แรงใจ ไฟฝัน ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อหยิบแผ่นกระดาษเก่าๆ ที่แม่หนีบรวมกันวางไว้บนเตียง ทิ้งไว้ให้ได้อ่านเพื่อรำลึกถึงความหลัง เราค่อยๆ หยิบมาอ่านที่ละแผ่นอย่างทะนุถนอม เพราะมันเหลืองจนเกือบกรอบแล้ว อายุอานามของงานเขียนเหล่านี้ รวมยี่สิบปี ตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรี บางชิ้นเราลืมเลือนไปแล้วว่าเคยเขียนอะไรเอาไว้ บางชิ้นมองเห็นความคิดของตัวเองในสมัยนั้น ซึ่งเป็นความคิดที่ไม่ต่างจากปัจจุบันสักเท่าไหร่ ผ่านไปยี่สิบปี เรายังมีความคิดเป็นขบถมาแต่ไหนแต่ไร และไม่น่าเชื่อว่าวันหนึ่งงานเขียนนั้นจะสะท้อนอาชีพในปัจจุบันของเราเสียด้วย (วันหลังจะเอาเรื่องนี้มาเขียนเป็นหัวข้อใหม่ให้อ่านกัน) หลายชิ้นเป็นงานเขียนที่เกิดจากจินตนาการ บางชิ้นเป็นงานวิจารณ์วรรณกรรม ให้ตายสิ ทุกวันนี้เราวิจารณ์ไม่เป็นแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไปได้อย่างไร เขียนได้สองสามหน้า เขียนด้วยลายมือ ไม่มีกูเกิลให้ลอกอย่างในปัจจุบัน ต้องอ่านเอง คิดเอง เขียนเองล้วนๆ เห็นแบบนี้ก็รู้สึกทึ่งในความเพียรพยายามของตัวเองอยู่ไม่น้อย ทั้งที่เราไม่ใช่คนที่ชอบอ่านวรรณกรรมเลย แต่อะไรก็ไม่ประทับใจเท่า ประโยคสั้นๆ จากครูที่เรารักคนหนึ่งในชีวิต ชื่อ อ.ขวัญดี อัตวาวุฒิชัย ท่านเป็นครูภาษาไทยที่สอนเรา ดุเรา เอ็นดูเรา ให้โอกาสเราตลอดช่วงเวลาที่เราเรียนกับท่าน เราถูกดุว่าพูดมาก ชวนเพื่อนคุยเสมอๆ ขณะเดียวกันท่านก็มักจะชมงานของเราต่อหน้าเพื่อนๆ จนเพื่อนคิดว่าเราเป็นคนโปรด แม้จะเป็นคนโปรดแต่ก็ไม่เคยได้มีสิทธิ์พิเศษ หรือได้คะแนนดีกว่าคนอื่นแต่อย่างใด ผิดก็ว่าผิด ถูกก็ว่าถูก คะแนนน้อยคะแนนมากตามความเป็นจริง พร้อมกับคำแนะนำดีๆ ซึ่งทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ และยอมรับความผิดพลาดหรือข้อบกพร่องได้เสมอ เราไม่เคยได้ A จากท่านเลย แต่สิ่งที่เราได้ มันมากกว่านั้น ณ วันที่ท่านเขียนประโยคเหล่านี้ท้ายงานของเรา เราอ่านแล้วไม่กล้าให้เพื่อนดู เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนคนอื่นจะมีแบบนี้บ้างหรือไม่ เราได้แต่ปลื้มใจที่ความตั้งใจของเราไม่เสียเปล่า ตอนนี้ผ่านมายี่สิบปีแล้ว อ่านประโยคเหล่านี้อีกครั้ง น้ำตาเราไหลด้วยความคิดถึงครู ที่จากเราไปนานแล้ว โดยที่เราไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนท่านเลยตั้งแต่เรียนจบมา ขณะเดียวกันยังโหยหาอดีตที่เราเคย “ไบรท์” มาก่อนด้วย น่าเสียดายที่ความไบรท์ของเรา มันกำลังมอดลงๆ จนแทบสิ้นจินตนาการเสียแล้ว ประโยคเหล่านี้ทำให้เราบอกตัวเองได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า เราตัดสินใจไม่ผิดและไม่เคยนึกเสียใจที่เลือกเรียน “เอกภาษาไทย” ที่ใครๆ ก็สงสัยว่าเราเรียนไปทำไม คำตอบที่มันไร้เหตุผลคือ “รัก” คำเดียว ไม่น่าเชื่อเลยว่ายี่สิบปีผ่านไป งานเขียนเก่าๆ พวกนี้มันจะกลับมาอยู่ในมือเราอีก และมันกำลังจะเป็น “แรงใจ ไฟฝัน” จุดให้เราฮึดทำงานเขียนอีกสักหน และถ้าเรายังไม่ตาย งานเขียนในวันนี้ เราคงจะได้กลับมาอ่านมันอีกทีในยี่สิบปีข้างหน้า โดยไม่ว่ามันจะอยู่ในรูปแบบใดก็ตาม Create Date : 21 กรกฎาคม 2556 Last Update : 21 กรกฎาคม 2556 20:42:04 น. 0 comments Counter : 2092 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก