เอาล่ะชีวิตของคนตกงานคงต้องยืดยาวไปอีกสักหน่อย
"ตอนนี้ทำงานอะไรเหรอ?" เป็นคำถามที่แทงใจดำ เสียบกลางหลังทะลุหัวใจจริงๆ เป็นคำถามที่ hurt คนตกงานประมาณเอาโรลเข็มมานวดหน้าทว่าหน้าดันไม่ใส และถ้ายิ่งดีกรีความว่างงานยาวเท่าไร คำถามนี้เหมือนจะรุนแรงเท่านั้น
สำหรับผมเอง หากไม่นับที่ทำงานล่าสุดที่แอบแรดไปทำสามเดือนและเฉดหัวตัวเองกลับมาว่างงาน ก็ต้องนับว่าผมว่างงานได้หนึ่งปีแล้ว ว่างงานนานจนลืมไปแล้วว่าชีวิตคนทำงานมันเป็นยังไง ไอ้ที่วาต้นเดือน MK ท้ายเดือนมาม่าน่ะมันจริงไหม
พ่อแม่พี่น้องที่บ้านก็ต่างสรรเสริญทุกวันถึงความบกพร่องในต่อมการหางานของข้าพเจ้า ซึ่งจริงๆ แล้วมันยากนักหรือกับการหางาน? ส่วนตัวผมเองก็ต้องบอกว่าจริงๆ มันไม่ยากหรอกการหางานเนี่ย แต่ที่หายากคือได้ทำงานที่ตัวเองชอบและใฝ่ฝัน (โอ้โหมาเป็นปรัชญาเลยตู)
เพราะประเด็นที่หางานไม่ได้อยู่ทุกวันนี้เพราะผิดเองที่รู้ตัวช้า เพิ่งจะมารู้ว่าตัวเองชอบงานเกี่ยวกับอะไรเขียน ๆ ก็เมื่ออายุยี่สิบเจ็ดเรียกว่าผ่านเบญเพศมาไกล กว่ารู้ตัวนี้ช้ายิ่งกว่าซาเล้งกลับตัว
แต่ก็ยังคิดเสมอว่ามันคงไม่สายเกินกว่าจะไล่ตามความฝันกระมัง ช่วงนี้ผมเลยอยากทำงานพวกคนเขียนบทฯ อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง อย่างวันนี้ก็เพิ่งไปสัมภาษณ์มาที่หนึ่ง และดูเหมือนว่าจะไม่ผ่าน เพราะว่าเค้าอยากได้เขียนบท sit com แต่หน้าตาและอารมณ์ผมประมาณหนังชีวิต เหมือนชายโสดที่ผ่านมรสุมชีวิตมาจนกร้านโลกและเคยออกรายการเกมแก้จนกับปลดหนี้ยังไงอย่างงั้น
แต่ก็น่ะคนหน้ามันเครียดจะให้เอาถาดตีหัวก็ไม่ขำแน่ ๆ อีกแบบนี้คงต้องว่างงานไปอีกหน่อยล่ะกัน
| Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2551 16:38:21 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1217 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [