พอคิดจะอัพบล๊อกครบรอบสองปีทีไร
ก็คิดถึงเพลงที่กำลังเปิดในบล๊อกทุกที
น่าดีใจที่เผอิญมีอยู่ในคอมพอดี จึงถือโอกาสเอามาเปิดคลอไปด้วย
ชอบตรงที่...
"เธอเดินมาหาฉัน...เมื่อวันที่อ่อนไหว"
(จริงๆแล้ว...มันน่าจะเป็นวันว่างๆวันหนึ่ง แต่ขอเว่อร์นิดนึงนะฮะ)
เวลาผ่านไปเร็วจังนะคะ ตั้งสองปีแน่ะ
น่าแปลกใจ
คนที่ขี้เบื่อเอามากๆจนแทบเป็นโรคจิตอย่างเรา
กลับทำอะไรซ้ำๆได้ตั้งสองปี
สงสัยเป็นเพราะ Bloggang เดินเข้ามาหา...ในเวลาที่อ่อนไหวละมัง
- เวลาที่เคว้งคว้างกับอนาคตกลวงๆ ในขณะที่คนอื่นสนุกสนานกับชิวิตนิสิต
- เวลาที่โดดเดี่ยว ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย
- เวลาที่เพ้อ บ้าบอ จิตตก ดีใจ มีความสุข
บางทีอาจเป็นเพราะ Bloggang เอง ก็ไม่ใช่สิ่งที่หยุดนิ่ง
ทุกๆวัน ทุกๆวินาที ก็มีเรื่องใหม่ๆเกิดขึ้นมากมาย ผู้คนหลากหลาย จากทุกส่วนของโลกใบนี้
เราเลยรู้สึกว่าเราไม่เคยทำสิ่งเดิมๆ
เวลาเดินไปเรื่อยๆ
และเราก็เดินมาพร้อมๆ กับ Bloggang
บอกเล่าเรื่องราวของเราให้คนที่นี่ฟัง
คิดมาตลอดว่าไม่ได้กำลังเขียนไดอารี่
ถึงแม้ว่าจะมีแต่เรื่องตัวเองทั้งนั้น
แต่รู้สึกเองว่า ไดอารี่ กะ เรื่องที่อยากเล่า มันคนละอันกัน
ข้าพเจ้าเป็นคนคิดมาก แต่ขี้เกียจขยับปากพูด
ให้ขยับปาก ขอขยับนิ้วพิมพ์จะยินดีเสียกว่า
ก็เลยเป็นอีกเหตุผลที่ต้องขอบคุณบล๊อกแก๊ง
เนื่องจากถ้าไม่ได้พูดมากเข้า(โดยที่ไม่ได้ระบายออกเลย) ก็อาจทำให้เกิดปัญหาทางจิต
ขั้นหนักก็อาจจะนั่งน้ำลายย้อยเต๊ยๆอยู่เก๊าบ่ผาง
(น้ำลายไหลยืดอยู่ใต้ต้นมะปราง--เหตุใดต้องเป็นเช่นนั้นเราก็ไม่ทราบ--แต่ได้ยินแม่พูดบ่อยๆ)
สู้พิมพ์แปะไว้ดีกว่า
ใครเดินผ่านไปมา อยากอ่านก็อ่าน
สนใจก็โต้ตอบกลับมาได้
และเราก็เดินเล่นไปตามบล๊อกคนอื่นได้เช่นกัน
เมื่อเดินสวนกันไปมาในหมู่ Bloggers ไม่แปลกที่จะติดใจบล๊อกใครสักคน
พอติดใจ ก็ติดตาม
บางท่านก็อาจมีไมตรีต่อกันมากกว่าแค่ในบล๊อก
ถึงแม้ว่าในโลกจริงจัง ความสัมพันธ์ระหว่างกันก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น
หลายท่านมาแบ่งปันอารมณ์ขัน มาทักทาย
แวะมาอ่านเรื่องราวไร้สาระของสิ่งมีชีวิตเล็กๆตัวนึงบนโลกใบนี้
มาบ่อย...ก็ขอโมเมว่าสนใจ
มาไม่บ่ย...ก็ขอเดาว่าว่าอาจยุ่งอยู่
ถ้าเพิ่งมา...เราก้อแอบหวังว่าจะได้เห็นล้อกอินคุณอีก
บาท่านก็เดินเข้ามาในวันที่อ่อนไหวและหยิบยื่นไมตรี
หรือแม้แต่เมื่อต้องการความช่วยเหลือ
อยากให้รู้ว่า
ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ
ยินดีที่ได้รู้จัก
ยินดีที่ได้เดินสวนกัน
ยินดีที่ได้มองตากัน(ผ่านบล๊อกน้อยๆบล๊อกนี้)
มาตลอดสองปีกับสองวัน
เดินต่อไปด้วยกันนะ
คนแปลกหน้า
ชาวBloggangต่อไป