BlogGang.com : : Alex on the rock : แล้วมันก็ผ่านพ้นไป...

แล้วมันก็ผ่านพ้นไป...

เมื่อสองวันก่อนเกิดวิกฤตชีวิตเล็กน้อยที่เกี่ยวเนื่องจากการโพสต์บนกระดานเฟซบุคเรื่องข้อสอบปลายภาคที่เราตรวจแล้วเพลีย จากบรรยากาศที่เฮฮากลับกลายเป็นบรรยากาศอึมครึมทันที เมื่อเด็กคนหนึ่งเข้ามา “ด่า” ว่าเราออกข้อสอบไม่ได้เรื่อง เราอึ้งแดกไปเลย เออนะ เด็กสมัยนี้ด่าครูออกสื่อสาธารณะกันแล้ว เยี่ยม!

จากนั้นก็เกิดวิวาทะกันขึ้น ระหว่างเด็กที่เกลียดเรากับเด็กที่ปกป้องเรา รวมทั้งคนนอกเข้ามาสมทบด้วยเรียกว่าเฟซบุคแทบแตก แต่เราไม่ได้อ่านสักข้อความ เนตที่บ้านเราเล่นเฟซบุคไม่ได้ โชคดีแล้วที่ไม่ได้อ่าน เพราะไม่งั้นคงจิตตกไปมากกว่านี้ เพื่อนขอร้องให้ลบโพสต์ เราก็ลบเพื่อให้เรื่องมันจบ

เป็นเรื่องที่นานๆ จะเกิดทีจากการสื่อสารผ่านตัวอักษรขในโลกไซเบอร์ ชีวิตไม่ได้มีสีสันแบบนี้มานานแล้ว มันทำให้เรานึกถึงเรื่องที่คล้ายๆ กันก่อนหน้า ซึ่งบัดซบกว่านี้เยอะ แต่ก็รับมือมาแล้ว เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องเบาๆ จึงผ่านพ้นไปได้ไม่ยากนัก

เราไม่โกรธหรืออคติกับเด็กที่ด่าเรา เพราะก่อนหน้านี้ก็พยามยามเข้าใจวิธีคิดและเรียนรู้อุปนิสัยของเขาอยู่แล้ว โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่ได้ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น หรือมีความสุขเพิ่มขึ้น จะไปโกรธเด็กคราวลูกเพื่ออะไร เปลืองพื้นที่สมองเปล่าๆ

แต่เหตุการณ์นี้มันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองเบื่ออาชีพครูมากขึ้น ใจออก(เพิ่งเคยได้ยินคำนี้ขอเอามาใช้หน่อย)มานานแล้ว พอเจอแบบนี้ยิ่งหน่ายเข้าไปใหญ่ นึกแช่งตัวเองให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วยซ้ำ เพราะอยากถูกไล่ออกมาก (โรคจิตมั้ยเนี่ยเรา?) ถ้าต้องถูกไล่ออกจริงๆ ก็ไม่แคร์ด้วยนะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง จะได้มีข้ออ้างในการกลับไปอยู่บ้านเสียที นั่นล่ะคือสิ่งที่รอคอย เพิ่งคุยกับเพื่อนอยู่ว่ามีสองทางที่จะหลุดพ้นจากอาชีพนี้ได้อย่างไม่มีคำถาม หนึ่งแต่งงาน สองถูกไล่ออก สำหรับเราแล้วอย่างหลังน่าจะเกิดขึ้นง่ายกว่า