่องนี้  หนูทำให้คุณลุงกับคุณน้าคบหาเป็นเพื่อนกันได้  เพราะท่านคงจะใจตรงกันเรื่องเป็นห่วงหนู  แล้วมีอะไรอีกไหมที่ว่าดี"

ลินลาทำท่าคิด  แต่ก็คิดไม่ออก

"ครูบอกให้ก็ได้  หนูเรียนรู้ถึงความเจ็บป่วยไม่สบายไงเล่า เรื่องนี้อาจจะทำให้หนูคิดออกว่าในโลกมีคนเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าหนูอีกมากนัก  แล้วถ้าหนูหาย  หนูก็อาจจะมีเวลาพอไปช่วยเหลือ หรืออาจจะให้กำลังใจเด็กอื่นๆ  ที่เจ็บป่วยเหมือนหนู  หรือเจ็บมากกว่าหนูเสียอีก  ถ้าหากว่าชีวิตหนูมีแต่ความสุขสมหวังไปหมดทุกอย่าง  หนูก็คงไม่เข้าใจความทุกข์ของใครๆ หนูนอนอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายวันใช่ไหม  มีโอกาสเห็นคนป่วยคนอื่นๆ ไหมจ๊ะ?"

"เห็นค่ะ"

"หลายคนป่วยมากกว่าหนูอีก  มีใช่ไหมล่ะ?"

"ค่ะ  แล้วมี..."  สีหน้าลินลาสลดลง  "คืนก่อนหนูกลับมาบ้านมีเสียงคนร้องไห้โฮมาจากตึกตรงข้าม  หนูคิดว่ามีคนตายนะคะ"

"เรื่องการพลัดพรากจากกันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้สำหรับทุกคน  แล้วหนูเห็นหมอกับพยาบาลเขาทำงานกันอยู่ในโรงพยาบาลใช่ไหม เขาต้องเห็นคนเจ็บ  คนตายอยู่ทุกวันทุกคืน  เห็นไหมว่าเขาเสียสละแค่ไหน"

"เห็นค่ะ"  ลินลาตอบอ่อยๆ  หลังจากคิดอยู่เป็นครู่

"เห็นไหมล่ะ  คนที่ลำบากแต่เขาก็อดทน  เสียสละให้คนอื่นยังมีอีกเยอะ  ลินลาจะทำตัวให้เข้มแข็ง  เพื่อต่อไปจะไปทำประโยชน์ให้คนอื่นบ้างก็คงจะดี  อย่าไปกลัวเลยเรื่องผ่าตัด  คิดถึงตอนเราหายดีกว่า"

อาจารย์พูดช้าๆ  เพราะรู้ว่าเด็กหญิงต้องการกำลังใจทุกคำพูด

"ความทุกข์นี่ล่ะนะ  ลินลา  จะทำให้เราเห็นใจและเข้าใจความทุกข์ยากและความเสียสละของคนอื่น"




ลินลาน่ารัก  เป็นวรรณกรรมเยาวชนที่ให้อะไรมากมายนอกเหนือไปจากความบันเทิงที่มีอยู่  เรื่องราวชีวิตของเด็กหญิงอย่างลินลาที่มีแต่ความร่าเริงสดใส  มองโลกในแง่งดงามพลอยทำให้ผู้ที่อยู่รอบข้างที่สิ้นหวังกลับมีความหวังและพลังใจพลอยมองโลกสดใสไปกับเธอด้วย


ลินลามีเกมดีใจที่เปรียบเสมือนศรัทธาแห่งชีวิต  แต่ชีวิตก็คือชีวิต  ไม่มีใครจะหยั่งรู้อนาคต  ชีวิตสวยๆใสๆของลินลาได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดฝันในชีวิตที่สะท้านความรู้สึก  แต่เธอก็ยังคงความเป็นลินลาที่น่ารักไว้ได้อย่างไม่มีเปลี่ยนแปลง


หากเราน้อมใจให้เชื่อได้ว่า  สิ่งใดก็ตามที่เกิดแก่เรา  เป็นสิ่งที่ดีที่สุด  ถ้าใจเชื่อมั่นเช่นนั้นแล้ว  จะเต็มใจ  พอใจในสภาวะที่เป็นอยู่  ในความเป็นเรา  เมื่อเต็มใจ  พอใจแล้ว   ก็ไม่เบื่อ  ไม่เหน็ดเหนื่อย  ทำอะไรก็เป็นเรื่องสนุกไปทั้งหมด  ชีวิตกลายเป็นเกมสนุก  แม้มีอุบัติเหตุหรือความผิดพลาดเกิดขึ้น  ก็ไม่หงุดหงิด  หัวเสีย  เพ่งโทษซึ่งกันและกัน  แต่จะช่วยกัน  ร่วมมือร่วมใจแก้ไขจนผ่านอุปสรรคทั้งหลายไปได้ด้วยดี


อยากให้เพื่อนๆได้อ่าน  หนึงสือเล่มนี้นอกจากสนุกแล้วยังมีข้อคิด มีสาระ  โดยเฉพาะ "เกมดีใจ" ถ้าใครสามารถนำไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันได้ ก็จะช่วยลดความทุกข์ที่เผชิญไปได้เยอะทีเดียว




เอ็นทรี่นี้เพื่อนๆไม่ต้องโหวตนะคะ  แค่แวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ




Create Date : 25 กันยายน 2559
Last Update : 3 ตุลาคม 2559 19:54:50 น. 0 comments
Counter : 4846 Pageviews.

เรียวรุ้ง
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [?]




...ดอกไม้แห่งมิตรภาพ...
ไม่เคยเลือก
ชั้นหรือวรรณะในการก่อกำเนิดเมล็ดพันธุ์
ไม่เคยเลือก
น้ำใจในการรินรดให้ต้นกล้าเติบโต
ไม่เคยเลือก
สถานที่ในการเบ่งบาน งอกงาม

“กาลเวลา”
จะเป็นผู้พิสูจน์ว่า
“ดอกไม้แห่งมิตรภาพ”
จะเจริญงดงามนานเพียงใด

“ความจริงใจ”
จะเป็นผู้หล่อเลี้ยงให้
“ดอกไม้แห่งมิตรภาพ”
ไม่มีวันโรยรา แม้กาลเวลาจะล่วงผ่านเลย








...ขอบคุณ ณ ที่นี้...
BG จากคุณดอกหญ้าเมืองเลย
กล่อง Comment จากป้าเก๋า(ชมพร)
ของแต่งBlog น่ารักๆจากป้าเก๋า(ชมพร)
emotionหมีจากคุณ On-rainy-days



Group Blog
 
 
กันยายน 2559
 
25 กันยายน 2559
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add เรียวรุ้ง's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.