เฮ้อ-----อะไรกันนักกันหนาน้อ---ชีวิต
รู้สึกผิดเล็กน้อย
ที่เห็นว่าแต่ละวันยังมีคนมาเยี่ยมเราอยู่
แต่ไม่ได้อ่านอะไรใหม่ๆเลย
ดองไว้จนบล๊อกเริ่มส่งกลิ่น
ก็แหม
แอบไม่ค่อยมีเวลา
พอดีว่าเค้าย้ายบ้านล่ะ
ย้ายจากหอของมหาลัยมาอยู่อพาร์ทเม้นข้างนอก
ซึ่งถูกกว่า
และไม่ต้องแชร์ห้องกะใคร
(ถึงต้องแชร์บ้านกะเมทครึ่งนึงก็เหอะ)
กว่าจะหาบ้านได้ที่ถูกใจ
ใช่จะง่ายๆ
ได้บ้านแล้วก็ต้องซื้อของเข้าบ้าน
เงินร่วงพรูออกจากกระเป๋า
ต้องบริหารเงินเองแล้วรู้เลยว่า
พ่อแม่เราเนี่ย
ต้องจ่ายเงินเยอะขนาดไหน
แล้วการเก็บกวาดบ้านเนี่ย มันเหนื่อยขนาดไหน
พลัสๆๆๆๆๆ
เข้าใจความรู้สึกแม่ที่ชอบบ่นเราเรื่องของรก
ไม่เก็บไม่กวาด
เพราะพอมาเจอคนซก-กว่า
เหอะ เหอะ เหอะ
จะบ่บเหมือนแม่ก็ไม่กล้า
เพราะเราเองน้อ ก็ไม่ใช่แม่เค้า
ละถึงเป็นแม่เค้าบ่น ก็ไม่รู้ว่ามันจะดีขึ้นรึเปล่า
ทำไงดีฟระ
เฮ้อ
อยู่กะคนอื่นก็ลำบาก
อยู่คนเดียวก็เหงา
หึหึ
คิดไปมาก็วนกลับมาที่เดิม
ว่าคิดถึงแม่และอยากกลับบ้าน
เบื่อตัวเองแล้วเหมือนกัน
คิดอยู่ได้แค่นี้
ละดันเลือกจะมาเอง....
กรรมเวรอ่ะ
อะไรกันนักกันหนาน้อ
ปล......ละจะแวะไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ
ยังไงอย่าท้อถอย สู้ต่อไป ทาเคชิ