ถนนคนเดิน...โชคดีน้าน้องซึง
ถนนคนเดิน
ที่คนจะเดินไม่ได้แล้ว
เพราะคนเยอะมากๆ
ได้แต่เบียดๆละลอยตัวตามคนอื่นๆไป
ร้อนโคตร
สาวหนุ่มที่เพิ่งเป็นแฟนกันใหม่ๆ
โดยเฉพาะสาวๆ กรุณาอย่าชวนหนุ่มไปเดินเล้ย
เพราะเดินได้ไม่เกินยี่สิบนาที
คุณน้องก็จะเป็นกังวลกะหน้าที่อุตส่าห์โบ๊ะมาเพื่อหนุ่ม
โอ้ย เหงื่อออกจมูก หน้ามัน ครีมลอก แป้งหลุด
หรือหนูไม่กลัวหนุ่มจะหนีหายเมื่อเห็นร่างที่แท้จริงก็ตามใจ
เอิ้สสสส
แต่คนสวยก็ใช่น้อยนะนี่
ประเภทหน้ามันยังไงก็ยังสวยอยู่
สวยมาแต่ธรรมชาติก็เดินกันให้ขวักไขว่
พวกหน้าตาจิ๊กกุ่งแมงเวาอย่างเราก็...
จงก้มหน้าก้มตาเลือกของต่อไป
(*แปล จิ๊กกุ่ง...แมลงหน้าตาคล้ายๆจิ้งหรีดแต่ตัวใหญ่กว่า กินได้
แมงเวา...หน้าตาเหมือนแมงป่องเด๊ะ แต่แม่บอกว่าแมงป่องจะตัวเล็ก แมงเวาจะตัวใหญ่)
วันนี้หนูอยากได้รองเท้าเท่ห์ๆ กะกระโปรงยาวสีเจ็บๆซักตัวสองตัว
ไม่สีส้มก็สีเขียว หรือไม่ก็ชมพู(ต้องวงเล็บว่า..."สด" ค่ะ)
แต่อันเนื่องมาจากคนเยอะโคตร ร้านที่เราสนใจก็ชอบมีคนมุง
ร้อนก็ร้อน...ตูไม่มุงไปด้วยหรอกฟร้อย...
ไม่ซื้อก็ได้
สุดท้ายก็ได้ตัวนี้มาแทน
เหมือนจะดูสั้น...แต่ยาวนะฮะ
เด็กข้างบ้านสูงประมาณร้อยหกห้าใส่จะยาวถึงตาตุ่มแน่ะค่ะ
ซื้อมาละไม่รู้จะเอาไปใส่กะเสื้ออะไร
คงต้องหาไปเรื่อยๆ...ต่อไป
เหอๆ
เพื่อนผองน้องพี่มีไอเดียช่วยแมทช์ก็แปะไว้ได้นะคะ
จะขอบคุณมากเลยค่ะ
เดินวนไปมาเจอไปเจอของที่อยากได้เข้าอีกอย่างนึง
"ซึง" ค่ะ
หน้าตาเป็นงี้ค่ะ เผื่อจะไม่รู้จักกัน
น้องชายเพิ่งไปเรียนมาได้ไม่กี่เดือน พลิ้วเชียว
ไอ้เรามีโอกาสเรียนเมื่อสามสี่ปีที่แล้ว
เรียนได้นิดหน่อยละก็ทิ้ง
ด้วยความไร้พรสวรรค์ทางการดนตรีอย่างแรง
รู้ด้วยญาณว่า "ไปไม่รอดแน่ตู" เลยหาข้ออ้างว่าไม่ว่าง เลิกไปซะงั้น
แต่เห็นน้องมันเล่น....ก็อยากเล่นบ้าง
แย่งซึงน้องเล่นไปวันๆ พ่อก็เลยบอกว่าจะซื้อให้อีกอันนึง
เราก็คิดๆอยู่ว่าจะหอบไปเล่นเล่นเล่นแก้เซ็งที่จีนด้วย
วันนี้ไปเจอซึงตัวสุดท้ายของลุงคนหนึ่ง เลยซื้อของแกมาในราคาหกร้อย
ซื้อมาแบบเอ๋อๆ ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ซื้อมาแล้ว
เคยมั้ยคะเวลาซื้อของมาแล้วเกิดอาการลังเล
เอ๊...ตูซื้อมาละตูจะได้เล่นมั้ยว้า
เอ๊...ซึงตัวนี้จะดีมั้ยว้า
เอ๊...พ่อตูจะด่ามั้ยว้า
ขณะคิดเพลินๆ ก็มีชายนายหนึ่งถาม
ชายท่านนั้น- "เอ่อ...โทดครับ ซื้อที่ไหนมาเหรอครับ"
ข้าพเจ้า- "ซื้อมาจากทางนู้นอ่ะค่ะ แต่ลุงแกบอกว่าตัวสุดท้ายละค่ะ"
ชายท่านนั้น- "โอ่...เหรอครับ ซื้อมาเท่าไหร่ครับเนี่ย"
ข้าพเจ้า- "หกร้อยค่ะ"
ชายนั้นท่านนั้นทำท่า โอ้..โอ้ อยู่ประมาณสองวิ ทำเอาข้าพเจ้าเสียเซ้ลฟ์อย่างแรง
ตูซื้อมาแพงหรือฟระนี่ แต่พอถามเค้า เค้าก็ตอบมาว่าไม่แพงหรอก แต่เค้าอยากได้อ่ะ
ข้าพเจ้าจึงปลอบเค้าไป ว่าอาทิตย์หน้าลุงแกก็เอามาใหม่
แต่กลายเป็นว่าชายท่านนั้นเป็นชาวกรุง จะกลับกรุงคืนนี้ละมัง
คงไม่ได้มาอีกแล้ว
ข้าพเจ้าคิดประมาณห้าวิแล้วก็..."อยากได้ตัวนี้มั้ยคะ"
ชายชาวกรุง(และเพื่อน)ทั้งสองทำหน้าตกใจอย่างแรง ถามว่าจริงเหรอตั้งหลายรอบแน่ะ
เราก็ย้ำ ก็แบบว่า ถ้าอยากได้...ก็เอาไปดิ่ อาทิตย์หน้าเรามาซื้อใหม่ก็ได้
สุดท้าย...น้องซึงก็ไปอยู่ในมือของชายหนุ่ม(มาทราบภายหลังว่าเป็น)นักดนตรีชาวกรุง
ไปดีนะน้องซึง
จริงๆตอนยื่นให้เค้าไปคุณพี่ก็เสียดายน้องซึงอยู่เหมือนกัน
แต่เห็นหน้าชายคนที่อยากได้แล้วพี่ก็รู้สึกดีอ่ะ
ดูเค้าอยากได้น้องจริงๆ
คุณพี่รู้สึกเหมือนกะได้ทำบุญแน่ะค่ะ
ละก็รู้สึกว่าได้เผยแพร่วัฒนธรรม
โอ้...ว่าไปนั่น
ทำตัวดีๆนะน้องซึง
คุณพี่จะคิดถึงบ่อยๆนะคะ
(แต่ตอนนี้ก็หลายปีแล้วที่เอาวางไว้ในตู้โชว์ที่บ้านแทน 
พร้อมกับกำลังบ้าจี้ ไปหาเอ้อร์หูตุนหวงราคาสี่พันกว่าบาทมาหัดสีให้ตัวเองฟัง เอิ๊ก)
---กระโปรงน่ารักค่ะ อยากเห็นนางแบบที่ใส่ด้วย อิอิ---
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
น่ารักจังเลยค่ะ..