เวลาผ่านไปเร็วจังนะคะ
ไม่ได้อัพบล๊อกมาเดือนกว่าแล้วสิเนี่ย
มานั่งเล่นที่เชียงใหม่เดือนกว่าแล้วเหมือนกันค่ะ
อาทิตย์หน้าก็จะกลับแล้วล่ะ
กลับไปสู่สมรภูมิรบอีกครั้ง -*-
(ขอถอนหายใจซักทีดิ๊)
อยู่นู่นก็เบื่อ กลับมาบ้าน........ก็เบื่ออีกนั่นแหละค่ะพี่น้องคะ
คนเรานี่มันหาความพอดีไม่ได้จริงๆเลย
เบื่อที่บ้านนี่ยิ่งกว่าเบื่อที่ปักกิ่งอีกนะ
เพราะเบื่อปักกิ่งเราสามารถป่าวประกาศ ร้องแร่แห่กระเชอให้คนอื่นรู้ได้ว่า โอ๊ย.....กรูเบื่ออออออ
แต่เบื่อบ้านนี่.....แค่มีความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในใจก็รู้สึกผิดแล้วนะ
ไม่ต้องพูดถึงว่าจะไประบายให้ใครฟัง
อยากกลับบ้านนักใช่มั้ย.....ก็มาอยู่บ้านซะนี่แล้วไง
ดันไม่มีความสุขซะอย่างนั้น
หือ.....สมน้ำหน้า
(เจ้าของบล็อกเป็นมาโซคิสต์ทางความรู้สึก)
เอาล่ะ เลิกพูดเรืองนั้นกันเถิด ยังไงๆก็จะอยู่บ้านอีกไม่นานแล้ว
มาพูดถึงสิ่งที่ทำให้เจริญใจเมื่อยามนั่งแกร่วดูแม่กวาดบ้านกันดีกว่า
แม่นแล้ว....มันคือ ไอ้หมีลูกรักของข้าพเจ้าเอร๊งงงงงง
แมวตัวนี้เคยเขียนถึงในบล็อกเก่าๆ ว่ามันเป็นที่เกลียดชังของพ่อแม่ เพราะเป็นแมวมาเฟีย เกเร กัดคนอื่นเค้าไปทั่ว
แม่ก็ไปโอ๋น้องแมวที่โดนกัด ทิ้งไอ้หมีน้อยไว้ลำพัง
ป๊ะป๋าถึงขั้นบอกว่าจะยิงมันทิ้งเชียวนะ -"-
เมื่อขาดความรักความอบอุ่น น้องหมีก็กลายเป็นแมวมีปัญหาเข้าไปใหญ่ ไม่กลับบ้าน ไม่ให้แม่กะป๊ะป๋าจับ
ก็เหลือข้าพเจ้า(ซึ่งนิสัยชอบเชียร์มวยรองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว)ที่ยังเลิฟมัน เรียกมันว่าหมีน้อย หมีน้อยตลอด
จนพาไปตอน หมีน้อยก็สิ้นลาย
วันๆไม่ทำอะไร กินกะนอนลูกเดียว
หมีน้อยเลยกลายเป็นหมูน้อย
มองบางมุม ก็คลับคล้ายคับคลาว่าจะออกไปทางตัววอลรัส
ว่างๆก็จะมานอนทำท่าวอลรัสให้ทาสแมวอย่างเจ้าของบล๊อกไปบริการนวดหลังนวดไหล่ เกาพุงเกาคาง
ให้คนที่บ้านค่อนแคะได้บ่อยๆ
พอสิ้นลายเสือ ทักษะการป้องกันตัวของหมีก็ลดลงเป็นลำดับ ประมาณสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เลยถูกโจมตีเป็นแผลตื้นๆที่โคนหาง
ไอ้เราเห็นแผลมันตื้น ก็ไม่ได้ใส่ใจ
ทิ้งไว้สัก2-3วัน มาดูอีกที เห้ยยยยยย....แผลฉีกออก ทั้งกว้างทั้งลึก
โคตรน่ากลัว
ก็ต้องหอบหิ้วกันไปหาหมอล่ะค่ะพี่น้องคะ
หมอก็ทำแผลให้แล้วก็ให้ยามา
ตอนคิดเงิน แม่ไอ้หมีน้ำตาแทบไหล
ทำแผลไม่ถึงสิบนาที ยาสองสะลิ้ง(ขี้เกียจเขียนให้มันถูกว่ะ) กะยาแก้อักเสบขวดนึง
ท่านเทพหมอคิดแม่ไอ้หมี 900 บาท
กูจะเป็นลม
ทำแผลคนยังถูกกว่านี้เลยมั้งเนี่ย
แต่ก็....ก็ทำไงได้
ก็แบกไอ้หมีไปแล้วนี่หว่า
ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนสายตาทิ่มแทงของแม่ตัวเอง(ที่เป็นผู้จ่ายตัง) อุ้มไอ้หมีออกมาจากร้าน
ค่อยๆกระซิบข้างหูมัน
900 เชียวนะหมีว้อย แม่สั่งให้เอ็งหายพรุ่งนี้ ไม่งั้นแม่ฆ่าทิ้งกะมือนี่แหละ
แหม....ก็พูดเล่นน่ะ
เนื่องจากบาดแผลอยู่ที่โคนหาง ซึ่งแมวชอบเลียดีนักแล
เราเลยต้องเอาที่ครอบหัวมาใส่ไว้ (แม่ข้าพเจ้าเรียก "ไอ่เป๊อะเวอะ"---ใครสามารถแปลเป็นภาษาจากได้ก็ลองดู--แปลไม่ได้ก้ลองอ่านออกเสียงดูนะคะ น่าจะได้อารมณ์นะ
)
อีน้องหมีเลยแปรสภาพเป็นแมวจานบินไปโดยปริยาย
(ในที่สุดก็เข้ามาที่หัวข้อบล๊อกซะที)
(ถอนใจดังๆ
)
จริงๆมันเหมือนจานดาวเทียมมากกว่า แต่พุดแล้วมันยาวๆ ไม่ค่อยเข้า
เรียกไอ้แมวจานบินน่ารักกว่าเยอะ
เนอะ
หลังจากดูแลกันมาอาทิตย์กว่าๆ แผลก็หายดี
เราก็อุ้มมันขึ้นมากอดแน่นๆ
แล้วกระซิบข้างหู
"ไอ่หมีเอ้ย.....ขวัญเอ๊ยขวัญมา เตวะบุดเตวะดาฮักษาเน่อลูกเน่อ"
(ไอ้หมีน้อย......ขวัญเอ๋ยขวัญมา เทวดารักษานะลูกนะ)
โคตรรักมันเลย
ปล. ไอ้หมีหน้าโหดไปนิดนึง แต่น่ารักนะคะคุณผู้ชม
มีคนบอกว่า มันทำหน้าเหมือนเจ้าของ
ดังนั้นเจ้าของอาจหน้าโหด แต่ก็น่ารักนะคะคุณขา
)
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
นอนอืดเชียว...อิอิ...