ขอรบกวน เชิญชวนเพื่อนๆผู้อ่านทุกท่าน มาให้เกียรติเขียน 'คำนิยม' ให้กับ พ็อคเก็ตบุ้คเล่มที่สองของผมที่ชื่อ องศาที่361 ตามรายละเอียดที่ลิงค์นี้เลยครับ

//www.bloggang.com/mainblog.php?id=aorta&month=29-07-2007&group=15&gblog=1

กวน 1 Grindhouse: Planet Terror



เป็นอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือของโครงการ Grindhouse ที่เข้าฉายในบ้านเราต่อจาก Death proof ของเฮียเควนติน

ผมตั้งใจว่าอย่างไรก็จะต้องดูหนังชุดนี้จากในโรง ไม่ใช่เพราะมันดีมากๆ หรือ ฉากยิ่งใหญ่แต่ บรรยากาศที่ผู้กำกับเจตนาสร้างให้รู้สึกเหมือนเข้าโรงหนังควบเก๋ากึ๊กแบบนี้ จะดูจากแผ่นก็คงเก็บอรรถรสได้ไม่ครบครัน

จาก โชเฟอร์ตีนผีโรคจิต มาสู่เรื่องราวของ ไวรัสที่เปลี่ยนมนุษย์ให้มีสภาพเหมือนผีดิบในหนังซอมบี้ กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งจึงต้องพยายามหาทางหนีเอาตัวรอด ไฮไลท์อยู่ที่นางเอกของเราที่มีขาข้างหนึ่งเป็นปืน

โรดริเกวซ ใส่ความบ้าให้กับหนังตัวเองและเนรมิต Planet Terror ให้เป็นหนังเก่าเกรดบีได้อย่างเหมือนจริง นอกจากจะเล่นสีเล่นงานสร้างให้เก่าแล้ว ก็ยังมีเทคนิคลูกเล่นกวนๆมิใช่น้อย เช่น ฉากเลิฟซีนที่กำลังถึงพริกถึงขิงก็แกล้งทำฟิล์มไหม้ แล้วหนังก็ตัดเข้าสู่ช่วงเวลาถัดไปทิ้งให้คนดูที่กำลังเคลิ้มต้องค้างเติ่ง หรือ การกำหนดสถานการณ์แสบๆคันๆให้กับตัวละครเช่น คุณแม่เลสเบี้ยนสุดเซ็กซี่ต้องเยินเต็มที่ในสภาพฟันบิ่น มือเป็นอัมพาต แต่ก็ยังขับรถโดยใช้ปากและแขน

มีตัวละครบางตัวที่เดินเล่นไปมาในหนังทั้งสองเรื่องนี้ เช่น หมอ , นายอำเภอ หรือ สามสาวเพื่อนซี้ ซึ่งทำให้เราพอจะเชื่อมโยง Planet Terror กับ Death proof เข้ามาอยู่ในโลกใบเดียวกันได้ และ ยิ่งทำให้รู้สึกเสียดายว่า ถ้าได้ดูสองเรื่องต่อกันเป็น หนังควบเหมือนเจตนาดั้งเดิมของสองผู้กำกับคงจะน่าสนใจมิใช่น้อย


ถ้าให้เทียบ ความชอบ ของ Grindhouse ระหว่าง Planet Terror กับ Death proof ผมออกจะชอบ โชเฟอร์ตีนผี มากกว่า เพราะ ถึงครึ่งเรื่องแรกจะน่าเบื่อ แต่ เควนติน เป็นผู้กำกับที่เก่งในการเล่าเรื่องและกล้าจะแหกสูตรสำเร็จในหนังทั่วไป ไม่ใช่แค่ในแง่รายละเอียด แต่กล้าที่จะจัดระเบียบโครงสร้างการเล่าเรื่องต่างจากสูตรสำเร็จมาตรฐานทั่วๆไป กล้าทดลองอะไรใหม่ๆ อย่างที่แฟนๆเห็นมาตลอดไม่ว่าจะเป็น สไตล์เล่าเรื่องสลับไปมาแบบ Pulp fiction หรือ การแบ่งภาคแถมผสมแอนิเมชั่นเล่าเรื่องสลับสีกับขาวดำใน Kill bill

Death proof ก็เช่นกัน ครึ่งแรกของหนังที่เต็มไปด้วยบทสนทนาและการไล่บี้ผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องเล่นที่ถูกกระทำจนผู้ชมบางคนที่ดูแค่ครึ่งเดียวอาจขุ่นมัว แต่ถ้าได้ดูครึ่งหลังต่อไปอารมณ์คนดูจะกลับพลิกผันและมันส์สุดๆในช่วงไคลแมกซ์

ซึ่งต่างจาก Planet Terror ที่ โรดริเกวซ อัดความมันส์ตั้งแต่ภายในสิบนาทีแรก และ มีมอบให้เป็นระยะๆ ชนิดดูสนุกได้เรื่อยๆ แต่พอดูจบแล้วก็จบกัน อารมณ์ของหนังไม่ได้มีจุดพีคหรือพาคนดูไปสู่ไคลแมกซ์ในตอนท้ายได้มากพอ เมื่อเทียบกับงานที่ใส่ความบ้าของเขาแล้ว ผมชอบงานอย่าง From Dusk Till Dawn หรือ Sin city ของโรดริเกวซ มากกว่า




กวน 2 The Simpsons Movie



ครอบครัวซิมป์สันไม่ใช่ ครอบครัวที่กระทรวงวัฒนธรรมจะชื่นชม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณพ่อของบ้านอย่าง โฮเมอร์ ยิ่งห่างไกลกับการจะได้รางวัลคุณพ่อตัวอย่างหลายล้านโยชน์

ซิมป์สัน ก็ไม่ใช่ การ์ตูนส่งเสริมศีลธรรมหรือเหมาะสมสำหรับเด็กๆที่ยังคิดอ่านอะไรไม่เป็น เพราะ ความรุนแรงก้าวร้าวในหนังภายใต้เสียงขำขันและลายเส้นน่ารักๆน่าเกลียดๆนี้อาจทำให้เด็กลอกเลียนแบบเพราะเข้าใจว่า ผู้ใหญ่ชอบ

แต่ถ้าตัดประเด็นนี้ทิ้งไป ซิมป์สัน เป็น แอนิเมชั่น ที่ ฮามากมาย ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ได้ดูถึงกับติดใจ คิดไปว่า มันช่างเป็นการ์ตูนที่งี่เง่าแต่สนุกเป็นบ้า แล้วก็ไปหาซื้อตุ๊กตาไอ้ตัวเหลืองจากจตุจักร มาเป็นตุ๊กตาติดรถตัวแรก ตั้งแต่ที่ยังไม่มีรถเสียด้วยซ้ำ เสียแต่ว่า ไม่ได้ติดตามอย่างต่อเนื่องเพราะสมัยก่อนที่บ้านยังไม่มีเคเบิ้ลทีวี

การเดินทางจากจอเล็กมาสู่จอใหญ่ ไม่ใช่แผนการที่เพิ่งคิดปีสองปี เพราะจำได้ว่า ซิมป์สัน มีข่าวล่วงหน้ามาหลายต่อหลายรอบว่าจะยกพลขึ้นจอใหญ่ เหมือนกับ ซีรี่ส์ดังๆอย่าง friend หรือ sex and the city ที่มีข่าวให้แฟนๆน้ำลายหกอยู่เรื่อยๆ (ล่าสุดคงต้องหมดหวังกับ friend แน่ๆแล้วเพราะ หนูราเชล ยืนยันว่าจะไม่กลับมาซีรี่ส์นี้อีก)

การจะดู ซิมป์สัน ให้สนุกจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเก็ตมุกที่หนังกัดหยอก มิเช่นนั้น เราก็จะได้แต่นั่งเอ๋อ เนื่องด้วยมุกตลกส่วนใหญ่ของซิมป์สัน จะไม่ใช่ มุกปล่อยแต่คำหยาบเหมือนหนังตลกในบางประเทศ หรือ มุกล้อเลียนหนังเพียงอย่างเดียวเหมือนหนังในตระกูล Naked gun และ Scary movie

แต่ ซิมป์สันมีมุกที่ล้อเลียนทั้งหนัง ทั้งหนังสือ ทั้งดนตรี ทั้งทีวี ทั้งสังคม ซึ่งถ้ารู้ที่มา ก็จะช่วยให้สนุกมากขึ้น นอกจากนั้น ซิมป์สันก็ยังชอบที่จะล้อเลียนตัวเอง ซึ่งถ้ารู้จักเหล่าประชากรสปริงฟิลด์กันมาก่อน ก็จะช่วยให้ขำในมุกมากขึ้นอีกเช่นกัน

ตัวอย่าง

ถ้าไม่เคยดู Titanic เราก็จะไม่เก็ตมุกของ วง Green Day (ยิ่งแล้วใหญ่ถ้าเราไม่รู้ว่า Green day เป็นวงอะไร และ เคยมีอัลบั้มชื่อ American idiot จริงๆ)

ถ้าไม่เคยดูสารคดี An Inconvenient truth เราก็จะไม่เก็ตมุกล้อเลียนตอนที่ ลิซ่า บรรยายเรื่องโลกร้อน

ถ้าไม่เคยอ่าน Tuesday with morrie เราก็จะไม่เก็ตมุกล้อเลียนที่ตัวละครชี้หน้าแล้วพูดถึง 5 people you meet in hell (ซึ่งชื่อหนังสือจริงๆคือ 5 people you meet in heaven โดยคนเขียน Tuesday with morrie )

ฯลฯ

ยังมีมุกอีกมากมายที่หนังอัดกันมาประเดประดังมอบให้คนดู ชนิดที่เรียกว่ายิ่งรู้ที่มาของการล้อเลียนมาก ยิ่งขำมาก ยิ่งถ้าชอบ ซิมป์สัน ก็ยิ่งฮากันได้เป็นบ้าเป็นหลัง แต่ถ้าไม่เคยดูไม่เก็ตมุกเหล่านั้น ก็จะต้องนึกบ่นในใจว่า นี่มันการ์ตูนอะไรงี่เง่าชะมัดมีฉากพ่อบีบคอลูก และ ก็ท้าให้ลูกแก้ผ้าเล่นสเก็ตเนี่ยนะ

จะว่าไปแล้ว เวอร์ชั่นจอใหญ่ก็ไม่ได้มีอะไรเด่นมากไปกว่าตอนดูซีรี่ส์ เหมือนกับที่ โฮเมอร์ หลอกด่าคนดูตั้งแต่ฉากเปิดเรื่อง ส่วนตัวแล้วออกจะผิดหวังเล็กๆเสียด้วยซ้ำ เพราะจริงที่หนังให้ได้ครบแล้วในสิ่งที่ต้องการ แต่เพียงหวังไว้ว่า น่าจะมีเรื่องราวที่มีอะไรมากไปกว่าเหมือนกับการนั่งดูซีรี่ส์ดีๆซักตอนหนึ่ง

อย่างไรก็ดี ถ้าเป็นแฟนของตระกูลตัวเหลืองแล้ว การเสียเงินเข้าไปนั่งดูพวกเขาตัวใหญ่ยักษ์พร้อมมุกในสไตล์ซิมป์สัน มันก็คุ้มแล้วสำหรับการได้เข้ามานั่งดู ฝันที่รอคอยได้เป็นจริงเสียที

ขอฝาก"หนังสือรัก" พ็อกเก็ตบุ้คที่ไม่ใช่ หนังสือวิจารณ์หนัง แต่เป็นการหยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม

(นอกจากตามร้านทั่วไป สนพ.ฝากแจ้งว่า มีลด15% ถึงสิ้นเดือนกค.ที่ ดอกหญ้าสาขา อนุสาวรีย์, เมเจอร์สุขุมวิท, พันธ์ทิพย์ กทม., เมเจอร์เชียงใหม่, แฟชันไอแลนด์, เมเจอร์รังสิต, เมเจอร์ปิ่นเกล้า, เมเจอร์รัชโยธิน)

เพื่อนๆที่หาซื้อตามร้านไม่ได้ เข้าไปสั่งได้จากเว็บของสนพ.เลยจ้าที่ //www.bynatureonline.com/store/bookstore.php

ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง