หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 1
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผ่านไปอย่างเรียบเฉยปนเหงา ของคนเศร้า ๆ คนหนึ่ง
ยี่สิบเก้าปีกับอีกประมาณเดือนคืออายุของคนโสด ๆ สด ๆ เสี่ยว ๆ คนนี้
ชีวิตเมื่อใกล้สามสิบกับ พุงที่เริ่มก่อตัวอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็พอเข้าใจได้
ผมที่เริ่มบาง จากที่อดีตหนึ่งรู้ขุมขน ผมนี่แทบจะแทรกขึ้นกันสามเส้น (อย่างที่พี่โน๊ตว่า)
ตอนนี้บางรูนี้ร้างลาเส้นผมดำ ๆ มานานจนเหมือนมันจะตีบตันไปแล้ว
(เวลาไปไหนร้านอาหารไหนที่มีไฟส่องหัวจะเกลียดมาก)
จากที่หนุ่ม ๆ ทำผมแสกกลางอย่างเทห์ ตอนนี้บางจนแสกกลางไม่ได้
ต้องขยับไปข้าง ๆ อีกไม่นานสงสัยได้แสก "กกหู" หรือทำทรงหยินหยาง
เอาผมด้านหลังมาโป๊ะด้านหน้า เอาด้านข้างมาโป๊ะด้านหล้ง อะว่ากันไป
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ได้ไปดูหนังคนเดียว เปล่าเปลี่ยวเอกา
นานเท่าจำไม่ได้ที่ได้ไปดูหนังกับใครสักคน
และก็นานพอที่จะจำไม่ได้เหมือนกันว่าดูหนังคนเดียวมานานแค่ไหน
"เฮ้ย ถ้าต้องใครมาดูด้วย ชาตินี้คงไม่ได้ดู แฟนฉัน แล้ว"
นี้คือสิ่งที่ผมพูดกับเพื่อน แต่สุดท้ายผมก็อยากชวนใครสักคนไปดูหนังแฟนฉัน และสุดท้ายก็จบลงด้วยการที่ผมไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้
เหมือนเป็นปมด้อยอย่างหนึ่งเหมือนกัน ฮะฮะ
หนังที่วันนี้ไปดูเรื่อง Julie & Julia เป็นหนังที่เข้าท่าพอควร
ถูกใจตรงนางเอก ตรงที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้คนขี้แพ้
โดยจะเขียน blog เกี่ยวกับการทำอาหาร
โดยมีเป้าหมายที่ 365 วันจะทำอาหารให้ได้ครบ 542 (มั่ง) รายการ
พอดูหนังจบ ผมเลยรู้สึกอยากจะมาปัดฝุ่น Blog นี้
โดยเขียนถึงชีวิตในวัยทองเค (เฮ้ย) ของคนจะย่างเข้าสามสิบแล้วยังไม่มีแฟน
อับเฉา อดสู แต่ดูกันไป เป้าหมายสิ้นปีนี้ของมีใครสักคนนนนนน
"โปรดส่งใครมารักฉันทีอยู่ตรงนี้มันเหงาเกินไป" ว่าแล้วเพลงนี้ดังขึ้นมาจากโน๊ตบุ๊คพระเจ้าเหาของผม เหมือนเพลงปลุกใจ
Create Date : 17 มกราคม 2553 |
|
10 comments |
Last Update : 17 มกราคม 2553 20:49:00 น. |
Counter : 1586 Pageviews. |
|
 |
|