No. 1044 รู้ว่าเสี่ยง แต่ต้องขอลอง... (ตะพาบ) |
ชายทะเลปัตตานี |
แรก ๆ ที่ทำงานไม่ค่อยรู้อะไรเสี่ยงหรือไม่เสี่ยง มีงานก็ทำไปมีอยู่ระยะหนึ่งได้ทำงานอยู่แถวถนนเพลินจิต |
(อีกแหละ) นายใหญ่ให้งานทำแล้วเกิดเข้าตาดีมั้ง ให้เขยิบ ๆ ขึ้น พวกดูแลกำกับงาน จัดส่ง พนง.ตรวจสอบไปสาขาทั่วประเทศ |
รายงานการตรวจสอบพบทุจริต ก็ต้องติดตามเงินให้กลับคืนสู่บริษัท ถ้ารายไหนจะขาดอายุความอาญา |
ก็ต้องส่งเอกสารให้ หน.แผนกกฏหมายจัดความร้องทุกข์ หรือฟ้องร้อง กม.เขาชอบฟ้องอาญาบอกว่า มีโอกาสได้เงินคืน |
สูงกว่าคดีแพ่ง คนยักยอกกลัวการติดคุก... ถ้ากุมตัวได้นำเงินมาคืนเขาก็ ยอมความได้ |
|
ก็โอเค...คนทุจริตก็ถูกกำจัดออกนอกวงการไปถ้า ให้ทำงานมีแต่สร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงบริษัท |
มีหลายคดี หน.กฏหมายขอให้ผมขึ้นศาลไปเป็นพะยานฝ่ายโจทย์ต้องเบิกความหากคนทุจริตเขาต่อสู้ ผมก็ต้อง |
เจอฝ่ายจำเลยที่เคยเห็นหน้ารู้จักกันดี.. ผมมักจะบอกเขา ให้ยอมความเอาเงินคืนดีกว่านะหลักฐานแน่นมาก |
บางคนก็เข้าใจยอมความในห้องพิจารณา แต่ก็บางคนไม่ยอมต่อสู้ต้องติดคุก โกรธผมกับลูกน้องบริษัทตามไปทวงเงิน |
ผู้ค้ำประกันด้วย |
บางครั้งผมต้องเดินทางไป ต่างจังหวัดไปขึ้นศาลกับ หน.แผนกกฏหมายของบริษัทเช่นที่ นครพนม อีกสองวันไปที่ชัยภูมิ |
คดีส่วนใหญ่บริษัทชนะ เพราะ พนง.ตรวจสอบของผม มีทั้งหลักฐานการเงิน ถ้อยคำยืนยันผู้จ่ายเงิน |
บางราย คนยักยอกเงินบริษัท เซ็นรับสภาพหนี้เป็นหนังสือ |
มีอยู่คดีหนึ่ง ผมเดินทางไปกับ หน.แผนกกฏหมายไปศาลที่ยังไม่เคยไป ไม่คุ้นเลยขอตัวไป ห้องน้ำหาไม่เจอเลยเดิน |
ขึ้นชั้น 3 เข้าห้องสองสามห้องผ่าน ๆ ไปพอเสร็จธุระก็ ออกทางเดินนอกระเบียงเห็น ทนายความกับลูกความ |
หลายคนนั่งอยู่ดู ๆ แล้วคงจะซักซ้อมความเข้าใจการให้ปากคำมั้ง ผมแต่งตัวเชิร์ตแขนยาว ผูกเน็คไทด์สีเข้มแค่นั้นเอง |
ผมก็เดินเฉย ๆ ทนายความเห็นผมเดินออกมา ก็รีบลุกขึ้นโค้งคำนับ ผมก็งง ดิ.. ชาวบ้านที่นั่งก็ยกมือไว้ตาม ผมเลย |
ก้มหัวน้อมรับ อ้าวทนายความอีก 4 คนที่นั่งรอเรียงรายเห็นเพื่อนทนายลุกพรึบพับโค้งคำนับกันทุกคน |
ตอนนั้นผมเริ่มรู้อะไรแล้ว ตีหน่าเนียนก้มหัวรับความเคารพนิด ๆ |
พอจะเดินลงชั้นล่างเห็น หน.แผนกกฏหมายเดินสวนมา คงเห็นกิริยาคนอื่นกับผม เลยหันหลังพาผมลงไปชั้นล่าง อมยิ้ม |
หัวเราะหุ หุ พูดเปรย ๆ วันนี้เป็นวันดีแน่เลยคุณไวน์ |
|
พอได้เวลา หน.แผนกกฏหมายก็เข้าห้องพิจารณาคดีหมายเลย...... ส่วนผมนั่งรอข้างนอกห้องเกือบครี่ง ชม..พี่ หน.กม |
ก็ออกมาเรียกให้ขึ้นปากคำ |
(ถ้าพะยานโจทย์เข้าไปฟังคนอื่นเบิกความ พอตัวเองขึ้นให้ปากคำทนายอีกฝ่ายจะขอให้ตัดออกจากพะยาน แพ้คดีได้) |
|
ทนายความจำเลยใส่เสื้อครุยเรียบกรีบ ท่าทางเกร็ง คงเป็นทนายความใหม่ ส่วน พี่ทนาย หน.แผนกกฏหมายใส่ครุยยับ |
เยินเก่ามาก ๆ แสดงว่า เก๋า 555 |
เวลาขึ้นให้การ คงเล่าละเอียดไม่เหมาะ... ทนายจำเลยเขาซักถามผมพร้อม ๆ กันหลายอย่างเป็นคำถามที่ยาวมาก |
ผมก็ งง..ดิ เลยขอโทษไม่เข้าใจคำถาม ช่วยถามใหม่สั้น ๆ หน่อยครับ (คนทั่วไปเขาจะไม่ถาม) |
ท่านข้างบน มองลอดแว่นลงมาเห็นแววตา ยิ้ม ๆ |
ส่วนทนายจำเลย สะบัดมือกับเอกสาร หงุดหงิดคุมอารมณ์ไม่อยู่.. ดูจะโกรธผมตอนนั้นไม่รู้ว่าเสี่ยงหรือเปล่าเมื่อเขาถาม |
ผมก็ตอบสั้น ๆ |
ส่วนใหญ่ผม ไม่ทราบครับ.. อยู่หลายครั้ง พี่แกก็บ่นว่าทำไม ตอบไม่ทราบ ๆ ไม่รู้อะไรบ้างเหรอเป็น หัวหน้าแผนกด้วย |
ผมไม่ทราบจริง ๆ เรื่องที่ถามน่าจะเป็นเรื่องตัวเลขบัญชี คนละแผนกที่ผมทำเลยไม่ทราบ |
สร้างความหงุดหงิดให้ทนายมาก(มั้ง) ที่ไม่อาจจะหาจุดอ่อนมาหักล้างได้.... จริงแล้ว พี่หน.แผนกกฏหมายเขาเตี้ยมผมไว้ |
แล้วว่าถ้าไม่เกี่ยวกับ ฝ่ายกำกับดูแลกิจการสาขาให้ตอบว่า "ไม่ทราบ" ผมคนซื่ออยู่ในโอวาทด้วย |
ผมคิดว่า ผมถามกลับหรือให้ทนายพูดถามให้ช้า จนท.ศาลจะได้พิมพ์ทันและถูกต้อง (ไม่แน่ใจว่าตอนนั้นมีบันทึกเทปหรือไม่) |
งานข้างบนไม่อยากทำเลย คือยังมีความสงสาร คนที่เคยเห็นหน้าทำงานบริษัทเดียวกันต้องเป็นจำเลยแต่ต้องทำเพราะ |
หน้าที่... บริษัทแห่งนี้ผมทำงานอยู่ 17 ปีบางเดือน |
ผมไปทำงานแถวภาคใต้ หาดใหญ่ พัทลุง ปัตตานี นราธิวาส... ถ้าต้องไปปัตตานีผมมักจะเดินทางตอนเช้าจาก หาดใหญ่ |
ไปด้วยแท๊กซี่เดินทางเช้าหน่อย ไม่ใช่แท๊กซี่เหมาคันนะครับที่นั่นใช้รถเบนซ์เชียวนะ 555 คือนั่งปนไปกับคนอื่น |
ส่วนใหญ่นั่งหลัง 4 คนด้านหน้าจะมี คนขับกับผู้โดยสารอีก 2 คน |
ออกเดินทางเช้าหน่อย ถ้ารีบผมก็ซื้อที่นั่งคือ จ่ายแทนโชเฟอร์จะออกทันทีได้ที่นั่งหลวม ๆ หน่อยไปทำงานติดต่อเสร็จ |
จะกลับไปนอนที่โรงแรมแหลมทองหาดใหญ่ ขาประจำ แต่จะไม่เดินทางกลับถ้าเกิน 4 โมงเย็นถนนน่ากลัวเปลี่ยว.. |
วันหนึ่งไปติดต่องาน ที่ยะลาเป็นเขตติดต่อกับปัตตานี ขากลับนั่งแท๊กซี่กลับปัตตานี เวลานั้นบ่ายสองโมง |
แท๊กซี่ขับผ่านถนนลาดยางสองข้างทางเป็นป่ายาง สลับปาล์มน้ำมัน เขียวสวยดี |
|
โชเฟอร์แท๊กซี่ชะลอรถค่อย ๆ แล่นไปจอดที่ด่านเล็ก ๆ มีคนยืนถือปืน หลายคนแต่งตัวสีเขียวโบกมือให้หยุด |
ผู้โดยสารคนนั่งข้างซ้ายผมนั่งเกร็งตัวเพราะเห็นกำมือขวาแน่น |
โชเฟอร์เปิดกระจกคุย กับคนกลุ่มนั้นเรียบ ๆ ไม่ยิ้มเลย พวกเขาเคาะกระจกด้านผม ๆ ก็เปิดลง ผมยิ้มให้.. เขาถามสำเนียง |
แปลก ๆ ผมก็ตอบว่า มาจากกรุงเทพทำงานบริษัท.... มายะลาจะกลับตานีครับ |
เขาถามว่านำอะไรมาหรือเปล่า |
ผมส่ายหน้ายกกระเป๋าเจมส์บอนด์จะเปิดให้ดู น้องทหารเขาโบกมือไม่ต้องแล้ว โบกมือให้รถแท๊กซี่เราไปได้ |
รู้สึกโล่งอก ที่เขาไม่ตรวจค้นตัวก็ผมเหน็บปืนเล็กแมกกาซีน .22 ไว้เอวด้านหลัง ถ้าเขาเจอยุ่งแน่ แม้ผมมีใบอนุญาตพาปืน |
ทั่วราชอาณาจักรถูกต้องนะครับ แต่เขาห้ามติดตัวในหมู่บ้าน มีถนนไหนไม่อยู่ในหมู่บ้านบ้าง หุ หุ |
พอรถเคลื่อนออกตัวช้า ๆ ผู้โดยสารที่นั่งข้างหลังกับผมค่อย ๆ ทรุดตัวลงให้ หัวสูงเสมอเบาะหลัง |
พอรถแล่นไปได้ กิโลกว่าเขาถามผมว่า รู้เปล่าด่านอะไร |
ไม่รู้ครับ ด่านทหารนาวิกใช่เปล่า (ผมเข้าใจว่าภาคใต้ตอนนั้น ทหารเรือนาวิกเข้าพื้นที่แทนทหารบก) |
ไมใช่หรอก พวกในป่านะ |
อ้าวเกือบซวย แล้วทำไมต้องทรุดตัวลง เขาจะยิงปืนมาเหรอ |
ผมแอบเห็นเขาวาดปืนตามมา หลบลงให้หัวกระสุนถูกเบาะดีกว่า 555 |
ส่วนผมดีใจที่ เขาไม่ได้ค้นตัว ถ้าค้นตัวเจอปืนผม เขาคงจะยึดไปแน่เลย |
ได้ฟังว่าพวกในป่าบนเขา เส้นผมตั้งชันเหงื่อซึมตัวออกมาเลย ส่วนพี่โชเฟอร์หัวเราะหึ หึ.. เหยียบคันเร่ง 100 กว่า |
ตกลงคืนนั้นผมไม่กลับหาดใหญ่ นอนค้างโรงแรมที่ปัตตานีแทน เสียว..ครับ |
|
เนื้อเรื่องไม่ตรงกันนะครับ "รู้ว่าเสี่ยง" แต่ผมไม่รู้ว่าเสี่ยง ทำไปตามหน้าที่บางจังหวัดไปเพราะอยากเที่ยวเช่น อ.หาดใหญ่ |
นราธิวาส สตูลเห็นว่ามีเกาะสวย ตะรุเตา น้ำตก หุ หุ |
ที่หาดใหญ่มีอาหารอร่อยเยอะไปหมด เช่นก๊วยเตี๋ยวลาดหน้าเส้นเส้น หมูหมักใส่ ก้านคะน้าปอกเปลือกกรอบหวานนิด ๆ |
หร่อยจังฮู้ ขากลับซื้อขนมแห้ง ๆ ของจีน มาเลย์มาฝากลูกสาวลูกชาย |
เมื่อไม่กี่ปัมานี้ลูกสาวทำงานแล้ว บอกว่า พ่อ.. เมื่อก่อนหนูเบื่อขนมที่พ่อซื้อจากหาดใหญ่มาก |
ขนมไรเหรอ |
ก็พวกกิมจ๊อ บ๊วยบดแห้งทำเป็นแท่งแล้วหั่นเป็นแผ่นบาง ห่อใส่กระดาษเท่านิ้วมือไงพ่อ |
ผมเลยหัวเราะ ขอโต๊ด ๆ พ่อไม่รู้จริง ๆ ซื้อมาทีไรก็หมดทุกที ส่วนแม่เด็กเขาชอบของฝากเพราะส่วนใหญ่ผมจะ |
ซื้อสะตอข้าวพวงใหญ่มา ตัดที่ห้องโรงแรมตัดขั้วทิ้งวางเรียงใส่ กล่องกระดาษอัดจนเต็ม บางทีก็มีแอปเปิ้ลเขียวแดง ลูกไหนสีดำ ๆ หวาน |
ส่วนลูกชายผมมักจะพาเดินทางไปด้วยถ้าปิดเทอม เขาจะชอบซื้อหนังสืออ่านมากกว่า |
|
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
st ผู้เข้าชม 2,089,291. |
ขอบคุณเพื่อนผู้แวะมาเยือน กรุณาเม้นท์/ทิ้งร่องรอยนิด ผมจะได้กลับไปเยี่ยมตอบแทนถูกครับ |
|
Diarist |
พี่ไวน์เสี่ยงอะไรเหรอ