หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 125
ในที่สุดวันแห่งการรอคอยก็ได้สิ้นสุดลง เพระว่าผมได้พบกับ...
.....ทุเรียน....
ใช่แล้วครับ การผจญภัยค้นหาทุเรียนหมอนทองในฝันได้สิ้นสุดลงแล้ว
เมื่อวันนี้ผมได้ไปที่ตลาด ก็พบกับรถเร่ขายทุเรียน ที่กลับมาเปิดอีกครั้งเหมือนดั่งจะต้อนรับสถานการณ์บ้านเมืองที่ดีขึ้น
ด้วยความที่กระสันอยากจะกินผลไม้เปลือกหนาม มาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ผมก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปหารถขายทุเรียนในบัดดล
''ขอโทษนะครับ ทุเรียนนี้พันธ์ไหนเอ่ย"
"หมอนทองจ๊ะ โลล่ะ 50 บาท" แม่ค้ากล่าวเสียงใส
ราคาทุเรียนยังคงไม่ลงเลย
ผมแกล้งทำหน้าชั่งใจในราคาเล็กน้อย แต่ในใจนั้นแทบอยากจะลงไปแหกหนามหยิบกินเสียตรงนั้น ฮะฮะ แต่ต้องรักษามาดผู้ดีนิดหนึ่ง
''งั้นช่วยเลือกให้สักลูกได้ไหมครับ''
กล่าวจบพ่อค้าอีกคน ก็หยิบไม้กายสิทธ์ขึ้นมา แล้วนั่งเคาะ ๆ ทุเรียนไปทีละลูก
หลักการหรือวิธีการทำงานของไอ้ไม้นี้ว่าทำไมมันใช้เลือกทุเรียนดี ๆ ได้นั้น คงเป็นเรื่องเหนือเหตุผล หลักการวิทยาศาสตร์และไม่ต้องการคำอธิบาย
ผมเคยเจอพ่อค้าคนหนึ่งที่เก่งฉกาจมาก เค้าฝึกถึงขั้นเทพ เรียกว่าขั้น''ไม้ตีทุเรียนอยู่ที่ใจ''
จะหยิบไม้อะไรมาก็ใช้ได้ เอาด้ามมีดปลอกทุเรียนมาเคาะ ก็ใช้ได้เหมือนกัน
นี้ถ้าฝึกถึงขั้นปรมจารย์ ไม้ตีทุเรียนไร้ลักษณ์ คงเอาไม้จิ้มฟันมาเคาะได้ล่ะมั่ง
ณ ตอนที่พ่อค้าเลือกทุเรียนให้ผมได้แล้ว ก็มีหญิงวัยกลางคนอีกคนมาซื้อเหมือนกัน
ไม่รู้เค้าอยากจะลองดีวิชาไม้ตีทุเรียนหรืออย่างไร เลยบอกพ่อค้าคนตีทุเรียนไปว่า
"เอาเนื้อกำลังกิน และเม็ดในเล็ก ๆ นะ'' โอ้โห มีการขอเม็ดเล็ก ๆ ด้วย แบบนี้ไอ้ไม้วิเศษนี้จะสรรหามาได้ไหม
ว่าแล้วพ่อค้าก็ตีทุเรียนต่อไปด้วยจังหวะที่รวดเร็วขึ้น สีหน้าแววตาขึงขังกว่าเดิมก่อนจะกล่าวว่า
"ลูกนี้น่าจะกำลังกิน แต่เม็ดจะใหญ่จะเล็กผมคงมุดเข้าไปดูให้ไม่ได้''
เออ ก็ถูกของเค้า
Create Date : 23 พฤษภาคม 2553 |
Last Update : 23 พฤษภาคม 2553 23:26:18 น. |
|
10 comments
|
Counter : 1514 Pageviews. |
|
|
|
อย่าลืมหามังคุดมาทานคู่กัน จะได้ไม่ร้อนใน