สับสนตัวเอง ตรวจงานเด็กวันนี้เกิดอารมณ์ปรี๊ดขึ้นอีกแล้ว สั่งงานอย่างได้อีกอย่าง นี่เราสอนไม่รู้เรื่องหรือว่าเด็กเรียนไม่รู้เรืื่องวะ ถามตัวเองดู---สงสัยจะเป็นอย่างหลัง เพราะมันพร้อมใจกันเป็นอะไรคล้ายๆ กันไปหมด เราบอกน้องที่ทำงานว่า ว่างมั้ย ไปดูเราสอนหน่อย ถ้าไม่รู้เรื่อง เราไม่ปรับปรุงหรอก แต่เราจะได้หยุด---หยุดการทำงานแบบนี้ คุณสมบัติเราคงไม่เหมาะที่จะสอนหนังสือได้อีกต่อไป หอบอารมณ์เซ็งๆ ไปสอนอีกวิชานึงต่อ ทำตามหน้าที่ สอนเรื่องการออกแบบเบื้องต้น (เสมือนว่าตัวเองมืออาชีพ) เมื่อเด็กทำงานมาส่ง เราชอบงานชิ้นนี้ และถามเด็กเจ้าของผลงานนี้ว่า "ครูสอนรู้เรื่องมั้ย" เด็กตอบว่า "รู้เรื่องนะคะ สอนดีมากเลยค่ะ ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป" ฟังแล้วได้กำลังใจที่มีชีวิตอยู่ต่ออีก 15 นาที เออ ไม่เสียเวลาที่สอนให้เจ็บคอสักเท่าไหร่ ถ้าไม่มีใครรู้เรื่อง เราคงต้องกลั้นใจตายแน่ๆ ไม่ได้เสียใจหรอก แต่เสียเวลาที่ให้ตั้งใจทุ่มเทกับสิ่งไร้ค่ามากเกินไป ควรจะเอาเวลาไปเย็บผ้าหรือเขียนหนังสืออย่างที่ต้องการดีกว่า สับสนจริงๆ ว่าตัวเองทำงานอะไรอยู่วะ อาชีพนี้จะประสบความสำเร็จไม่ใช่อยู่ที่ตำแหน่งวิชาการที่สูงขึ้น หรือเงินเดือนที่เพิ่มขึ้น แต่อยู่ที่สอนเด็กแล้วเด็กรู้เรื่องและทำได้อย่างที่เราต้องการหรือเปล่าต่างหาก ถ้าไม่! ก็แสดงว่า พอเหอะ เรามาไกลถึงจุดที่ควรจะเลี้ยวกลับได้แล้ว Create Date : 20 ตุลาคม 2558 Last Update : 20 ตุลาคม 2558 21:21:32 น. 0 comments Counter : 2092 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก