หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 153
ความเดิมจากตอนที่แล้ว ข้าพเจ้าและพ้องเพื่อนได้เดินทางจากกรุงเทพ แดนศิวิลัย ไชโย ไปเมืองขนมอร่อย เพชรบุรี เพื่อจะไปจัดงานของบริษัท
หลังจากแวะเติมสเบียงและสวาปามอาหารทะเลกันอย่างมือเติบ ณ ดอนหอยหลอดแบบอิ่มเอมเปรมสุข พวกเราก็เดินทางต่อไปยังแก่งกระจาน
โดยค้างหนึ่งคืนที่รีสอร์ท ที่กึ่งเก่ากึ่งใหม่ที่ให้บรรยากาศป่าไม้และใกล้เขื่อน
พอตื่นเช้ามาพวกเราก็ต้องปรับอารมณ์จากลันล้า ทะเล ท้องฟ้า และ สายลม เปลี่ยนเป็นโหมดเข้าสู่การทำงาน แบบหลังสู่ฟ้า หน้าสู้ดิน (ซะที่ไหน)
โดยรวมก็ไม่ได้ทำอะไรมาก นอกจากตรวจแบบสอบถาม เก็บข้อมูลลูกค้า และ สัมภาษณ์บ้างพอเป็นพิถี
และงานสำคัญสุดสุดของข้าพเจ้าก็คือการดูแลน้อง ๆ พริตตี้ อิอิ ใครหนอช่างมอบหมายงานที่ตรงใจเสียนี่กะไร
โดยงานตรงนี้ก็คือ ช่วยพริตติ้คอยเล่นเกมกับผู้ชม รวมทั้งให้คำแนะนำพริตตี้เกี่ยวกับสินค้าของเรา
ฟังดูเหมือนสวรรค์ ช่างเป็นงานที่ดูหรรษารื่นรมร์สมอุรา แต่จริงๆ แล้วผมจะออกนอกหน้ามากก็ไม่ได้ เพราะเดี่ยวภาพพจน์หนุ่มโจ ผู้จองหอง ที่แผงเสนห์อันลุ่มลุกจะหายไป ฮะฮะ (คิดได้ไง)
ผ่านไปครึ่งวันเช้าเหมือนจะดี ภาพพจน์แมน ๆ แบบนี้ดูจะเรียกคะแนนนิยมจากพริตตี้ได้ไม่น้อย หุหุ
แต่พอครึ่งวันบ่ายเท่านั้นแหละ คุณพริตตี้ทั้งสองก็ถูกหันเหความสนใจ ด้วยการมาของท่านประธานผู้แก่แต่ลืมวัย ไม่รู้คึกมาจากไหน มาชวนพริตตี้คุยแบบฟ้าถล่มดินทลาย ไม่อายสายตาพนักงาน
แถมไม่พอสุดท้ายยังปิดการขายด้วยการขอเบอร์พริตตี้อีกต่างหาก
โอ้ ข้าน้อยขอคารวะ นี้เรายังต้องศึกษาอีกมาก ฮะฮะ
| Create Date : 21 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 21 มิถุนายน 2553 23:17:29 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 975 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เสียนี่กระไร...