หนีไม่พ้น และแล้วเราก็ต้องกลับมาสู่โลกของความจริง หลังจากไปสู่โลกของความลวงอยู่สิบวัน กลับมาทำงานไม่เป็นแล้วค่ะ ง่อยไปชั่วขณะ จำพาสเวิร์ดเข้าอินเทอร์เน็ตก็ไม่ได้ กว่าจะเริ่มต้นทำงานได้ ก็บ่ายเข้าไปแล้ว งานแรกที่ต้องสะสางก็คือมคอ. งานน่าเบื่อแห่งชาติ จนต้องตั้งกระทู้ไว้ระบายความในใจไว้ //www.pantip.com/cafe/library/topic/K11960634/K11960634.html หาเพื่อนร่วมชะตากรรมหรือคนที่เข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องทำ อย่างไรเสียก็ทำใจที่จะลงมือทำไม่ได้อยู่ดี เปิดมาน้ำตาจะไหล นี่เราต้องทรมานขนาดนี้เชียวหรือ หันไปเขียนโครงการแทน ทำเสร็จ ก็ต้องกลับมาเปิดงานน่าเบื่อแห่งชาติอีกรอบ ทำไป บ่นไป ด่าคนต้นคิดไป อยากมีโอกาสคุยด้วยจัง ว่างมากใช่มั้ยถึงคิดอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้ออกมาได้ ทำได้แค่วิชาเดียวก็เลิก เพราะไม่มีความสุขที่ต้องทำ อยากลาตาย อยากร้องไห้ดังๆ แต่ทำไม่ได้ เพราะอยู่ที่ทำงาน อึดอัดมากๆ หนีไม่พ้นจริงๆ แค่เขียนบล๊อกก็น้ำตาคลอแล้ว สงสารตัวเองชะมัด มีใครจะเข้าใจชะตากรรมของคนเป็นครูบ้างมั้ยน้อ? Create Date : 17 เมษายน 2555 Last Update : 17 เมษายน 2555 16:11:35 น. 0 comments Counter : 1459 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก