... ในสายตาของ อลิซ ที่เห็นกระต่ายหัวเราะร่วน , คนทำหมวกไม่อยู่กับร่องกับรอย , ราชินีสองสาวเพี้ยนๆคนหนึ่งหัวโต อีกคนก็ ทำให้ผมเกิดสมมติฐานสามข้อดังนี้

1. สิ่งมีชีวิตในวันเดอร์แลนด์เล่นยา

2.อลิซเมายา

และสุดท้าย

3.ทิม เบอร์ตั้น เมายา

เพราะดูสิบนาทีแรกตอนเข้าแดนมหัศจรรย์ ได้แต่อุทานในใจว่า อลิซเวอร์ชั่นนี้มันช่าง โคตรเฮี้ยนนนน ได้เกินกว่าคนธรรมดาจะสร้างสรรค์ได้ (แต่ชอบนะ)




... สารภาพตามตรงว่าเวอร์ชั่นดัดแปลงเป็นนิทานที่เคยอ่านมาก็เฉยๆ ส่วนเวอร์ชั่นต้นฉบับของ Lewis Caroll (ฉบับแปลไทยโดย สำนักพิมพ์ Freeform) ตัวเองก็เข้าไม่ถึงเท่าไหร่นัก ด้วยภาษาโบราณ , บทเพลงและบทอาขยาน กับ สถานการณ์ที่ผ่านไปแต่ละฉากๆ อ่านแล้วไม่รู้สึกสนุกเท่าที่ควร

แต่ที่อยากดูเรื่องนี้มากๆ ก็เพราะ ทิม เบอร์ตั้น ล้วนๆ (ขนาดหนังที่คนด่ากับทั่วหล้าอย่าง 'ลิงครองโลก' เวอร์ชั่นรีเมค ผมก็ว่ามันสนุกดี) กับ เทรลเลอร์ที่ชวนเสียเงินดูในโรงหนังมากๆ

อลิซ ฉบับ ทิม เบอร์ตั้น ไม่ได้หยิบมาเฉพาะ Alice in Wonderland แต่ยังใช้ตัวละครบางส่วนของเล่ม 2 (Through The Looking Glass)มาร่วมด้วย แล้วตีความเรื่องราวใหม่ ให้ซ้อนทับกับเนื้อหาต้นฉบับดั้งเดิม ซึ่งว่าเฉพาะพล็อตที่ตีความใหม่ให้อลิซเข้าสู่ช่วงวัย'หนูเป็นสาวแล้ว'ก็ทำออกมาได้น่าสนใจเหลือเกิน



... เริ่มต้นจาก ชีวิตวัยรุ่นสาวที่ถูกสังคมรอบตัวบีบให้ทำตามขนบ จนหมดสิทธิคิดหรือทำตามใจนึก ทั้งที่ตัวเองมีวิญญาณเฟมินิสต์ร้อนแรงซุกซ่อนอยู่

วินาทีที่ถูกคลุมถุงชน ก่อนจะตัดสินใจแต่งงานตามความต้องการของผู้ใหญ่ เธอก็ตกลงไปในโพรงลึก นำเธอไปสู่ สถานที่มหัศจรรย์ ที่เธอไม่คุ้นเคย แต่ เหล่าสิ่งมีชีวิตในนั้นต่างคิดว่า เธออาจจะเป็น อลิซ เด็กสาวที่เคยมาที่นี่เมื่อสิบกว่าปีก่อน

การหลุดเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่ ราชินีควีนโพแดงกำลังเฮี้ยนและผู้คนที่ถูกกดขี่พยายามจะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ มันก็ไม่ต่างอะไรจาก โลกความเป็นจริง ที่เธอรับมืออยู่ และ ทีนี่เองที่เธอได้เรียนรู้ เติบโต การเป็นผู้ใหญ่ และ พกความมั่นใจกลับไปสู่โลกความเป็นจริง

(ส่วนตัวแล้วมองว่า ใน ดินแดนมหัศจรรย์ ถึง อลิซ จะหนีจาก ผู้นำที่เผด็จการเบ็ดเสร็จและชอบให้้ลูกน้องมาอวยมาป้อยอ ไปอยู่กับ ราชินีขาว มันเหมือนว่า เธอได้คิดทำอะไรอย่างเสรี แต่จริงๆแล้ว เธอก็ยังถูก ผู้ใหญ่ที่ฉลาดกว่า เสแสร้งเก่งกว่า มาปั่นหัวควบคุม ให้เธอรู้สึกว่าได้เลือกเอง มันยังไม่ใช่ เสรีแท้ที่เธอต้องการ

สัญลักษณ์สีขาว แทน ความดี แต่ด้วยความขาวเว่อร์และจริตความเฟคของราชินี แอนน์ แฮตตาเวย์ น่าจะสื่อถึงความดีที่ชวนกังขาอยู่พอสมควร

และ สุดท้าย อลิซ ก็เป็นแค่หมากในสงคราม ให้ ผู้ใหญ่ที่หวังอำนาจแต่ทำพูดดี ได้อำนาจไปครองโดยดูดีในสายตาประชาชน)




... ในแง่จินตนาการ การสรรสร้าง ตัวละครประหลาดๆ , สิ่งแวดล้อมเพี้ยนๆ , บรรยากาศสุดแสนเซอร์เรียล ทิม เบอร์ตั้น ยังคง สุดยอดเช่นเคย และดูเรื่องนี้จะเมามันส์ในไอเดียยิ่งกว่าสองสามเรื่องที่ผ่านมา (โรงงานช็อกโกแลต , ช่างตัดผมจมแค้น) เสียอีก

สิ่งที่สุดยอดมากคือ งานกำกับศิลป์ , โปรดักชั่นดีไซน์ ทั้งหลายแหล่ ทำให้ ดินแดนมหัศจรรย์ ในหนังเรื่องนี้ สมควรติด 1 ใน 10 สถานที่ท่องเที่ยวในโลกภาพยนตร์ดีเด่น โดยมี Pandora ของ Avatar อยู่ในอันดับหนึ่ง

จะว่าไปทุกองค์ประกอบใน Alice in Wonderland เวอร์ชั่น ทิม เบอร์ตั้น ดีแทบจะไร้ที่ติ งานด้าน CG ล้ำเลิศ , งานออกแบบศิลป์ที่อัศจรรย์ และ การแสดงสุดเฮี้ยนของ เฮเลนา บอนแฮม คาร์เตอร์ , สุดเสแสร้งแด๊ะแด๋สมศักดิ์ศรีอดีตเจ้าหญิงของ แอนน์ แฮททาเวย์ , สุดเหวอ ของ จอห์นนี่ เด๊ปป์




... เสียอยู่ตรงจุดเดียวที่ทำให้ หนังเรื่องนี้ด้อยลงถนัดใจนั่นคือ ถึงจะเป็นงานของทิม เบอร์ตั้นที่ พิศดารสร้างสรรค์ที่สุด แต่ก็เป็นงานที่ แห้งแล้งอารมณ์ที่สุดเช่นกัน

ลองนึกทบทวนหนังเก่าๆของเบอร์ตั้น ต่อให้มีความเพี้ยนๆในดินแดนประหลาดๆมากแค่ไหน หนังของเขาก็ทำได้ดีในส่วน อารมณ์( Emotion )เสมอ เช่น Big Fish ทำได้อบอุ่น , Edward Scissorhands ทำได้เศร้า , Mars Attacks! ทำเอาฮา

แต่เรื่องนี้ กลับมีแต่จินตนาการอันบรรเจิด โดยไม่รู้สึกร่วมไปกับเรื่องราว (มีเพียง จอห์นนี่ เด๊ปป์ ที่แสดงได้เห็น อารมณ์ที่ลึกในความเพี้ยน แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อ บทไม่เอื้อให้มีความหมายมากไปกว่านั้น)

บทหนังที่ให้ความสำคัญกับ ตัวละคร นำหน้า แก่นเรื่อง และ การดำเนินเรื่องในโทนที่ราบเรียบ เหมือนดนตรีที่ไร้จังหวะสูงต่ำ ไร้ท่อนฮุค น่าจะเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ฝรั่งที่นั่งข้างๆผมกรนในโรงอยู่พักใหญ่

และเมื่อถึงฉากไคลแมกซ์ช่วงท้าย เป็นฉากสงครามที่รู้สึกว่ามันน่าจะมันส์ได้มากกว่านี้ แต่อารมณ์ในฉากนั้นก็ยังให้ความรู้สึกกลางๆไม่ได้รู้สึกลุ้นหรือตื่นเต้นไปด้วยได้เท่าไหร่เลย


สรุป ... ถ้าตัวหนังให้ความสำคัญกับ เรื่องราว มากขึ้น ทำให้คนดูรู้สึกมีอารมณ์ร่วมมากกว่านี้ ด้วยองค์ประกอบทั้งหมด สามารถทำให้หนังเรื่องนี้กลายเป็น งานระดับมาสเตอร์พีซของ ทิม เบอร์ตั้น ได้เลยทีเดียว

แต่เมื่อ อารมณ์ที่ขาดหาย และ เรื่องราวที่ไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่ งานชิ้นนี้จึงเป็น งานจินตนาการบรรเจิดเลิศล้ำอีกเรื่องของ ทิม เบอร์ตั้น แต่ไม่ใช่ในกลุ่มที่ขึ้นหิ้งเดียวกับ Big Fish หรือ Edward Scissorhands

คิดอยู่ว่า ถ้าไม่ติดตรงแบรนด์ ดีสนีย์ และ ทิม เบอร์ตั้น เลือกจะใส่ตัวเองสุดขั้ว ใส่ความ dark สุดตัวเหมือนงานเก่าๆ ไม่ต้องพะวงว่าจะให้เด็กเล็กๆดูได้ เพราะไหนๆในหนัง อลิซก็เข้าวัยสาวแล้ว ผลงานน่าจะออกมาน่าสนใจมากกว่านี้

กระนั้นก็ดี สำหรับสาวกหรือแฟนๆของ เฮียทิม หนังเรื่องนี้ สมควรดูในโรง เพราะแค่เข้าไปดู ความเพี้ยนของนักแสดง , งานด้านศิลป์ที่เลิศล้ำ , แนวคิดการออกแบบดินแดนมหัศจรรย์ในทุกๆรายละเอียด มันก็คุ้มค่าตั๋วเสียยิ่งกว่าคุ้ม

(ดูสามมิติมา แต่คิดว่า ดูโรงธรรมดาก็ได้อยู่)




Link บทความใน Blog ที่อ้างอิงถึง

Charlie and the Chocolate Factory , Imagination is more important than knowledge
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=09-2005&date=07&group=1&blog=1

Corpse Bride , รักไม่มีวันตาย
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=11-2005&date=19&group=1&blog=1

Avatar , นาวีที่รอคอย + แพนโดร่า มาหานะเธอ
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=aorta&month=24-12-2009&group=14&gblog=185

เกาะกระแส ชวนคุยกันถึงหนัง(ออสการ์ 2009) ที่ได้ดู: ถ้าออสการ์อยู่ในมือคุณ คุณจะยกให้กับใคร
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=aorta&month=04-03-2010&group=14&gblog=196

50 หนังประทับใจประจำปี 2009 โดย "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" (ตอนจบ)
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=aorta&month=15-02-2010&group=14&gblog=194




แจ้งข่าว รับงานสัปดาห์หนังสือฯ ที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ปลายเดือนนี้จ้า








สำหรับเพื่อนๆที่เล่น FaceBook หรือ Twitter ณ.บัดนาว "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" ขยายสาขาเรียบร้อยแล้วจ้า

Create Date : 05 มีนาคม 2553
Last Update : 6 มีนาคม 2553 0:24:51 น.		19 comments
Counter : 12028 Pageviews.
Share Tweet