... ความจริงผมเขียนถึง 5 แพร่ง ตั้งแต่หนังฉายใหม่ๆ แต่เพราะเจองานเข้า หรือจะเรียกให้ถูกคือ งานคั่งค้าง มาจี้ไล่หลัง บวก ใช้เวลาไปกับการติดใจ Twitter ที่ไม่ต้องใช้เวลามาก แต่สามารถสื่อสารถึงหนังที่ได้ดู เลย ทำให้ต้องหยุดค้างเติ่งจนนึกว่า blog 5 แพร่ง จะแท้งไปแล้ว

แต่ตอนนี้เริ่มสะสางงานเสร็จและอยากคุยถึงหนังเรื่องนี้ เลยมาสานต่อจนจบ

มันคงจะเป็นเรื่องยาก ถ้าจะให้เขียน 5 แพร่ง แบบไม่พูดถึงตอนจบ

ดังนั้น ผมจึงขอสรุปสั้นๆตั้งแต่ต้น โดยไม่เปิดเผยใจความหลักของหนังว่า

ถ้าคุณชอบหนังผีแบบ 4 แพร่ง หรือ หนังผีตะลุ้งตุ้งแช่ ... ควรไปดู 5 แพร่ง แถมยังควรดูในโรงเสียด้วยซ้ำ เพราะ บรรยากาศประเภท วี๊ดว๊ายเว้ยเฮ้ย ร่วมกันในโรงหนัง มันช่วยเสริมอารมณ์ร่วมกว่านั่งดูคนเดียวที่บ้าน


เนื้อหาถัดจากนี้สปอยล์ : บอกเล่าตอนจบและจุดสำคัญในหนัง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
... จากที่ผิดหวังหนักๆมากับหนังไทยหลายเรื่องของปีนี้ ทำให้ผมลดความคาดหวังกับ 5 แพร่ง ไปเยอะ จึงทำให้ตอนดูแล้วรู้สึกว่าน่าพึงพอใจ คือ ไม่มีแพร่งไหนที่ถึงขนาดชอบสุดๆๆ แต่ ภาพรวมของหนัง ก็ไม่มีแพร่งไหนที่เรียกว่าห่วยหรือน่าผิดหวัง มีแค่ ชอบ กับ เฉยๆ

สิ่งหนึ่งที่พัฒนาขึ้นจาก 4 แพร่ง นอกจากจำนวนแพร่ง ยังเป็นในแง่ความเนี้ยบลงตัวที่ 5 แพร่ง มีมากกว่า , มีจุดเชื่อมโยงที่เนียนกว่า และ

การกำหนดธีมร่วมกัน อันว่าด้วย กรรมสนอง ตัวละครนำส่วนใหญ่ล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการ ทำกรรมชั่ว และ รอรับผลที่จะตามมาในตอนจบ

ปาหิน / ขโมยของ+ปาหิน / ค้ายาค้ามนุษย์ / โกหกหลอกลวง --> รับกรรมที่ตัวเองกระทำ



3 แพร่งที่ชอบ


1.หลาวชะโอน




... ชอบ ตรงที่หนังเปรียบ ความพยายามที่จะทำกรรมดี มาแก้ต่างหรือชดเชยบาปที่ทำไว้ ผ่าน การบวชของตัวเอกที่หวังจะเป็นการล้างบาปที่เคยทำในอดีต

ถึงจะมีข้อถกเถียงในหลักคำสอนเรื่อง บุญจะล้างบาป ได้หรือไม่ ? แต่สิ่งหนึ่งที่แท้ ที่เห็นชัดจากเรื่องนี้คือ จะอย่างไร เราก็ไม่สามารถหนีผลของสิ่งที่เรากระทำ

เช่น ถ้าโกงเงินบริษัท ต่อให้เอาเงินไปทำบุญ ก็ไม่ได้แปลว่า ทำบุญแล้วจะรอดพ้นโทษฐานขโมย เช่นเดียวกับ การสร้างกรรมดีก็คงเป็นเหมือนการสะสมสิ่งดีๆ แต่ กรรมชั่วที่ทำไว้ก็ต้องรับผลตามมา

ถึงตัวเอกในหนัง จะหนีตำรวจมาบวช แต่ สิ่งที่หนีไม่พ้น คือ ความรู้สึกผิด ที่มันบาดลึกรุนแรงจนยากที่ใครจะช่วยเหลือ เมื่อ ความผิดที่ตัวเองทำคือการฆ่าพ่อตัวเอง(โดยไม่ตั้งใจ)


... ชอบ ตรงที่ คาแรคเตอร์ของตัวเอกไม่ได้แบนราบ แบบ พระเอกกลับใจ แต่ ยังคงเหลือเนื้อแท้ของคนที่หยาบกระด้าง ที่ยังกลัวแต่ก็ยังไม่ได้กลับตัวแบบร้อยเปอร์เซ็นต์




... ชอบ การกำกับของปวีณ จากที่เคยรู้สึกว่า ยันต์สังตาย เป็นการโชว์ล้น (เหมือนหนังอย่าง ความสุขของกะทิ ที่รู้ว่าผู้กำกับมีฝีมือแต่เน้นโชว์จนเกินพอดี) จังหวะหนังของ ยันต์สั่งตาย เร่งและดันไปข้างหน้าแบบบ้าพลังมากไป บวกกับ มี CG ที่ดูโดดเกินหน้าเกินตาหนัง คล้ายๆกับ บอดี้ศพ19 (สังเกตว่าหนังของปวีณมักจะมีบทหนังดีๆร่วมด้วยเสมอ)

หลาวชะโอน เป็นเหมือนงานที่โชว์ฝีมือการกำกับที่บ่มเพาะพัฒนามาจากสองเรื่องก่อนชัดเจน

ผกก.สามารถคุมให้หนังลงตัวกลมกล่อมได้มากที่สุด ปล่อยในจังหวะที่ควรปล่อย เก็บในส่วนที่ควรเก็บ ไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตา ผ่างๆๆ ใส่คนดู

บทหนังตอนนี้ค่อนข้างเรียบง่าย ไม่ซับซ้อน ต่างจากสองเรื่องก่อน แต่ ผกก.ใช้เทคนิกภาพยนตร์หลากหลาย ทั้ง มุมกล้องเอย การเล่นกับเสียงเอย ฯลฯ ผสมผสานกับ ความเชื่อและอารมณ์แบบไทยๆได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ คุมคนดูได้ในช่วงเวลาที่เหมาะสม จึงดูเป็นตอนที่ใช้เวลาได้อย่างแม่นยำ มีความเป็นหนังสั้นที่ดีที่สุด เมื่อเทียบกับตอนอื่น


และอีกจุดที่ทำได้ดีคือ ปกติ เปรต ทำให้น่ากลัวยาก เพราะส่วนใหญ่จะทำออกมาดูตลก แต่เรื่องนี้ เปรตแอคติ้งผ่าน


... ข้อคิดสอนใจจากหนังเรื่องนี้และการนำเสนอที่แรงกระแทกความรู้สึก จนคิดว่า น่าจะใช้เป็นหนังเตือนใจฉายให้เยาวชนแก๊งซิ่ง ได้เห็นว่า กรรมชั่วที่ทำไป บางที ไม่ต้องรอชาติหน้า มันตามมาชาตินี้นี้แหละ



2.Backpacker




...แปลกใจที่หลายคนไม่ชอบ เพราะนึกว่าคนส่วนใหญ่จะสนุกกับซอมบี้ฝีมือไทยๆ ส่วนตัวแล้วชอบ แพร่งนี้ ตรงความตื่นเต้น แปลกใหม่(สำหรับหนังไทย) และ เล่นรายละเอียดหลายอย่าง เช่น ตัวละครญี่ปุ่น , การค้ายาค้ามนุษย์ , ซอมบี้ ฯลฯ ซึ่งมันเสี่ยงต่อการทำให้หนังออกมา แปร่งๆ ที่ยำหลายอย่างด้วยกัน แต่กลับคลุกเคล้าได้เข้ากันกำลังดี

ตอนดูนั่งนึกเลยว่า แพร่งนี้ดูจะเหมาะกับปวีณ ผกก.จากแพร่งแรก ถ้าเขามากำกับ คงจะเมามันส์เป็นอย่างมาก แต่มาเป็นของผกก.ทรงยศ จาก เด็กหอ ก็สนุกไปอีกแบบ

ดูจบแล้วคิดว่า คนไทยทำหนังซอมบี้ได้ไม่เลวเลย คือ ได้กลิ่นอายกำลังพอดีๆ ไม่ใช่ซอมบี้ฝรั่งจ๋าแต่พูดภาษาไทย เป็นตอนที่ผมคิดว่า น่าจะขยายต่อเป็นหนังยาวมากที่สุด เพราะ หนังมีประเด็นให้เล่นอีกเยอะ

... ... ตอนจบของหนัง ตอนแรกนึกอยากให้จบแบบรถไฟเคลื่อนผ่าน แล้วจบเลย ไม่ต้องมีเสียงปืน ไม่ต้องบอกว่า สิ้นสุดยังไง ให้จินตนาการคนดูเล่นสนุกเอง

แต่ฉากจบกระโดดเข้างับกลางชุมชนแบบนั้น ก็สะใจได้ใจไปอีกแบบ แถมยังชวนให้เชื่อมโยงกับ แพร่งแรกด้วย

(เป็นฉากที่หมิ่นเหม่สำหรับหลายๆคนแน่ ที่เห็น

ซอมบี้/เด็ก -- กระโดดงับ/ทำร้าย -- พระ/ผู้ใหญ่ )

เรียกได้ว่าแพร่งนี้ สนุกสร้างสรรค์สไตล์หนังซอมบี้ ประเภท คนใกล้ตัวไว้ใจไม่ได้ และ สุดท้ายมันก็กัดหมดโลก



3.คนกอง




... เหมือนไร้สาระเอาฮา แต่ว่าจะว่าจริงๆแล้วนี่คือตอนที่ บทหนังทั้งฉลาดทั้งคม รู้จังหวะที่จะปล่อยจะยิงจะเข้าทำประตูได้เหมือนนักฟุตบอลเวิล์ดคลาส คือ ไม่ได้ดีแต่ป้อ เพราะพอจะยิงก็ตรงเป้า

ชอบยิ่งขึ้นก็ตรงการเล่นกับ ความจริง VS. ความลวง ประมาณว่า ‘สิ่งที่คุณเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเสมอ’ โดยมนุษย์ถูกหลอกได้ง่ายๆจาก ความคุ้นเคย และ ภาพเปลือกนอก ซึ่งหนังก็เปรียบเปรยตัวอย่างจาก ผี และ นักแสดง

ผี - (คนดูและคนในกอง เชื่อว่าตัวละครหญิงสาวเป็น ผี เพราะ ภาพลักษณ์และคำบอกต่อที่ได้ยินมา แต่ปรากฎว่า เราต่างก็ถูก ความคุ้นเคยและภาพเปลือกนอก หลอกให้เชื่อโดยอัตโนมัติ)

นักแสดง ( ตอนสัมภาษณ์ใช้คำพูดสวยหรูดูดีสร้างภาพลักษณ์ แต่ตัวตนแท้จริง กลับคิดตรงกันข้าม)


... จาก ผี (ผีจริง , ผีปลอม) , ตัวตนของมาช่า (เฟคแอ๊บแบ๊ว/จริงกวนๆเซ็งๆ) จนถึงตอนจบ หนังก็ยังเล่น‘สิ่งที่คุณเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเสมอ’ซ้ำอีกที ตรงที่

หนังผี – เรามีความเชื่อว่า หนังผี ต้องมีผีอยู่ในหนัง หรือ ตัวละครสำคัญๆที่เป็นตัวเอกซักคนเป็นผี แต่ ตัวหนังก็มาหักมุมตรงที่ หนังเรื่องนี้ไม่มีผีเลย



... ผมคิดว่าการเลือก มาช่า มาพลิกบทแบบนี้ ถือว่า ฉลาดเลือก และ มาช่าเองก็ฉลาดเล่น เพราะ ภาพลักษณ์ที่คนดูรู้จักมาช่า จะไม่ใช่มาในสไตล์พูดเฮฮาปาร์ตี้เหมือนเพื่อนร่วมรุ่น นั่นทำให้การเล่นแบบ คนทั่วไป ของมาช่า ไม่ใช่เล่นแบบดารา สามารถสร้างเซอร์ไพรส์เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอด

ที่สนุกอีกอย่าง คือ การจิกกัดเหน็บทั้งคนดูกับคนทำหนังแบบพอแสบๆคันๆเกี่ยวกับขนบหนังผี ได้อย่างเข้าที

ข้อด้อยเพียงอย่างเดียวของ คนกอง ที่ต่างจาก คนกลาง คือ งวด 4 แพร่ง แต่ละเรื่องดูตัวใครตัวมัน ดังนั้น คนกลาง จะแหวกก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร

แต่ 5 แพร่ง หลายเรื่องเหมือนจับอารมณ์เดียวกัน ธีมเดียวกัน คนกอง เลยเหมือนส่วนแปลกแยกมากเกินไป และ ความสดใหม่ก็ลดน้อยลงไปบ้าง เพราะเห็นไปแล้วใน 4 แพร่ง

... กระนั้นก็ดี นี่ก็เป็นตอนที่สนุกมากกกก และ ฉลาดมากกก ทำให้ไดอะล็อคที่ดีที่สุดก็มาจากแพร่งนี้ ที่ทั้งภาพและเสียงยังติดตา จากจังหวะการพูดที่ลงตัว กับคำว่า




‘กรูเมื่อย’



2 แพร่งที่เฉย


ห้องเตียงรวม – รถมือสอง




... จุดเด่นที่ผมชอบของ ห้องเตียงรวม คือการไม่อธิบายเรื่องราวทื่อๆ แต่ใช้เทคนิกภาษาหนังอธิบายความให้คนดูคิดเอง เช่น เสียงมอเตอร์ไซค์ซิ่งประกอบภาพรถเข็นเตียงในรพ. หรือ ตอนจบที่ไม่ได้บอกว่าเกิดอะไร แต่ให้ดูจากการแสดงของแดนและสิ่งแวดล้อม

ข้อที่ทำให้เฉยๆกับหนังเรื่องนี้ คือ ระยะทางระหว่าง 5 นาที แรก กับ 5 นาทีสุดท้าย มันแทบจะไม่มีอะไรเลย

คือ ไม่มีเนื้อเรื่องก็ไม่เท่าไหร่เพราะเข้าใจว่าหนังต้องการเน้น สถานการณ์ต๊กกะใจผีหลอก แต่ จังหวะการล่อหลอกคนดูที่จะทำให้กดดัน ยังเป็น สเต็ปเบสิคหนังผีที่เห็นได้ทั่วๆไป ก็คือ ตกใจเพราะเสียงดังเข้าว่า ลีลาซ้ำๆ



... เหมือนกับตอน รถมือสอง ที่ผมชอบการเล่นกับ กล้องวงจรปิด แต่มันดูมีอะไรน้อยไปเมื่อเทียบกับเวลาทั้งหมด

ห้องเตียงรวม กับ รถมือสอง เป็นสองตอนที่ ไม่ได้เน้นพล็อตเรื่อง แต่ เน้นการเล่นกับจังหวะและบรรยากาศ ซึ่ง มันก็พึ่งฝีมือของผู้กำกับอยู่มาก ถ้าทำได้ดี หนังก็จะกุมอารมณ์คนดูได้โดยเราไม่ได้สนเนื้อหา

แต่ บังเอิญว่า จังหวะที่จะล่อหลอกหยอกคนดูใน ห้องเตียงรวม ยังไม่ได้ดีมากพอ เช่นเดียวกับ รถมือสอง ก็วนเวียนเล่นซ้ำๆ ดูนานๆเข้าก็ชักเฉยๆ สองตอนนี้จึงดูหลวมๆเบาๆ(

จะเห็นได้ชัดถ้าเทียบกับ สถานการณ์ในที่แคบ เช่น ตอน เหงา กับ เที่ยวบิน224 ใน 4 แพร่ง ซึ่งเนื้อเรื่องน้อยแต่จังหวะของหนังทำคนดูลุ้นอยู่ตลอดเวลา โดยไม่ทันจะสนใจเนื้อหา

โดยเฉพาะ เที่ยวบิน224 งานเก่าของผกก. รถมือสอง เล่นกับจังหวะล่อหลอกได้ดีกว่าเรื่องนี้มาก)





... กระนั้นก็ดี ที่อยากจะพูดถึงอีกนิด คือ ดีใจที่ได้ดูหนังนิโคล เพราะ ผมชอบฝีไม้ลายมือของ นิโคล เทริโอ ที่ถึงจะไม่ได้ระดับพระกาฬ แต่เธอก็เล่นแบบมีแววพัฒนาได้ดีกว่า นักร้องนักแสดงดังๆ หลายคน และเริ่มต้นได้เข้าท่าตอนเล่น คืนไร้เงา ก่อนจะเงียบหาย

ตอนนั้นใครๆก็บอกว่าเล่นแข็งโป๊ก แต่ไปดูมันไม่ได้ถึงขนาดนั้น ออกจะเล่นดีเสียด้วยซ้ำในฐานะมือใหม่บนจอหนัง เพียงแค่ต้องไปประกบอุ้ม - สิริยากร ที่โชว์การเล่นกับอารมณ์แบบตีบทแตกเสียจนคนใกล้ตัวอาจจะหมองเอาได้ง่ายๆ

เช่นเดียวกับ ตัวหนัง คืนไร้เงา เกี่ยวกับ การตามหาสามีคืนเดียวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ ก็เป็นหนังที่ผมชอบมากจนติดอันดับหนึ่งในสิบหนังไทยที่ผมชอบที่สุดที่เคยดู



4 แพร่ง VS. 5 แพร่ง



... 5 แพร่ง เปรียบเหมือนกับ โชว์ที่ซ้อมสเต็ปมาแบบครบครัน เต้นตามจังหวะ หาข้อตำหนิได้ยาก ต่างจาก 4 แพร่ง ที่ยังไม่เนี้ยบเท่า

แต่กับภาพรวม ผมชอบ 4 แพร่ง มากกว่า เพราะ ถึง 4 แพร่ง จะมีข้อบกพร่อง ไม่มีธีม ดูกระจัดกระจาย แต่ 4 แพร่ง ดูมีความกล้าและความคิดสร้างสรรค์ ที่ท้าทายคนดูอยู่ตลอด

แต่ละตอนใน 4 แพร่ง เล่นกับสิ่งที่เราไม่รู้ได้อย่างมีประสิทธิผล คือ ลุ้นทั้งอารมณ์ ลุ้นทั้งเนื้อหาที่เราเดาไม่ถูกว่า ทิศทางของหนังจะพาเราไปสู่เรื่องราวหรือจุดจบแบบไหน

ส่วนใน 5 แพร่ง ไม่ได้สร้างความประหลาดใจเท่าไหร่เ มื่อเริ่มจับแกวได้แล้วว่าทั้งหมดพูดถึง กรรมที่ตัวละครก่อและรอรับผลที่จะตามมา

เช่น จาก ลูกฆ่าพ่อ ใน หลาวชะโอน ทำให้ผมเดาตอนจบได้ว่า แม่คงฆ่าลูก(อย่างไม่ตั้งใจ)ใน รถมือสอง , ส่วน Backpacker ก็ดำเนินไปตามสูตรของหนังซอมบี้ , ในขณะที่ ห้องเตียงรวม ก็ทำให้นึกถึง The Skeleton key

บวกกับ อารมณ์ของตอน หลาวชะโอน / รถมือสอง/ ห้องเตียงรวม ก็คล้ายกันมากๆ จนทำให้ตอนอย่าง คนกอง เหมือนกลายเป็น ส่วนแปลกประหลาดไม่เข้าพวก


สรุป ... เป็นยุคของการตกต่ำของหนังผี ดูมากี่เรื่องก็เจอแต่ความผิดหวัง แต่ก็เข้าใจจากที่ตัวละครในตอน คนกอง พูดว่า ยุคสมัยนี้ทำหนังผียาก เพราะคนดูจับทางได้เกือบหมดแล้ว

แต่กระนั้น ผมก็ยังเชื่อว่า มันต้องมีทางให้หนังผีได้เล่นอีกมาก เพราะเราก็ยังเห็นหนังผีดีๆอย่าง The Orphanage หรือหนังเกาหลี Epitaph ซึ่งเนื้อหาก้ใช้ได้ และจะว่าไป ห้าแพร่ง ก็ไม่ได้อยู่ในข่ายย่ำแย่

และจะทำสิบหรือยี่สิบแพร่งก็จะรอดูต่อเพราะชอบหนังผีอยู่แล้ว เพียงแต่คาดหวังว่า แพร่งหน้าๆ จะมีเนื้อหาหรือพล็อตที่น่าสนใจกว่างวดนี้



ป.ล. จขบ. มี Twitter แล้วเน้อในชื่อ //twitter.com/ibehindu มีกรอบวิดเจตอยู่ด้านขวาของบล็อกนี้ สนใจ อัพเดตหนัง อัพเดทบทความ หรือเรื่องทั่วๆไป แบบเร็วทันใจ ก็ตามไปด้วยกันกับทวิตเตอร์ได้เล้ยยย


Link บทความที่เกี่ยวข้อง

สี่แพร่ง , แพร่งหนึ่งเงียบสยอง แพร่งสองบ้าพลังเกินงาม แพร่งสามง่ายแต่ดี แพร่งสี่เชยสะดุ้ง

แฝด , เข้าใจพิม เข้าใจพลอย เข้าใจ"แฝด"

บอดี้ ศพ #19 , ภาพสวยหลอกตา เนื้อหาหลอกดี CGหลอกเกิน

จาก หน้ากระดาษ สู่ หน้าจอ , 'ความสุขของกะทิ' ให้อะไรเรา ?

เด็กหอ , หอนี้มีดีกว่าผีหลอก

Create Date : 16 กันยายน 2552
Last Update : 17 กันยายน 2552 16:09:25 น.		20 comments
Counter : 22924 Pageviews.
Share Tweet