เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร วันนี้มีเด็กปีหนึ่งคนนึงมาปรึกษาเรื่องลาออกในฐานะที่เราเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา เราถามว่าจะลาออกทำไม คำตอบคือ จะกลับไปช่วยแม่ทำงาน ย้ายที่เรียนใหม่ไปอยู่ใกล้บ้าน แล้วมีปัญหาเรื่องเงินด้วย เงินกยศ. ออกช้า ซึ่งเราก็ไม่ได้รั้งไว้ เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจและตัดสินใจมาดีแล้วว่าจะลาออกแน่ๆ คุยไปคุยมา ไม่รู้ไปไงมาไง เด็กพูดถึงแม่ ตาเริ่มแดง เราหันไปหยิบทิชชู่ส่งให้ทันที เธอเล่าว่า เดิมทีไม่ได้อยากมาเรียนที่นี่ แต่เพราะตอนนั้นมีปัญหาทางบ้าน แม่เป็นโรคประสาท เครียดจากการเป็นหนี้เยอะ เลยโมโหไปลงที่ตัวเธอ ตีเธอหนัก แล้วก็หยิบมีดมาเกือบจะเฉือดคออีก ฟังแล้วน่ากลัว เด็กน้ำตาไหลเมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ เธอบอกว่าเธอกลัวมากจนต้องหนีออกจากบ้าน นี่มันละครหรือเรื่องจริงกันนะ? เธอยังเล่าต่ออีกว่า เธอต้องขยัน เข้มแข็งไว้ คิดได้เองตั้งแต่เล็กๆ เพราะพ่อเสียไปตั้งแต่ยังไม่สองขวบ หาเงินได้ตอนป.1 เราถามว่า "หายังไง" เธอบอกว่า "เร่ขายขนมตามร้านอาหาร" เธอขายจนคนรู้จักทั่วขอนแก่น จึงต้องทำตัวดีๆ เพราะไม่อยากให้ใครนินทา วันหยุดไม่เคยออกไปไหน ไม่เที่ยวแม้แต่ห้าง กลัวคนเอาไปพูดให้เสียหาย เด็กวัยนี้ ในสภาวะครอบครัวแบบนี้ แต่คิดได้ขนาดนี้เราก็ชื่นชม เสียดายเด็กๆ ดี ไม่สามารถเรียนกับเราได้แล้ว ดีแค่ไหนที่เรามีภูมิต้านทานน้ำตามาพักใหญ่ จึงระงับยับยั้งต่อมน้ำตาไว้ได้ ไม่งั้นป่านนี้คงได้ช่วยกันซับน้ำตาแล้วล่ะ อยากจะกอดให้กำลังใจเสียจริงๆ แต่กลัวเด็กจะหาว่าเราเป็นโรคจิต ได้แต่อวยพรให้โชคดี ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรก็ยังมาปรึกษาได้อยู่---"ครูยินดีนะ" Create Date : 19 มีนาคม 2558 Last Update : 19 มีนาคม 2558 21:09:34 น. 0 comments Counter : 1543 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก