ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 82
โดดเดี่ยว
ยืนจนนิ่ง ยิ่งโดดเดียว เดียวดายเหงา แม้แต่เงา ไม่พบเห็น ให้หม่นหมอง จมห้วงทุกข์ จมน้ำตา ที่บ่านอง เหลียวแลมอง คนรอบข้าง ช่างวังเวง
ยืนโดดเดี่ยว ไม่เดียวดาย ซิดีแน่ ไม่ยอมแพ้ แก้คลายปม จุดตรงเผง ที่ละจุด ทีละเป้า ทีละเพลง เดี๋ยวเดียวเอง ไร้โดดเดี่ยว ไม่เดียวดาย
พึงเรียนรู้ ใต้ร่มธรรม ทำอย่าท้อ อย่าเฝ้ารอ สิ่งคาดฝัน ขาดเป้าหมาย ทุกข์กับสุข อยู่คู่กัน มันวุ่นวาย มาท้าทาย ความเดียวดาย ไม่จีรัง
คุยกันท้ายเรื่อง
ผ่านไปอีกหนึ่งหลัก กม. รอบนี้ต้องบอกว่าหนักหนาสาหัส เพราะจับปากกาเริ่มเขียนสมองมันก็ตัน ต้องวางแล้วหันไปทำอย่างอื่น วนอยู่แบบนี้หลายรอบ กว่าจะจบได้ เล่นเอามึน ใช้เวลาหลายรอบและหลายวันเลย แต่ก็จบจนได้ ด้วยอาการขึันอืด (เป็นไงหว่าอาการนี้) เพื่อนก็ช่วยอ่านช่วยวิจารณ์นะคะ ขาดครูมาคอยชี้แนะ เลยไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปได้แค่ไหนแล้ว
ขอบคุณ BG กล่องเม้นท์ และภาพตกแต่งบล๊อก จากคุณญามี่ค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆที่มาอ่านค่ะ
Create Date : 07 มิถุนายน 2556 |
|
65 comments |
Last Update : 7 มิถุนายน 2556 23:33:02 น. |
Counter : 1947 Pageviews. |
|
|
|