(>///< )( >///<) รักจริงแต่อิงนิยาย ตอนที่ 29 (>///< )( >///<) ตอนที่ 29 เมื่อเข้าไปในบริเวณสวนอาหาร มีเสียงดังมาจากโต๊ะด้านหนึ่ง แป้งนั้นอยากนั่งทานอาหารด้วยบรรยากาศสบายๆ ถ้าได้แบบโรแมนติกด้วยยิ่งดี เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้มานั่งทานอาหารกับไม้ดัดตามลำพัง “สวัสดีครับ”พนักงานเสิร์ฟเดินออกมาต้อนรับ “ทำไมเสียงดังจัง....จะมีมุมสงบบ้างมั้ยเนี่ย”แป้งรีบถาม “เอ่อ...วันนี้คงยากครับ...”พนักงานเสิร์ฟมีท่าทีไม่สบายใจ “มีคนใหญ่คนโตมาหรือไง” “ทำนองนั้นครับ...มีโต๊ะอีกมุมห่างออกไปหน่อย แต่ยังไงก็คงต้องได้ยินเสียงดังบ้างน่ะครับ”พนักงานเสิร์ฟบอกตามตรง แป้งลังเล เพราะรู้สึกเซ็งกับบรรยากาศ “ไม่เป็นไร ตรงไหนก็ได้ จะนั่งไม่นานหรอก ซื้ออาหารใส่กล่องไปทานที่บ้านดีกว่า”ไม้ดัดเป็นคนตัดสินใจ “งั้นเชิญทางนี้ครับ” พนักงานเสิร์ฟยิ้มออก แล้วเดินนำไป ไม้ดัดขยับตัวเดินตาม แป้งเดินรั้งท้าย เหลือบมองไปทางโต๊ะที่เสียงดัง แล้วหันกลับแทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร แป้งที่เดินตามหลัง รีบชิงเดินขึ้นหน้า แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ไม้ดัดนั่งหันไปด้านโต๊ะที่เสียงดัง ส่วนตัวเขาเองนั่งหันหลังให้ ไม้ด้ดสั่งเครื่องดื่ม และอาหารทานเล่น และสั่งอีกหลายอย่างใส่กล่อง เพื่อจะไปทานกับเด็กๆที่บ้าน สั่งงานอาหารเสร็จ เมื่อพนักงานเสิร์ฟแยกออกไปก็โทรไปบอกแหม่มว่าอย่าเพิ่งให้เด็กทานอะไรมากนัก เพราะเธอซื้อของไปฝาก ถ้าหิวก็ให้ทานอะไรเล่นๆไปก่อน แป้งนั่งมองไม้ดัดเพลินๆ ชอบใจที่เธอจัดการทุกอย่างให้ ไม้ดัดหันมามองหน้าแป้งเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว “เจอคนรู้จักเหรอคะ” “รู้ได้ไง” “ก็เห็นรีบร้อนมานั่งหันหลังให้โต๊ะที่เสียงดังนี่คะ” “แสนรู้” “พี่แป้งนี่ ดัดไม่ใช่น้องหมานะ” “โต๊ะนั้นหนุ่มหล่อเยอะเลยนะ พี่อุตส่าห์หาวิวดีดีให้ดัดมอง” “ใช่...หล่อทุกคน....พี่แป้งเห็นนิดเดียวนี่สังเกตครบเลยเหรอคะ...แต่เอ....มีอยู่คนนึงท่าทางเป็นกะเทย....เอ่อ....เค้าเดินมาที่โต๊ะเราน่ะค่ะ” “ว่าแล้ว.....ซวยจริงๆเลย....นังเจ๊ตุ้งติ้งเสี่ยกะเทยเอ๊ย...”แป้งบ่นงึมงำ เสี่ยตุ้งเดินกรีกลายมาหาแป้ง “ไฮ้....how are you คุณแป้ง....สบายดีมั้ยคะ” แป้งหันไปยกมือไหว้ ไม้ดัดพลอยยกมือไหว้ด้วย “ไฮ้....ชะนีน้อยคนสวยเป็นใครเอ่ย.....แฟนใหม่คุณแป้งเหรอ” แป้งไม่ปฏิเสธ จึงหันไปบอกกับไม้ดัด “ไม้ดัด...นี่เสี่ยตุ้งนะครับ” เสี่ยตุ้งหยิกหมับเข้าที่แขนแป้งอย่างหยอกล้อ แต่แป้งเจ็บจริง “อู๊ยยยยย” “สอนไม่จำ....เจ๊ตุ๊งติ๊งจ๊ะ....ใครใช้ให้เรียกเสี่ยตุ้ง...เจ๊โกรธแล้วนะ...ชะนีน้อยดูแลแฟนหน่อยนะจ๊ะอย่าให้คุณแป้งมาเรียกว่าเสี่ยอีก” “ได้ค่ะเจ๊ตุ้งติ้ง”ไม้ดัดยิ้มให้ “อย่างนั้นสิจ๊ะ...น่ารักจริงจิ๊งงงงง ไปนั่งด้วยกันมั้ยจ๊ะ เจ๊เลี้ยงเอง เจ๊ถูกชะตากับชะนีน้อยจริงจิ๊งงงงง” “ขอบคุณครับเสี่ย...เอ๊ย...เจ๊ตุ้ง....ผมอยู่ได้แป๊บเดียวครับ ลูกรออยู่น่ะครับ” เสี่ยตุ้งจับแก้มแป้งบีบไปมา “น่ารักอย่างนี้นี่เอง...สาวๆถึงหลงรักคุณแป้งกันทั้งเมือง คุณแป้งมาลงเลือกตั้งดีกว่า เจ๊การันตีให้ รับรองว่าได้ทุกตำแหน่งที่อยากได้...ตำแหน่งหวานใจของเจ๊ก็ได้นะจ๊ะ” “ไม่ล่ะครับ...ผมต้องเลี้ยงลูกคงไม่มีเวลาหรอก”แป้งยิ้มแหย “ก็ให้ชะนีน้อยเลี้ยงไปสิจ๊ะ” “เอ่อ...เรายังไม่ได้แต่งงานกันน่ะค่ะ”ไม้ดัดบอกบ้าง “ก็แต่งซิจ๊ะชะนีน้อย....เดี๋ยวเจ๊เป็นเจ้าภาพให้เอง จะจัดงานใหญ่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจังหวัดเลย” “เกรงใจเจ๊น่ะครับ...เอาไว้ผมเชิญเจ๊มาร่วมงานดีกว่าครับ” “ได้ค่ะได้...สัญญากับเจ๊แล้วนะว่าจะเชิญเจ๊...แต่ก่อนที่ถึงงานแต่ง อีกไม่กี่วันมาร่วมงานฉลองกับเจ๊ก่อนดีกว่า” “เจ๊จะแต่งงานเหรอครับ”แป้งตาโต “หนุ่มคนไหนโชคดีเนี่ย ผมเดาไม่ออกเลย หล่อๆทั้งนั้นเลย” “วุ๊ย....บ๊าบ้าคุณแป้งนี่....”เสี่ยตุ้งทำท่าเอียงอายที่ดูน่าสยองใจมากกว่า“เจ๊ไม่แต่งหรอก ขืนแต่งกับใครสักคน คนที่เหลือก็ต้องเสียใจสิคะ...เจ๊จะจัดงานฉลองประมูลสร้างสะพานได้ต่างหาก” “เอ๊า....เปิดซองกันแล้วเหรอครับ....ผมนึกว่าเปิดซองวันจันทร์ที่จะถึงซะอีก ตกข่าวนะเนี่ย”แป้งแสร้งทำทีเป็นแปลกใจ “คุณแป้งก็...ทำเป็นไม่รู้ไปได้ว่าเจ๊ต้องได้งานนี้” “ผมไม่รู้จริงๆ...นึกว่ามีแค่นพดล กับถมที่แข่งกันอยู่” “สองคนนั่นน่ะเหรอ...พวกฟันยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ถ้าพ่อไม่อยู่จะทำอะไรได้...วุ๊ย...เจ๊พูดมากไปแล้ว...” เสี่ยตุ้งตบแก้มตัวเองอย่างแรงจนทั้งสองคนสะดุ้ง เสี่ยตุ้งตบหน้าตัวเองจนหน้าหัน แก้มเป็นรอยแดง แล้วหันมายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณแป้งจับชะนีน้อยตตามสบายนะจ๊ะ...ชะนีเจ้าของร้านยะ...โต๊ะนี้เก็บเงินที่เจ๊นะ เจ๊เลี้ยงเอง อะไรแพงๆจัดไปอีก 10-20อย่างเลยนะ ให้เร็วๆด้วย ลูกคุณแป้งหิวแล้ว...” “ได้ค่ะเจ๊”เจ้าของร้านยิ้มหน้าบ้าน รีบเข้าไปในครัว แป้เงจะห้ามก็ไม่ทัน “เจ๊เลี้ยงทั้งบ้านคุณแป้งเลย...บ๊ายบายนะชะนีน้อย ระหว่างรอนั่งจีบกันไปนะจ๊ะ เจ๊ไม่กวนแล้ว เจ๊รอเวลาฉลองข่าวดี ไม่มีข่าววันนี้ .. วันจันทร์ไม่ได้ฉลอง ลั๊ล ลา...อุ๊ย!” เสี่ยตุ้งสะดุ้ง รู้สึกว่าพูดมากไปแล้ว ตบหน้าตัวเองไปอีกที สายตามองทางไม้ดัด กับแป้ง ว่ามีปฏิกริยาอะไรหรือเปล่า แต่ทั้งคู่ยังนั่งยิ้มให้เหมือนเดิม จึงโบกมือลาเป็นนางสาวไทย ไม้ดัดกับแป้งยกมือไหว้ขอบคุณ เสี่ยตุ้งที่ออกค่าอาหารให้ เสี่ยตุ้งเดินไปยืนกลางร้านแล้วรับไหว้อย่างสวยงาม ก่อนที่จะเดินทางกลับไปที่โต๊ะ แล้วกระซิบอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มรูปหล่อที่หันมาทางแป้ง ชายหนุ่มคนนั้นจึงมองแป้งเขม็ง แป้งหันกลับมาทางไม้ดัดอย่างเครียดๆ “เราต้องรออาหารที่เจ๊ตุ้งติ้งสั่งให้เหรอคะ” “ของฟรี รอหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พี่ไม่อยากรอเลย” พนักงานเสิร์ฟนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟเป็นน้ำส้มคั้นสองแก้ว และออเดิร์ฟสำหรับทานเล่น “อาหารรอสักครู่นะครับ จะสั่งเพิ่มอีกก็ได้ คุณเจ๊ตุ้งต้งเลี้ยงเต็มที่” “เอาแค่นั่นแหละ เยอะแยะไปหมดแล้ว...ขอบใจนะ เร่งให้พี่หน่อยแล้วกัน ลูกพี่หิวข้าวแย่แล้ว” “ครับ” แป้งย้มให้พนักงานเสิร์ฟที่โค้งคำนับอย่างสุภาพกว่าเดิม ในฐานะที่แป้งแล้วไม้ดัดเป็นแขกของเจ๊ตุ้งแล้วเดินกลับไป “สั่งน้ำส้มคั้นให้พี่ พี่ไม่ใช่นางเอกนะดัด”แป้งมองแก้วน้ำส้มแล้วบ่น “นางเอกสมัยนี้เค้าเปลี่ยนเป็นน้ำมะนาว น้ำแอปเปิ้ลแล้วค่ะ เค้าไม่ดื่มน้ำส้มคั้นหรอก เดี๋ยวโดนใส่ยานอนหลับ” “แหม๋ทำยังกับมากับคนร้ายมากับพระเอกรูปหล่อขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวหรอกครับ...พี่จะทำไงดี อยากออกไปจากร้านตอนนี้เลย อยากเตือนนพดล ไม่รู้ว่าตอนนี้เสี่ยตุ้งมันทำอะไร ถึงรอฉลองอยู่” “เค้าพูดว่าถ้าไม่มีพ่อจะทำอะไรได้” “กำนันนพพรเหรอ....มันจะต้องทำอะไรแน่ๆเลย...ออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ผิดสังเกตแน่ เพราะเราต้องรออาหาร ยกโทรศัพท์มาโทรตอนนี้ก็ไม่ได้อีก มันต้องรู้แน่” ไม้ดัดเหลือบมองไปที่โต๊ะเสี่ยตุ้งเห็นว่ามีคนมองเธอกับแป้งอยู่ จึงหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมา ทำทีว่ากำลังคุยเรื่องหวานๆอยู่กับแป้ง “ชนแก้วหน่อยสิคะ..พี่แป้งขยับตัวมาทางซ้ายของพี่แป้งนิดๆด้วยนะคะจะได้บังดัด เดี๋ยวดัดจะส่งข้อความให้ เค้าจะได้ไม่เห็น” แป้งขับตัวนิดๆตามที่ไม้ดัดบอก พลางยกแก้วขึ้นมาชน “พี่แป้งจะให้บอกว่าไงคะ” “พี่อยากให้นพดลเตือนกำนันว่าให้ระวังตัว มีคนปองร้ายคืนนี้...ที่จริงก็อยากให้บอกไอ้บัติด้วยว่าให้ส่งตำรวจมาตรวจแถวบ้านกำนันหน่อย...บอกไงดีหว่า...หรือว่าเราจะรออีกแป๊บ แล้วรีบออกไปโทรศัพท์เลยดีมั้ย”แป้งลังเลไปทุกอย่าง “เสร็จแล้วค่ะ” “อะไรเสร็จครับ” “ส่งข้อความไงคะ ดัดบอกคุณนพดลว่าให้เตือนพ่อระวังภัยด่วน บอกพี่บัติว่าให้ไปดูกำนันด่วน มีภัย” แป้งอึ้ง ที่ไม้ดัดใช้มือซ้ายข้างเดียวกดข้อความส่งอย่างรวดเร็ว “ส่งข้อความมืออาชีพมากเลย ส่งบ่อยสินะ”แป้งค้อน “วันก่อนก็ส่งหาพี่แป้งไงคะ” “แค่ส่งหาพี่ครั้งนั้นคนเดียวจริงอ่ะ” ไม้ดัดยิ้มๆ หยิบเฟรนซ์ฟรายด์ในจานจะป้อนแป้ง “ไม่ต้องมาเอาใจเลย” “ไม่ได้จะเอาใจ แต่ต้องทำให้เค้าเห็นว่าเรากำลังนั่งจีบกัน ไม่ได้สนใจเรื่องของเขาไงคะ” “นี่เราไม่ได้กำลังจีบกันจริงๆเหรอ” “ดัดเปล่า....พี่แป้งจีบดัดหรือเปล่าล่ะคะ” “ปล๊าววว พี่เปล่าเหมือนกัน” “งั้นไม่ต้องกิน” ไม้ดัดจะเอาเฟรนซ์ฟรายด์มาใส่ปากตัวเอง แต่ช้ากว่าแป้งที่จับมือเธอไว้ แล้วใช้ปากงับเฟรนซ์ฟรายด์ทันที ไม้ดัดจะดึงมือกลับแต่แป้งไม่ยอมปล่อย “ไม่ได้จีบเค้ามาจับมือเค้าทำไม” “งั้นจีบก็ได้” “พี่แป้งนี่ เล่นตลอด” “จีบจริงๆก็ได้ให้จีบมั้ยล่ะครับ” “เรื่องแบบนี้เค้าตเองถามกันด้วยเหรอ” “งั้นจีบจริง” ไม้ดัดหัวเราะ ดึงมือออกอีกครั้งอย่างเขินๆ ปล่อยยอมมือให้เป็นอิสระ ทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่อยากปล่อยเลย ไม้ดัดคุยเล่นกับแป้ง สังเกตที่โต๊ะเสี่ยตุ้ง คนที่เฝ้ามองเธออยู่ดูจะสนใจเธอน้อยลง แป้งเห็นว่ารออยู่พักใหญ่แล้ว จึงหันไปถามพนักงานเสิร์ฟ “อีกนานมั้ยน้อง” “ได้แล้วครับ ทีมแม่ครัวช่วยกันทำเต็มที่เลยนะครับเนี่ย...ผมไปส่งให้ที่รถครับ” แป้งหันมาพยักหน้าให้ไม้ดัดลุกขึ้น ทั้งคู่เดินไปหาเสี่ยตุ้ง “ขอบคุณมากนะครับสำหรับอาหารมื้อนี้” “ทำไมรีบกลับล่ะคุณแป้ง เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง” “ลูกรออยู่น่ะครับ ใจก็ยากนั่งนานๆน่ะครับ”แป้งเหล่มองไม้ดัดหวานๆ ไม้ดัดก้มหน้าอายๆ เสี่ยตุ้งหัวเราะคิกคัก “ชะนีน้อยน่ารักจริงๆ งั้นรีปไปเถอะ” ไม้ดัดกับแป้งยกมือไหว้อีกรอบแล้วพากันเดินออกไป ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนอะไรนัก แต่เมื่อพนักงานเสิร์ฟที่ช่วยนำถุงอาหารหลายถุงมาส่งที่รถ แล้วเดินกลับไปแป้งก็สตาร์ทรถทันที ไม้ดัดรีบขึ้นไปนั่งข้างๆ “โทรหานพดลเลย”แป้งสั่ง ไม้ดัดรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่าเสี่ยตุ้งติ้งกับลูกน้องเดินไปที่รถอย่างเร่งรีบ แล้วพากันขับรถออกไป “เอ๊า ทำไมอยู่ๆเค้ารีบกลับล่ะคะ มีอะไรแน่ๆเลย” เสียงโทรศัพท์ของไม้ดัดดังขึ้น พร้อมๆกับที่โทรศัพท์ของแป้งเสียงดัง ต่างคนจึงต่างรับสาย นพดลโทรมาบอกให้รู้ว่ารถของพ่อเขาถูกยิงถล่ม แต่เพราะไม้ดัดส่งข้อความมาบอกก่อน กำนันนพพรจึงลงจากรถทันทีที่นพดลโทรไปบอก ลูกน้องที่อยู่ในรถและขับต่อไปตามเส้นทางเดิม บาดเจ็บไม่มากนัก เพราะทุกคนระวังตัวอยู่แล้ว สมบัติโทรมาบอกแป้งว่าไล่ตามคนร้ายไปแต่ไม่ทัน ไม่รู้ว่าเป็นพวกไหน แป้งจึงบอกให้รู้ว่าเป็นเสี่ยตุ้ง สมบัติสั่งแป้งว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร แป้งรับปากแล้ววางสาย แป้งหันไปทางไม้ดัดได้ยินไม้ดัดกำลังจะพูดชื่อเสี่ยตุ้งจึงรีบแย่งโทรศัพท์มาพูดแทน “เฮ้ยนพดล อาหารเย็นหมดแล้วว่ะ พ่อนายปลอดภัยก็ดีแล้ว ตอนนี้ลูกฉันคอยอยู่ มีอะไรเอ็งคุยกับไอ้บัติก่อนนะ แล้วอย่าเที่ยวพูดไปว่าไม้ดัดเป็นคนส่งข้อความให้ เดี๋ยวไม้ดัดจะเดือดร้อน” “เออรู้ๆ ไอ้ถมเล่นงานพ่อฉันใช่มั้ย”นพดลถามร้อนรน “ไม่เกี่ยวกับมันหรอก” “แล้วใครวะ” “เฮ้ยแบตจะหมดว่ะ แค่นี้ก่อนนะ โทรหาไอ้บัติด้วย” แป้งกดปิดโทรศัพท์ทันที “ไม่บอกว่าเป็นเสี่ยตุ้งล่ะคะ” “ไอ้บัติมันยังไม่ให้พูด เพราะมันยังไม่มีหลักฐาน แล้วถ้าพูดมากไป ดัดกับพี่จะเดือดร้อน เพราะอยู่ในเหตุการณ์นี้ด้วย เฮ่อ พี่ไม่น่าพาดัดมาเลย” “ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้อยก็ได้ช่วยพ่อคุณนพดล” “แต่มันคิดว่าเป็นไอ้ถมนี่สิ....จะยุ่งนะเนี่ย” “แล้วทำไงดีคะ” แป้งนิ่งไปอย่างพยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อ แต่คิดไม่ออก “กลับบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวรอฟังไอ้บัติอีกที” แป้งขับรถออกไปอย่างเครียดๆ นึกอยากจะเตือนปฐมพัฒน์ให้ระวังตัว พยายามนึกหาวิธีการว่าควรจะพูดยังไง เพราะปฐมพัฒน์เป็นคนขี้โวยวาย ขืนบอกว่าเขารู้เรื่องการยิงถล่มพ่อนพดลคราวนี้ เรื่องก็คงไปถึงหูเสี่ยตุ้งจนได้ ลำพังเขาเองไม่เป็นไร แต่เขาไม่อยากให้ไม้ดัดเดือดร้อนไปด้วย แป้งหันไปมองไม้ดัด เห็นนั่งนิ่งมองไปข้างหน้า... “กลัวหรือเปล่าครับ ถ้าเสี่ยตุ้งรู้ว่าเราเป็นคนส่งข่าวคงไม่ค่อยดี” “ไม่กลัวค่ะ เราทำดีที่สุดแล้ว พี่แป้งกลัวหรือเปล่าคะ” “กลัวครับ...กลัวดัดจะเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้ เสี่ยตุ้งมันแสบ แต่พี่นับรองว่าพี่จะดูแลดัดอย่างดีที่สุดล่ะ” “คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราไม่ได้แสดงท่าทีอะไรให้เค้าสงสัย” “ดัดเก่งจัง ส่งข้อความได้เร็วมาก นิ่งมาก เหมือนไม่กลัวเลย” “ไม่รู้สิคะ อยู่ใกล้พี่แป้งมั้งคะเลยมั่นใจที่จะทำ” “พูดแบบนี้พี่ลอยเลยนะเนี่ย” “ไม่ต้องลอยเลย ตั้งใจขับรถไปเลย”ไม้ดัดยิ้มให้ เมื่อกลับถึงบ้าน แป้งกับไม้ดัดช่วยกันยกถุงอาหารไปที่บ้านพ่อแม่ ชวนทุกคนมาทานด้วยกัน เพราะอาหารที่เสี่ยตุ้งสั่งเพื่อให้เยอะมาก ทางร้านจัดแต่ละอย่างให้ถุงใหญ่ กะฟันเงินเสี่ยตุ้งหน้าใหญ่เต็มที่ ชวนชม ช้าง และยายตลับได้มาร่วมวงด้วย เหมือนมีงานเลี้ยงเล็กๆเกิดขึ้นที่บ้าน แต่เพียงครู่เดียว ป้าอ้วนกับเหล่าคนงานในไร่ก็พากันมากันหลายคน ทุกคนมาเล่าเรื่องที่รถของกำนันนพพรถูกยิงถล่ม แต่กำนันไหวตัวทันหนีไปได้ มีแต่ลูกน้องที่บาดเจ็บ ซึ่งหมอก็ดูแลจนพ้นขีดอันตรายแล้ว แป้งกับไม้ดัดฟังเงียบๆ แต่หนักใจไม่น้อยเมื่อได้ฟังว่าทางฝ่ายนพดลมั่นใจว่าเป็นฝีมือของปฐมพัฒน์ ซึ่งจะต้องมีการแก้แค้นกันแน่นอน!   Create Date : 12 กันยายน 2553 3 comments Last Update : 12 กันยายน 2553 19:28:24 น. Counter : 254 Pageviews. Share Tweet

ขยันเขียนจังเลย เป็นกำลังใจให้นะ.........   โดย: จืด บางจาก (jirachon ) 12 กันยายน 2553 19:55:12 น.

ตอนที่ 30 ไม้ดัดพาแปม กับเปเข้านอน ส่วนแป้งตั้งวงกับพ่อและบรรดาคนงานในไร่ที่มานั่งคุยกันต่อ จากวงข้าวกลายเป็นวงเหล้าเมื่อสมบัติมาถึง ตามมาด้วยน้าวัฒน์ที่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเชื่อว่ามาหาแป้งที่บ้านต้องรู้แน่ ค่ำคืนนี้ทั้งแป้งและสมบัติไม่ได้ดื่มเหล้า ปล่อยให้คนอื่นเมากันไป แล้วแอบพาน้าวัฒน์มานั่งคุยในห้องนอนช้าง ปรึกษาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี เพราะเสี่ยตุ้งทำตัวเหนือกฏหมายมากเกินไปแล้ว สมบัติบอกว่าแจ้งสารวัตรเรียบร้อยแล้ว สารวัตรขอให้แป้งอยู่เฉยๆก่อน อย่าเพิ่งบอกให้นพดลรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายพ่อเขา เพราะไม่อยากให้เสี่ยตุ้งเคลื่อนไหว แป้งไม่เห็นด้วยนัก เพราะนพดลเข้าใจไปแล้วว่าปฐมพัฒน์เป็นคนทำ แต่ก็ต้องเชื่อที่สารวัตรสั่ง สมบัติบอกให้แป้งบกไม้ดัดด้วยว่า อย่าพูดเรื่องนี้เป็นออันขา แป้งจึงได้โอกาสบอกราตรีสวัสดิ์ทุกคน โดยอ้างว่าจะรีบไบกไม้ดัด เผื่อนพดลจะโทรมาหีก ไม้ดัดเดินออกมานั่งเล่นที่ระเบียงชั้นบน เมื่อเด็กๆหลับไปแว แต่เธอยังไม่รู้สึกง่วง เพราะเสียงจากดื่มเหล้ากันอย่างเฮฮาที่บ้านพ่อแป้งรบกวนอยู่ไม่น้อย วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นหลายอย่าง...เธอเผลอลูบแก้มเบาๆ...ความรู้สึกดีดีที่ยาหยีมีให้เธอมาตลอดคงหมดไปแล้วสินะ...แต่ช่างเถอะ...สักวันคงเข้าใจ เพราะเธอไม่มีวันที่จะเป็นแฟนกับนพดลยู่แล้ว “ยังเจ็บเหรอครับ” แป้งเดินตามมานั่งที่ระเบียงด้วย เมื่อเห็นประตูระเบียงเปิดอยู่ แม้จะไม่ได้เปิดไฟ “เปล่าค่ะ แค่นึกถึงเหตุการณ์ตอนเย็น” “พี่ขอโทษแทนยาหยรด้วย พี่ไม่อยากให้ดัดกับยาหยีโกรธกันเลย อย่างน้อยที่สุด ยังไงก็เป็นเพื่อนป้อมเหมือนกัน” “ดัดไม่ได้โกรธ แต่รู้สึกแย่ๆหน่อยน่ะค่ะ มันทำให้ดัดเริ่มคิดว่า ดัดถึงเวลากลับกรุงเทพฯหรือยัง เพราะอยู่ๆก็มาเกิดประเด็นชู้สาวอย่างนี้ ไม่ดีเลย” แป้งอึ้งไป แล้วตัดพ้อ... “ดัด...ทำไมถึงลงโทษพี่กับลูกอย่างนี้” ไม้ดัดหันไปมองงงๆ “พี่แป้งหมายความว่ายังไงคะ” “เราอยู่บ้านเดียวกัน....เข้าใจกัน...พี่กับลูกไม่ได้มีความผิดอะไร...ดัดมีปัญหาเพราะความเจ้าชู้ขงนพดล...ใครสร้างปัญหาให้ก็ไปเตะมันสิครับ....แต่นี่ดัดคิดจะไปจากพี่กับลูก...มันยุติธรรมกับครอบครัวพี่หรือเปล่า” แป้งคร่ำครวญเสียงเศร้าแสนเศร้า ไม้ดัดฟังแล้วรู้สึกขำมากกว่าซาบซึ้ง “โธ่พี่แป้งพูดซะดัดเสียหายเลย....ดัดคิดไปคิดมา....ดัดมาที่นี่ในฐานะเพื่อนป้อมที่มาออาศัยพี่แป้งอยู่เพื่อทำงาน แต่ดัดเหลวไหล ไม่ได้ทำงานเลย ล้วยู่ไปอยู่มา ดัดก็เริ่มงงว่าดัดมาอยู่ในฐานะอะไร มันเหมือนกับ...ผูกพันมากขึ้นเรื่อยๆ...จน....” ไม้ดัดพูดต่อไม่ถูก...จะพูดต่อไปอย่างไรล่ะหนอ ว่า...เธออยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเสียแล้ว ในฐานะคนในครอบครัวแป้ง ที่ผู้หญิงรอบตัวแป้งก็อยากอยู่ แต่ติดตรงที่แป้งมีลูกสาวแสนแสบตั้งสองคน ความรู้สึก...รัก....ความรู้สึกผูกพันที่มากมายขึ้นในใจมากขึ้นเรื่อยๆอย่างนี้ เธอจะบอกเขาอย่างไรดี... “ไม่พูดต่อให้จบล่ะครับ” “ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว...ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่า อะไรที่ทำให้พี่แป้งไม่สบายใจ ดัดจะพยายามไม่ทำก็แล้วกันค่ะ...หรือถ้าจะต้องคิดอะไรให้ไม่สบายใจ ดัดก็จะคำนึงถึงความสุขของแปมกับเปก่อนแล้วกัน” “แล้วความรู้สึกของดัดล่ะครับ” “ดัดไม่ได้รู้สึกอะไร” “จริงอ่ะ” “จริง” “ไม่เชื่อ” “เอ๊ะ...พี่แป้งนี่...กวนดัดเหรอ...” “ไหนว่าไม่มีความรู้สึกอะไรไง แค่นี้ก็โกรธแล้ว”แป้งหัวเราะ “ไปนอนดีกว่า” ไม้ดัดลุกหนี แป้งคว้าข้อมือทันที.... “ยังไม่ให้ไป...” แป้งดึงไม้ดัดมานั่งข้างๆ “หาเพื่อนนั่งดูดาวรึไงคะ” “ใช่....อยากได้เพื่อนรู้ใจแบบ...สาวๆสวยๆ...มานั่งดูดาวด้วยกันจนอายุสักร้อยปี” “ใครจะอยู่กับพี่แป้งนานขนาดนั้น” “งั้นอยู่ขนาดไหนดีล่ะ” “สัก70-80 พอแล้วมั้งคะ แค่นี้ก็แก่แย่แล้ว” “สัญญาแล้วนะ” “ค่ะ....เอ๊ย....พี่แป้ง...หลอกดัดอ่ะ” แป้งไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยมือข้างที่จับไว้ จับจับมืออีกข้างมากุมไว้ “พี่ไม่เคยหลอกดัด” “แน่ใจนะคะ” “แน่...แน่...สิครับ”แป้งตอบไม่เต็มปากเต็มคำนัก เมื่อนึกถึงงานแปลของไม้ดัดที่เขาแอบเอามาทำเอง ไม้ดัดเห็นท่าทีของแป้งก็พอจะเดาออกว่าคงนึกถึงเรื่องที่เอางานแปลของเธอมาทำ จึงพูดไม่เต็มปากเต็มคำ “ไปนอนได้แล้วค่ะ” “ไม่...จะนั่งดูดาวถึงเช้า” “นั่งไปคนเดียวเลยค่ะ” ไม้ดัดดึงมือออก หันหลังกลับจะเดินหนี แป้งรวบกอดเธอไว้จากข้างหลัง ไม่ดัดชะงัก ใจเต้นตึกตักไม่กล้าขยับตัว “พี่มีความสุขมากที่ดัดอยู่ที่นี่ อยากให้อยู่ตลอดไป....แต่พ่อม่ายลูกติดอย่างพี่ จะให้พูดอะไรมากมายได้ พี่ไม่กล้าขอให้ดัดอยู่กับพี่ แต่พี่ก็ไม่อยากให้ดัดไปไหน เท่าที่พี่ทำได้ก็คือทำให้ดัดมีความสุขทุกวันที่อยู่ที่นี่กับพี่...กับลูกของพี่....แล้วก็...เอ่อ....ลูกของเรา...ในอนาคตไง” “โอ๊ะ...ไม่นะคะ....พี่แป้งมีลูกสองคน ไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงมั่งหรือไงคะถึงคิดจะมีอีกน่ะ” “ไม่เหนื่อยถ้าเป็นลูกของเรา” “แต่ดัดว่าดัดเหนื่อยแน่เลย เลี้ยงลูกของพี่พอแล้ว” “แต่พี่อยากมีลูกอีกนะ เดี๋ยวพี่หาแม่ใหม่ให้ลูก แล้วพามาให้ดัดเลี้ยงอีกสัก2-3คน” พี่แป้งนี่” ไม้ดัดใช้ศอกยันเต็มที่ “อู๊ยยยย” แป้งทรุดลงไปนั่ง “กวนชะมัดเลยพี่แป้ง” “อ่ะ...ไม่กวนแล้ว มานั่งด้วยกัน ถ้าง่วงก็หลับได้ แต่อยู่เป็นเพื่อนพี่นะ” ไม้ดัดนั่งลงข้างๆ แป้งโอบมากอดหลวมๆ ไม้ดัดนั่งอิงกับอกแป้งอย่างสุขใจ...เขาไม่ได้พูดคำว่ารัก...แต่สิ่งที่เขาปฏืบัติต่อเธอกับเธอตลอดมา กับความในใจที่เขาบอกในค่ำคืนนี้ ไม้ดัดคิดว่าเพียงพอแล้วที่จะบอกความรู้สึกต่อกัน แป้งนึกขึ้นมาได้ว่าจะพูดเรื่องไม่ให้คุยกับนพดลเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตามที่สมบัติย้ำมา แต่คิดแล้วไม่พูดดีกว่า บรรยากาศดีๆอย่างนี้...มีเขากับไม้ดัดพอแล้ว.... ความรู้สึกของไม้ดัดเวลานี้ .. แตกต่างกว่าทุกวันที่ผ่านมา ... วันนี้เธอรู้หัวใจของแป้งแล้วว่ามีเธออยู่ในนั้น และเธอก็แสดงความรู้สึกให้เขารู้เช่นกันว่าในหัวใจของเธอก็มีเขาไม่ต่างกัน แม้ต่างก็ยังไม่พูดคำว่ารักต่อกันก็ตาม...แต่คำว่ารัก คงไม่มีความสำคัญมากไปกว่าการแสดงออกในแต่ละวัน ที่แป้งปฏิบัติต่อเธออยู่แล้ว วันนี้ที่แตกต่างจากทุกวัน .. ไม้ดัดไม่ได้รู้จักกับแป้งในฐานะพี่ของเพื่อนที่เธอมาอาศัยอยู่ด้วย แต่ได้เปลี่ยนสถานะมาเป็นคนที่มีใจตรงกัน และจะเรียนรู้ที่จะรู้จักกันในฐานะคนรักต่อไป จากวันนี้ไป .. วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่สิ่งที่ไม้ดัดมั่นใจก็คือ แป้งคือคนที่เธออยากเดินเคียงข้างกับเขาตลอดไป เป็นคนที่เธอจะนั่งดูดาวกับเขาได้ไปอีกนาน... เช้าวันนี้ แป้งไปส่งลูกที่โรงเรียน แวะไปซื้อกับข้าวที่ตลาด เพื่อสืบเรื่องกำนันนพพรไปด้วยในตัว และจะกลับมาทานข้าวกับไม้ดัด จากนั้นจะไปทำงานที่ไร่ ช่วงบ่ายจะมารับไม้ดัดไปโรงเรียนด้วยกัน เพื่อจะซ้อมละครโรงเรียน ส่วนเด็กๆก็ให้วิ่งเล่นกันอยู่ในสนามของโรงเรียนจนกว่าจะซ้อมเสร็จ จากนั้นก็ไปหาอะไรทานกัน ซึ่งอาจจะไปที่ร้านในเมือง เพราะวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด เด็กๆนอนดึกได้ ตารางในชีวิตของไม้ดัดเป็นอย่างนี้ และเธอก็เต็มใจที่จะให้เป็นอย่างนี้ต่อไป... ไม้ดัดทำงานบ้านเสร็จแล้วจึงเดินไปที่บ้านยายตลับ พบว่ากำลังนั่งทานข้าวอยู่กับช้าง และชวนชม ทั้ง 3 คนชวนไม้ดัดทานด้วยกัน แต่ไม้ดัดปฏิเสธ เพราะต้องรอแป้ง แต่ก็นั่งคุยอยู่ด้วย ไม่นานนักแป้งก็มาถึงพร้อมกับกับข้าวหลายถุง “ผมเจอน้าวัฒน์ที่ตลาด แกเลยฝากมาให้ยาย ช้าง ชวนชม ฉันเลยถือโอกาสไม่ซื้ออะไรมาเลย จะได้ประหยัดปีกมื้อ...ไอ้ช้างไปเอาจานข้าวมา ชวนชมตักข้าวให้พี่กับพี่ดัดด้วย” แป้งสั่ง ทั้ง 2 คนทำตามที่สั่ง ไม้ดัดขยับแกะถุงอาหาร ยายตลับถูกใจที่มานั่งร่วมวงกินกันหลายคน แต่ไม่วางหาเรื่องบ่น “ขี้งกทุกเรื่องเลยนะไอ้แป้ง ได้โอกาสอะไรหน่อยนี่ไม่ยอมพลาดเลย” “โธ่...ถ้าไม่ช่วยกิน ของเหลือเสียดายแย่เลย” ไม้ดัดยิ้มๆแล้วส่ายหัวให้แป้ง ในขณะที่แป้งมองสบตาหวานฉ่ำ “เอ๊า....น้ำตาลละลายแล้วพี่แป้ง เล่าหน่อยสิ ไปตลาดมีข่าวอะไรบ้าง”ช้างถามขัดบรรยากาศหวานๆขงแป้ง แป้งเปลี่ยท่าทีเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที... “ก็พูดกันทั้งตลาดนั่นแหละ เรื่องที่กำนันถูกตำรวจลอบยิง แต่แปลก ไม่มีข่าวออกมาเลยว่าทางกำนันกับนพดลเคลื่อนไหวอะไร ปกติเห็นจะออกศึกก็ประกาศล่วงหน้าทุกที มันเงียบแปลกๆ” “หรือมันจะไม่เงียบจริงคะพี่แป้ง เท่าที่ดัดฟังเรื่องกำนันนพพรมา รู้สึกว่าแกไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ”ไม้ดัดออกความเห็น “ใช่...มันเงียบจนน่าแปลกใจ ว่าแต่มีใครโทรหาดัดไหม” แป้งจะถามถึงนพดล แต่เลี่ยง ที่จะเอ่ยชื่อ เพราะรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาจนไม่อยากพูดถึง “แบตหมดตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่ได้ชาร์ตเลยค่ะ ไม่รู้ว่ามีใครโทรมาบ้างหรือเปล่า เดี๋ยวดัดไปชาร์ตไว้ก่อนดีกว่า ตอนเย็นเผื่อพวกที่จะซ้อมละครจะโทรมา” “หนูไปดูด้วยนะพี่ดัด ตอนเย็นหนูว่าง”ชวนชมเสนอ “เออดี จะได้ไปดูเด็กๆ ปล่อยเล่นซนอยู่ในสนามพี่เป็นห่วงเหมือนกัน”แป้งพูดหน้าตาเฉย “หนูจะไปดูเค้าซ้อมละคร พี่แป้งเฝ้าลูกเองสิ” “ได้ไง พี่เป็นพระเอกโว้ย” “ใครเลือกน้อ...ไม่มีรสนิยมเลย” ช้างส่ายหัว แป้งบ้องหูไปป๊าบบบ ไม้ดัดกับชวนชมไม่ได้สนใจเสียงร้องโวยวายของช้าง แต่สนใจรถเก๋งคันคุ้นตาที่ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านมากกว่า “ป้อมมาค่ะ” ไม้ดัดบอกแล้วลุกขึ้นทันที คนอื่นๆพลอยลุกตาม มีแต่ยายตลับที่ได้แต่ชะเง้อมอง ป้อมลงจากรถมาได้ก็ตะโกนไปทางบ้านพ่อ แม่ “พ่อ...แม่...ไอ้บัติ...นังแหม่ม...ป้าทิพย์...ป้อมมาแล้ววววว แอ๊วววว แอ๊วววววว” ตะโกนไปพลาง เปิดกระโปรงหลังรถพลาง หยิบหนังสือมาปึกใหญ่ ตรงไปหาแป้ง แต่หันไปพูดกับไม้ดัด “เดี๋ยวค่อยคุยนะดัด...วันนี้รีบ....แม่ตลับหวัดดีจ๊ะ...ไอ้ช้าง...ชวนชม..สบายดีนะพวกเอ็ง” “จะรีบไปไหน....อ้าววัฒน์”ไม้ดัดทักทายชายหนุ่มที่ลงมาจากรถ..วัฒน์ยิ้มให้ไม้ดัด ไหว้แป้งกับยายตลับ แล้วหันไปยกมือไหว้ทุกคนที่แหม่มร้องเรียกที่พากันออกมาจากบ้าน “ป้อมต้องไปทำงานที่เชียงใหม่...มีงานด่วนเข้ามา...เวลาจะไม่พอแล้ว แต่ต้องแหกเลี้ยวมาทางนี้ก่อนอีก”ป้อมอธิบาย “แล้วทำไมไม่แวะขากลับ”แป้งสงสัย “ไม่ได้หรอก จะไปบ้านวัฒน์ที่แพร่ต่อ มีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ....พี่แป้ง...นี่งาน...เอาพวกนี้ไปอ่านประกอบ ส่วนเล่มบนนี่เนื้องานที่ต้องทำ” ป้อมส่งหนังสือทั้งหมดให้ แป้งรับแทบไม่ทัน “อะไรวะ” “งานแปล” “แล้วเอามาให้พี่ทำไมเนี่ย” “ก็งานพี่แป้งแปลดี....เจ้านายถูกใจก็เลให้งานมาอีก เอ่าไปงานก่อนแล้วกัน เดี่ยวค่อยโทรคุยกัน...ป้อมมาบอกคี้แหละ....พ่อแม่...ทุกคนสบายดีนะ...ป้อมไปก่อนนะ” ป้อมไหว้กราด...วัฒน์รีบยกมือไหว้ตาม แล้วทั้งสองคนรีบพากันขึ้นรถไป “อะไรของมันวะ....นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปของฝากก็ไม่มี” แหม่มบ่น ยังพูดไม่ทันขาดคำ รถที่เพิ่งกลับลำได้ ก็ถอยกลับมาป้อมโผล่หน้ามาตะกน “นังแหม่ม มาเอาของฝากไป แล้วปิดฝากระโปรงรถให้ด้วย...ของในถุงทั้งหมดนั่นแหละ” ป้อมส่งเสียงโดยไม่ลงจากรถ แหม่มวิ่งมาเปิดฝากระโปรงแล้วหยิบของทั้งหมดลงจากรถ “ของฝาหทุกคนมีชื่อติดอยู่แล้ว...แกไม่ต้องคิดจะเอาทั้งหมดเลยนะ”ป้อมพูดอย่างเดาความคิดแหม่มออกแล้วหัวเราะชอบใจ “ไอ้ป้อม...ไอ้....” แหม่มจะด่า แต่ไม่ทัน วัฒน์ขับรถไปไกลแล้ว แป้งมองดูหนังสือในมือแล้วหันไปมองไม้ดัด แต่ไม้ดัดไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว แป้งหันมองช้าง กับชวนชมที่หันขบับมองไม้ดัดเช่นกัน แล้ว ทั้งสามคนก็มองหน้ากัน หน้าแหยไปตามๆกัน ต่างก็ไม่นึกว่าไม้ดัดจะรู้เรื่องที่แป้งเอางานของเธอมาแปล และที่สำคัญ ไม้ดัดทำเฉย เนียนซะจนทุกคนต่างก็มั่นใจว่าเก็บความลับอยู่ .. ณ นาทีนี้ต่างก็รู้สึกหน้าแตกไปตามๆกัน “ไม้ดัดนะ .. ไม่ดัด...” แป้งได้แต่พึมพำกับตัวเอง   โดย: มัชชาร 24 ตุลาคม 2553 7:24:57 น.

......   โดย: ... IP: 49.49.6.86 15 มิถุนายน 2558 0:18:40 น.