นับวันเปลี่ยนเลขหลักแรก...ฝนตก...จิตตก...การใส่ถุงเท้า
แหงะ....
ฝนตกอีกแล้ว
ก็ดีที่ไม่ร้อน
แต่รู้สึกแย่พิลึกๆ
อารมณ์ประมาณไหนไม่รู้
หันไปทางไหนก็มองไม่ค่อยเห็นเรื่องดีๆ
หรือเป็นเพราะ...ใกล้วันเปลี่ยนเลขหลักแรก
เคยคิดทฤษฎีเล่นๆว่า
ชีวิตคล้ายๆกราฟ มีขึ้น มีลง
ถ้าขึ้นสูงมาก ก็อาจจะลงต่ำมาก
ถ้าลงต่ำมาก มันก็ต้องมีเวลา ที่กราฟจะเด้งขึ้นมาเหมือนกัน
เลยพยายามคิดว่า
ที่ตอนนี้เหมือนกราฟจะตก...ก็ตกเพื่อที่จะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง
เพื่อทศวรรษใหม่อันสดใสของชีวิต
ซ้า.....ธุ
ช่วงนี้แปลกประหลาดจริงๆแหละค่ะ
รู้สึกกลวงๆ เมื่อเช้าก็เดินไป เดินมา
ไม่รู้ว่าอยากจะทำอะไรดี
(ประสาท....)
เดินเข้าห้องน้ำ ไปล้างมือ หยิบถุงเท้าออกจากกระเป๋ากางเกง
นั่งลงบนฝาชักโครก แล้วก้มลงใส่ถุงเท้า
อยู่ดีๆก็ก็คิดถึงป๊ะป๋าขึ้นมาหนึ่งแว้บ.....
ตอนอนุบาล พอแต่งตัวเสร็จป๊ะป๋าจะอุ้มมานั่งที่ชักโครก
เราก็จะทำเป็นหลับซบป๊ะป๋า
แม่ก็จะเดินมาจับตัวเราไว้
แล้วป๊ะป๋าก็จะใส่ถุงเท้าให้
ค่อยๆใส่ทีละข้าง แล้วก็ใส่รองเท้านักเรียนให้ด้วย
เวลาผ่านไปเร็วจัง ผ่านมานานขนาดนั้นเชียวเหรอ
เราเคยตัวเล็กขนาดนั้นด้วยเหรอเนี่ย
ฮู่....
คิดถึงป๊ะป๋า
เวลาบ้า....
ชักจะผ่านไปรวดเร็วเกินไปแล้ววววววว