ชีวิตผกผัน....เอาอะไรแน่นอนกะมันไม่ได้จริงๆ
เกิดมาได้ตั้งหลายปีแล้วรึเรา....
พอถึงเวลานี้ของปีทีไร ก็ต้องนึกย้อนไปทุกที
ชีวิต...พิลึกๆ....
ไม่โดดเด่น ไม่เศร้าอะไรมากมาย
เป็นตัวละครตัวหนึ่งบนโลก...ที่บางที
คนเขียนบทของเรา อาจจะเป็นคนหลงๆลืมๆ
เลยชอบเขียนเอานู่นเอานี่มาผสมๆกัน
เหมือนเดินจะเลี้ยวไปทางขวาอยู่ดีๆ ก็เจอทางแยก
แล้วทางแยกนั้นก็พาเราไปทางซ้ายสุดๆ
บางทีก็งงๆ
แต่ทางสายนี้เป็นทางวันเวย์...เดินกลับหลังไม่ได้
เหนื่อยได้ ท้อได้ เดินช้าลงได้ แต่หยุด...และถอยไม่ได้
เริ่มต้นที่เด็กช่างฝันคนหนึ่ง
กับทางเดินชีวิตเรียบๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
บางทีทางข้างหน้าอาจจะขรุขระมากมายมาก่อน
ในวัยนั้น ก็ไม่อาจะรู้ได้ ว่าพ่อกับแม่ถางทางเจียนตายรึเปล่า
กว่าเราจะเดินสบายๆอย่างนั้น
เด็กธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นซักอย่าง
แต่รู้สึกว่าอยากทำให้พ่อกับแม่ดีใจ ไม่ห่วงอะไร
ก็เลยทำตัวดีๆ เรียนได้ดีก็เรียนไป
พ่อกะแม่จะได้มีกำลังใจ....ตอนนั้นคิดว่าช่วยได้แค่นั้นก็พอใจแล้ว
โตขึ้นมาหน่อยเริ่มมีอาการเลขเป็นพิษ
หมอก็อยากเรียนกะเค้าอยู่....มันเท่ห์ดี ดูเป็นคนเก่งดี
แต่ชักไม่ไหว
ดูหนังฟังเพลงมากขึ้น กลายเป็นสนใจเรื่องภาษาฝรั่งไปเสีย
และกลายเป็นทางสายใหม่ของเรา
บ๊ายบายเลขที่รัก ซบอกแดนไวน์ เรียนภาษาฝรั่งเศสดีกว่า
หมกมุ่นกะภาษาฝรั่งมากไปหน่อย
ดีดดิ้นอยากออกประเทศจนได้ไปอยู่แดนเนสเล่สมใจ
แต่ขอโทษ....
ได้อยู่ฝังเยอรมันอ่ะ....ภาษาฝรั่งเศสก็เข้าหม้อไปตามระเบียบ
แต่ไม่เป็นไร
เพราะขณะนั้น...มีจุดหมายอยู่ว่า
เข้ามหาวิทยาลัย...ไปเรียนภาษาสเปนดีกว่า...ชอบ
กริ๊ก
แล้วไง....แล้วไง...
อด....
สเปนเป็นเช่นความฝัน
ตอนนี้นั่งแหมะอยู่ปักกิ่ง
ละต้องแหมะไปอย่างน้อยจนจบตรี
เหมือนโดนไฟแดงส่องอยู่ดีๆก็เปลี่ยนเป็นไฟเขียว
เหมือนอยู่เชียงใหม่ หลับตาตื่นมาอีกที
โอ้...เรามาทำอะไรอยู่ปัตตานี
เพื่อนผองหลายคนมีเชื้อสายจีน
มีอาม่า อากง อาอี๊
หลายคนสนใจประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเป็นทุน
เรารึ.........
เหมือนอยู่ผิดที่
วันเกิดปีนี้คงแปลกๆ
ฉลองวันเกิดปีแรก(แต่ไม่ใช่ปีสุดท้าย)ในปักกิ่ง
ในเมื่อมันต้องเดินต่อไปข้างหน้า
ล้มลุกคลุกคลานยังไง
ก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี
จริงมั้ย?!?
ปล. ไม่ใช่เบญจเพสซักหน่อย
ทำไมเรื่องราวมันเยอะอย่างนี้พระเจ้า
เครียด ฝันร้าย จิตตก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อะไรของมัน
แปลว่าเลยเบญจเพศมาหลายปีแล้วจิ อิอิ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จู้หนี่เซิงยื่อไคว่เล่อ