Bloggang.com : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" :

บันทึกของวันนี้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ( 1 มกราคม 2548)

... ขอนำเอากระทู้ทีเขียนไว้เมื่อ 1 มค.ปีที่แล้วในพันทิป มาเซฟเก็บไว้ใน Blog ตัวเอง ในโอกาสที่ครบรอบ 1 ปีพอดี หากใครเผลอคลิกเข้ามาอ่าน ก็ขอ สวัสดีปีใหม่ นะครับ

//topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/A3209339/A3209339.html

กลับมาแล้วเล่าให้ฟัง(พร้อมรูป).....3วัน2คืนที่กระบี่และพีพีหลังสึนามิถล่ม

...ผมออกเดินทางอย่างไม่ได้ตั้งใจในวันที่ 29 ธันวาคม ด้วยก่อนหน้านี้ผมตั้งใจจะกลับบ้านต่างจังหวัดหลังจากหน่วยงานผมแจ้งว่าต้องการคนไปเพิ่ม ใจหนึ่งก็อยากไปแต่ใจหนึ่งก็อยากกลับบ้าน เพราะผมต้องกลับมาทำงาน 31-3มค.และยังจัดกระเป๋าบอกที่บ้านเรียบร้อยแล้วด้วยว่าจะไปส่งท้ายปีนี้ที่บ้านกับพ่อแม่

...คำพูดเพียงคำเดียวของเพื่อนที่ว่า ”บ้านกลับเมื่อไหร่ก็ได้” ทำให้ผมเริ่มเอนเอียงในด้านไป99%แล้วแต่ก็ยังลังเลจึงโทรไปหาแม่ว่าวันนี้อาจจะไม่กลับเพราะจะลงใต้ แม่บอกผมว่าไปได้เลยแม่ดีใจมากที่จะลงไปช่วยคนที่นั่น ทำให้ผมมั่นใจและตัดสินใจ 100% รื้อกระเป๋าเดินทางแล้วแพ็คใหม่อีกรอบ

....ผมเดินทางด้วยการบินไทยไปถึงกระบี่แต่เช้าวันที่ 29และประชุมกับทีมอื่นๆและจากกรมและมีการแบ่งทีมออกเป็น 3 ทีมคือกระบี่/พังงาและภูเก็ต ผมอยู่ในทีมของกระบี่ ซึ่ง 3 วัน 2 คืนนี้ต้องไปพักที่สุราษฎธานีดังนั้นจึงเป็นการไปเช้าเย็นกลับกระบี่-สุราษฎธานีในอีก 2 วันที่เหลือ

......วันแรกประชุมในตอนเช้า ส่วนในตอนบ่ายผมได้รับมอบหมายให้ลงพื้นที่ที่ชุมชนท่าเลน(ไปถึงพบว่าที่นี่ไม่มีคนเสียชีวิตจากคลื่นยักษ์ ส่วนใหญ่จะเป็นการเสียหายในทรัพย์สินเช่นเรือ น้ำท่วมเข้ามาถึงในบ้าน มีชาวบ้านบางคนยังมีอาการผวาอยู่ มียายบางคนยังนอนไม่หลับเพราะวันเกิดเหตุแกเป็นอัมพาตนอนจนน้ำลอยมาแล้วจึงมีคนมาอุ้มแกออกไป) และได้พบข้อเท็จจริงอีกมุมหนึ่งว่ายังมีกลุ่มชาวบ้านที่ได้รับผลทางอ้อม คือไม่ได้ประสบเหตุและมีอาการเจ็บป่วยที่อาจไม่เกี่ยวกับภัยครั้งนี้ แต่ไม่มีหมอเพียงพอที่จะมาตรวจ

...วันที่สองผมไปที่เกาะพีพี และวันสุดท้ายผมอยู่ที่ศูนย์พักชั่วคราวบางคนเรียกศูนย์ธารา(คล้ายๆเป็นshelterที่ผู้ประสบเหตุมาพักชั่วคราว)เป็นโรงยิมขนาดใหญ่และตอนบ่ายอยู่ที่รพ.กระบี่เยี่ยมผู้ป่วยในตึก

...สิ่งที่พบ...

1.สถานที่

เกาะพีพี

... เพียงมองจากในเรือก็สามารถเห็นรถขุดเห็นควันลอยมาแต่ไกล บ่งบอกได้ว่าพีพีเปลี่ยนไปเพียงใด เมื่อมาถึงเกาะ จากชายหาดที่สวยงามมีเตียงผ้าใบเรียงราย ทันทีที่ผมลงพื้นทรายพบแต่จานในโรงแรมแตกกระจาย ปลาเล็กๆที่นอนตายเกยตื้น รถขุดที่กำลังขุดซากปรักหักพัง โรงแรมด้านหน้าบางแห่งหายไปเหลือแต่หลังคา ชั้น 2-3 ของโรงแรมมองจากด้านนอกกระจกแตกทุกบาน มีเรือที่ถูกซัดไปอยู่ใต้โรงแรม

... ใครเคยไปคงจำบริเวณตรงกลางเกาะที่เป็นสนามเทนนิสของโรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนนี้ใช้เป็นที่จอดของฮ. ผมได้ไปยืนตรงนั้นแล้วรู้สึกใจหาย เพราะตรงนั้นหน้าก็ทะเลหลังก็ทะเลเช้าวันนั้นคนที่ยืนอยู่ตำแหน่งเดียวกับผมคงไม่ทันได้วิ่งเสียด้วยซ้ำ

... ตรอกร้านค้า ที่ขายของเป็นร้านเล็กๆติดๆกันที่เป็นร้านขายผ้าบาติกบ้าง ขายซีดีบ้าง มีทั้ง 7-11 บ้าง ในตอนนี้พังยับเยินหมดทุกร้านเลยครับ สภาพร้านเป็นตรอกที่มองไม่เห็นทะเลไม่รู้ว่าตอนนั้นคนที่อยู่ในร้านจะรู้ตัวหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น มองเข้าไปในร้านก็จะพบแต่ข้าวของเกลื่อนกระจาย เต็มไปหมด และบริเวณนี้เป็นบริเวณที่กลิ่นศพมีอยู่ตลอดทาง เพราะวันนั้นผมก็ยังเห็นเจ้าหน้าที่แบกศพออกมาในซอยสวนมากับผมด้วย

....ริมหาด ยังคงเห็นน้ำทะเลใสอยู่ทรายยังเป็นหาดสีขาวอยู่ แต่ความงามของมันนั้นผมกลับไม่สามารถรู้สึกได้เพราะตอนที่ผมอยู่ที่ริมหาดผมกลับรู้สึกได้ถึงความโศกสลด และมองออกไปที่ทะเลก็ยังไม่รู้ว่ายังมีอีกกี่ร่างที่ถูกซัดออกไปและยังไม่กลับมาฝั่ง ชาวบ้านบอกว่าไม่แน่อาจถูกทรายใต้ทะเลกลบฝังไปแล้วตอนคลื่นม้วนตัวก็เป็นได้ เพราะตัวเลขเสียชีวิตของที่กระบี่อาจจะยังไม่สูงเท่าที่อื่น แต่ตัวเลขหายสาบสูญที่ยังไม่พบนั้นผมทราบว่าอยู่ในหลักพัน

รพ.กระบี่ ... บริเวณตึกอำนวยการด้านหน้าจะเป็นศูนย์อำนวยการ จะมีรูปของผู้ที่สูญหายมาปะไว้ที่บอร์ด ญาติๆจะมาตามหาที่จุดนี้ด้วย มีบริการinternetและโทรศัพท์ฟรี จะมีvolunteerทั้งจากคนไทยและต่างชาติจะห้อยป้ายกระดาษบอกไว้ว่าเป็นใครคอยให้ความช่วยเหลือ จะเห็นชาวต่างชาติคอยมาเฝ้าติดต่อเกือบตลอดเวลา

หอพักผู้ป่วย ... รับทราบว่าตอนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคนไทยเพราะชาวต่างชาติจะส่งต่อมาในกรุงเทพเกือบหมดแล้วเหลืออยู่ในรพ.ไม่มากนัก /ผู้ป่วย...ผู้ป่วยหลายรายที่ประสบเหตุจากภัยพิบัติคราวนี้หลายคนได้กลับบ้านแล้วครับ คนที่ต้องรับการผ่าตัดก็รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

2.ผู้คน

ผู้ประสบภัย....ตามเกาะหลายแห่งส่วนใหญ่เข้ามาที่ฝั่งแล้วครับ ที่พีพีจะเหลือแต่ชาวบ้านบางส่วนที่ยังมาขนของที่เหลืออยู่กับผู้ที่อยู่บนเขาที่ แต่ที่ได้ยินก็ยังมีอีกบางเกาะเช่นเกาะจ้ำที่ผมได้ยินมาว่ายังมีอีกบางส่วนไม่กล้าลงมาจากเขา ผู้ประสบภัยบ้างก็จะแยกย้ายไปตามครอบครัวตัวเอง บางคนไปอยู่ที่ศูนย์เพราะยังหาที่อยู่ไม่ได้ และบางคนก็อยู่ในโรงพยาบาล

...สิ่งที่ผู้ประสบภัยต้องการในขณะนี้ส่วนใหญ่ที่เหมือนกันคือข้อมูลครับ--->พวกเค้าจะไปอยู่กันที่ไหน / จะเอาเงินที่ไหนมาทำมาหากินต่อ/เรือที่พังไปจะทำอย่างไร /ญาติที่หายไปตอนนี้อยู่ที่ไหน ตายหรือยัง ศพอยู่ที่ไหน บางคนยังไม่เลิกพยายามที่จะหาศพครอบครัวตัวเองตามสถานที่ต่างๆหรือแม้แต่ข้ามจังหวัด

...สภาพจิตใจ - ตกอยู่ในภาวะ หดหู่ ซึมเศร้า นอกจากนี้แทบทุกคนจะมีอาการที่ถือว่าปกติสำหรับผู้ประสบเหตุครับคือ นอนไม่หลับ ยังเห็นภาพคลื่นซ้ำๆอยู่ตลอด ตื่นตกใจง่าย ได้ยินเสียงคลื่นก็รู้สึกกลัว ไม่กล้ากลับไปเกาะหรือทะเล...(อาการเหล่านี้ถ้าพบคุณสามารถบอกกับพวกเค้าได้นะครับว่าเป็นภาวะปกติที่พบได้แทบทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น แต่ถ้ามันรบกวนมากจนรู้สึกว่าไม่สามารถอยู่กับมันได้อยากให้ติดต่อหน่วยแพทย์ที่มานะครับเพราะเค้าจะมีหน่วยสุขภาพจิตและจิตแพทย์ร่วมช่วยเหลือ และจะค่อยๆดีขึ้นแต่ถ้าผ่านไปจนถึง6เดือนหรือมีอาการทางจิตร่วมด้วย หรือหดหู่จนคิดฆ่าตัวตายจำเป็นต้องพบแพทย์ครับ)

---ผมได้พูดคุยกับชาวบ้านหลายคน น้ำตาแทบจะกลั้นไม่อยู่เลยครับ ความรู้สึกมันส่งต่อถึงกันได้จริงๆ ผมได้คุยกับคุณแม่ที่เพิ่งตั้งครรภ์ที่มาเที่ยวดำน้ำกับสามีและสูญเสียสามีไป ตัวเองยังคงอยู่กับความรู้สึกผิดว่าเป็นเพราะสามีเข้ามาตามเตือนตัวเองถึงที่พักทำให้เค้าหนีไม่ทัน/บางคนสูญเสียทุกคนในครอบครัวไปเหลือแค่เค้าคนเดียวยังคงสับสนอยู่ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร/เด็กบางคนต้องเห็นพ่อแม่เสียชีวิตไปต่อหน้าต่อตาขณะที่ช่วยพวกเค้าอยู่

------ ผมได้อ่านกระทู้ข้างล่างที่บอกว่าดูข่าวแล้วไม่รู้สึกอะไร ผมเชื่อว่าหลายคนที่อยู่ห่างไกลหรือกรุงเทพ(รวมทั้งผมในตอนแรก)ก็อาจแค่เข้าใจแต่ไม่ได้รู้สึกมากนัก แต่ถ้าได้มาอยู่ที่จุดตรงนี้แล้วได้พูดคุยกับชาวบ้านใครไม่รู้สึกอะไรเลยก็ออกใจไร้หัวใจแล้วละครับ

ผู้ช่วยเหลือ(Helper) ....หลายคนกำลังพบกับภาวะตึงเครียดเพราะต้องมาอยู่ในจุดที่ไม่เคยทำมาก่อน ต้องทำงานโดยไม่ได้พัก ขาดสวัสดิการขึ้นต่ำที่พึงมี และที่สำคัญหลายคนมักจะหลงลืมคือการให้กำลังใจผู้ช่วยเหลือเหล่านี้ด้วย ผมรู้สึกชื่นชมคนกลุ่มนี้มากๆ แม้ว่าคนที่เข้ามาจะมีทั้งคนที่ตั้งใจจริง หรือ คนที่เฮตามกันมา คนที่อยากสนุก หรือแม้แต่คนที่อยากเอาหน้า ผมคิดว่าขอแค่ได้ช่วยเหลือก็มีคุณค่ามากเหลือเกินแล้วครับ ขออย่างเดียวอย่ามาเพื่อเพิ่มภาระหรือมาทำให้การทำงานที่มีอยู่เพิ่มมากขึ้น

คำแนะนำสำหรับผู้ที่อยากลงไปช่วยเหลือครับ

1.อย่าไปแบบเดี่ยว....เพราะคุณจะเคว้ง คุณจะไม่รู้ว่าต้องทำอะไรอย่างไร ไม่มีที่พัก(โรงแรมหายากครับ) และที่สำคัญคุณอาจถูกหลงลืมคือไปเกาะแต่ตอนกลับอาจถูกลืมพากลับมาด้วย

2.รู้ว่าจะเจอกับอะไรและตัวเองเหมาะกับอะไร...บางคนมาเพื่อช่วยขนศพ มาช่วยกู้ภัย แต่พอเห็นศพแรกก็ทนไม่ไหวและต้องกลับก่อน(ไม่ใช่เรื่องผิดนะครับ) แต่ความช่วยเหลือไม่ได้มีแค่กู้ภัย ยังมีด้านอื่นๆอีก เช่น ล่าม/บริจาค/งานประชาสงเคราะห์ฯลฯ

3.ยอมรับความลำบาก....ผมได้ยินมาว่ามีหลายคนที่เป็นอาสาสมัครลงมาช่วย หงุดหงิดที่ไม่มีน้ำแข็งกินกับน้ำตอนเหนื่อยๆ ไม่มีห้องน้ำสะอาดๆ หรืออาหารกล่องรสชาดแย่ ผมขอบอกได้เลยนะครับว่าถ้ายอมรับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้อย่ามาครับ เพราะคุณจะเป็นภาระให้กับผู้ช่วยเหลือคนอื่นๆครับ

4.อย่ามาทำชั่ว....ไม่น่าเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อครับ ว่ายังมีคนที่มาฉวยโอกาสกับภาวะนี้ คือมามองหาข้าวของที่กระจัดกระจายของผู้ประสบภัย มาขโมยของที่เค้าเอามาบริจาค(ซึ่งพบจริงทั้งที่ตามจุดเกิดเหตุหรือตามศูนย์พำนักชั่วคราว) จนขณะนี้ที่พีพีตอนผมขึ้นเรือก่อนจะไปเกาะต้องมีการเช็คชื่อคนที่ขึ้นเป็นรายตัวและคอยดูว่ามีใครกลับมามีของเกินกว่าขาไปหรือไม่

5.ดูแลสุขภาพจิตตัวเอง....เรื่องของความรู้สึกมันถ่ายทอดกันได้ครับ ผมได้ยินว่ามีhelperที่ภูเก็ตรับฟังเรื่องมากๆพบกับผู้สูญเสียติดต่อกันทุกวันจนรู้สึกหดหู่มากและมีความคิดอยากตายตามไปด้วย สิ่งที่อาจช่วยเมื่อคุณเกิดความรู้สึกหดหู่หรือซึมเศร้าตามกลับมาด้วยคือการระบายออกมาอาจด้วยการพูดคุยกับทีมด้วยกันหรือเล่าให้คนอื่นฟังครับ

สิ่งที่เป็นปัญหาและอุปสรรคในการช่วยเหลือ

1.ขาดการประสานงานและไม่เป็นระบบ....ตอนที่ผมไปแม้แต่หน่วยงานตัวเองยังไม่มีแผนการที่แน่ชัด เพราะยังไม่เคยกับภัยธรรมชาติที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน นอกจากนี้ข้อมูลยังไม่ชัดเจนไม่มีตัวประสานเช่น ตอนก่อนจะไปเกาะพีพีตอนแรกทีมของผมได้ข้อมูลว่าเกาะพีพีไม่มีผู้คนเหลือแล้ว ต่อมาได้ยินว่าเหลืออยู่บนเกาะอีกเป็นหลักร้อย จึงต้ดสินใจเดินทาง พอไปถึงกลับกลายเป็นอีกว่าเค้าได้อพยพผู้คนออกจากเกาะไปแล้วอีก

2.ภาษา...ในรพ.กระบี่ค่อนข้างวุ่นวายในตอนแรก เพราะชาวต่างชาติเยอะมาก ถ้าเป็นภาษาอังกฤษยังพอไหวแต่พอเป็นภาษาอื่นเช่นเยอรมัน/รัสเซียฯลฯ ก็ทำให้เกิดปัญหาขึ้นและทำให้ต้องใช้ล่ามมากว่า1คน และทำให้เกิดความหงุดหงิดความเครียดทั้งผู้ให้บริการและผู้รับบริการ

3.ความชั่วร้ายของคนบางคน....ขโมยของบริจาค ซ้ำเติมด้วยการเข้าไปเอาของตามซากที่หักพัง เป็นต้น

4.หลายหน่วยงานยังขาดประสบการณ์....ดังที่กล่าวข้อ1 เพราะไทยเรายังเคยไม่เคยเจอภาวะที่รุนแรงและหนักขนาดนี้ นอกจากนี้ยังกระจัดกระจายไปตามเกาะอีกต่างหาก

5.สื่อ....ตามหลักวิชาการทางด้านจิตวิทยาพบว่าการฉายภาพซ้ำๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพศพหรือแม้แต่ภาพคลื่นซัดจนเกิดความเสียหาย จะทำให้เป็นtraumaต่อจิตใจของคนที่เกิดเหตุนั้นซ้ำๆมากขึ้น ชาวต่างชาติที่พบเค้าเล่าให้ฟังว่าที่ประเทศของเค้าสื่อกับรัฐสามารถร่วมมือกันในเรื่องนี้ที่จะมีการคัดกรองภาพออกไปให้คนที่พบเหตุต้องเห็นภาพซ้ำ (คือผมเข้าใจว่าคนไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็อยากเห็น แบบผมเองก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ภาพเหล่านั้นไม่น่าจะออกมาในสื่อเสรีทุกภาพ) แต่ของเราดูเหมือนว่ายิ่งชัดยิ่งอยากเอาลงขายข่าว

เหตุการณ์ระทึกขวัญของผม -สึนามิรอบ2-

...วันที่ผมไปเกาะพีพี เวลาประมาณบ่ายสาม ในขณะที่ทีมของผมกำลังเดินเข้าไปในตรอกร้านค้าเพื่อจะเข้าไปหาชาวบ้านที่ประสบเหตุ ก็ได้ยินเสียงตะโกนขึ้นมาว่า “คลื่นมา มาอีกแล้ว วิ่งเร็ว” ทันใดนั้นคนรอบๆข้างผมก็วิ่งกันอุตลุต ผมเองตกอยู่ในภาวะช็อกชั่วขณะ(ทั้งที่ก่อนขึ้นเกาะก็เตรียมพร้อมไว้แล้ว ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร) คนในทีมผม4คนวิ่งขึ้นเขาตามชาวบ้านส่วนใหญ่ ในขณะที่อีกค่อนทีมรีบเลาะออกไปตามเขาผมเองหลังจากได้สติก็รีบตามไป พร้อมกับพยายามมองออกไปที่หาดว่ามีน้ำลดหรือไม่ สายตาก็มองไปรอบข้างว่ามีตึกสูงที่จะขึ้นได้หรือไม่ ในใจก็คิดว่าจะโทรไปหาที่บ้านหรือไม่แต่ก็กลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง และระหว่างเลาะตามทางขึ้นเขาก็โทรไปกรุงเทพให้ช่วยเช็คข่าวให้ว่ามีaftershockจริงหรือไม่ มองไปที่หาดก็ต้องใจหายเพราะเห็นเรือแทบทุกลำรีบออกจากหาดมุ่งสู่ทะเล จนรอซักพักรู้ว่าเป็นข่าวลือจึงค่อยๆกลับลงมาที่หาดตามเดิม

...เหตุการณ์นี้เองทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุจะรู้สึกมากกว่าผมเพียงใด เพราะขนาดรู้ข่าวมาก่อน เตรียมตัวมาก่อนพอได้ยินแล้วเห็นคนวิ่ง ใจกับสติผมก็หลุดไปชั่วขณะและมาพร้อมกับความกลัวว่าถ้าจริงจะเกิดอะไรขึ้น เราจะรอดหรือเปล่า? พอรู้ว่าเป็นข่าวลือก็แทบจะยังไม่กล้าลงจากเขาเพราะไม่แน่ใจ ในวันนั้นผมเชื่อว่าผู้เสียชิวิตหลายคนแม้แต่คิดก็คงจะยังไม่ได้คิดเสียด้วยซ้ำ

สรุป........หลายสิ่งหลายอย่างมันท่วมท้นมากเกินจะสรุปออกมาได้ครับ การสูญเสียครั้งนี้มันหนักหนาเหลือเกิน ความเสียหายที่เป็นตัวเลขข้าวของยังพอประเมินได้ และยังรู้เวลาที่จะฟื้นฟูได้ แต่จิตใจของคนไทยทั้งที่อยู่ในที่เกิดเหตุทั้งที่เป็นญาติผู้สูญหาย ทั้งที่เป็นคนไทยแผ่นดินเดียวกัน ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าใดจึงจะผ่านพ้นไปได้

........ผมอยากให้เราทุกคนอย่าหยุดที่จะเป็นกำลังใจ ให้ความช่วยเหลือคนไทยด้วยกัน อย่าให้เป็นกระแสหรือเป็นแค่ความเฮตามๆกันชั่วครู่ แต่อยากให้เราทุกคนช่วยเหลือและเป็นกำลังใจไปจนวันที่คนต้องได้รับผลกระทบคนสุดท้ายได้ฟื้นฟูกลับมา เราต้องช่วยกันผ่านวิกฤติครั้งนี้ด้วยกันครับ

ภาพป้ายประกาศหน้ารพ.กระบี่แสดงภาพคน+ข้อมูลที่หายและกำลังค้นหา

ใบบอกข้อมูลชาวต่างชาติในการกลับกรุงเทพ

ภาพของบริจาคที่ศูนย์พักชั่วคราว(เห็นบางคนที่นั่นเรียกศูนย์ธารา เป็นโรงยิมครับ)

ของบริจาคจำนวนมากแยกกองตามประเภท

ชาวบ้านที่ประสบภัยจากเกาะพีพีที่มาพักชั่วคราว และยังไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนต่อไป (บางส่วนตอนกลางวันไม่อยู่เพราะออกไปตามหาญาติที่หายไปตามที่ต่างๆ ไปดูศพตามจุดต่างๆ)

เกาะพีพี วันที่30ธันวาคม มองจากในเรือขณะกำลังจะเข้าเทียบท่า

พีพีจากในเรือ

เกาะพีพี วันที่30ธันวาคม มองจากในเรือขณะกำลังจะเข้าเทียบท่า (2)

เกาะพีพี วันที่30ธันวาคม มองจากในเรือขณะกำลังจะเข้าเทียบท่า (3)

ชายหาดที่เพิ่งผ่านสีนามิ

และนี่คือเกาะพีพี

พีพี

พีพี(2)

พีพี(3)

พีพี(4)

พีพี(5) ด้านข้างศูนย์บัญชาการชั่วคราวเป็นโรงแรมที่พังไปแล้ว

พีพี(6) ฮ.มาจอดให้ความช่วยเหลือที่สนามเทนนิสที่เล่าในกระทู้

พีพี(7) ลูกแมวตัวน้อย2ตัวบนเกาะ ที่คงไม่ต่างจากคนคือไม่รู้ว่าครอบครัวหายไปไหนเหมือนกัน

พีพี(8)...ตำแหน่งในรูปนี้กับอีก2รูปถัดไป ไม่เห็นชายหาดเลย คนที่อยู่ตอนนั้นคงรู้ตัวตอนได้ยินเสียงตะโกนหรือตอนน้ำมันซัดมาแล้ว

พีพี(9)...ตอนเดินผ่านผมคิดในใจว่าตอนคนเลือกซื้อของจะวิ่งออกมาทันหรือเปล่านะ

พีพี(10) 3ภาพที่ผ่านมารวมภาพนี้คนเคยไปพีพีจำได้หรือไม่ครับว่าอยู่ตรงไหน ตอนผมเดินผ่านผมบอกไม่ถูกจริงคือมันทั้งสลดทั้งแน่นอยู่ในหน้าอก เพราะเมื่อ8ปีก่อนที่ผมไปพักพีพี ยังเคยเดินผ่านตรงนี้คือซอยร้านค้าที่เต็มไปด้วยร้านขายผ้าบาติก ขายซีดี ขายอาหารที่ผมเดินเล่นอย่างสนุกสนานกับเพื่อน แต่ตอนนี้เหลือเพียงซากจากภัยธรรมชาติครั้งนี้ เสื้อผ้ากระจายเต็มไปหมด ซีดีเกลื่อนกลาดตามพื้น พร้อมทั้งกลิ่นศพตลอดทาง

พีพี(11)

พีพี(สุดท้าย)
-----ไม่มีคำพูดใดจะจบกระทู้ครั้งนี้นอกจากความรู้สึกและความเศร้าสลดใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้ หวังเหลือเกินว่าเราทุกคนจะผ่านมันไปได้ในที่สุดครับ เราจะไม่ทอดทิ้งและจะก้าวผ่านภัยครั้งนี้ไปด้วยกันจนถึงที่สุด----

Create Date : 01 มกราคม 2549

16 comments

Last Update : 6 พฤศจิกายน 2551 8:34:18 น.

Counter : 3158 Pageviews.

ก็ได้แต่คาดหวังว่าจะไม่เกิดเภทภัยอันตรายกับพี่น้องชาวไทยอีกเลย

โดย: noom_no1 (ป่ารักน้ำ ) 1 มกราคม 2549 3:22:03 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ....
ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่ามีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอีกเลย
ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนในโลกนี้

สวัสดีปีใหม่ไร้ทุกข์โศก
ให้มีโชคลาภทวีศรีสุขสันต์
ให้มีทรัพย์พูนเพิ่มเสริมอนันต์
เกษมสันต์หรรษาฟ้าใหม่เอย

มีความสุขตลอดปีและตลอดไปนะคะ .....

โดย: Petit Patty 1 มกราคม 2549 3:32:12 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ช่วงนี้ของปีใหม่ เมื่อปีที่แล้ว
อยู่อินเดีย ได้ยินข่าวแล้วตกใจมาก
โทรศัพท์กลับบ้าน และเช็คข่าวด้วยใจระทึก
เข้าพันทิป จากเมืองสิกขิม ตีนๆ หิมาลัย
ก่อนนอนต้องดูข่าวจาก CNN
ดูไป ร้องไห้ไป ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ
บ้านเมืองเราหนอ

โดย: grappa 1 มกราคม 2549 7:20:29 น.

เข้ามารำลึกวันนี้ของปีที่แล้วเช่นกันค่ะ
วันนี้ของปี2005(คาบเกี่ยวกับปี 2004)น่ะค่ะ อิฉันอยู่ที่วัดย่านยาว ตอนแรกก็เป็นล่าม แต่ไปๆมาๆ ทำหลากหลายหน้าที่มาก
สิ่งที่อิฉันทำไม่ยิ่งใหญ่ แต่ก้เต็มใจที่จะช่วยเหลือค่ะ

โดย: นางกอแบกเป้ 1 มกราคม 2549 9:40:10 น.

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๔๙ ค่ะ

ศุภฤกษ์เบิกทิวาฟ้าปีใหม่
ขอเทพไททุกสถานพิมานสรวง
ดลให้ท่านแคล้วคลาดภัยทั้งปวง
อนาคตโชติช่วงดั่งดวงตะวัน

โดย: เทพินทร์ 1 มกราคม 2549 12:17:04 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

ภัยร้ายผ่านมาก็ต้องร่วมกันรับมือให้ดีที่สุดค่ะ

โดย: rebel 1 มกราคม 2549 16:20:23 น.

สวัสดีปีใหม่ครับ
ติดตามผลงานของคุณเรื่อยมาครับ

โดย: bigwores 1 มกราคม 2549 22:04:10 น.

^
^
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังทุกท่านครับ

โดย: "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" 4 มกราคม 2549 15:35:48 น.

โดย: ๆฤิด IP: 222.46.18.34 7 ธันวาคม 2549 13:04:03 น.

ขอบคุณข้าวกล่องรสชาติไม่เอาไหนสำหรับอาสาสมัครมากๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะข้าวกล่องซ้ำๆ ที่ต้องกินทุกวัน ป่านนี้ผมก็ไม่มีวันรู้ว่าผมป่วยกระเสาะกระแสะประจำเพราะผงชูรสในอาหาร

ข้าวกล่องสึนามิ ทำง่ายๆ ไม่มีเครื่องปรุงอะไรให้อร่อย มีประโยชน์เพียงให้พลังงาน และอิ่ม เท่านั้น

วันที่ผมไปช่วยที่วัดย่านยาว สี่วัน สั้นๆ แต่เป็นสี่วันที่ผมไม่ป่วยเลย แปลกที่สุดที่ผมไม่เป็นอะไร แปลกใจมาก และดีใจอยู่ที่ว่า ดีจัง มาที่นี่ทำไมรู้สึกว่าสบายดีจริงๆ ทั้งที่งานออกจะหนักอยู่ นอนก็น้อย แถมนอนไม่หลับอีกด้วย

ผมได้ข้อสรุปทันทีในวันที่ผมกลับกรุงเทพ วันที่สองผมไม่สบายอีกแล้ว

ทำไมไปสึนามิไม่ป่วย ผมเริ่มกังขากับชีวิต มีอะไรแตกต่าง อากาศ อาหาร ?

สรุปคือ อาหารครับ ตอนแรกสงสัยว่าเป็นเกลือในอาหาร ทำให้ปวดหัว แต่จริงๆ คือ เพราะผงชูรส

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ผมไม่เคยป่วยเพราะสารพิษในอาหารที่ชื่อว่า Mono sodium glutamate อีกเลย
อะไรก็ตามที่มีชื่อนี้อยู่ข้างห่อ หรือร้านอาหารริมถนน ผมจะไม่แตะเลย ยอมกินร้านแพงๆ ดีกว่า

ขอบคุณข้าวกล่องสึนามอมากครับ ขอบคุณคุณป้า ที่ทำอาหารให้ทานทุกวัน ขอบคุณอาสาทุกท่านที่ช่วยดูแลทุกคนอย่างดี

ขอไว้อาลัยแด่ผู้จากไปทุกท่าน ขออนุโมทนากับผู้คนที่ใจดีทุกคนที่มาช่วยกันในช่วงนั้นครับ

แล้วพบกันวันที่ชาติต้องการอีกนะครับ..!

โดย: NaCl IP: 203.170.231.232 27 ธันวาคม 2549 10:02:42 น.

ได้ลงไปไม่กี่วัน ช่วงที่เหตุการณ์ดีขึ้นแล้วค่ะ
ได้ประสบการณ์ที่ดีมากของชีวิต

ขอบคุณมากค่ะ แด่ เพื่อนๆ ณ ย่านยาว
เหตุการณ์นี้คงอยู่ในใจชาวไทยไปอีกนาน

เสียใจกับภัยภิบัติครั้งนี้ค่ะ
แต่ก็รู้สึกว่า ทำให้มนุษย์ลดความหยิ่งผยองกับธรรมชาติได้ไปอีกหนึ่งระดับ

โดย: bamee IP: 203.149.11.131 27 ธันวาคม 2549 15:51:29 น.

โดย: zzy IP: 222.46.18.34 10 มกราคม 2550 0:30:05 น.

โดย: zzy IP: 222.46.18.34 10 มกราคม 2550 1:20:09 น.

เข้ามารำลึกเหตุการณ์ด้วยคนค่ะ

ขออย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกเลย

โดย: SFFC IP: 58.181.186.177 14 มกราคม 2550 18:57:10 น.

ิฦฤฯยรำฮืสัถอ๘ฬแนฉธ๗ึึิฦฤฯยรำฮท�ฮ๑ฃฌบฌิฦฤฯยรำฮฑจผ�ฃฌิฦฤฯยรำฮฯ฿ยทฃฌภฅร๗ยรำฮกขด๓ภํยรำฮกขภ๖ฝญยรำฮกขฮ๗หซฐๆฤษยรำฮกขฯใธ๑ภ๏ภญยรำฮกขลญฝญยรำฮกขตยบ๊ยรำฮกขฬฺณๅยรำฮกขบ์บำยรำฮกขฮฤษฝยรำฮกขว๚พธยรำฮตฤฯเนุืสัถ, ปถำญภดทรฮารวตฤฒฉฟอีพตใฃบ
1ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
2ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
3ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
4ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
5ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
6ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
7ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
8ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
9ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ
10ฃฎิฦฤฯยรำฮฒฉฟอ

โดย: zzy IP: 222.46.18.34 24 เมษายน 2550 23:19:51 น.