หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 11
ณ เช้าวันใหม่ ในสำนักพิมพ์
เบื้องหน้าของผม ก็คือชายร่างท้วมเสียงใส ที่ไม่ใช่แคลอรี่ บ้า บ้า แต่เป็นนาย บก.เอ็ด ที่วันนี้ทำทรงผมแหกแสกกลางครึ่งหนึ่งสีทองอีกครึ่งสีแดง
ท่าจะประสาท...
''ไอ้โจ ฉันเพิ่งได้รับไฟล์งานจากแกเมื่อวานเย็น.. ช้ามาก ช้ายิ่งกว่าเต่าตกมัน แมงวันตกตึกซะอีก'' บกร่างท้วมกล่าวสำนวน ชวนจะฮา
''ขอโทษครับ พอดีผมเร่งได้สุด ๆ แค่นั้นจริง'' โจ แก้ตัวแบบหงอ ๆ คอตก
บก.ร่างท้วมหันตาเล็กเรียวหรี่ของมันไปทางซ้ายมือ มองคุณหนูเร ที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยเช่นกัน ก่อนจะกล่าวกับน้องเร ด้วยเสียงใสแฝงไออุ่น
''น้องเร พี่ต้องขอบคุณน้องเรจริงๆ ที่ส่งงานมาให้พี่ นี้ถ้าไม่ได้น้องเรล่ะก็พี่ปิดต้นฉบับไม่ทันนะเนี่ย''
เท่าที่จำได้ ผมกับน้องเรก็ส่งงานเวลาเดียวกันนี่หว่า แต่ทำไมนายบอกอ กลับหัวเราะเสียงล้า นี้มันสองมาตรฐาน ดับเบิ้ลสแตนดูดชัด ๆ
''คนสองเสียงนี้คบไม่ได้จริงๆ....'' โจได้แต่คิดในใจ
เค้าได้แต่ด่าทอในใจดังลั่น แต่พริบตานั้นเหมือนนายบก.ตือโป๊ยก่าย มันอ่านใจได้ หัวควับมาทางชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ซวยล่ะสิ...
''ไอ้โจ แกส่งงานช้าแล้วยังมาทำหน้าบานอีก แต่ก็นะ งานที่ส่งมาก็ทำได้ดีขึ้น หวังว่าแกจะเขียนให้ดีแบบนี้ต่อไป'' กล่าวจบนายบก. ก็หันไปหาน้องเร แล้วพูดว่า
''ส่วนน้องเร เขียนได้ยอดเยียมกระเทียมเด้งมากค่า คราวหน้าลงหน้าคู่เลยดีไหมจ๊ะ''
เร ยิ้ม ๆ แล้วแก้ขัดไปว่า ''ไม่ไหวค่ะพี่ แค่หน้าเดียวเรก็จะเขียนไม่ไหวแล้ว''
''ไม่เป็นไรจ้า เรว่าไงพี่ว่างั้น''
บางทีเร ก็อาจจะไม่ได้ชอบฟังคำชมที่มันฟุ้งเฟ้อแบบนี้ก็ได้ เธอจึงรีบขอตัวลาและเดินออกไป และแน่นอนผมก็รีบออกไปเหมือนกัน
และเมื่อทั้งสองได้เดินออกมาจากห้องนายบก. พร้อมกัน ทั้งคู่ก็หยุดยืนอย่างพร้อมเพรียงเหมือนมีเรื่องที่พูดจา
น้องเร ผู้ผอมโซ ในชุดสีเหลืองเจ็บ ก็หันมามองนายจืดหนึ่งที พร้อมคิดว่า
''ไม่คิดเลยว่า ฉันจะกลับมากินข้าวได้เหมือนปกติ หลังจากอกหักไปนาน... นี่เพราะนายจืดคนเนี่ยนี้นะ...บางทีฉันควรต้องขอบใจเค้าสักหน่อย''
''เออ....'' เร พยายามคิดหาคำพูดที่ไม่เสียงฟอร์ม ทว่าไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรออกไป
''ขอบคุณมาก เพราะเร เราเลยเขียนงานได้ เราแทบลืมไปแล้วว่าดูหนังแล้วสนุกมันเป็นยังไง ขอบใจมาก''
คำกล่าวชมโท้ง ๆ ร้อยยิ้มกว้าง ๆ บางทีก็ทำให้หญิงที่ฟอร์มจ้าต้องหน้าแดงมาได้
เรสวนกลับด้วยหมัดขวาเข้าที่ต้นแขนชายหนุ่มอย่างจังจนต้องเซถลา
''พูดมากน่า'' เร กล่าวแก้เขินก่อนจะรีบหันหลังคล้ายจะเดินตีจาก แต่ตอนนั้นเองเธอก็กล่าวแย้งว่า ''ถ้าอยากขอบคุณ พรุ่งนี้มาเลี้ยงข้าวเย็นฉันด้วยล่ะกัน''
คล้ายคำสั่งแต่เสียงเรยังเหมือนสั่น ๆ แบบว่ากลัวเสียงฟอร์ม ผู้หญิงบางทีก็เข้าใจยากนะ
เธอกล่าวจบก็เดินเชิด ๆ คางชัน ๆ ไปในแบบของเธอ
| Create Date : 07 พฤศจิกายน 2553 |
| Last Update : 7 พฤศจิกายน 2553 22:14:35 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 946 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แบบว่ายุ่งนิดนึงอ่ะ
มาส่งเข้านอนจ้า...