ตัดสินหนัง วันนี้มีโอกาสเป็นตัวแทนจากมหาวิทยาลัย (ก็ว่าได้ เพราะเขาเชิญไปคนเดียวเลย) ไปตัดสินหนังสั้นของนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปฉายในเทศกาลภาพยนตร์สั้นนานาชาติของนักศึกษา กรุงเทพฯ (จำชื่อไม่แม่นอีก) ฟังดูดีใช่มั้ยคะ ก็ดูดีนั่นแหละค่ะ อาจารย์แต่ละคนที่มา ระดับโปรเฟสชั่นเนลแล้ว (คิดว่างั้นนะ เพราะแต่ละคนสอนฟิล์มกันมาพอตัว เห็นจะมีแต่เราล่ะมั้งที่ไม่เกี่ยวกับเขาเลย) ตอนแรกที่ไปถึง ถามตัวเองพร้อมกับเพลงๆหนึ่งของพี่เบิร์ดลอยเข้ามาในหัว “ฉันมาทำอะไรที่นี่...” หึๆๆ ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองแปลกแยกกว่าคนอื่นๆ แล้วข้อมูลทั้งทางด้านภาพยนตร์ก็น้อยที่สุดด้วย แต่กล้าที่จะมาร่วมเป็นกรรมการกะเขาอีกนะ เอาวะ มาถึงนี่แล้ว (ม.กรุงเทพเป็นเจ้าภาพ) เขาเองก็เทคแคร์เราดี เพราะถือว่ามาไกลที่สุด และมาจากต่างจังหวัดเพียงแห่งเดียวด้วย เดินหน้าสถานเดียวครับพี่น้อง... หนังที่มาให้ชมวันนี้มี 21 เรื่องค่ะ เคยดูหนังมาราธอนมั้ยคะ เราเหมือนได้ดูหนังมาราธอนเลยค่ะ นั่งดูแบบสนุกและแบบทนตั้งแต่สิบโมงเช้ายันหกโมงเย็น เรียกว่า “แทบอ้วก” เลยทีเดียว ไม่เคยดูหนังยาวนานขนาดนี้มาก่อน ถ้าดูเฉยๆ ก็ไม่เท่าไหร่ แต่นี่ดูแล้วต้องคิดด้วยสิ แต่อย่างว่า เราไม่มีทฤษฎีพกติดตัวมาด้วย ก็เลยวิจารณ์และให้คะแนนตามที่เห็นที่ชอบจริงๆ บางเรื่องก็มีความเห็นตรงกับคนอื่นบ้าง บางเรื่องก็ไม่ตรงกัน แบบเราชอบ คนอื่นไม่ชอบ คนอื่นชอบ เราไม่ชอบ เราก็มองแบบคนดูหนังทั่วไปนะ ไม่ใช่มาในฐานะนักวิจารณ์ หรือคนทำหนัง หรือคนสอนทำ มีหลายเรื่องที่เราชอบ รู้สึกดูสนุก คือไม่ต้องคิดมากให้ปวดหัว บางเรื่องจริตหนังมันเยอะไปหน่อย กลัวไม่อาร์ต กลัวไม่เก๋ ก็เลยยัดความเก๋ ความเท่ ความอาร์ตลงไปซะ...จนเอียน เอ้า จริงๆนะคะ บางเรื่องมันเยอะ มันล้น จนเหมือนรู้สึกว่า “มึงจะให้กูคิดอะไรกันหนักกันหนาวะ กูไม่ได้ดูสารคดีนะเว้ย” บางเรื่องดูยาก จนถึงขั้นไม่รู้เรื่องเลย คนอื่นอาจจะตีความมากมาย แต่สำหรับเรา ไม่พยายามแล้ว ไม่รู้เรื่องก็ต้องบอกว่าไม่รู้เรื่อง อย่าให้ตีความอะไรเลย ปวดหัว หนักกว่านั้น มีอยู่เรื่องหนึ่ง ยังนึกเคืองผู้จัด เอาเรื่องนี้มาให้ดูทำไม??? มันน่าปิดซะตั้งแต่ครึ่งนาทีแรกแล้ว แถมเป็นเรื่องสุดท้ายด้วย อยากกลับบ้านจะแย่แล้วยังจะเอาหนังที่แย่มาให้ดูอีก อยากให้จบอย่างเร็ว แต่ดันมีความยาวถึง 28 นาที ดูแล้วทรมานสุดๆ ไมเกรนขึ้นเลยทันที ไม่รู้เป็นหนังแนวอะไรของคนทำ แนวทดลองมั้ง แต่อยากบอกว่าทดลองแล้วไม่เวิร์กว่ะ!! ชื่อหนังก็แย่ โปรดักชั่นก็แย่ บทก็แย่ นักแสดงก็แย่ โพสท์โปรดักชั่นก็แย่ ซับไตเติ้ลก็นรกมาก ดูโคตรไม่รู้เรื่องเลย ไม่ให้อะไรกับคนดูนอกจากคำว่าเสียเวลา เหมือนคนทำต้องการทำเอามันอย่างเดียว แต่มันของมันคนเดียว ไม่เกี่ยวกับใคร เราอยากวิจารณ์แรงๆ เหลือเกิน อยากจะเขียนว่าถ้าเป็นไปได้อย่าเอาฉายให้ใครดูอีก เพราะคนดูอาจจะเกลียดคนทำไปเลยก็เป็นได้ มีช่องให้คะแนน 1-10 ทีแรกขีดช่อง 2 แต่คิดอีกทีขีดฆ่าออก ให้ 1 ดีกว่า ถ้ามี 0 ก็ให้ 0 ค่ะ หลังจากหนังจบ อาจารย์ที่รู้จักคนทำเรื่องนี้รีบออกตัวว่านศ.ที่ทำเขาแปลกๆ มีบุคลิกพิเศษ ชอบต่อต้านกฎ ชอบคิดอะไรนอกกรอบ มีของเยอะ มีเจ้ยเป็นต้นแบบ เล่นเอาเราไม่กล้าเขียนเลย เพราะอาจารย์คนอื่นก็พลอยเออออห่อหมกไปด้วย เอ๊ะ...นี่ชั้นใจแคบไปเหรอ??? แต่ไม่ชอบนี่หว่า ยังไงก็ให้ 1 เท่านั้นแหละ ไม่รู้สิ ความรู้สึกของเรา...หนังต้องทำให้คนดู ไม่ใช่ทำให้คนด่า หรือทำมาด่าคนอื่น (ซึ่งหนังเรื่องนี้ทำเพื่อด่าและแดกดันครูสอนทำหนังของตัวเอง) แล้วถ้าทำแล้วคนไม่อยากดู อยากปิด หรืออยากลุกหนี หรืออยาก fw ไปให้จบๆ อย่างนี้จะให้เรียกว่าหนังได้อีกหรือ??? สำหรับเราแล้ว มันคือภาพเคลื่อนไหวที่ไร้คุณค่าไม่ควรเสียเวลาดู จะอาร์ตขนาดไหน ถ้าผู้กำกับติสต์แดกเกินไป ก็ไม่อยากดูแล้วล่ะค่ะ ทีแรกคิดว่าสงสัยคงเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบเรื่องนี้เอาเสียเลย แต่ไปๆมาๆ อาจารย์อีกคน คุยๆกัน เขาก็ยกตัวอย่างขึ้นมา ว่าหนังเรื่องที่ดูแล้วอยากรีบปิดที่สุดก็คือเรื่องสุดท้ายนี่แหละ อ้อ แสดงว่าเรายังปกตินะ เหอๆๆ สิ่งที่ได้มากกว่าการดูหนังวันนี้ก็คือความสัมพันธ์ส่วนตัวเพิ่มขึ้นระหว่างอาจารย์ม.ต่างๆ ทำให้เห็นมุมมอง ความคิด และคำแนะนำมากมายติดไม้ติดมือกลับไปอย่างไม่เสียเที่ยวค่ะ Create Date : 08 มิถุนายน 2553 Last Update : 2 กันยายน 2555 14:57:26 น. 0 comments Counter : 1264 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก