ความมหัศจรรย์ของเว็บสีฟ้าและไอ้ตัวเขียวๆ

ช่วงนี้รู้สึกจะหมดมุขอัพบล๊อกค่ะ...

คอมก็เปิดบ่อยๆ...แต่ไม่รู้จะเขียนอะไร

บางทีเปิดหน้าที่จะเขียนขึ้นมา เอามือวางบนคีย์บอร์ด

แต่ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรอยู่ดี

มีใครเป็นผู้ร่วมชะตากรรม กรุณายกมือขึ้น

กลับมาปักกิ่งได้อาทิตย์กว่าๆแล้วน้อ มีแต่เรื่องผุดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน
แต่ละเรื่องก็ทำให้ดาวน์มากกกมายยยย ทั้งนั้น

ทั้งโดนอาจารย์ด่า...."แค่นี้ก็ไม่รู้...ทำไมนักเรียนไทยช่างโง่เง่าอย่างนี้"

ทั้งโดนเกียรติยศของมอปักกิ่งทับจนหายใจไม่ออก..."พวกแกต้องตั้งใจเรียน ไม่งั้นเข้าเรียนปริญญาตรีไม่ได้ไม่รู้ด้วย นักเรียนทั้งประเทศอยากมาเรียนที่นี่ ถ้าแกไม่แน่นจริง ถึงเข้าไปได้แกคิดเหรอว่าแกจะเรียนไหว"

ทั้งต้องไปตรวจร่างกายฟรีๆแต่ต้องจ่ายตังค์แบบไม่ฟรี...เหงอะ

และที่สำคัญที่สุด....ปัญหาที่เกิดขึ้นบ่อยและยังแก้ไม่ตก

คือเนตมีปัญหา....อ๊าสสสสส เล่นเนตไม่ได้เป็นช่วงๆ

เป็นหนอนเนตเหมือนกันอย่างนี้จงอย่าปฏิเสธ...ว่ามันเป็นปัญหาคอขาดบาดตายเลยทีเดียว

ขอเล่าก่อนว่าหอที่อยู่นี้เป็นตึกห้าชั้นค่ะ เป็นห้องเดี่ยวกะห้องคู่ แต่ละชั้นก็จะเป็นบล๊อกเดียวกัน
และด้วยเหตุผลด้านงบประมาณและความเป็นส่วนตัว
สาวไทยห้าคนก็รวมใจกันอยู่ห้องเดี่ยวกันทั้งหมด
และด้วยเหตุผลด้านงบประมาณ(และความขี้โกงนิดๆ)
พวกเราเลยไปตกลงกะหนุ่มไทยอีกฝั่งหนึ่งว่าจะเอา Routerมันมาใช้
เปิดเนตที่ตึกสาวๆห้องเดียวแล้วแบ่งกันเล่น
หนุ่มก็เล่นแบบเดี่ยวๆไป แต่ตอนสุดท้ายก็มาแชร์ตังค์กัน

ไม่รู้ว่าฟ้าดินเห็นว่าขี้โกงรึเปล่า ปัญหาถึงเยอะเหลือเกิน
หลุดง่ายบ้าง เข้าเนตไม่ได้บ้าง
เล่นไม่ได้แต่ละทีคนที่ร้อนหูก็คงจะเป็นชายหนุ่ม
ที่ต้องแจ้นขึ้นตึกสาวมารับใช้...โฮ่ๆ

ขนาดนั้นจริงๆนะ

เมื่อก่อนไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ว่าตัวเองเสพติดอินเตอร์เนตขั้นรุนแรงขนาดนี้
เพราะที่บ้านใช้เป็นแบบชั่วโมง
เนตหมดก็แจ้นไปซื้อมาละ...แต่ก็ลิมิตตัวเองไว้วัตนละสองสามชั่วโมง
แต่พอมาเจอเนตที่เล่นได้ทั้งวันทั้งคืนแล้วนี่....

เหมือนถูกรังสีดูดไปเรื่อยๆ.....
เพิ่งมาตระหนักเอาวันหนึ่งไม่นานนี้
เมื่อกลับมาถึงห้องแล้วพบว่าทั้งสี่ชั้นไม่มีใครอยู่เลย
เกาหลีข้างห้องก็ไม่อยู่
ทีวีก็ไม่มีอะไรดู

เฮ้ย.....เหงาว้อยยยยยยยยยยย
เฮ้ย.....เล่นเนตไม่ได้
เฮ้ย.....ตายแน่ตรู

คือนั่งไม่ติดเลยค่ะ...เดินไปเดินมา
รีสตาร์ทเครื่องใหม่ประมาณสามสี่รอบ
ในใจก็ได้แต่...เฮ้ย....ทำไมเล่นไม่ได้ฟระๆๆๆๆๆ

วันต่อๆมาไปเล่าให้เพื่อนฟัง

เพื่อนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
"เปิดเอ็มเนี่ย...มันทำให้รู้สึกอุ่นใจยังไงก็ไม่รู้นะแก"



ฟังเพื่อนแล้วก็เห็นด้วยอย่างปฏิเสธไม่ได้
ไอ้ตัวเขียวๆแต่ละตัวที่อยู่ในเอ็มเอสเอ็นเนี่ย
มันทำให้เราอุ่นใจได้จริงๆนะ

ถึงบางทีเป็นใครก็ไม่รู้
หน้าก็ไม่เคยเห็น
แต่เวลาข้างนอกมืดๆ ลมแรง ฝุ่นปลิว ไฟตามถนนสีเหลืองดูหม่นหมองน่าเศร้า
คุณตัวเขียวก็สามารถทำให้เรารู้สึกดีได้

นับรวมถึงมิตรรักชาวบล๊อกเว็บสีฟ้าทั้งหลาย
มาเขียนบล๊อก เราก็ถือว่ามาเปิดหน้าต่างบานเล็กๆ ในคนอื่นได้รับรู้
ไม่ว่าจะเป็นชีวิต...ประสบการณ์...หรือว่าความคิด
ถึงแม้ว่ามันอาจจะเป็นส่วนน้อยมากๆของชีวิตคุณๆ
จนไม่สามารถขี้ตู่ได้เองว่า
ถ้าอ่านบล๊อกคุณแล้ว แปลว่ารู้จักตัวตนของคุณคุณ สนิทกับคุณ

แต่ก็แอบขี้ตู่ไปนิดหน่อยแล้วนะ
ว่ายังไง...เราก็เป็นสมาชิกชายคาบล๊อกเหมือนกัน
กิ๊ดกิ้วววววว

ความอุ่นใจหลายๆอย่าง...ที่ได้มาจากโลกเสมือนจริงใบนี้ส่งผลถึงจิตใจในชีวิตจริงได้อย่างเหลือเชื่อ




คิดไม่ออกแล้วล่ะ...ว่าถ้าเปิดคอมมาแล้วต่อเนตไม่ได้
จะทำอะไรกับคอมต่อไปดี

Create Date : 10 กันยายน 2549 Last Update : 10 กันยายน 2549 8:11:44 น. Counter : 1038 Pageviews.		29 comments
Share Tweet