"My Idol"
ย้อนอดีตกลับเมื่อสมัยเด็กๆเริ่มจะวัยรุ่น
ในความคิดมีแต่ความเพ้อฝัน ทะเยอทะยาน
อยากเป็นโน่นเป็นนี่ ฝันอยากเป็นนักร้องก็จะมีขวัญใจนักร้อง
ฝันอยากเป็นดาราก็มีขวัญใจดาวในดวงใจ
ฝันอยากเป็นนางฟ้า จะได้แต่งตัวสวยอยู่ในเครื่องบินหรู
สารพัดฝันและมีขวัญใจหรือไอดอลในดวงใจเสมอมา
แล้วเวลาผ่านไปแบบเบรคไม่ทันมาหกสิบกว่าปี
ย้อนกลับไปมองความฝันลมๆแล้งๆนั้น ก็นั่งยิ้มให้กับตัวเอง
ความฝันไม่เป็นจริงซักเรื่อง
ความจริงแล้ว เรามีความขวัญใจ ไอดอลของเรามาแต่เด็ก
คุณพ่อ คุณแม่เป็นสุดยอดไอดอลที่ไม่มีใครเทียมทาบได้
คุณพ่อเป็นชาวจีนโพ้นทะเล
เสื้อผืนหมอนใบลงเรือมาพึ่งพระบรมโพธิสมภารในเมืองสยาม
ความรู้ก็งูๆปลาๆ อ่านออกเขียนได้ (ภาษาจีน)นิดๆหน่อยๆ
มาเป็นลูกเขยของคหบดีชาวจีนมีอันจะกิน
แต่เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
มีโรงไฟฟ้า โรงน้ำแข็ง แบบกงสี
เป็นช่างใหญ่ซ่อมเครื่องไฟฟ้าเครื่องทำน้ำแข็ง
ไม่ได้เรียนมาจากที่ไหน เรียนรู้ด้วยตัวเอง
เครื่องเสียก็ตามช่างใหญ่(คุณพ่อ) ไปซ่อม
ตอนเด็กๆเราจำได้ บางทีกำลังกินข้าว
ลูกน้องมาตามไปซ่อมเครื่องไฟฟ้า
ไม่ไปไม่ได้เพราะชาวบ้านต้องมีไฟฟ้าใช้
หลังจากนั้นไม่นานการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคเข้าถึง
โรงไฟฟ้าของเราก็หายไป
คุณพ่อหันมาทำก็มาทำสวนผลไม้
(มีเงาะ ทุเรียน มังคุด โดยเฉพาะขนุนมีเยอะมาก) และสวนยางพารา
มีไรมั่งที่คุณพ่อไม่ทำ เราก็เลยได้เลือดของไอดอลมา
เป็นช่างสิบหมู่ทำได้สารพัดทาสี ซ่อมบ้าน ซ่อมรั้ว ทำสวนดอกไม้ อิอิ
ส่วนคุณแม่ก็เป็นไอดอลที่สุดยอด
แม่เป็นลูกสาวคนที่สองในเจ็ดคนของคหบดีใหญ่ของอำเภอ
แม่มีทักษะในเรื่องการวาดรูป เย็บปักถักร้อย
เป็นแม่บ้านที่ทำเองทุกอย่าง มีตังค์แต่ไม่ยอมจ้างแม่บ้าน
แม่บอกว่า สอนคนอื่นพอเป็นเขาก็ไป
เอาไว้สอนลูกเราเองดีกว่า วิชาก็ได้กับลูกเรา
เราต้องหัดซักผ้า ก่อไฟ หุงข้าวแต่เด็ก
กลับจากโรงเรียนสิ่งแรกที่ต้องทำคือ
ซักชุดนักเรียนที่ใส่วันนั้นเช็ดบ้านถูบ้าน
ใครจะเชื่อว่าหลานคนมีตังค์ในอำเภอจะซักผ้าเป็น
ก่อไฟหุงข้าวได้
ไปเข้าค่ายอนุกาชาดสมัยนั้น
เด็กอื่นก่อไฟหุงข้าวไม่ได้แต่เราทำได้
มาคิดตอนนี้น่าภูมิใจซะไม่มี
เรื่องเย็บปักถักร้อยเราก็ได้เลือดของไอดอลที่น่ารักคนนี้มา
คงได้เห็นจากงานถักโคร์เชท์ในบล็อกนะคะ
เธอเป็นไอดอลของเราที่สุดในโลกเลย
พูดถึงตอนนี้เราก็มีไอดอลในบล็อกด้วย
อยากจะบอกว่าไอดอลของเราคือคุณ กะว่าก๋า
ตั้งแต่เริ่มเขียนบล็อกและเริ่มอ่านบล็อกคุณก๋า
เราก็ยึดเอาคุณก๋าเป็นสรณะ เอ๊ยเป็น ไอดอล
เก็บรายละเอียดของคุณก๋า อยู่แบบสมถะ
ไม่วอแวใครไม่ล่วงเกินใคร
ไม่ยินดียินร้ายกับคำนินทา ไม่กระทบกระเทือนกับคำพูดของใคร
และอีกหลายๆอย่าง
แต่ที่ขาดอยู่คือไม่ขยันเขียนบล็อกเหมือนคุณก๋า อิอิ
ทั้งหมดคือ My Idol ค่ะ
คุยตอนท้าย
ห่างหายจากตะพาบไปหลายเดือน
โจทย์ของคุณไก่ น่าเขียน
และอยากเขียนมากๆ
ตะพาบของแม่ซองฯมักเขียนเป็นกลอนแปด
แต่รอบนี้ขอเป็นร้อยแก้วบ้างค่ะ
คิดถึงสมัยเมื่อวัยเด็ก
สว.มักจะคิดแต่ถึงเรื่องอดีต
จะจดจำได้ไม่ค่อยลืม
แต่เรื่องใหม่ๆนี่ไม่ค่อยจำ
เดินเข้าครัวจะไปหยิบไร ยืนงงอยู่พัก
ต้องเดินย้อนไปคิดใหม่ อิอิ
ขอเขียนเพื่อระลึกภาพอดีตหน่อยนะคะ
บอกเพื่อนๆไว้บล๊อกที่แล้ว (ละเลงเค๊ก)
ว่าจะเอาดอกไม้มาให้ชม
ขอผลัดอีกนะคะ
แล้วพบกันบล๊อกหน้า
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ