หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 26
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ในยามเช้า
ณ เวลานั้นผู้คนยังคงบางตา ทว่านั่นยิ่งทำให้หญิงสาวนางหนึ่งดูยิ่งเด่นชัด โดดเด้งออกมาจากฝูงชน
เป็นเรจัง นางเอกของเราซึ่งขณะนั้นกำลังนั่งอ่านบทภาพยนต์ที่อยู่ในมือ
เธออ่านไปจนถึงตอนจบ ซึ่งในตอนจบนั้นเป็นตอนที่กล่าวถึงว่าพระเอกจะต้องเดินทางกลับเมืองไทย และได้นัดกับหญิงสาวให้มาเจอกันที่ร้านคาเฟ่ เหมือนดั่งครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกัน ที่สนามบิน
และในตอนจบทั้งสองก็ได้พบกัน ฝ่ายชายพูดว่า
''คุณจำครั้งแรกที่คุณชวนผมไปทานข้าวได้ไหม ผมดีใจมาก แต่ครั้งนี้ผมขอชวนคุณบ้าง แต่ว่าไม่ใช่แค่มื้อนี้แต่เป็นตลอดไป''
และในที่นางเอกผู้เอาแต่ใจได้โลห์ ก็ได้เพียงแต่ยิ้ม ๆ และกล่าวว่า
''เงินเดือนคุณเลี้ยงฉันทุกวันไม่ไหวหรอก แต่เอาน่า จะรับไว้พิจารณา'' เธอกล่าวพร้อมชี้นิ้วโป้งไปยังร้านอาหารสุดหรูในบริเวณนั้น กระนั้นชายหนุ่มกระเป๋าแห้งก็ยิ้มรับอย่างชื่นใจ
และทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันเดินไป
เรจังเมื่ออ่านถึงจุดนี้ ก็ได้แต่เพียงเบือนหน้าที่ผิดหวังมองขึ้นฟ้า คล้ายดังอยากหนีความจริงให้พ้น เพราะครานั้นเป็นเธอเองที่ไม่ได้ไปตามนัด และทำให้ทุกอย่างต่างจากบทที่ควรจะเป็น
ทว่าจู่ ๆ เธอก็มีใบหน้าเหมือนตื่นตะลึง หรือนึกบางสิ่งขึ้นได้
''ครั้งนั้น รึว่า...'' ยังไม่ทันที่เธอจะกล่าวอะไรออกไป จู่ ๆ ก็มีหนึ่งมือเอื้อมเข้ามาจับหัวไหล่เธอให้สะดุ้งเล็กน้อย
เรจังรีบหันควับ ไปมองก่อนจะเห็นเป็นเก๋ ที่มาแบบหนังผี ไม่ให้สุ่มให้เสียง จนเรจังต้องแอบผวาเกือบหลุดฟอร์ม ก่อนจะกล่าวไปว่า
''อ้าว เก๋ โผล่มายังกะขอมดำดิน'' เรจังยังคงแอบหายใจแรงด้วยความตกใจ
''มันไม่ใช่คำชมใช่ไหมพี่''เก๋กล่าวพร้อม ยิ้มแห้ง ๆ
''พี่ว่าไม่นะ'' เรตอบน้ำเสียงกวน ๆ
''ว่าแต่พี่เร ได้เช็คอินแล้วใช่ไหม''
''อืม เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ขึ้นเครื่อง'' เธอกล่าว
''โอเคเลยพี่ งั้นก็ไม่มีอะไรล่ะ พี่แค่อย่าตกเครื่องก็พอ แล้วพอพี่ไปถึงที่โน้นจะมีคนมารับพี่เอง''
''อ้าว พี่นึกว่าเก๋ไปด้วยซะอีก''
''เก๋ไม่ได้ไปจ๊ะ งานของเก๋จบแค่ตรงนี้'' คำกล่าวของเก๋ ทำให้เรรู้สึแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ทว่าก็คงไม่เก็บไปคิดอะไรมาก
''โอเค งั้นพี่ไปล่ะดีกว่า''เรกล่าว ทว่าก่อนที่เธอหันเดินไป เก๋ก็ยื่นซองกระดาษบางอย่างให้
''มันคืออะไร เหรอ'' เรจัง เปิดซองกระดาษออก ก่อนจะเจอแผ่นกระดาษเขียนว่า YES, NO เป็นภาษาเกาหลี และอีกอันเ็็ป็นคำว่า KOREA IN LOVE ซึ่งเป็นชื่อของหนังที่จะถ่ายทำ
''ไม่มีอะไรหรอกพี่เร คือพอพี่เรเดินสู่อาคารผู้โดยสารที่เกาหลี พี่เรก็ชูป้าย KOREA IN LOVE คนที่มารับเค้าจะได้รู้ว่าเป็นพี่เร ส่วนป้าย YES หรือ NO ก็เอาไว้ติดตัว เผื่อถ้ามีใครมาถามว่าจะไป TAXI ไหมก็ยกป้าย NO''
''เรจัง ได้ฟังก็ยังคงทำหน้างง ๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง ก่อนจะค่อย ๆ เดินห่างเก๋ไป'' แ่ต่ก่อนที่จะเดินห่างไปจนไกล เก๋ก็กล่าวทักไล่หลังขึ้นมาว่า
''พี่เร... หนูรอชมตอนจบจริงๆ ของเรื่องอยู่นะ'' เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มพร้อมกับมือไม้ที่โบกแทนคำลา
ณ ท่าอากาศยานที่ประเทศเกาหลี
เรจังเดินลากกระเป๋าออกมาจากทางผู้โดยสารขาออก และเกือบจะถึงอาคารผู้โดยสารแล้ว ในมือหนึ่งถือบทหนังที่เธออ่านใหม่อีกรอบตั้งแต่อยู่บนเครื่องบิน และทุกเรื่องราวในบทภาพยนต์นั้นช่างคล้ายคลึงกับเรื่องราวของนายโจ และตัวเธอยิ่ง เธอได้แต่พึมพำว่า
''ยัยเก๋ นะยัยเก๋'' ก่อนที่เธอจะเปิดเผยร้อยยิ้มที่มุมปาก
บางเรื่องในบทละครนี้มีไม่มีทางที่เก๋ จะรู้ได้ เพราะฉนั้นคนที่เขียนบท... ก่อนที่เธอจะคิดอะไรสืบไป เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าทางออกผู้โดยสารแล้ว ซึ่งภายนอกนั้นมีผู้คนยืนอยู่มากมาย ยืนถือป้ายชื่อคนที่พวกเค้าจะมารับ
แต่ในหมู่ผู้คนนั้นก็ไ่ม่มีแม้นสักหนึ่งคนที่ถือป้ายชื่อของเร
เธอจึงจนใจได้แต่ทำตามคำบอกของเก๋ เธอหยิบแผ่นกระดาษที่เขียนว่า KOREA IN LOVE ขึ้นมา และมองหาว่าใครจะตรงเข้ามาหาเธอ
และยามนั้นเองก็มีชายผู้หนึ่งใุนชุดสีดำ สวมหมวกและแว่นตาดำเดินตรงเข้ามาและยกป้ายในมือว่า
''Miss Ray''
เรจังเห็นแต่ไกล ๆ ก็ได้แต่ยกเปลี่ยนแผ่นป้ายกระดาษในมือว่า ''YES'' และเป็นชายหนุ่มคนนั้นที่เปลี่ยนแผ่นกระดาษในมือเป็นคำว่า
''Miss me'' และยามนั้นเองเป็นเร ที่เริ่มมองเห็นได้ชัดแล้วว่าคนที่เดินเข้ามาหาเธอคือใคร
เค้าคือคนที่เธอตามหามานาน เค้าคือนายโจนั้นเอง ชายหนุ่มเดินถือแผ่นป้ายมาด้วยใบหน้าเขิน ๆ
เร จังได้แต่ทำหน้าค้อนก่อนจะยกแผ่นกระดาษกลับไปว่า
''No'' แบบนี้เล่นเอานายโจ ถึงกลับหน้าเสีย ก่อนที่หญิงสาวแลปลิ้นและเปลี่ยนเป็นยกแผ่นคำว่า ''YES''
และครานี้เองนายโจก็เดินเข้ามาึถึงตัวเรจัง ก่อนที่เค้าจะหยุดนิ่งเล็กน้อย และกล่าวว่า
''คุณจำครั้งแรกที่คุณชวนผมไปทานข้าวได้ไหม ผมดีใจมาก แต่ครั้งนี้ผมขอชวนคุณบ้าง แต่ว่าไม่ใช่แค่มื้อนี้แต่เป็นตลอดไป''
เรจังได้แต่ยิ้ม ๆ ก่อนจะ่กล่าวตอบไปว่า
''เงินเดือนคุณเลี้ยงฉันทุกวันไม่ไหวหรอก แต่เอาน่า จะรับไว้พิจารณา....''
เธอเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อว่า ''ว่าแต่คุณเอาเรื่องฉันมาเขียนเป็นบทนี้ของอนุญาติฉันรึยัง'' เธอกล่าวก่อนจะเอามือดึงหูชายหนุ่ม จนร้องลั่น
''โอ๊ย ๆ ขอโทษ ๆ''
''นี่สำหรับทำโทษที่หายหัวไปนาน'' เธอกล่าวจบก็เปลี่ยนมาเ็ป็นควงแขน และกล่าวต่อไปว่า
''และแน่นอน ฉันก็จะให้นายเลี้ยงข้าวร้านที่แพงที่สุดเหมือนในเรื่องเลย'' เธอกล่าวก่อนจะมองสบตาชายหนุ่ม และเป็นเค้าที่ยิ้มให้ก่อนจะกล่าวตอบไปว่า
''ได้เลยองษ์หญิงใจร้ายของผม''
จบ
| Create Date : 25 เมษายน 2554 |
| Last Update : 25 เมษายน 2554 0:05:45 น. |
|
22 comments
|
| Counter : 22094 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [