หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 3
วันนี้ในบริษัทของผมมีการปรับผังองค์กรใหม่
มีการโยกย้ายพนักงานกันเล็กน้อย เนื่องด้วยสาวสวยประจำแผนกของผมจะลาออกไปอยู่บ้านเฉย ๆ (ย้ำ sheแกยังไม่ได้งานใหม่เลย)
she แกช่างเปรี้ยวได้ใจจริงๆ ทำตัวยังกะสาวประชดรัก
(สวยเลือกได้สินะ)
สำหรับคนไทย เดี๋ยวนี้การลาออกมันเหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
เหมือนไปร้านก๊วยเตี๋ยวสั่งใหญ่ชิ้นสดไม่งอก แล้วคนขายก็ดอก ทำเส้นเล็กให้กิน (แถมยังใส่งอกให้อีก)
ว่าแต่....
ทำไมคนลาออกบ่อยนะเหรอ ก็เพราะว่าบ้านเราเงินเฟ้อปีหนึ่ง 10% (ข้อมูลจกสวนดุสิตหนองโพ) แต่บริษัทบางแห่ง ปีหนึ่งยังขึ้นไม่ถึง 8% เลย
ฟังดูแล้วเหมือนยิ่งทำงาน เงินเดือนยิ่งลดไหมล่ะ ยิ่งบางบริษัทไม่ขึ้นเงินเดือนให้อีก ใครทำที่แบบนี้ไปหลาย ๆ ปี จะก้มหน้าพิมพ์คอมฯ ไม่ได้เลย เพราะ.....เดี๋ยวเขาบนหัวมันจะชนจอคอมฯ ฮะฮะ ล้อเล่นเด้อ
ด้วยเหตุนี้ บางครั้งการเปลี่ยนงานบ่อย ๆ (2-3 ปีเปลี่ยนสักที) ยังอาจทำให้เงินเดือนพุ่งกระฉูด เป็นรถดูดส้วมก็ได้นะ (เปรียบเทียบได้มั่วมากเรา)
ผมก็เริ่มทำงานที่ปัจจุบันได้เกือบสองปีแล้ว ตอนนี้เอามือเสยผม ก็ยังไม่โดนเขาบาด คิดว่าก็คงยังพอทำไปได้อีกสักหน่อย
วันนี้ผมคิดว่า คงเป็นวันที่ดีของผมแน่ ๆ จนกระทั้งตอนเย็นของวันนี้
ผมได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งจากโทรศัพท์ กล่าวกับผมว่า
"ถ้าย้อนเวลาได้ ตอนนั้นเราจะไม่คุยกับเธอเลย"
เธอคือคนที่ผมคุยอยู่นาน แต่สุดท้ายรู้ว่าเราไปกันไม่ได้
เราไม่มีเวลาให้กันเลย...จริงๆ....
สุดท้ายผมต้องเป็นคนบอกเธอไป..... เราไปกันไม่ได้
เธอเจ็บ ผมก็ยิ่งเจ็บ
สำหรับผม การทำให้ใครสักคนเจ็บ ทำให้ใครสักคนอกหัก มันหนักกว่าเราอกหักเสียอีก
เพราะเราอกหักเรายังรู้ว่าเราจะทำไงให้หาย แต่เราทำคนอื่นอกหัก เราไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะทำไงให้เค้าหาย
Create Date : 19 มกราคม 2553 |
Last Update : 19 มกราคม 2553 22:55:21 น. |
|
2 comments
|
Counter : 918 Pageviews. |
|
|
|
อุ้ย เขิล....