1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31
อยากเขียนถึงพ่อ
วันพ่อผ่านพ้นไปแล้ว แต่เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองเรายังคงดำเนินต่อไป จนเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แม่บุญไม่มีกำลังใจจะมานั่งเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่พบเห็นมาดังเช่นเคย คิดอยู่อย่างเดียวว่า เมื่อไหร่คนไทยจะหันหน้ามารักกัน สามัคคีกัน ให้อภัยซึ่งกันและกัน ผิดก็รับว่าผิด ทำในสิ่งที่ถูกกฏหมาย ตามหน้าที่ของพลเมืองดี เพื่อทดแทนพระคุณของแผ่นดิน และทดแทนพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ของ...พ่อหลวง...ของแผ่นดิน หากผู้คนมีศีลธรรมรักษาเพียงศีลห้าให้เคร่งครัด เหตุการณ์ต่าง ๆ คงไม่เป็นไปแบบนี้ กลับเมืองไทยครั้งที่ผ่านมา กลับไปหา...พ่อ...ซึ่งอายุล่วงเข้ากว่า ๘๖ ปีแล้ว พ่อ..แก่ลงไปมาก สองปีก่อนเคยอ้วนท้วน แต่มาถึงวันนี้กลับผอมลงแทบจะเหลือพียงหนังหุ้มกระดูก คนแก่..ไม่อยากกินอะไร ฟันก็หัก เคี้ยวอาหารลำบาก ที่พ่อเรียกหาอยู่ประจำก็เป็นแบรนด์ซุปไก่สกัด เพราะแค่ยกดื่ม ไม่ต้องเคี้ยว จากนั้นท่านก็นอน จนกลายเป็นกิจวัติประจำวันของท่านไปแล้ว ตอนแม่บุญไปถึง เข้าไปกราบท่านบนกระท่อมหลังเล็ก ๆ ที่น้องสาวกับสามีมาสร้างให้ เพราะพ่อไม่อยากอยู่ในบ้านปูน กระท่อมหลังน้อยสร้างอยู่หน้าบ้าน เป็นเพียงไม้เก่าที่รื้อมาจากบ้านหลังเก่า เอามาสร้างเป็นบ้านหลังน้อยแค่พออยู่ พ่อคงคิดถึงบ้านไม้ ที่เคยอยู่ บ้านที่กระดานมันวับเพราะแม่ให้พวกเราถูทุกวันจนขึ้นเงา เวลาอากาศร้อน เพียงมีหมอนสักใบมารองหัว ก็ทำให้หลับได้อย่างง่ายดายเพราะความเย็นของไม้ แม่บุญอดร้องไห้ไม่ได้ จับเนื้อตัวท่าน ถามท่านว่าทำไมไม่ยอมกินข้าว ปล่อยให้ผอมลงขนาดนี้ พ่อบอกว่า มันไม่หิวลูกเอ้ย กินอะไรก็เบื่อ สังขารมันร่วงโรยลงไปทุกวัน เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ได้แต่รอวันเท่านั้นแหละลูก .... แม่บุญนั่งรถไปตลาด หาซื้อมะขามหวาน พร้อมข้าวเหนียวร้อน ๆ มาให้ เพราะเคยเห็นพ่อกับแม่ชอบกิน พ่อกินได้ไม่กี่คำก็วาง จากนั้นแม่บุญก็ไปตระเวณหาของที่พ่อชอบ เห็ดจากโครงการหลวงเอามาผัดน้ำมันหอย อันนี้พ่อกินได้เยอะหน่อย แต่ก็กินเพียงครั้งเดียว จากนั้นก็เบื่ออีก วันหนึ่ง แม่บุญเอานิตยสารที่ตัวเองเขียนเรื่องราวต่าง ๆ ไปให้ท่านอ่าน พ่อเปิดดูไปจนถึงหน้าที่แม่บุญเขียนเรื่องการทำอาหารฝรั่ง พ่อบอกว่า..พ่อยังไม่เคยชิมฝีมือลูกสาวเลย ?? แม่บุญหัวเราะ ถามพ่อว่า...แน่ใจนะว่าจะชอบอาหารฝรั่งจริง ๆ เดี๋ยวหนูจะทำให้ลองกิน พ่อบอกตกลง แต่แม่บุญรู้ทัน..งานนี้แอบลักไก่ ไปซื้ออาหารฝรั่งสำเร็จรูป ที่ขายในซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ใจกลางเมืองมาให้พ่อลอง...จริงอย่างที่คิด อาหารที่ว่าถูกชิมเพียงสองคำ แล้วพ่อก็ผลักออกจากตัว บอกว่า ...กินน้ำพริกปลาทูอร่อยกว่า นี่ไงถึงได้ไม่ลงมือทำเอง เพราะรู้จักท่านดี วันต่อมา ปลาซาบะเผาตัวเขื่อง ถูกนำมาให้พ่อลองชิมอีก งานนี้เข้าที พ่อกินข้าวเยอะขึ้นนิดหน่อย วัน ๆ ระหว่างอยู่บ้าน แม่บุญจะวนเวียนอยู่แถวตลาด ซุปเปอร์มาร์เก็ต ไปเดินหาอาหารที่พ่อ...อาจจะชอบและกินได้เยอะขึ้นมาทำให้ท่าน จริงสินะ..คิดถึงตอนเป็นเด็ก เวลาเราหิว พ่อกับแม่ แม้จะมีเงินเพียงน้อยนิด แต่กลับเจียดเงินนั้นหาซื้อของที่ลูกชอบให้กินกันจนได้ ตอนนี้ท่านแก่เฒ่าฟันไม่ดี กินอะไรก็ลำบาก ทำไมเราถึงจะหาของที่ท่านชอบมาให้ท่านกินบ้างไม่ได้ แม่บุญทำทั้งอาหารไทย อาหารฝรั่งให้คนกินมากมาย ทำให้พ่อแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ เวลาเห็นท่านกินแล้ว ดีใจที่ท่านกินได้นอนหลับ คงจะเหมือนกับที่ท่านดูแลเราตอนเด็ก ๆ นั่นแหละ ตอนนี้เราต้องดูท่านถึงเวลาที่เราต้องทดแทนท่านแล้ว บ่ายวันหนึ่งหลังจากเรียนขับรถยนต์เสร็จ แม่บุญเดินเอาแบรนด์ไปให้พ่อ ๆ ถามว่าเรียนไปถึงไหนแล้ว เลยเล่าให้ฟังว่า ขับได้แล้วจ้า แต่ยังไม่คล่อง ต้องขับบ่อย ๆ พ่อหัวเราะถูกใจ บอกว่า เอ็งมันเก่งถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้ จากนั้นพ่อก็เล่าเรื่องตอนแม่บุญเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ให้ฟัง พ่อเล่าว่า .....วันหนึ่ง หลังจากพ่อกลับจากทำงาน พ่อเห็นแม่บุญกำลังเดินวนหาเก้าอี้เพื่อจะมาปีนเอาอะไรสักอย่าง พ่อเลยถามว่า ....หนูจะทำอะไรลูก ? แม่บุญ....หนูอยากได้ขวดเปล่าบนหลังตู้นะพ่อ ... พ่อ....หนูจะเอาไปทำอะไร ? แม่บุญ.....หนูอยากจะเอาไปขาย จะได้เอาเงินมาซื้อขนมไงพ่อ ถึงตอนนี้พ่อเล่าด้วยเสียงสั่นเครือว่า ...พ่อขอโทษที่เกิดมาจนนะลูก พ่อไม่มีเงินมากพอจะซื้อขนมมาให้พวกหนูกิน เพราะต้องเก็บเงินไว้ซื้อข้าวและให้พวกหนูเรียนหนังสือ ..จากนั้นพ่อก็เล่าต่อว่า แม่บุญให้พ่อขนขวดทั้งหมดไปขายให้คนที่เขาถีบรถมารับซื้อ แล้วก็เอาเงินไปซื้อขนมมาแจกพี่ ๆ และน้องทุกคน ... ถึงตอนนี้แม่บุญเองก็น้ำตาไหล รู้ดีว่า ครอบครัวเรายากจน พ่อกับแม่มีลูก ๘ คน เงินเดือนของข้าราชการเพียง ๗๐๐ บาทต่อเดือน ในสมัยนั้นไม่มากพอที่จะทำอะไรได้ตามใจ ทุก ๆ สิ้นเดือน พ่อกับแม่จะแบ่งเงินเดือนออกไปซื้อ ผัดไทยบ้าง ข้าวผัดบ้าง มาให้พวกเรากินโดยแบ่งห่อละสองคน เท่านี้เราก็มีความสุขกันแล้ว ตอนที่แม่ตัดสินใจขายข้าวแกง เพื่อทำงานหาเงินช่วยพ่ออีกทางหนึ่ง ตอนนั้นครอบครัวเราถึงพอจะดีขึ้นบ้าง ท่านทั้งสองอยากให้ลูก ๆ ได้รับการศึกษาให้สูงที่สุดเท่าที่กำลังสติปัญญาของแต่ละคน เงินเดือนและรายได้แทบทั้งหมดจึงหมดไปกับการส่งลุก ๆ เรียนหนังสือ ดีที่ว่าตอนนั้น พ่อสามารถเบิกเงินค่าเล่าเรียนของลูก ๆ ได้หมด ตามสวัสดิการของรัฐ จึงทำให้พวกเราได้เรียนหนังสือกันทุกคน ถึงกระนั้น พี่ชายเพียงคนเดียวในครอบครัวก็ต้องถูกส่งตัวไปอยู่วัด กับหลวงพ่อที่พ่อกับแม่รู้จักเป็นอย่างดี ที่กรุงเทพฯ พ่ออยากให้แม่บุญเก่งภาษา ยอมถีบจักรยานไปส่งแม่บุญให้เรียนพิเศษภาษาอังกฤษกับครอบครัวคนเวียดนาม จนผลการเรียนภาษาของแม่บุญดีขึ้นเป็นลำดับ นาฬิกาเรือนโก้ ที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญหลังจากสอบเข้าเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดได้ กับไม้ตีปิงปอง ที่แม่แอบค้อนหาว่าตามใจลูกเกินไป แต่พ่อกลับยิ้มอย่างมีความสุข บอกแม่ว่า ...ช่างเถอะ เงินแค่นั้น แล้วค่อยหาเอาใหม่...ภาพต่าง ๆ หลั่งไหลเข้ามาในความคิด ตอนนี้..พ่อ แก่ลงไปทุกวัน เรี่ยวแรงที่เคยมีก็หดหายไป แม้เพียงจะเดินก็ยังลำบาก ในใจคิดถึงแม่ ๆ ที่ไม่เคยท้อถอยในการทำงานเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวอีกคน แต่ท่านหมดบุญไปนานแล้ว ครอบครัวของเราตอนนี้จึงเหลือเพียง พ่อ..เท่านั้น ถึงตอนนี้ที่ทำได้แม้จะอยู่ห่างไกล คือการโทรศัพท์มาหาพี่สาว ถามว่าพ่อยังกินข้าวได้อยู่หรือเปล่า ? คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม คือกินสองสามคำก็ไม่กินแล้ว หลายครั้งที่ถามตัวเอง ว่าทำผิดหรือถูก ที่ไม่ได้ดูแลท่านอย่างใกล้ชิด และมาอยู่เสียไกลเหลือเกิน สิ่งที่พอจะทำได้ คือเมื่อกลับเมืองไทย แม่บุญจะขอกลับบ้านไปดุแลท่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากให้ท่านรู้ว่า ไม่เคยคิดอยากจะทอดทิ้งท่านเลย พระคุณของท่านนั้นยิ่งใหญ่ล้นฟ้ามหาสมุทร ตอนนี้เริ่มเข้าหน้าหนาว โทรไปหาพี่สาว ๆ บอกว่า พ่ออยากได้ผ้าห่มเพราะหนาว เลยจัดการซื้อให้เรียบร้อยแล้ว ที่นี่เองก็หนาวเช่นกัน บ่อยครั้งที่แม่บุญนั่งดูภาพถ่ายต่าง ๆ เมื่อครั้งอยู่เมืองไทยกับพ่อ บางครั้งน้ำตาไหลรินเพราะความรักพ่อกับแม่ คิดถึงท่านเหลือเกิน การอยู่ต่างบ้านต่างเมืองบางครั้งเสมือนอยู่ตัวคนเดียว ทำได้แค่เพียงรำลึกถึงวันวานที่มีพี่น้อง ครอบครัว และเพื่อนฝูง ได้ร่วมพูดคุย ปรึกษาหารือกัน บ่อยครั้งที่พี่สาวเล่าให้ฟังว่า พ่อ...ไม่ค่อยนอนตอนกลางคืน เพราะนอนจนเต็มอิ่มเวลากลางวัน บางครั้งได้ยินท่านพูดอยู่คนเดียว แม่บุญเข้าใจ ท่านเองก็คงคิดถึงวันคืนเก่า ๆ เช่นกัน กราบเท้าพ่อด้วยความรักอย่างที่สุด
Create Date : 11 ธันวาคม 2556
21 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2563 13:54:21 น.
Counter : 2929 Pageviews.
โดย: schnuggy 11 ธันวาคม 2556 0:42:35 น.
โดย: schnuggy 11 ธันวาคม 2556 0:47:15 น.
โดย: กะว่าก๋า 11 ธันวาคม 2556 6:43:42 น.
โดย: เนินน้ำ 11 ธันวาคม 2556 8:38:39 น.
โดย: narellan 11 ธันวาคม 2556 8:51:40 น.
โดย: moresaw 11 ธันวาคม 2556 12:06:36 น.
โดย: Lee Jay 11 ธันวาคม 2556 14:50:02 น.
โดย: phunsud 11 ธันวาคม 2556 19:13:29 น.
โดย: Tristy 11 ธันวาคม 2556 22:22:39 น.
โดย: ยาผงแดง IP: 92.2.239.221 12 ธันวาคม 2556 0:51:20 น.
โดย: อุ้มสี 12 ธันวาคม 2556 0:53:51 น.
โดย: ยายเก๋า (ชมพร ) 12 ธันวาคม 2556 12:09:05 น.
โดย: schnuggy 13 ธันวาคม 2556 4:31:38 น.
โดย: schnuggy 14 ธันวาคม 2556 2:30:48 น.
โดย: ตรี (kate_tee ) 17 ธันวาคม 2556 12:29:13 น.
Location :
กรุงเทพฯ Belgium
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 87 คน [? ]
แม่บุญ..เป็นหญิงไทยอายุเลยวัยรุ่นไปไกล จับพลัดจับพลูได้สามีเป็นฝรั่งแล้วก็หอบผ้าตามกันไปอยู่เมืองนอกเมืองนา พอได้เวลาหยุดงานก็กระเตงกันไปเที่ยวตามประสาตายาย ไม่มีลูกกวนตัวกวนใจ แม่บุญนั้นชอบเขียน ชอบเล่า ชอบถ่ายรูป เป็นที่สุด จะเก็บไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ เอามาแบ่งบันกันให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้อ่าน ได้ดูกันดีกว่า ส่วนฝีมือด้านอื่น ๆ นั้นก็พอจะมีอยู่บ้าง เช่น ทำอาหาร ก็เอามาแบ่งปันกันอีกนั่นแหละ ค่อย ๆ รู้จักกันไป รู้จักกันแล้วก็อย่าลืมเข้ามาคุยกันนะ ปล....รูปภาพต่าง ๆ หากต้องการนำไปใช้ช่วยบอกที่มาที่ไปด้วยนะคะ เป็นการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ซึ่งสังคมไทยเราค่อนข้างมองข้ามในเรื่องนี้ค่ะ