อานิสงส์จากคอมพิวเตอร์เสีย

คอมพิวเตอร์เรามันตกรุ่นไปแล้ว อาการมันเลยร่อแร่เต็มที หลังจากวันก่อนลง Windows 7 แล้ว มันก็ยังมีอาการแปลกๆ อยู่ (และเราไม่ชอบมันเอาเสียเลย) เจ้าหน้าที่คอมฯ เลยบอกว่าวันหลังจะเอาไปอัพเกรด ไม่ทันไร วันนี้กำลังแชทอย่างเมามันงานการไม่ทำ “หรั่ง” เจ้าหน้าที่คอมฯ เจ้าประจำคณะเดินเข้ามา

“อาจารย์พร้อมยัง?” พร้อมอะไรวะ??? เรางง “ผมว่างแล้ว จะมาอัพเกรดให้” โห นี่เธอทำตามคำมั่นสัญญาขนาดนั้นเลยเหรอ (เรานึกในใจ) ไม่มีการนัดกันล่วงหน้าเลยเหรอ ดีแค่ไหนที่เรารู้ตัวล่วงหน้าหนึ่งนาที เลยรีบปิดโปรแกรมทั้งหมด แล้วปล่อยให้หรั่งยกไปจัดการ

ดีว่าวันนี้เอาไอแพดมา เลยได้แชทต่อ แต่เวียนหัวกับไอแพดมาก ใช้ไม่ค่อยถูก เราว่ามันประมวลผลค่อนข้างช้านะ ไม่สนุกเท่ากับเล่นจากพีซี โหลดเกมบีบสิวมาก็เล่นไม่เป็น เล่นแล้วเผื่อจะเลิกบีบสิวตัวเองได้บ้าง 555

เล่นจนลืมไปว่าต้องทำงาน จะประสานงานอะไรก็ไม่ได้เพราะดันลืมมือถือไว้ที่บ้านอีก ตอนเที่ยงกลับไปเอา ถึงได้ทำงานนิดหน่อย น่าเสียดายที่คำตอบที่ได้รับวันนี้คือการปฏิเสธ ต้องเริ่มติดต่อคนใหม่อีกแล้ว เหนื่อยใจจัง

ตกบ่าย หรั่งยกคอมมาให้ ไวดีจริงๆ เราบอกหรั่งว่า “พี่ไม่ชอบ Windows 7 เลยอ่ะ พี่ขอ XP ได้มั้ย” หรั่งไม่ตอบ แต่มองหางตา อิอิอิ Windows 7 ก็ได้! เราบอกว่า “ช่วยติดตั้งเครื่องพริ้นเตอร์ให้ด้วยนะ” (อันเดิมมันติดตั้งไม่ได้หาไม่เจอ) ปรากฏว่าผ่านไปสองชั่วโมง หรั่งก็นั่งหา driver แล้วพยายามติดตั้งให้ แต่ไม่สามารถ เพราะเมื่อคอมอัพเกรดแล้ว มันทันสมัยเกินกว่าจะใช้พริ้นเตอร์ชราภาพ Canon PIXMA IP1600 มันเลยมองกันไม่เห็น แต่หรั่งไม่ลดละเลิก ยังคงหาต่อไป เพราะต้องการเอาชนะ

ส่วนเราเหรอ...ทำงานไม่ได้เพราะไม่มีคอมพิวเตอร์ ต้องไปนั่งออกข้อสอบให้เด็กสอบอาทิตย์หน้าแทน ออกไปออกมาโคตรยากเลย เราเองก็ยังทำไม่ได้ 555 ออกเสร็จแล้วก็นั่งแชทต่อ คุยกับเพื่อนเก่าๆ สมัยมัธยม รื้อฟื้นวีรกรรมความชั่วสมัยวัฮอร์โมน วัยว้าวุ่น เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เรานั่งหัวเราะจนตีนกาจะขึ้นอยู่แล้ว ขำตัวเอง นั่งหัวเราะจนเพื่อนร่วมงานงง!! เราหยุดขำไม่ได้ ถึงกับไปนอนกลิ้งบนโซฟา ขำก๊ากๆ

เพื่อนถามว่า “เจ้าเป็นอะไรของเจ้า? จะหัวเราะหรือจะร้องไห้กันแน่” มันอธิบายไม่ได้หรอกว่าทำไมถึงขำขนาดนี้ หรั่งเองก็ชะโงกหน้ามาดูคิดว่าเราเป็นบ้าไปแล้วล่ะมั้ง

เล่นไอแพดจนเวียนหัว จะอ้วกแตก เลยไปเอนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนเล่นบนโซฟาหน้าประตูห้อง สักพักมีคนแขกเข้ามา ยกมือไหว้เรา เรายิ้มทักทาย แต่ไม่ได้ลุกมาต้อนรับเพราะคิดว่ามาหาเพื่อนอีกคน พอเขาบอกว่า “มาหาอาจารย์ครับ” อ้าว ตายแล้วชั้น! จะนอนอยู่แล้วเนี่ย ลุกแทบไม่ทัน

เขามาคุยธุระด้วย แล้วจบด้วยข้อเสนอดีๆ ที่น่าสนใจมาก (ไม่ใช่มาขายประกันนะ) ที่ไม่เกี่ยวกับธุระที่มาคุยเลย ทำให้เราอยากลาออกจากความเป็นครูไปเป็นผู้ประกอบการรายย่อยอีกแล้วล่ะ นี่ถ้าทำได้จริงๆ นะถือเป็นอานิสงส์คอมพิวเตอร์เสียเลยนะนี่... เริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วสิเรา วันก่อนอยากจะเขียนหนังสืออยู่เลย วันนี้อยากทำธุรกิจอีกแล้ว

เออ...แล้วทำไมนักเขียนจะทำธุรกิจควบคู่กันไม่ได้ล่ะ อิอิอิ

Create Date : 25 กรกฎาคม 2556		5 comments
Last Update : 25 กรกฎาคม 2556 21:26:10 น.
Counter : 1323 Pageviews.
Share Tweet