สิ้นสุดการรอคอย เป็นเวลากว่าสี่ปีที่เราฟ้องมหาลัยเพื่อเรียกร้องเงินเดือนที่เสียไปตั้งแต่ทำงานมาสิบปี จ่ายค่าธรรมเนียมไปสองหมื่นกว่า ปีที่แล้วเริ่มมาคำตัดสินออกมาทยอยมาเรื่อยๆ กระทั่งเราหมดวาระที่ปรึกษาสภาคณาจารย์ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรอีกเลย เดือนที่แล้วศาลนัดให้ไปฟังคำสั่งศาลในส่วนของเรา แต่เรายังนอนอยู่รพ.เลยไม่ได้ไป และคิดถูกแล้วที่ไม่ดิ้นรนไป เพราะมันเป็นข่าวร้าย! สิ้นเดือนธันวาคมของขวัญปีใหม่จากศาลปกครองคือ เราแพ้ทุกข้อหา!!! โอ๊ยยยย ทำไมไม่เป็นมะเร็งตายซะวะเนี่ย ต้องมารับรู้ความพ่ายแพ้อะไรเช่นนี้ ตอนฟ้องเราเสียงดังมากเลยนะ ตอนนี้เงียบกริบ อายค่ะ 555 นอกจากเงินเดือนไม่ขึ้น 1.7 เท่าแล้ว ไอ้ที่เรียกเงินคืนเป็นล้านก็ไม่ได้สักบาท (ค่าธรรมเนียมสองหมื่นจะได้คืนมั้ย) 5555 มันจบแล้วค่ะ สิ้นสุดการรอคอยสี่ปีสูญเปล่า ไม่ได้อะไรเลย ทีแรกคิดว่าจะฟ้องอาญาต่อ แต่เมื่อเราอ่านคำสั่งไม่รับฟ้องแล้ว เราคิดว่าพอเหอะ มันชัดแล้วว่าไม่น่าจะได้ การไม่ได้อะไรเลย มันก็มีข้อดีอย่างหนึ่งคือทำให้เราตัดสินใจง่ายขึ้นว่าจะอยู่อีกไม่นาน ลาออกได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร ไม่ต้องเสียดายเงินเดือน ม.ก็ไม่ต้องจ่ายค่าโง่ให้เรา เพราะเราต่างหากที่โง่เองที่เข้ามาโดยไม่รู้อะไรเลย ศาลว่าเราควรจะฟ้องตั้งแต่ปี 53 แล้ว ตอนนั้นยังไม่รู้เลยค่ะว่าโดนโกง แถมยังไม่มีความก้าวร้าวขนาดนี้ด้วย 555 นับจากนี้ตั้งใจแล้วว่าจะเสาะหาอาชีพที่สองไว้รอเลย เงินน้อยกว่าเดิม แต่ไม่ต้องเป็นภาระทางอารมณ์ของคนอื่น สุขภาพจิตก็น่าจะดีขึ้นด้วย แม้จะมีคนรอสมน้ำหน้าก็ตาม แต่เอาเหอะ ต่อให้ออกหรือไม่ออก ก็มีคนคอยด่าอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้โควิดหมดไปเร็วๆ เศรษฐกิจดีขึ้น เราจะได้มีกำลังใจที่จะลาออกไปทำอะไรสักอย่างมากกว่าทนกับภาวะที่เป็นอยู่ ขอบคุณศาลปกครองที่ให้ความกระจ่าง และขอบคุณตัวเองที่อดทนรอ ไม่งั้นคงไม่รู้ว่าความพ่ายแพ้มันเป็นอย่างไร Create Date : 03 มกราคม 2564 Last Update : 3 มกราคม 2564 16:17:51 น. 0 comments Counter : 1220 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก